Aristoteles in het park

Ik schreef het volgende over vandaag op de schoolwebsite:

Het is intussen al eventjes volop zomer, en onze leerlingen zwoegen en zweten tijdens het studeren en tijdens hun examens.

Maar niet iedereen vond dat warme weer even erg. Voor hun quasi laatste lessen Latijn trok het zesde jaar Latijn namelijk eerst even naar de speelplaats, waar een bank, het zonlicht, een paar vrijwilligers en de schaduw ideaal bleken om Plato’s Allegorie van de Grot uit te leggen. Nadien ging het zelfs richting park. Hoezo? Wel, de naam van de Oud-Griekse filosoof Aristoteles doet bij de meeste mensen wel een belletje rinkelen. Hij is per slot van rekening ook nu nog steeds een zeer invloedrijk filosoof. Maar wat veel mensen niet weten, is dat hij op een peripatetische manier les gaf. Al rondwandelend dus.

En hoe kunnen we onze leerlingen uit de zesde Latijnse de filosofie van deze Griekse wijsgeer beter laten begrijpen, dan zelf ook al rondwandelend zijn theorieën uit de doeken te doen?

Die bewuste donderdagvoormiddag kon de occasionele wandelaar-met-hond- (en zo waren er wel een paar) een groep leerlingen met leerkracht tegenkomen in het bos, terwijl ze om de oren geslagen werden met syllogismen, categorieën, doeloorzaken, potentia en actio.

En al een vleugje carpe diem van Epicurus, maar vooral dan in de praktijk gebracht.

Onder vrienden

Een week of twee geleden stuurde Sofie mij en Gwen een berichtje: om nog eens af te spreken met ons zessen, dat was – letterlijk – jaren geleden. Tot onze grote verbazing was de eerst voorgestelde datum meteen goed, en dus reden Bart en ik vandaag met de fiets tot in Lovendegem, zo tegen een uur of zeven.

Het werd een bijzonder aangename avond waarbij we gewoon buiten konden blijven zitten. Sofie had een hoop hapjes en daarna een bijzonder fijne risotto met zalm en schaaldieren. Oh, en haar fameuze pruimentaart als dessert!

Eigenlijk heb ik bijzonder weinig mensen gezien deze zomer: eigenlijk nergens echt op bezoek geweest, niemand bij ons thuis… En daarom deed net deze avond ook zoveel deugd: fijne mensen, fijne gesprekken, veel gelachen, lekker eten…

We gaan proberen deze keer niet zo lang te wachten.

Kikker

Toen ik vanmorgen rond half negen de ramen alweer wilde sluiten – het was dan alweer meer dan 25°, ze spreken van 41 vandaag – verschoot ik me dood: midden op de keukenvloer, voor het venster, zat een kikker. Doodgemoedereerd. Euh…

Ik vermoed dat het beestje op zoek was naar water, maar tegen dat ik een schotel water had gehaald, was hij al naar buiten, in ’t gras. Geen idee of hij het water nog gebruikt heeft, ik heb het alvast laten staan.

Raar beest…

Eerste echt zomerse vakantiezondag

Niet dat het vorige week geen zomerse zondag was, maar toen zaten we op het communiefeest van Marie-Julie, en dat is niet hetzelfde.

Vandaag maakte ik ettelijke potjes confituur dankzij het snijwerk van vader en dochter. Het zwembad, waarvan we vrijdag hadden vastgesteld dat het meer gaten bevatte dan het geheugen van een zwaar dementerende fruitvlieg en dat ik dus nieuw besteld had en dat gisteren werd geleverd – de lokale handelaars hadden er geen meer in voorraad – was eindelijk gevuld en kon gebruikt worden, de zomertent werd opgesteld om toch uit de zon te kunnen zitten, en ook de tuinmeubelen werden dankbaar gebruikt door ons pa.

Zomerse shenanigans, als het ware.

En toen ging ik, in het terugrijden naar Zomergem, nog een paar caches zoeken met ons pa in Vinderhoute. Of Merendree, geen idee welk grondgebied het precies was.