Zetel in het nieuw

In februari 2017 hadden we een nieuwe zetel gekocht, eentje waar we zeer tevreden over waren, al zitten Bart en ik nogal een eind uit elkaar. Tsja.

Een goeie vijf jaar later was de stof het helaas beginnen opgeven: ik woon echt in die zetel omdat ik voor mijn rug heel veel gewoon plat lig met mijn laptop of een boek op mijn schoot. De stof onder mijn gat was dan ook gewoon doorgesleten. Ik had daar een goeie oplossing voor gevonden, dacht ik: er zijn toch te veel losse kussens, dus ik had een van die kussens geslacht en daarvan een nieuw stuk op het kapotte deel genaaid. Voilà, gefikst! Dacht ik, want een paar maanden later was het gewoon aan de naad beginnen scheuren…

Zucht. Intussen was er ook een stevig gat gekomen waar Barts voeten altijd liggen, en waren ook de hoekjes van de kleinere zitkussentjes beschadigd. Soit, het was totaal geen zicht meer. Jammer, want de rest van de zetel is nog prima: het frame, de mousse, de leuningen zijn allemaal nog in prima staat. Tsja, zei Bart, we gaan een nieuwe moeten kopen zeker? Maar die dingen zijn pokkeduur, en dan moeten we ons goesting nog vinden…

Ik een mailtje gestuurd naar de Weba met de vraag of die kussenhoezen – voor de zitkussens zijn ze afneembaar, ik was ze regelmatig – vervangbaar waren. Wat heen-en-weergemail later kreeg ik een offerte: voor 490 euro kon ik volledig nieuwe hoezen krijgen in dezelfde stof, maar wel niet hetzelfde kleurbad. Deal, vond ik: ik was al helemaal opgetogen. Maar toen bleek de fabrikant alsnog af te haken: het Vermonte model van de zetel wordt niet meer gemaakt en dus ook de hoezen niet.

Blah. En nu?

Op Facebook gooide ik dat ik een naaister zocht om de hoezen te vervangen, en prompt kreeg ik antwoord van iemand: dat haar ma dat wel kon. Bleek ik ma ook te kennen, en ja, die is altijd naaister geweest van beroep en die woont een paar straten verder hier in Wondelgem.

Om kort te gaan: ik ben met Hilde om stevige donkergrijze zetelstof gegaan, voor een totaal van 36 euro, ze heeft kussen na kussen meegenomen, daar veel uren in gestoken en veel op gesakkerd, stukken met de hand genaaid,  maar mijn zetel is als nieuw! Ze heeft dat bijzonder professioneel en bijzonder snel gedaan, het ziet er weer helemaal presentabel uit!

Oordeel zelf:

En nu maar hopen dat deze stof wat langer zal meegaan…

Bon: voor al uw naaiwerk en retouches in het Wondelgemse: stuur maar een bericht!

Nieuwe zetel!

Jawel, de nieuwe zetel staat er!

Het was al een paar jaar – geen overdrijving – dat ik het zei, dat we aan een nieuwe zetel toe waren. Het oude exemplaar was verschenen, er waren slijtplekken op de stof, de kussens hadden betere tijden gekend, en hier en daar was er een plek op die niet meer uit wilde gaan. Maar… het was precies een zetel zoals we die graag wilden: donkergrijs, groot, en vooral zeer breed, zodat je er met zijn allen kunt in gaan liggen. Een echte doorzakzetel, eigenlijk. We hebben die destijds gekocht toen ik in verwachting was van Wolf, kan je je voorstellen.

Vorig jaar, december 2015 dus, was ik al eens met de kinderen in de Weba gaan kijken, en had ik mijn goesting gevonden. Een jaar later, afgelopen januari, heb ik eindelijk Bart meegekregen om te gaan kiezen. Dezelfde zetel was er nog steeds te krijgen, en Bart duidde die eigenlijk ook meteen aan als favoriet. We gingen allebei resoluut voor hetzelfde kleur, alleen mocht de zetel ietsje groter zijn dan nu. En ik betaalde.

Vrijdag kreeg ik een smsje: dat de zetel binnengekomen was. Ah, dacht ik, ideaal voor de vakantie! Deze morgen belde ik dus met de vraag wanneer ze die konden komen leveren. Dat bleek ten vroegste volgende week maandag te zijn, of zelfs nog later. Hmm, ontgoocheling. Tenzij ik er zelf om kwam, suggereerde de dame aan de telefoon: vrachtwagentjes waren er nog genoeg beschikbaar, en dat ging me amper 10 euro kosten.

Hmm. Tempting.

Ik postte dan maar de vraag op Facebook of er een potige heer of dame was die het zag zitten om met ons de zetel af te halen. Prompt kreeg ik antwoord van Steve, mijn dirigent: die woont hier een paar straten verder, behoort tot de potige categorie, was toevallig thuis, en moest zelf ook al een paar maanden een kastje afhalen in de Weba. Deal, dus!

We aten, en Wolf en ik begonnen de bestaande zetel uit elkaar te halen. Alleen was het buiten nog maar eens aan het regenen, en is Wolf nog net niet sterk genoeg om zo’n zetel naar de garage te dragen.

Om kwart over twee pikte ik Steve op, om half drie betaalden we onze respectieve bestelling, en om twintig voor drie stonden we vrolijk in het Webabusje aan te schuiven. Een half uur zijn we kwijt geweest in de file van de Vliegtuiglaan tot aan de stock op de Port Arthurlaan, I kid you not. Enfin, blijkbaar was het Meulesteebrug die nogal lang had opengestaan, want tegen dat we de zetel hadden opgeladen, was de file verschwunden. Bon, thuis eerst de oude zetel in de garage gezet, de drie stukken van de nieuwe zetel binnengesleept, Steve mét kastje gaan afzetten bij hem thuis – tegen dan was het kwart voor vier – en terug naar de Weba getuft, onderwijl de kinders de opdracht gegeven de nieuwe zetel uit te pakken.

Ik wisselde het vrachtwagentje weer in, betaalde het minimumbedrag van tien euro – ne mens kan er niet voor sukkelen – en gniffelde nog eens om het contract. Dat vermeldt dus expliciet het Webabrugje, zijnde de bijnaam van het bijzonder lage brugje in de Spesbroekstraat. Ge wilt niet weten hoeveel camions zich daar al hebben vastgereden…

Kwart over vier wilde ik dus gezwind mijn auto starten, en die deed ‘Prrrt’. En daarna nog ‘uche uche’. En daarna nog ‘pffft’. En daarna helemaal niks meer. Dooie batterij dus, het moest er eens van komen na het débâcle ginder in Waimes. Ik belde de Ford Assistance, kreeg te horen dat ik een uurtje moest wachten, ging dan binnen maar eens neuzen naar een nieuwe salontafel, en zat na het telefoontje van de pechverhelper – “Ik ben ter hoogte van de Sidmar, ik ben over tien minuten bij u” – nog veertig minuten buiten te wachten op een dorpeltje. Tsja.

De auto werd gestart, en ik reed fluks naar huis. Garage was al dicht, dat was geen optie, en ze hadden me aangeraden om morgen gewoon opnieuw de pechdienst te bellen, als het ding niet zou willen starten wanneer ik een nieuwe batterij ging halen.

En thuis, thuis had Bart de tafel al gezet – het was intussen half zeven geworden – en was vooral de nieuwe zetel al helemaal uitgepakt en geïnstalleerd. En goed bevonden. Bijzonder gelijkend op onze oude zetel, maar wel iets langer, een pak zachter, en met een extra stukje.

IMG_8885

Helemaal happy!!

Weba en andere onzin

Ons ma had al een paar keer gezegd dat ze nieuwe kussens wilde voor in haar zetel, en dat ze bij iemand zo schoontjes had gezien, zo van die limoengroene, en dat die van de Weba kwamen, en of ik daar niet ne keer kon omgaan. Probleem van kerstcadeau meteen opgelost, zou ik zo denken.

Ik laadde tegen een uur of elf de drie kinderen in de auto, nam de afmetingen van onze huidige zetel mee, samen met een vouwmeter, en we reden richting Weba. Onze zetel is intussen twaalf jaar oud, en eigenlijk toch wel stilaan aan vervanging toe. ’t Is de max van een ding, met ideale afmetingen, maar hij begint er echt wel versleten uit te zien – plekken en zo – en aan de verbinding tussen de twee zetelhelften zit er een balkje dat nogal voelbaar wordt.

Ik heb een drietal zetels in aanmerking laten komen, maar eigenlijk feitelijk heb ik mijn goesting gevonden, maar dan wel omgekeerd qua opstelling en in het donkergrijs. Heel erg gelijkend op onze huidige zetel, eigenlijk feitelijk.

IMG_0769

We dronken er iets terwijl ik aan een verkoper alle gegevens vroeg, en gingen daarna op zoek naar de bewuste limoengroene kussens. Gelukkig moest ik enkel nog snel puree maken thuis, want intussen hadden de kinderen wel honger gekregen.

Na het eten werd er wat gelummeld, en tegen drie uur moest Wolf nog maar eens naar de kinesist. Ik nam nog eens alle kinderen mee, want ik had gezien dat er in de buurt twee geocaches waren: eentje heel ingenieus weggestoken in een voortuin, en een andere heel ‘smerig’ weggestoken langs de parallelweg van de R4.

Helaas was intussen Merels humeur omgeslagen, zodat ze aan het brullen gegaan was. Heel gezellig, heel leuk, zodat we maar gewoon terug naar huis reden. Maar bon, we hadden op zijn minst toch een klein beetje buitenlucht gehad en een kort wandelingetje gemaakt.