Van rekkers en bijna gemiste lunches

Merel moest vandaag bij de orthodontist zijn: ze kreeg rekkertjes rond haar kiezen, zodat er een mini beetje plaats ontstaat en ze donderdag minder last heeft bij het aanbrengen van haar beugel. Jawel, ze is er bijna aan voor de moeite.

Soit, dat duurde amper vijf minuten, tegen goed twaalf uur stonden weer buiten op een stralende zomerdag en gingen we nog even langs de school langs voor een praktische zaken.

Half één, terrasjesweer, geen jongens thuis, en geen zin om te koken: wat doe je dan? Ergens iets gaan eten, toch? Maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan op een vakantiemaandag, zo bleek. ’t Kolleke? Met vakantie. Villa Ooievaar? Het menu stond Merel niet meteen aan. Mauro? Dicht op maandag. Maxine? Dicht op maandag. Koe-Vert? Definitief dicht. Brasserie Wondelgem? Goh, wellicht volzet wegens niet gereserveerd. Euh…

Ahaa! Batist! Juist! We zagen nog plek op het terras en gingen vol goeie moed binnen. Oi, sorry, volzet! Ja, er gingen nog mensen komen, maar ook: de keuken was onderbezet, zodat ze geen volle zaal konden aannemen, en de keuken had al laten weten dat het meer dan voldoende was.

Bedremmeld dropen we af… In de auto overlegden we nog even wat de mogelijkheden waren, maar het ging wellicht een boterhammetje worden en dan vanavond koken.

En toen kwam de gastvrouw van Baptist aankloppen aan het autovenster: ze had het nog even nagevraagd in de keuken en twee man kon er nog wel bij. En dus was ze ons nagelopen. Met een groot hart gingen we alsnog eten op het aangename terras van Baptist en we zagen vooral dat het goed was. Nog eens merci!

Vijfweegsepark

Een aantal jaar geleden hebben ze hier tussen Wondelgem en Mariakerke, langs de R4, een park aangelegd. Het Wondelgemse stuk heet het Ter Durmepark, en daar heb ik al jaren geleden een kleine cachewandeling gelegd.

Maar het vervolg ervan, dat kende ik eigenlijk niet. Doorheen het Ter Durmepark loopt zo’n stuk fietssnelweg waar het heerlijk fietsen is. Op een bepaald moment stopt dat en gaat dat over in een gewone weg die echter niet veel gebruikt wordt aangezien hij doodlopend is. En daarnaast, daar ligt dus ook een stuk park waar men de natuur min of meer zijn gang laat gaan. Nu is men daar trouwens ook een fietsbrug aan het bouwen zodat je een hele mooie fietsweg hebt richting Lovendegem en zo.

Maar het park zelf ligt dus gewoon tussen de R4 met zo’n geluidsberm en een woonwijk. Vandaag ben ik er voorzichtig in gaan wandelen om een natte geocache te vervangen. Het is maar door die cache – die ik geadopteerd heb, een paar jaar geleden – dat ik dat park heb leren kennen. En geef toe: als je de foto’s ziet, zou je toch niet zeggen dat je naast een snelweg en een woonwijk loopt?

Mauro

Gwen stuurde me eerder deze week een berichtje met de vraag of we deze vakantie toch niet eens samen zouden gaan eten. We hadden eerst gezegd dat we dat in de feestperiode niet gingen doen, maar anders werd het wel heel erg lang voor we elkaar opnieuw zagen.

Vrijdag was prima voor me, ze moest wel voor taxi spelen, en dus koos ik een restaurantje vlakbij waarvan we beiden wisten dat het in orde ging zijn.$

Bij Mauro was ik al een paar keer geweest en zelfs al eens met Gwen, maar dat is me telkens zo goed bevallen dat we dat allebei voor herhaling vatbaar vonden. En vooral: het is maar een paar straten van bij mijn huis vandaan -zij het door heel de omleiding.

Stipt om zeven uur was Gwen hier in de buurt. Met opzet zo geformuleerd, ja, want door die werken was ze compleet haar kluts kwijt en heeft ze de hele wijk een paar keer afgereden. Ze belde toen ze amper 50 meter van ons huis stond, maar ze had het blijkbaar niet herkend. Soit, we waren netjes op tijd in het restaurant voor een aperitiefje, een hoofdgerecht en een dessert.

En uiteraard werd er honderduit gepraat. Het is eigenlijk vreemd hoe wisselend onze gesprekken zijn. Soms gaat het de hele avond over familie en kinderen en wordt er met geen woord gerept over ons werk, soms gaat het enkel over het werk en absoluut niet over de kinderen, en soms gaat het gewoon alle kanten uit, zoals vandaag. Nee, we hebben het niet gehad over familie en kinderen, maar wel over vrienden, bijvoorbeeld, en over (vroegere) collega’s en directeurs en burn-outs en al dat soort dingen, maar ook niet over Latijn op zich, of leerplannen en zo.

Al bij al werd het alweer een zeer aangename avond. Uiteraard, of we zouden dit niet blijven doen.

Nieuwe geocachereeks

Donderdagavond was het een stralende avond, maar ik kon niet gaan zingen wegens zo een klein beetje nog steeds geen stem.

En toen ben ik maar meteen een hele reeks nieuwe geocaches gaan leggen. Ik had er in maart al drie weggestoken, maar toen kreeg ik het bericht dat iemand anders in de buurt al caches had klaar staan, en dat ze konden zien dat daar nog steeds aan gewerkt werd. Mijn caches moesten dus ofwel verplaatst worden, ofwel afwachten tot die andere gepubliceerd werden.

Na drie maanden had ik nog steeds niks gehoord, ik diende dus de nr. 4 nog eens opnieuw in, en deze keer werd hij wél goedgekeurd omdat er bij die andere caches geen beweging meer was.

De vierde? Jawel, ik had “De Gaardenier” al in juli 2016 geplaatst, aan de toen nieuwe fietsbrug over de Gasmeterlaan. Ze hadden toen ook meteen het Gaardenierspad afgewerkt, een knap stuk fietspad dat ervoor zorgt dat je vanuit Wondelgem vlotjes naar het centrum rijdt zonder autoverkeer in de buurt. Een intussen zeer druk gebezigd fietspad, overigens, waar ik in augustus 2021 ook al drie caches had gelegd. Ik heb die nu hernoemd naar ‘Van Gaardenier tot Blauw Brugje’ omdat intussen er ook een prachtige verbinding is van dat ene fietspad tot aan – dat had u al geraden – een Blauw Brugje dat ook alleen voor voetgangers en fietsers is bedoeld, over de ringvaart in Mariakerke. De nummer 4 was dus al goedgekeurd, de 5 en 6 lagen er al een drietal maanden te koekeloeren en lagen nog steeds op hun plaats, en ik heb dan maar de nrs. 7-11 gelegd én eentje met de naam Blauw Brugje aan het brugje zelf. Ze zijn, voor een keer, allemaal vlotjes goedgekeurd zonder discussie.

Ik geef u een paar foto’s mee, gewoon om te tonen hoe mooi het er eigenlijk wel is.