Merel ging deze namiddag warempel met haar tante Else en haar nichtje Liv naar de musical van de Drie Biggetjes! Om drie uur parkeerde ik in de parking van de Savaanstraat, om dan nog een klein eindje te wandelen tot aan de Capitole.
Daar werd ze opgewacht, en ik, ik liep even binnen in de Zuid. Jammer dat zo’n fantastische locatie toch zo weinig volk trekt, want de helft van de winkelpanden staat gewoon leeg… Maar ik zocht en vond letterparels voor Merels Taylor Swift-armbandjes, liep binnen in een pop-up en kocht daar een hele mooie sjaal, en moest me dan nog reppen. Hoezo, en waarom was ik dus niet in de Zuid zelf gaan parkeren?
Wel, om kwart over vier kon ik Wolf gaan ophalen aan zijn kot, en dan is de parking Savaan nog veel handiger, want vanuit de Zuid moet ik dan een hele rondrit maken om in de Nederkouter te geraken, terwijl ik vanuit de Savaanstraat er onmiddellijk was.
Hij kan natuurlijk ook de tram nemen naar huis, maar dit is net iets makkelijker natuurlijk, en ik was toch letterlijk in de buurt. Dus ja, Wolfie op een deftig uur toch weer in mijn eigen huis.
ik kan er echt nog niet bij: ik heb gewoon een zoon die twintig is! Twintig jaar al ben je de lieveling van mijn hart, mijn eerstgeborene, mijn oudste zoon.
Niet dat ik je vandaag gezien heb, of meer dan een uur de voorbije dagen. Na je laatste examen vorige week donderdag ben je naar Arwen getrokken, op vrijdag was je terug vlak voor ik op larp ben vertrokken, en ’s avonds nam je de bus richting Franse Alpen, om daar met een hoop vrienden te gaan skiën. Dat was de eerste keer voor jou, en je hebt er blijkbaar enorm van genoten: na vier dagen ging je al een zwarte piste af! Mijn hart, liefje, mijn arme moederhart… Je kwam terug zondag tegen de middag, gaf me je was, gaf me een dikke knuffel, en vertrok opnieuw naar Arwen, zodat je op maandag samen richting Gent kon met haar. Ik snap dat wel, liefje, maar soms zou ik je wat langer willen zien. Ik ben er nog niet klaar voor om je af te geven, Wolf.
Nochtans ben je opnieuw behoorlijk wat veranderd het afgelopen jaar. Was je vorig jaar op de overgang van jongen naar man, dan ben je nu echt wel volwassen aan het worden. Je geniet duidelijk van je studierichting, je hebt je plaats daar gevonden, zowel binnen de ingenieurs als binnen UGent Racing. Je hebt massa’s vrienden uit verschillende kringen, en er is natuurlijk ook nog steeds Arwen. Ik was daar wat bang voor, want jullie levens veranderen grondig wanneer je begint te studeren, maar blijkbaar gaat het nog altijd bijzonder goed tussen jullie, en daar ben ik blij om.
En verder… je studeert, je geeft bijles om je vakantie te kunnen betalen, je gaat uit, je geniet van je leven, je hebt een eigen mening, een eigen smaak, een eigen leven.
En dat laatste, dat respecteer ik, liefje, maar soms zou ik willen dat je nog even mijn kleine Wolfje kon zijn. Eventjes maar. En dan zou ik je knuffelen en je vertroetelen en de belangrijkste persoon in je leven zijn. Maar gelukkig blijf ik voor altijd je
Het is intussen al een tijdje geleden, maar Wolf kwam op een middag thuis van UGR – UGent Racing – met een speciaal stukje kunststof. Hij had een workshop gehad over het fabriceren van een stuk oersterke maar vooral ook bijzonder lichte carbon fiber.
Het ziet eruit als gewafeld karton, voelt aan als iets dat geprint is, is lichter dan dat een gelijkaardig stuk karton zou zijn, en ge kunt erop slaan en staan en dat beweegt niet. Niet.
Hij heeft hier meer dan vier uur aan gewerkt en dan is het nog niet perfect, volgens hem. De bedoeling is dat ze dit uiteindelijk kunnen gebruiken om de schelp van de raceauto te maken: zeer sterk en superlicht.
Geen idee wat hij nog allemaal zal doen bij UGR, maar dit is al gewoon wreed wijs, toch?
Wolf zocht eigenlijk een extra bron van inkomsten. Na zijn zesde middelbaar had hij regelmatig in de Wasbar gewerkt, maar afgelopen vakantie zat dat daar niet echt in: hij had tweede zit en dus was ook juli niet echt geschikt voor een maand werken, als hij nog een beetje op adem wilde komen.
Ergens in oktober kwam hij bij mij met de vraag of hij misschien bijles kon geven: wiskunde, wetenschappen, dat soort dingen. Het leek me een prima idee: hij kan het goed uitleggen, heeft voldoende geduld en bezit uiteraard de kennis om alle wiskunde uit het middelbaar uit te leggen. Plus: hij kan dan zelf zijn uren leggen, hij zit er niet aan vast. En geen tijd meer? Tsja, dan kan hij dat ook opzeggen.
Ik postte een berichtje op Facebook en had diezelfde dag nog vier aanvragen. Serieus! Er is dus duidelijk vraag naar bijles wiskunde. Zijn prijs varieert al naargelang of ze tot bij hem op kot komen of hij bij hen moet langsgaan, en hoe ver dat dan is.
Een van de ouders bood hem zelfs 50 euro per uur. Dat vond hij zelf veel te veel, en zei dat hij maar 30 vroeg, waarop zij erop stond om hem dan 40 te geven, maar wel aan huis. Wolf zei niet nee ^^
Maar op deze manier kan hij wel zijn zakgeld aanvullen en sparen voor een reis tijdens de zomer, of een skireis met zijn vrienden of zo. En vooral: hij doet het graag. Dik in orde, zou ik zo zeggen.
Jawel, Wolf kreeg daarstraks zijn punten, en hij is voor alles geslaagd en mag volledig naar het tweede jaar!
Allez ja, voor één vak had hij een 9, maar daar is hij op gedelibereerd, dus dat maakt eigenlijk geen verschil.
Ge hebt er geen idee van hoe trots ik ben op mijn oudste zoon!
Hij heeft het ook wel verdiend, vind ik: hij heeft er keihard voor gestudeerd, honderden oefeningen gemaakt – letterlijk: voor één vak zat hij aan meer dan 300 – en uuuuuren aan zijn bureau gezeten. En blijkbaar is maar 15% van degenen die het eerste jaar hebben aangevat, volledig door naar het tweede jaar.
Hij gaat voor computerwetenschappen, iets wat hij al op voorhand had gezegd. Op zich mag hij dit jaar nog wijzigen, ze krijgen nu vooral een grondiger kennismaking met wat dit dan precies inhoudt. Vanaf volgend jaar zitten ze definitief georiënteerd. Eigenlijk maakte het hem niet zoveel uit, zei hij, als het maar geen bouwkunde was.
Enfin, op kot met Tiemen – die was in eerste zit volledig geslaagd en gaat ook voor computerwetenschappen – naar het tweede jaar en lid van UGent Racing. Het wordt een interessant jaar, me dunkt.
Maar eerst nog een weekje Malta met de maten. Dubbel en dik verdiend.
Veel valt daar niet over te zeggen, eigenlijk feitelijk, maar Wolf heeft eindelijk zijn rijbewijs!
Donderdag heeft hij dat gehaald, bij poging twee. Hij kan eerlijk gezegd echt goed rijden, ik zit op mijn gemak bij hem, maar door een onnozele fout had hij het de eerste keer verprutst. Enfin, woensdag mag hij zijn rijbewijs afhalen op het dienstencentrum en vanaf dan kan hij eindelijk ook echt rondrijden met Arwen of zijn zusje erbij. En dan hoef ik bijvoorbeeld Arwen niet meer op te halen, of naar huis te brengen. Gelukkig kon hij wel al zelf op zijn eentje naar haar rijden, maar dan waren we natuurlijk wel altijd een auto kwijt.
Soit, het zal voor hem nog steeds grotendeels de fiets worden hoor. Maar opa halen op zondag, dat kan misschien ook wel eens voorvallen, ja.
Sinds een jaar of drie doet de UGent mee aan een internationale wedstrijd tussen universiteiten, zijnde het volledig zelf ontwerpen en bouwen van een soort Formule 1-wagen. Nee, dat is niet het Solar Team, dat is nog iets anders, dit is echt een racewagen.
Wolf had hun oproep gezien om deel te nemen, schreef zich in, mocht testen komen doen, op gesprek gaan, en is een van de 15 uit de 120 die gekozen is voor volgend schooljaar, samen met Arthur, een van zijn maten.
UGent Racing had vorige maandag zijn car reveal: een gala avond in de Vooruit voor alle partners en sponsors en alles erop en eraan, en uiteraard werd toen de auto ook voorgesteld. Vorige jaren hebben ze niet echt kunnen racen, vertelde Wolf, omdat de auto niet volledig voldeed aan alle superstrenge voorwaarden. Begrijpelijk, maar jammer natuurlijk.
Hij is ingedeeld bij Mechanical Composites, en ik vermoed dat er wel een paar redenen zijn waarom hij gekozen is, samen met Arthur: ze zijn allebei heel gemotiveerde eerstejaars die dus nog lang kunnen meedraaien, het zijn allebei ingenieursstudenten, én ze presenteren allebei heel deftig: knappe jongens, vlotte babbel, geen nerdy uitstraling…
Ik was eigenlijk wel behoorlijk trots toen ik hoorde dat hij erbij was. En ik ben nu ook wel echt benieuwd!
Wolf had het al een tijdje gezegd: hij zit best wel graag op kot waar hij nu zit, namelijk in het gloednieuwe Billy-gebouw vlakbij Barts kantoor. Maar daar knelt ook het schoentje: het zit nog steeds, zelfs na een schooljaar, vol met kleine gebreken. En ja, het is ook echt wel duur voor wat het is, al ga je niet veel beters vinden voor minder geld.
Dat laatste had ook Wolf al vastgesteld, want hij was al een tijdje op zoek naar iets nieuws, met meer plaats, voor hemzelf en voor Tiemen. En voor twee man vind je wel dingen, maar wel voor ongeveer dezelfde prijs.
Gisteren stuurde hij plots iets door: dat hij iets wreed wijs had gevonden, en dat ze vandaag gingen gaan kijken. En vandaag kreeg ik een berichtje: of ik, als ouder, ook het contract wilde tekenen, want hij en Tiemen hadden effectief toegezegd en getekend. Maar ook al zijn ze volwassen, bij studenten willen ze ook graag de ouders laten tekenen.
Ik belde naar het makelaarskantoor, 18.00 uur bleek prima voor ons allebei – Wolf zat dan alweer in de les – en dan kon ze ons het kot ook wel eens tonen. Ik wilde graag met de fiets gaan, nu de zon eindelijk eens schijnt, en Bart zei prompt: “Ik ga mee!” Nog veel beter dus. Vrolijk fietsen we samen richting Sint-Pietersplein, tekenden het contract, bezochten het kot, en zagen dat het goed was. Ik hou ook wel van het steegje naar het water naast het gebouw.
Ze hebben elk een eigen kamer met bureau en dubbel bed, maar dus ook een kleine woonkamer met slaapzetel en tv, een keukentje met een tafeltje voor vier, een badkamer, een kleine berging en vooral ook een fijn terras, helaas zonder uitzicht. Ze betalen wel ongeveer evenveel, maar Wolf wilde zelfstandiger zijn, meer zijn eigen ding kunnen doen buiten zijn kamer, een ietsje huiselijker eigenlijk. En met Tiemen komt hij tegenwoordig gigantisch overeen, het zijn allebei ook heel ernstige gasten met een hart voor hun studies.
Soit, we waren nu in ’t stad, tussen de restaurantjes, en toen viel ons oog op een klein Thais restaurantje vlak naast zijn kot. Dat konden we nu toch niet weerstaan, toch? Gezellig op den bots met ons tweetjes, het was zalig. Letterlijk te nemen, aan de overkant.
De fietstocht naar huis was wat frisjes, mijn batterij was zo goed als plat, maar wat een onverwacht fijne avond!