Geplaatst op

Muziek voor Artsen zonder Grenzen: adembenemend.

Bart weet dat hij me áltijd een plezier doet door me mee te vragen naar iets cultureels. Als het dan nog combineert met een goed doel dat ik genegen ben – lees: maandelijks voor stort – dan is dat helemaal mooi meegenomen.

En dus bevonden we ons vanavond, samen met een aantal andere mensen van Wijs, in Antwerpen in de AMUZ. De locatie is prachtig: een vroegere kerk, volledig gerestaureerd en ingericht als concertzaal. Mooi, echt!

En dan was er nog het concert op zich. Ik wist niet goed wat ik moest verwachten: pianist Lucas Blondeel zou ons een avond Debussy brengen, maar dan wel gecombineerd met beelden van Toon Leën. Hmm?

Wel, om eerlijk te zijn: ik ben van mijn sokken geblazen. Debussy is nu niet meteen de meest toegankelijke muziek, zeker niet voor een avondvullend programma, maar de setting – een vleugel op een podium in het donker – gecombineerd met de soms hypnotische projecties was ronduit betoverend. Blondeel gaf af en toe uitleg bij de muziek en bij Debussy, maar vooral Leën gaf eigenlijk een korte cursus kunstgeschiedenis, maar dan wel de kunst waardoor Debussy zich liet inspireren. Geen enkel moment kwam het echter als “les” over, het was eerder een soortement lezing, maar dan wel heel erg goed gebracht, waarna je je moest laten overspoelen door de muziek en de beelden.

Ik heb verschillende keren kippenvel gekregen, en bij momenten betrapte ik er mezelf op dat ik gewoon was vergeten ademen. Ik kijk nu overigens met andere ogen naar Japanse prentenkunst.

Samengevat: geen idee of dit nog ergens ten lande wordt gebracht, maar als dat zo is: rep u ernaar toe. En vooral: vergeet niet me uit te nodigen, want ik wil dit nog eens zien.

Geplaatst op

Nieuwjaarsfeestje van Wijs, mét bloemen

Zoals elk jaar is er het nieuwjaarsfeest van Wijs: een fijne locatie, eten in overvloed – de laatste jaren vaak foodtruckprincipe – een goeie DJ, en om 19.00 uur speech van Bart en aansluitend een aantal ‘awards’ uitgereikt door de mensen zelf. Dikke fun, elke keer weer.

Vorig jaar was ik er niet bij, wegens te moe en te ziek, maar deze keer dus wel, in de gebouwen van Watt. Bart had – zoals altijd – een zeer drukke week, en dus ging ik wel twee boeketten bloemen halen. We hebben een prima bloemist hier op Wondelgem, da’s een gemak. Tegen half vijf had ik dus twee grote rood-witte – kwestie van in de Wijs-stijl te blijven – boeketten in huis. Toen ik om vijf uur Kobe ging afzetten op de muziekles, belde Bart me: of ik al om die bloemen was geweest? Euh, ja? Dju, want hij moest nog een derde boeket hebben. Bon, ik dan maar gebeld naar de bloemist dat ik nog zo’n derde boeket moest hebben, en of ze het klaar konden leggen. Helemaal in orde, boeket drie ook klaar.
Bart kwam tegen zessen thuis, kleedde zich om, nam bloemen en flessen champagne die hij zelf voorzien had, mee, en spoedde zich naar Watt. Ikzelf kleedde me ook rustig om, en was er netjes tegen zeven uur, zodat ik de speech nog kon meemaken.
Al een chance, want Bart deelde champagne uit aan zijn managementsteam en meest gewaardeerde medewerkers, deelde bloemen uit aan de vrouwelijke leden, en… aan mij. Jawel. Hij vermeldde er trouwens ook nog bij dat ik ze zelf gaan halen was, die bloemen, met algemeen gelach tot gevolg.

Tsja. Ik vond het ontzettend lief, en heb nu dus een mega boeket in roodwitte kleuren staan. Ik vind het helemaal niet erg!

En het feestje? Goh, op vrijdag is dat geen optie, eigenlijk, ruggewijs, en dus waren we beiden om elf uur thuis, lagen in de zetel onder een dekentje, en keken naar een True Detective. En dat, dat was meer dan wijs genoeg.

Geplaatst op

Zomerse zondag

Zondag, en dus cachedag met mijn pa. Maar eigenlijk was het gewoon te warm om lang rond te lopen in de zon, en daarbij, om twee uur moesten we mijn allerliefste, maar ook vuile dochter ophalen aan het station. Ze was blij ons terug te zien, maar blijkbaar ook behoorlijk moe. Môh, wie had dat gedacht…

We dropten haar in de douche, lieten haar daarna spelen met Wolf, Kobe en Arwen, en ik ging met ons pa op stap. Bart was gisteren al de hele tijd op zijn nieuwe kantoor, want dit weekend is de grote verhuis. Alle bureaus moeten voorzien zijn van bureaulampen die nog volledig in elkaar moeten gezet worden, en alle schermen moeten van hun vaste poot af en gemonteerd worden op een beweegbare arm. Bart had er al bleinen van op zijn vingers.

Ons pa was bijzonder curieus en ik ook, en dus reden we naar dat nieuwe kantoor. We kregen de volledige rondleiding mét deskundige uitleg, en waren allebei serieus onder de indruk. En ik zwol van trots, dat ook. Da’s wel degelijk mijne vent die dat allemaal doet he!

Eerst waren we langs de Offerlaan gepasseerd om daar een cache op te pikken en aan mijn vader het executieoord te laten zien. Hij kende dat helemaal niet…

Na ons bezoekje aan het kantoor reden we naar de Peperbus op de Isabellakaai om ook daar naar een cache te zoeken. Ik had er al eens gestaan, maar toen niks gevonden. Ook vandaag leek het een vruchteloze speurtocht te worden, maar dankzij een hulplijntje naar een bevriende cacher hadden we hem alsnog in handen. Aansluitend begaven we ons naar de Coupure om er een van mijn caches te herstellen. Die was losgetrokken door iemand die niet gezien had dat hij moest draaien, en dus foetsie.
Ik toonde ons pa meteen ook even de oude sluis daar, het sluiswachtershuisje, én het mooie monument voor de Joodse oorlogsslachtoffers.

Toen was het welletjes, ook al vrij laat, en reden we naar huis. Aangezien het al voorbij etenstijd was, vroeg ik ons pa maar meteen om te blijven eten, en dat aanvaardde hij met graagte. We posteerden de tafel in de schaduw, en dat was doenbaar.

Tegen negen uur brachten Wolf en ik Arwen naar huis, en reden we via Vinderhoute terug om daar in de vallei van de Oude Kale, jawel, nog een cache te zoeken in de prachtige velden. We genoten allebei van de invallende schemering, de frisse lucht, en de heerlijke zomerse geuren.

Een mooie afsluiter voor een typische zondag.

Geplaatst op

Trend Event

Elk jaar houdt Wijs (Barts bedrijf) een Trend Event. Daarop worden belangrijke klanten en leveranciers uitgenodigd, er zijn cocktails, een walking dinner, verschillende sprekers, workshops, en meestal ook coole, vernieuwende auto’s. Omdat ik noch klant noch leverancier ben, was ik tot hiertoe nooit welkom. Op zich kan ik er ook niet veel doen, da’s waar, en ik heb geen netwerkmeerwaarde.

Edoch… Dit jaar zijn de sprekers een zekere Bart De Waele, ene Alexander DeCroo, en James Young. De eerste twee wordt u verondersteld te kennen, de derde is voor velen wellicht een nobele onbekende. Toch zit de kans er dik in dat u hem eigenlijk wél kent, of toch al van hem gehoord heeft: de cyborg. James is vijf jaar geleden onder een trein terecht gekomen – op je GSM bezig zijn op een perron kan verregaande gevolgen hebben – en is zijn rechterarm kwijt vlak onder de schouder, en zijn rechterbeen kort onder de knie. Hij loopt rond met een kunstbeen, en is bezig met een supercoole bionische arm. Intussen is hij zelfs presentator op BBC.

Enfin, ik moest nu dus deze James gaan ophalen aan zijn hotel en hem naar het kantoor brengen, en ’s avonds ook weer terug. Meteen voor mij een goeie reden om toch naar het Trend Event te gaan, en dus te luisteren wat onze minister van digitalisering te zeggen had, het relaas van James te horen over zijn cyborg zijn, en te luisteren naar (en helemaal trots te zijn op) mijn liefste. Ik heb genoten van de hapjes, heb boeiende gesprekken gehad met verschillende mensen, en heb zelfs in een BMW I8 gereden, zo’n schitterend elektrisch ding met van die omhoogklappende deuren en een ongelofelijke wegligging. En een prijs van een klein huis, dat ook, ja.

Al bij al een zeer boeiende avond gehad, maar tegen het einde was mijn rug zo’n beetje dood. Allez, nee, een dooie rug doet geen pijn, veronderstel ik, maar u snapt wel wat ik bedoel. Auw.

Geplaatst op

Out with the old, in with the new

Ik heb het hier niet over kleren of zelfs maar het nieuwe jaar, ik heb het over Barts kantoor. Hij heeft lang getwijfeld, gerekend, gezucht, gepiekerd, en met pijn in het hart uiteindelijk toch een besluit genomen: hij verlaat met Wijs en Mandelbrot Meulestede en trekt naar Nieuw Gent.

Of, zoals hij het zelf verwoordt:

“Al 12 jaar werk ik samen met mijn maatjes Dirk en Ilse en een schare aan getalenteerde mensen keihard om robuuste, impactvolle en duurzame bedrijven uit te bouwen. Het doet me dan ook deugd om te zien dat Wijs en de andere Mandelbrot bedrijven groeien. Maar groei heeft ruimte nodig; en daarom verhuizen we binnenkort naar een andere locatie met meer uitbreidingsmogelijkheden.
Met bloedend hart moet ik daarom ons huidige kantoor van N-Cube verkopen. Vol noodgedwongen spijt, want ik hou van dit kantoor, dit gebouw en deze buurt. Maar tegelijkertijd uitkijkend naar het nieuwe gebouw waar we ons groeitraject kunnen verderzetten.
We laten hier goeie vibes achter: een plaats die ons ondersteunde in de groei van een groep van 25 mensen naar een 100-tal bruisende collega’s.

Ken je iemand die op zoek is naar een warme en dynamische kantooromgeving? Deel dit dan met hen; je zou me er een plezier mee doen.”

Hier kan je de vastgoedinfo vinden.

Zelfs ik ga het daar missen, want ik vond het een prachtige locatie, met een heel speciale, aparte sfeer. Ronduit mooi, dat ook, en lekker dicht.

Maar bon, iets nieuws dus, en dubbel zo groot. Op kerstdag waren we met zijn allen al eens gaan kijken, en voorlopig ziet het er nog een onpersoonlijke blok uit, maar ik ben er zeker van dat, zodra Dirk ermee klaar is, het ook een heel eigen, aparte sfeer zal uitstralen.

26758652_10156271499380757_9198418982732666679_o

Mja. Toch ga ik het missen, daar in Meulestee.

Geplaatst op

Wijze Sint

De laatste tijd schiet de rugby op vrijdag er nogal eens bij in wegens andere bezigheden, zoals vorige vrijdag het sinterklaasfeestje op Barts kantoor.

Ik was die vrijdag eerst gaan lunchen met Sophie, had daarna nog een wandelingetje gedaan naar de apotheek en om brood, had toen Kobe naar zijn fagotles gebracht, intussen met Merel nog een paar boodschappen gehaald in de Zeeman en de Loods 3, dan Kobe weer opgehaald, en dan met de drie kinderen richting de Voorhavenlaan.

Wolf is wat groot geworden voor de Sint, maar hij mag blijkbaar wel nog altijd met de twee andere bij hem komen. Kobe kreeg een wetenschapssetje om zelf kristallen te maken, Merel kreeg een fijne kleur/teken/schilderdoos van Frozen, en alle drie kregen ze een grote zak snoep. Zucht :-p

Nodeloos om te zeggen dat ik stikkapot was daarna? Maar toch wel trots dat ook dit me weer gelukt is. Kwestie van grenzen te verleggen en mezelf te blijven pushen.

Geplaatst op

Robot aan het stuur: over de ethiek van techniek

Als eigenaar van de kantoorruimte van Wijs organiseert Bart regelmatig activiteiten en evenementen in nCube, de naam van, tsja, zijn stuk van het gebouw, zeker? Meestal zijn die evenementen enkel op uitnodiging voor de werknemers van Mandelbrot, voor een beperkt publiek dus.

Soms stelt hij ze echter ook open, zoals vanavond.

Businessfilosoof Jochanan Eynikel kwam er spreken over “Robot aan het stuur: over de ethiek van techniek “, niet toevallig ook de titel van zijn nieuwste boek.

Normaal gezien lukt het me nooit op dinsdag, maar omdat Wolf zijn hand heeft bezeerd, had hij voor één keertje geen gitaarles, en kon ik er dus wel geraken. En ik moet het toegeven, ja, het was bijzonder interessant.

IMG_2595

Want waar ligt de scheidingslijn tussen design en techniek? Wanneer spreek je nog van puur geprogrammeerde techniek, en op basis van welke logaritmes laat je een machine zelf beslissingen nemen? Of, om een praktisch voorbeeld te geven, als een zelfrijdende auto een ongeluk niet kan vermijden, maait hij dan twee kinderen of liever vier bejaarden van de weg?

Met de nieuwe robotica is er dus ook sprake van nieuwe ethische vraagstukken, en zijn we dan wel bereid om die op te lossen?

Enfin, meer daarover in Jochanans boek dus. Of u moet hem ergens op een van zijn lezingen aan het werk horen, dat kan ook, natuurlijk.

 

Geplaatst op

S.M.A.K.: een zalige avond!

Mijn dag was zalig rustig begonnen: opstaan om negen uur, douchke, met Wolf richting de Poel, en dan een uurtje zalig zitten lezen in Café Labath met een croissant en een koffie. Aansluitend reden we naar het rugbyveld, en aanvankelijk was ik nog aan het twijfelen of ik wel ging blijven voor de match, maar het was zo’n zalig weertje… En toen bleek zowel Gwen met de meisjes, als haar zus Rinske, dier echtgenoot Thomas en hun kinderen er ook nog te zijn. Een en ander resulteerde in een zeer fijne, lenteachtige dag, waarbij Wolfs team ook nog eens de tegenstander een pandoering gaf: 69-15. Booya!

Thuis was het helaas anders: Bart had wel al boodschappen gedaan en zo, maar voelde zich allesbehalve in orde. Griep, vermoed ik. Hij had gekookt, maar was daarna prompt in de zetel gaan liggen. En onze date ’s avonds, waar ik zo naar uit had gekeken en wat een van de redenen was dat ik gisterenavond ook niet meer naar dat feestje ben gegaan, viel in het water. Balen!

Ik liet Dirk weten – de avond was gepland met de partners van Wijs, 14 man in totaal – dat Bart ziek was, en dat ik er zo naar uit had gekeken om eerst de rondleiding in het museum te krijgen, en dan daar te dineren. Bleek, na wat heen-en-weergemail, dat ook Ilse niet mee kon, en dat Dirk het volledig zag zitten om mij te chaperonneren. Dik in orde!

Ik trok een schoon kleedje aan, wreef wat schmink op mijn toot, wierp een kushandje naar mijn slapende echtgenoot, en reed naar het S.M.A.K.

Daar kregen we zowel van James Welling – fotokunstenaar – een uitleg rond zijn tentoonstelling ‘Metamorphosis’ als een toelichting van Wilfried Huet bij de overzichtstentoonstelling bij het laatste nummer van kunsttijdschrift Gagarin.

Aansluitend was er, zoals altijd, het diner. Dirk had helaas het aantal van de gasten verkeerd doorgegeven, waardoor wij twee niet meer aan de tafel bij de rest van de groep konden zitten, en dan maar samen aan een andere tafel plaats namen. Dat resulteerde in een bijzonder aangename kennismaking met mijn buurman, een 59jarige kunstliefhebber met blijkbaar een hoge functie bij ING, en diens vrouw. We hebben de ganse avond zitten kletsen over de meest uiteenlopende onderwerpen, soms in ’t plat Gents, en ik heb me echt de max geamuseerd.

Echt, een bijzonder, bijzonder aangename avond. Bedankt, Dirk!