Weywertz – Witch

23/08/201724/08/2017

Ardennen 2017: dag drie

Ik heb al een nacht of vier vreselijk slecht geslapen en dus schoot ik deze morgen – nu ja – wakker om elf uur! Goh, erg was dat niet: ook Wolf moest recupereren van gisteren, en ’t is niet alsof we hier dringende bezigheden hebben. We ontbeten op ons tienduust gemakskes buiten op het terras, lummelden nog verder rond, ik schreef nog wat verder voor dit blog en voor de schoolwebsite, en tegen half een zette ik de overschot van de spaghetti van maandag op tafel. Ik had voor de zekerheid nog een kleine lasagne gekocht, maar dat was dus nergens voor nodig geweest. Ellen, er zit dus een portie lasagne in je diepvries :-p

En toen begonnen ze plots om een of andere reden onnozel te doen buiten op het terras met zo’n piepklein kleuterfietsje, een bal en de glijbaan als ophaalbrug. Iets van een parcours waarbij de ene zo veel mogelijk rondjes om de tafel en onder de ophaalbrug moest afleggen zonder dat de ander hem mocht raken met de bal. Of zoiets. Het leverde alleszins gigantisch veel geroep, gegoefel en gegiechel op.

Maar bon, we trokken op pad om nog een paar caches in de buurt te zoeken, een Did not Find van twee jaar geleden om te zetten in een lachend gezichtje, en dan ten verzeilen op een bijzonder indrukwekkende plek: een oude tunnel over de Warche, in zijn huidige vorm gebouwd door de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. We parkeerden, liepen een eindje over de Venntrail, en daalden dan een steil, smal paadje af dat bijna overwoekerd was met tengels, maar het was het echt wel waard. Foto’s doen de plek geen eer aan…

Zonder geocachen zouden we deze plek nooit gevonden hebben, en dat denk ik wel vaker… ’t Is echt een prachtige hobby, en nog gratis ook.

We reden terug via Weywertz waar we, opnieuw volgens traditie, een brood en een ijsje bij de plaatselijke bakker haalden.

En toen, toen was het tijd om te dammen!! We hadden speciaal gewacht omdat ze voor vandaag 25° voorspelden, en jawel, dat was ook zo. Ik installeerde me op de bank aan de zijkant met mijn boek, en de kinderen speelden in het water. De jongens hadden hun crocs aan, Merel begon met laarzen maar die waren al snel doornat, loodzwaar, en dus speelde ze die uit. En had ze nog geen drie stappen verder al een sneetje in haar voet van een scherpe steen. Groot drama, uiteraard. Zucht.

Merel had dus geen zin meer, en voor Wolf was het ook vrij snel welletjes, want dat gebogen staan is al helemaal geen pretje voor zijn rug. Tegen half zes waren we dus alweer thuis, en werd er hier gewoon gechilld.

We aten nog eens buiten, en toen stelde ik vast dat ik eigenlijk nog niet uitgewandeld was. Geef toe, nog geen 5000 stappen voor een dag in de Ardennen… Ik zette om kwart voor acht nog aan voor een klein ommetje, met zonnebril op en zonder fototoestel. En na dat ommetje was ik duidelijk nog niet uitgestapt, en stapte ik dan maar verder voor een kilometer of drie. Da’s nog niet ver, maar het ging wel redelijk stevig omlaag en omhoog, en de zon begon stilaan onder te gaan. Met een zonnebril op is dat niet zo interessant… Ik had ook enkel mijn iPhone mee, en dat vond ik eigenlijk wel jammer…

Maar de wandeling deed me deugd, en ik heb echt stevig doorgestapt. Helaas had ik er daarna niet bij stilgestaan dat er nogal wat cafeïne in ice tea zit, en had zonder nadenken een gans flesje leegdronken. En dus lag ik te woelen in bed, kreeg het koud, en heb ik om kwart over middernacht gewoon nog een heet bad gepakt. Geslapen als een roosje, jong!

13/08/2015

Waimes, dag vier

Het was een zalige dag vandaag, echt waar. Het begon allemaal heel sloom, met eerst het samen kijken naar een barbiefilm op Ketnet, en dan ontbijt buiten. Daarna joeg ik de kinderen allemaal in de douche, terwijl ik mezelf ook aankleedde, en tegen dat we goed en wel met alle spulletjes in de auto zaten, was het kwart over elf. Vakantie, zeker?

Maar we reden naar Bütgenbach, zo’n vijf kilometer verderop, en reden eerst gewoon naar het centrum, naar de kerk. Daar zat een hele leuke geocache, eentje met een raadsel. Terwijl ik het raadsel oploste en zo nieuwe coördinaten kon berekenen, speelden de kinderen op de grote speeltuin daar: ideaal. De tweede set coördinaten wees naar een paar straten verderop, en dus trokken we door de hitte bergop, om dan de meest schattige cache te vinden ooit! Blijkbaar in de eigenaar zijn voortuin, een mini-huisje:

Merel vond het mega schattig…

Enfin, wij weer terug naar de kerk, en er ietsje voorbij naar de lokale pizzeria. Het moet gezegd: heerlijke pizza’s, veels te groot, en zeer snel. Alleen jammer dat het er stikte van de wespen, alle wespenvallen en schoteltjes met kruidnagel ten spijt.

Wolf en ik aten amper de helft op, Kobe slechts een kwart, en Merel had een kinderspaghetti gekregen die zelfs ik niet had opgekregen. En dat eigenlijk allemaal voor weinig geld. Het leuke was nog dat we de restanten gewoon meekregen in een pizzadoos, voor thuis, en dat was dan ons avondeten :-p

Enfin, we reden – schandalig eigenlijk, maar ik wist niet hoe ver het precies was – tot aan het vroegere station, vonden daar de coördinaten van een mysteriecache, en liepen het paadje langs het meer van Bütchenbach naar beneden, om dan vast te stellen dat de cache hoger lag, langs het fietspad. Wij dus op onze stappen teruggekeerd – een klim door het netelbos was uitgesloten – en de cache gaan zoeken. En pas toen klikte ik op de volgende, en die lag, jawel, beneden aan het paadje waar we daarnet hadden gestaan. Wij dus weer terug :-p

Veel van het meer hebben we eigenlijk niet gezien, maar we konden wel al zien dat het eigenlijk niet veel anders dan pakweg de Blaarmeersen was. We keerden terug naar de auto, passeerden langs de GB, en reden via een omwegje naar huis, zodat we nog twee caches konden meepikken. De eerste cache stond aangeduid als gevaarlijk, en inderdaad, we begonnen er zelfs niet aan: een veel te steile klim naar boven.

De tweede lag iets verderop, langs een ‘natuurleerpad’, en Merel glom van trots dat zij hem had ‘gevonden’.

En toen passeerden we toch wel in Weywertz zeker, langs de bakker die ook ijsje verkocht.

We reden snel naar het huisje, de kinderen trokken zwemkledij aan, en hop, richting de Warche en het dammetje. Veel gedamd werd er eigenlijk niet, wel gewoon in het water gespeeld.

Om half zeven stonden we thuis, vielen de kinderen als hongerige wolven de pizza aan – tot zover het broodje dat ik gekocht had – en lagen ze daarna languit in de zetel moe maar voldaan te wezen.

En ik, ik ruimde nog wat op, blogde, keek een stuk van een wijvenfilm, en nam voor het eerst in lang nog eens een bad, omdat ik hier niet het gevoel heb dat ik altijd nog vanalles moet doen.

Vakantie, dus.

11/08/2015

Waimes, dag twee

En of we chance hebben met het weer! We sliepen lang (enfin, ik toch) en ontbeten rond een uur of tien buiten in de zon. Fantastisch!

Tegen dat iedereen klaar was, het logboek ingevuld en de hints opgezocht, was het elf uur. Ik wilde een wandeling maken, hier niet ver vandaag, van een goeie vijf kilometer, langs vijf verschillende caches. Ik dacht, mja, anderhalf uur, met het zoeken erbij misschien twee. Gelukkig had ik een voorraadje koekjes bij en een flesje water, want dat anderhalf uur, dat werd er drie. Het flesje water konden we gelukkig halverwege laten opvullen aan een boerderij.

We hebben wel alle vijf de caches gevonden, en hebben er een prachtige wandeling op zitten. De kinderen klaagden niet, zelfs Merel niet, en Wolf zorgde fantastisch voor zijn zusje. Heerlijk, die kinderen van me!

We vertrokken aan de Warche, aan ons afdamplekje, met meteen een bezoek aan een kapelletje, en liepen dan verder steil naar boven, tot we de RaVel kruisten, het prachtige fietsnetwerk doorheen de Ardennen, waar we tegelijk met een andere familie naar een cache zochten.

We liepen verder, en doken de netels in voor een volgende cache.

Intussen was het, tot onze grote verbazing, al één uur. We zaten ongeveer halverwege onze toer, en moesten sowieso verder om terug aan de auto te geraken.

We liepen doorheen een wolk van pluisjes van wilgenroosjes, en zochten en vonden de Hexsenbaum, een prachtige loofboom te midden van een naaldbos.

Nog wat verder zochten we redelijk lang naar cache nummer vijf, en liepen daarna het laatste stukje terug richting brugje over de Warche. We passeerden daarbij een oude steengroeve, die echt de indruk van een ravijn gaf, ongelofelijk steil en diep, en prachtig blauw water.

Al bij al was het twee uur voor we terug in het huisje waren. Ik had gelukkig lasagne gekocht die maar in de microgolf moest, en dus zaten we iets later gelukkig aan tafel. Oef. De kinderen waren nu echt wel moe, zodat ik hen rustig tv laten kijken heb. Rond vier uur heb ik hen dan wat koekjes gevoederd bij wijze van vieruurtje, en hen in de auto gelokt. Ik had geen zin om naar de Delhaize in Waimes te rijden, en ging er van uit dat er in het iets grotere dorpje Weywertz – Champagne, waar we zitten, is echt maar een gehucht – een bakker zou te vinden zijn. En jawel, twee kilometer later stonden we aan de kerk van Weywertz en zagen we een bakkerij. Die ook toch wel schepijs verkocht zeker! Toeme toch!

Enfin, we zijn dan met de auto nog wat caches gaan zoeken, maar hadden niet echt veel geluk. Aan de “Eisen Vennbahnbrücke” hebben we met zijn drieën -Merel voederde intussen de schapen – een half uur gezocht, maar niks gevonden, en dat is wel frustrerend. De cache iets verderop hadden we in minder dan een minuut, maar de volgende was weer pech. Merel en Kobe hadden geen zin in de klim en bleven in de auto zitten, maar Wolf en ik gingen op onderzoek uit in een doornenhaag vol brandnetels. Na tien minuten, en ettelijk getengel, hebben we het opgegeven: zonder lange mouwen, lange broek en handschoenen had dit eigenlijk geen zin. Maar op de weg naar huis zat er nog een poepsimpele, en die hebben we dan nog maar meegenomen.

Om zeven uur zaten we, alweer buiten, genoeglijk aan tafel, en konden terug kijken op een prachtige dag.