Warche – Witch

19/04/201904/05/2019

Ardennen 2019: dag 5

Helaas, vrijdag en dus opruimdag. Maar ik wilde niet zoals vorige keren onze dag zo sterk inkorten, en dus was de planning een beetje anders.

We begonnen met op een redelijk uur op te staan en alles in te pakken en klaar te zetten. Tegen half twaalf trokken we daarop onze wandelschoenen aan en deden deze keer effectief wél de Warchewandeling: naar boven langs de kerk, naar links en naar beneden tot aan het dammetje, dan de weide over, over de afsluiting via het wandelaarshekje, doorheen het bos, over het houten pad, en daar hebben we dan met zijn allen toch ook zeker twintig minuten staan zoeken naar de onvindbare cache. Hmm.

We zijn dan maar verder gewandeld langs de Warche, gepasseerd langs een ronduit pràchtig huis, en dan terug naar boven gewandeld naar het huisje.

We stapten meteen in de auto om te gaan eten in de Petit Mont Rigi. Vroeger was er op de Hoge Venen het restaurant Mont Rigi: bijzonder lekker voor een schappelijke prijs, en een hele fijne locatie. Helaas, blijkbaar vonden de eigenaars van het pand dat het niet genoeg opbracht en besloten ze het te verkopen aan een projectontwikkelaar. De restauranthouders zijn dan maar een eindje verderop (en dichter bij Waimes) in Sourbrodt een nieuw restaurant begonnen: een kleinere kaart, iets duurder, maar wel nog steeds bijzonder lekker, én ze hebben de speeltuin van het vorige gewoon meegenomen :-p

Enfin, we zaten prinsheerlijk op het terras en hebben zelfs moeten vragen om de parasol open te zetten omdat het gewoon te warm was. We kregen een hapje met panna cotta van radijs met gerookte eendenborst, en mijn hoofdgerecht was iets fantastisch met asperges, gnocchi, verschillende groenten en grijze slakjes. Heel speciaal, maar machtig lekker.

En Kobes dessert staat er ook op: “mouse” en chocolat ^^

Tegen drie uur (en een paar caches later) stonden we terug in het huisje, kon alles in de auto, en begonnen we schoon te maken: stofzuigen, stof afdoen, keuken, badkamers en WCs met nat, en dan alles dweilen. Ha ja, we hoeven er niet te betalen dus dat is het minste wat we kunnen doen, toch?

Trouwens: zoekplaatje: waar zitten beide jongens?

Enfin, we reden terug naar Leuven waar we in de Delhaize wat koffiekoeken en wraps gingen halen als avondeten, en gingen dat gezellig opeten in een klein parkje, vlakbij een redelijk spectaculaire cache, op een paar meter van de Leuvense binnenring. Serieus.

Uiteindelijk waren we, na het afgooien van Arwen bij haar thuis en het krijgen van een prachtig boeket bloemen, tegen half negen thuis.

En hadden we een zalige vakantie gehad.

Nog eens bedankt, Jan en Ellen!

19/04/201904/05/2019

365 – 19 april 2019 – Champagne

18/04/201904/05/2019

Ardennen 2019: dag 4

Het weer is intussen helemaal uitgeklaard en ze beloofden 19 graden voor vandaag, dus waren we allemaal wat vroeger op vandaag omdat ik zeer graag de Warchewandeling – een ommetje van een uurtje dat effectief aan het huisje start, door het dorp naar beneden over de brug waar we gaan dammen, zo een gans eind langs de Warche, en dan langs de andere brug terug omhoog naar ons huis – wilde doen. Mja.

De kinderen hadden met zijn vieren de houten trein in de speelkamer boven ontdekt en waren daar nu toch een gans parcours mee aan het bouwen en zich zot aan het amuseren. Wie ben ik dan om hen te verplichten te stoppen en iets anders te gaan doen? Ik heb zelf gezellig zitten lezen, en tegen de middag kwamen ze vanzelf wel naar beneden. Het plan was om naar Robertville te rijden, daar te eten in onze standaard frituur en dan het klimmetje van aan de dam van Robertville tot in Reinhardstein te doen, ook al zo’n traditie.

Groot was onze verbijstering toen bleek dat de frituur te koop stond! Allez! Maar iets verderop was er ook een café annex frituur zodat we daar dan maar gegaan zijn. En ons drinken in glazen kregen, maar onze frieten in meeneemversie. En we dan nog moesten bijbetalen omdat we de frieten op het terras opaten, waar we dus onze drankjes zaten te drinken. Euh…

Ach ja. Merel voelde zich niet zo lekker, had ze gezegd, maar de frieten hadden wel geholpen, want toen stond ze toch weer vrolijk te dansen en te springen.

We reden naar de dam en klommen vrolijk omhoog, een wandelingetje dat voor ons al zeer vertrouwd is, maar uiteraard nieuw voor Arwen.

En toen was er het kasteel zelf, waar Merel zei dat ze zich opnieuw niet goed voelde. Buikpijn, zei ze, en ze ging even liggen op een van de bankjes. Het was intussen ook wel écht warm geworden…

We waren wel nog een eindje verder gelopen op zoek naar een geocache onder de bomen, maar helaas, ondanks een half uur zoeken met drie hebben we niks gevonden. Intussen had Merel weer stevige buikkrampen en zijn we dus maar terug gewandeld. Dat lukte, die krampen waren gewoon af en toe opstoten.

Terug thuis wilde Merel toch nog per se gaan dammen: daar voelde ze zich dan wel weer goed genoeg voor, zei ze. Tsja… De anderen zagen dat ook volledig zitten, trokken de laarzen aan, en weg waren we. Kobes laarzen waren nat binnen de 15 seconden: “Mama, ’t is hier wel dieper dan de vorige keer precies!”. Maar ook de anderen hun laarzen waren er binnen de kortste keren aan voor de moeite. Koud, maar oh zo plezierig!

Intussen ging ik op zoek naar een cache langs het Warchepad een kilometer verderop, maar ondanks een half uurtje zoeken werd er niks gevonden. Hmpf. Maar de wandeling was ronduit prachtig en ik genoot.

Ik haastte me terug maar dat was blijkbaar nergens voor nodig geweest: ze waren nog steeds volop aan het dammen. Ik legde me dus maar in de zon te lezen en wentelde me in het vakantiegevoel.

We gingen naar huis, droogden ons af, en Wolf en Arwen gingen mee om boodschappen en een paar caches in de buurt, tot groot jolijt van Arwen.

En Merels buikpijn? Wel euh…

Ik was aan het lezen in de zetel toen zij plots rechtstond en gewoon begon over te geven, midden in de living. Euh… het hielp niet om nog naar het toilet te lopen, want het kwaad was toch al geschied en dus mocht ze van mij vrolijk verder doen op hetzelfde plekje. We hebben wel met zijn allen een half uurtje moeten schoonmaken: de vloer, maar ook spatten op stoelen, gordijnen, tafelpoten… En Merel moest uiteraard in de douche, terwijl Wolf haar kleren probeerde uit te spoelen. Meh.

Dat van die buikpijn was duidelijk niet gelogen. En toen voelde ze zich plots wel een stuk beter, gelukkig maar.

Hmpf. Dan hadden we dat ook weer eens gehad, toch?

18/04/201901/05/2019

365 – 18 april 2019 – de Warche

23/08/201724/08/2017

Ardennen 2017: dag drie

Ik heb al een nacht of vier vreselijk slecht geslapen en dus schoot ik deze morgen – nu ja – wakker om elf uur! Goh, erg was dat niet: ook Wolf moest recupereren van gisteren, en ’t is niet alsof we hier dringende bezigheden hebben. We ontbeten op ons tienduust gemakskes buiten op het terras, lummelden nog verder rond, ik schreef nog wat verder voor dit blog en voor de schoolwebsite, en tegen half een zette ik de overschot van de spaghetti van maandag op tafel. Ik had voor de zekerheid nog een kleine lasagne gekocht, maar dat was dus nergens voor nodig geweest. Ellen, er zit dus een portie lasagne in je diepvries :-p

En toen begonnen ze plots om een of andere reden onnozel te doen buiten op het terras met zo’n piepklein kleuterfietsje, een bal en de glijbaan als ophaalbrug. Iets van een parcours waarbij de ene zo veel mogelijk rondjes om de tafel en onder de ophaalbrug moest afleggen zonder dat de ander hem mocht raken met de bal. Of zoiets. Het leverde alleszins gigantisch veel geroep, gegoefel en gegiechel op.

Maar bon, we trokken op pad om nog een paar caches in de buurt te zoeken, een Did not Find van twee jaar geleden om te zetten in een lachend gezichtje, en dan ten verzeilen op een bijzonder indrukwekkende plek: een oude tunnel over de Warche, in zijn huidige vorm gebouwd door de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. We parkeerden, liepen een eindje over de Venntrail, en daalden dan een steil, smal paadje af dat bijna overwoekerd was met tengels, maar het was het echt wel waard. Foto’s doen de plek geen eer aan…

Zonder geocachen zouden we deze plek nooit gevonden hebben, en dat denk ik wel vaker… ’t Is echt een prachtige hobby, en nog gratis ook.

We reden terug via Weywertz waar we, opnieuw volgens traditie, een brood en een ijsje bij de plaatselijke bakker haalden.

En toen, toen was het tijd om te dammen!! We hadden speciaal gewacht omdat ze voor vandaag 25° voorspelden, en jawel, dat was ook zo. Ik installeerde me op de bank aan de zijkant met mijn boek, en de kinderen speelden in het water. De jongens hadden hun crocs aan, Merel begon met laarzen maar die waren al snel doornat, loodzwaar, en dus speelde ze die uit. En had ze nog geen drie stappen verder al een sneetje in haar voet van een scherpe steen. Groot drama, uiteraard. Zucht.

Merel had dus geen zin meer, en voor Wolf was het ook vrij snel welletjes, want dat gebogen staan is al helemaal geen pretje voor zijn rug. Tegen half zes waren we dus alweer thuis, en werd er hier gewoon gechilld.

We aten nog eens buiten, en toen stelde ik vast dat ik eigenlijk nog niet uitgewandeld was. Geef toe, nog geen 5000 stappen voor een dag in de Ardennen… Ik zette om kwart voor acht nog aan voor een klein ommetje, met zonnebril op en zonder fototoestel. En na dat ommetje was ik duidelijk nog niet uitgestapt, en stapte ik dan maar verder voor een kilometer of drie. Da’s nog niet ver, maar het ging wel redelijk stevig omlaag en omhoog, en de zon begon stilaan onder te gaan. Met een zonnebril op is dat niet zo interessant… Ik had ook enkel mijn iPhone mee, en dat vond ik eigenlijk wel jammer…

Maar de wandeling deed me deugd, en ik heb echt stevig doorgestapt. Helaas had ik er daarna niet bij stilgestaan dat er nogal wat cafeïne in ice tea zit, en had zonder nadenken een gans flesje leegdronken. En dus lag ik te woelen in bed, kreeg het koud, en heb ik om kwart over middernacht gewoon nog een heet bad gepakt. Geslapen als een roosje, jong!

09/08/201610/08/2016

Van kastelen, cascades en caches

We kunnen hier niet komen zonder op zijn minst eens het kasteel van Reinhardstein gedaan te hebben. De binnenkant hebben we nog nooit gezien, maar de wandeling ernaartoe, van aan de dam van Robertville, is een hele leuke. En aangezien er plots een viertal geocaches in de buurt zijn opgedoken, konden we dat niet mankeren, vonden we. Het meer zelf blijft trouwens magisch…

We parkeerden aan de stuwdam, en begonnen de standaard wandeling van amper twintig minuten. Maar toen bleek dat een van de geocaches op een ander wandelpad zat, en zijn we dat maar beginnen volgen, met prachtige resultaten. We hebben nogal wat afgeklauterd over grote stenen en boomwortels en smalle paadjes met touwen aan de zijkant omdat het anders te steil was, maar het was schitterend, en de kinderen vonden het heerlijk. Merel vond de cache, trouwens.

En eindelijk kwamen we via dit pad uit bij de beroemde waterval van Reinhardstein, die we al drie jaar tevergeefs zoeken. Het is de hoogste waterval van België, naar ’t schijnt, en ze is wel mooi, ja, maar nu niet bepaald spectaculair. De cache in de buurt was wat moeilijker te vinden, maar we zaten dan ook op het verkeerde pad. Enfin, we klauterden verder, kwamen opnieuw op een ander pad, en kwamen plots uit bij het kasteel.

Daar werden soepjes gedronken, want intussen waren we niet het geplande half uurtje later, maar wel bijna twee uur, en was het al één uur ’s middags. Tegen half twee stonden we weer aan de auto, en we hadden onze zinnen gezet op frietjes. Dat was helaas buiten de gesloten frituur in Robertville gerekend. We moesten wel lachen allemaal, want daar hebben ons ma en pa twee jaar geleden voor het eerst frieten gegeten van het frietkot. Zeggen ze toch. Ook plan B viel in het water, want beide bakkers in Robertville waren gesloten. Juist ja. We zijn dan maar naar Weywertz gereden om brood en een croissant voor elk, en hebben thuis boterhammetjes gegeten, en dan gewoon wat rustig gezeten.

Maar het is zonde om de hele tijd gewoon binnen te zitten, en dus reden we even naar de Warche en het dammetje. Vorig jaar en twee jaar geleden hebben de kinderen er zelfs nog gezwommen en hielp mijn pa mee om te dammen, dit jaar was het amper 14° en was dat niet echt een goed idee. De jongens zijn wel met hun laarzen in het water gestapt, en binnen de kortste keren waren ze allebei drijfnat. Zucht.

We zijn na een half uurtje dan maar terug naar het huisje gereden voor verse droge kleren, en dan nog wat geocaches gaan zoeken. Rond het kasteel hebben we er twee gevonden, en vlak bij de bakker zat er ook nog eentje waar we vorig jaar een dik half uur staan zoeken hebben, en die we nu toch gevonden hebben met een tip van de eigenaar, maar het duurde toch ook nog wel een kwartiertje. Goed verstopt, die cache!

Maar bon, we moesten toch naar de Delhaize in Waimes, en dus reden we wat verder naar een pakkend monument voor een ganse pak Amerikaanse krijgsgevangenen die daar zonder pardon zijn neergeschoten door de Duitsers.

Daarna reden we naar een cache aan een bijzondere en blijkbaar beschermde linde, dan naar een Mariagrot, een kruis – waarmee het hier overigens vol staat – en uiteindelijk een mooi kapelletje.

Tegen half zeven konden we de lasagne opwarmen, en nog wat later lag Merel baby te wezen in het park, en speelden Wolf en ik Cthulhu via Skype, maar wel zonder beeld, want dat kon de wifi blijkbaar niet trekken.

Enfin, een goed gevulde en fijne dag in d’Ardennen dus, met een voet die nu toch wel wat protesteert na al het geklauter. Maar dat heb ik ervoor over.

06/08/201413/08/2014

Waimes, dag vier: dam van Robertville, Mont Rigi, en Warche

Ons ma sliep bij mij in het dubbele bed, de kinderen in hun eigen kamer, en mijn pa sliep in het uitstekende zetelbed in de woonkamer. Er was afgesproken dat, als de kinderen opstonden en naar tv wilden kijken, hij maar moest verhuizen naar hun bed om daar verder te slapen.

Maar nee hoor: toen ik opstond, zag ik een berg donsdeken, waaronder mijn pa lag te slapen, en drie kinderkopjes bovenuitstaken die naar tv zaten te kijken. “Ha ja”, zei pa, “ik vond die kleine voetjes zalig, en als ik mijn hoorapparaten niet in heb, hoor ik de tv toch niet.” Juist.

We ontbeten op ’t gemakje, en reden naar de dam van Robertville, omdat we daar toch ongeveer moesten passeren en dat eigenlijk best wel mooi is.

Daarna ging de tocht verder naar Mont Rigi, voor een prachtige wandeling op een houten pad doorheen de Venen. We hebben die vorig jaar ook gedaan, en genoten er minstens even hard van. En de zon, die scheen volop ^^

Tegen twaalf uur waren we rond, en konden we eindigen op het heerlijke terras daar aan de Mont Rigi. Een dikke aanrader, als je ooit in de buurt van de Hoge Venen bent!

De kinderen konden er spelen, wij zaten in de zon te kletsen, en het eten was er echt meer dan dik in orde, voor een faire prijs. Alleen kregen we het niet eens op, en dat was gewoon jammer.

Het begon er wat dreigend uit te zien links en rechts, met van die dikke onweerswolken, maar voorlopig bleef het droog, en dus reden we naar huis, richting de Warche, waar ik met oma en de jongens nog eens de wandeling die Ellen ons had uitgelegd, afliepen.

De sluizen stonden duidelijk niet open, en dus was de Warche een vrij rustig riviertje, waarlangs het aangenaam wandelen was. Voor alle zekerheid hadden we toch de regenjasjes mee, maar dat bleek gelukkig niet nodig.

Aan het afdamplekje liet ik ma met de jongens achter, en liep ik de anderhalve kilometer nog naar boven, om mijn vader met Merel te gaan ophalen. Geen van tweeën zou de wandeling aangekund hebben, en beiden waren aan wat rust en kalmte toe (lees: mijn pa lag te slapen terwijl Merel een uur lang tv keek).

Bon, ik laadde hen in de auto, reed terug naar beneden, en daar kon lustig gedamd worden. Ha ja, want ons pa was meegekomen om te dammen met zijn kleinzonen, en dus werd er gedamd.

Helaas.

Na een kwartiertje (de jongens waren al een half uurtje langer bezig) begon het te druppelen. En in tegenstelling tot wat ons ma bleef beweren, was het niet zomaar ‘une vlague’, maar begon het harder en harder te regenen.

En dus dropen we maar af (heb j’em? Heb j’em?) richting huisje, toch wel wat teleurgesteld. Aan de andere kant: we hebben zitten schateren! Met piesfruit (don’t ask) en opa’s laarzen die volledig vol waren gelopen, de meest bizarre onzedige geluiden maakten, en uiteindelijk pieslaarzen werden.

Afhankelijk van het weer ondernemen we morgen nog een poging. Goed geweten. Want dammen, da’s een essentieel onderdeel van de Ardennen. ’t Zal wel zijn da!

04/08/201412/08/2014

Waimes dag 2 – Warche en Spa

We sliepen heerlijk, ontbeten laat, en daarna stuurde ik Bart met Merel om boodschappen, terwijl ik met de jongens een fijne wandeling maakte. Ellen had me die nog doorgestuurd via Facebook, en ik moest soms echt lachen om haar omschrijvingen. Maar ze was wel zeer fijn!

De Warche loopt doorheen het dorpje Champagne, vorig jaar zijn we die nog gaan afdammen, en deze wandeling liep een gans eind langs die Warche. Voor ons was dat een rustig kabbelend riviertje, en we wisten wel dat er overal waarschuwingsborden stonden dat het waterpeil zeer snel kon veranderen doordat er een stuwsluis een eindje verder zit, maar we hadden dat nog niet meegemaakt.

Tot vandaag dus. We hoorden de Warche al van ver, en dat alleen al was verbazingwekkend. Ik had enkel mijn telefoon mee, maar zelfs daarop zijn de foto’s best wel indrukwekkend, toch als je weet dat dit normaal een gezapig stroompje is.

Bij thuiskomst konden we de voeten onder tafel schuiven – dank u, lieverd! – en stelden we vast dat het intussen was beginnen druppelen. En toen regenen. En toen gieten. Blah.

Het ging weer over in gestage regen, en toen besloten we om toch maar, zoals gepland, naar Spa te vertrekken. Het weerbericht sprak immers van ‘lokale buien’, en het kon dus best zijn dat het in Spa niet meer ging regenen. En jawel, we hadden geluk! De laatste druppels vielen bij het binnenrijden van Spa.

We namen eerst even een kijkje bij de bron van Peter De Grote, stelden vast dat het water ongelofelijk slecht smaakt en licht koolzuurhoudend van nature is,

en liepen toen door de tentoonstelling in de wintertuin over Joan Miró, waar ook een aantal tekeningen van Dalí te zien waren. Mooi.

We maakten een wandeling doorheen het centrum van Spa, namen het kabeltreintje naar boven, en besloten nogal overmoedig om te voet naar beneden te gaan. Overmoedig, omdat de omschrijving sprak van een “promenade”, en ik in een kuurstad als Spa ervan uitging dat dat dan wel breed en geplaveid ging zijn, maar het om een hobbelig bospad bleek te gaan. Bart en ik moesten de buggy dragen, en ik op mijn steedse hoge hakken – ik had nooit gedacht een boswandeling te maken in de stad – ging af en toe aan het hobbelen. Maar wel mooi!

(Dit was trouwens het effenste en breedste stuk.)

We beloonden onszelf met een “ijsje” op een terrasje

en kuierden terug naar de auto. Alwaar het bij het instappen prompt begon te regenen, echt waar!

Het resultaat van de dag?

We staken hen in bed, en Bart reed terug naar huis. Ha ja, als je een weekje vakantie amper een week op voorhand plant, dan kan een bedrijfsleider zijn agenda niet zomaar leeg krijgen. Tsja…

En ik, ik keek door het raam naar buiten naar de regen, en zag dat het eigenlijk allemaal best wel goed was.

19/08/201324/08/2013

Ardeense dieven

Onze dag was goed begonnen: de meeste ‘valiezen’ stonden al klaar, we hadden rustig de tijd om alles in te pakken, en stipt om half acht kwamen de mannen van EBM (onze aannemer) om nadarhekkens te plaatsen, en ons terras uit te breken. Meteen kwam ook de vraag of we onze beerput konden laten legen, want ze wilden alle buizen controleren en eventueel aanpassen, en dat kon niet als hij zo vol was. Projectleider to the rescue, want wij wilden echt wel richting de Ardennen vertrekken. Een emailtje later was dat al in orde, overigens.

Bon, nog even langs school om mijn uurrooster voor de maand september op te halen (niet zo schitterend, overigens, met twee C-uren, en mijn zesdes zullen blazen, de eerste twee uur op maandag Latijn ^^) en tegen kwart voor tien waren we vrolijk aan het bollen. Met twee auto’s, want Bart komt dinsdagavond al terug naar huis, zijn werkschema laat het niet toe om langer te blijven. Tsja, moet ik maar langer dan twee weken op voorhand plannen zeker?

Normaal gezien is het twee uur en een half rijden, maar toen bleek er een zwaar ongeval gebeurd te zijn ter hoogte van Jette, en stond alles daar compleet blok. We hebben dan maar besloten om via Namen te rijden: da’s wel om, maar we reden tenminste. We moesten ook ten laatste om één uur in Waimes zijn, want mijn nicht, wier huis het is, moest terug naar Leuven voor een telco. Toen bleek er ook nog eens kilometers aan een stuk werken te zijn op de baan richting Namen en dan Luik, zodat we daar ook nog eens massa’s tijd verloren. Soit, we hebben uiteindelijk rond twaalf uur gegeten in een wegrestaurant op twintig minuten tijd, en zijn toen snelsnel doorgereden. Bleek dat de telco in kwestie uitgesteld was, en dat we ons gehaast hadden voor niks :-p

Het huis zelf is zalig: echt wel groter dan het gemiddelde vakantiehuisje, en vooral ook beter ingericht. Ha ja, want het is eigenlijk mijn nicht haar weekendhuis, dat ze dan ook niet verhuurt. Wij mochten gerust met vakantie komen, want tijdens de week moeten ze werken, ze zijn hier enkel in het weekend. Dat zorgt er ook voor dat we vanalles bij de hand hebben: geen suiker mee? Geen nood, er staat er in de kast. Water vergeten? Neem maar uit de kast, en we vullen het wel aan voor we weggaan. Er is een volledig ingerichte open keuken, en er zijn twee volwaardige slaapkamers, eentje met een dubbel bed, en eentje met een dubbel bed waar nog een enkel stapelbed boven is. Ideaal voor de kinderen dus.

Nadat we geïnstalleerd waren, wandelde ik met Wolf, en Merel in de buggy, naar een brugje een kilometer of twee verderop.

Ardennen01

Ardennen02

Naast het brugje, langs het water, liep een smal maar heel leuk paadje, naar beneden het bos in. Wolf liep erlangs, en riep: “Mama, je moet eens even komen kijken, zo wijs! En zo mooi, hier!” Ik zag dat wel zitten, parkeerde de buggy in een hoekje naast de brug, en liep met Merel hooguit een meter of vijftig verder. Het was er inderdaad echt wel mooi. En zoals je op onderstaande foto’s kan zien: ver waren we niet af van de brug.

Ardennen03

Ardennen04

Intussen hoorde ik, achter de bomen, een auto vertragen aan het brugje. Ik zei nog al lachend tegen Wolf: “Héla, dat ze maar van onze buggy blijven hé!” Bon, na amper een paar minuten liep ik met Merel terug naar boven, en… De buggy was weg! Effectief! In die nog geen vijf minuten dat de buggy daar onbeheerd stond, in het hol van Pluto, was er één auto gepasseerd, en jawel, die had het nodig gevonden onze buggy te stelen… Ge kunt u niet voorstellen hoe hard ik daar heb staan vloeken! Want ja, het mag dan een oude en quasi versleten buggy zijn, het was vooral de onze, en ons gerief. En hier in de Ardennen is het wel degelijk de bedoeling te gaan wandelen, en zonder buggy kan dat niet met Merel. Vooral ook niet omdat Bart morgenavond weer weg is, en ik dus nog drie dagen hier alleen ben met de kinderen. Man man man, ik had zin om erbij te zitten huilen.

Bart is ons komen ophalen met de auto, en ik vertelde het verhaal aan de buren die net buiten stonden. Die waren stomverbaasd en even verontwaardigd, en de overbuurvrouw bood aan om later even te bellen naar haar vriendin die een boerderij heeft hier achter het huis, om te vragen of we hun buggy niet mochten lenen voor een paar dagen. Want ja, zonder gaat het echt niet lukken, en desnoods rij ik naar de Carrefour in Malmédy om een nieuwe te kopen. Een kleintje, zoals er thuis een in de garage staat… Het is niet alsof we die buggy eigenlijk nog veel gebruiken, Merel stapt echt al behoorlijke afstanden, maar hier is hij echt nog wel nodig. Zo stom, zo stom! Misschien kunnen we ook een van de andere buren gebruiken, maar daar doet niemand open. Mijn nicht gaat hen straks proberen bereiken, zij hebben ook nog kleine kinderen.

Soit, we vinden wel een oplossing. Maar hoe mooi het hier ook is: voor mij is het toch een beetje verpest. Toch vandaag. Morgen kijk ik er wellicht weer anders tegenaan, maar voor vandaag is mijn humeur toch wel naar de zak. Idioten!