51

Yup, 51 vandaag, en ik ben daar niet zo blij mee. Als ik nog pakweg 30 jaar moet verder doen aan deze snelheid van lichamelijke aftakeling, wens ik vooral Bart en mijn omgeving veel moed toe, want dit is het zo precies niet.

Maar bon, ik heb een bijzonder liefhebbend gezin dat dan ook voor een feestelijk ontbijtje en cadeautjes had gezorgd: een stempeltje om te gaan geocachen met mijn naam op, en een nieuwe cachebak, eentje die zo nét in mijn fietstassen past. De vorige was namelijk gebarsten en dus niet zo praktisch meer.

Van Nelly had ik 100 euro gekregen, waarmee ik dan voor mezelf een nieuwe Kindle (=elektronisch boek) heb gekocht op Black Friday: de vorige werkt nog wel, maar de hoekjes zijn zo een beetje afgebroken en af en toe herstart hij zomaar, zonder reden, en ik was dus bang dat hij het helemaal ging opgeven. Blij, trouwens, met die nieuwe versie.

’s Middags ging ik dan op mijn eentje heerlijk rustig lunchen in Villa Ooievaar, iets waar ik echt van genoten heb.

En verder? Heb ik rustig zitten lezen en genoten van de rust. Ik hoop dat dat een voorbode wordt voor de rest van het jaar, maar dan liefst zonder een zere voet.

Peper

Bart werd 51 vandaag en dat kon ik nu toch niet zomaar voorbij laten gaan? Peper was een van die restaurantjes waar we al vaak waren gepasseerd en waar we telkens zeiden dat we er eens naartoe moesten. Bij deze dus.

Het is eigenlijk een hip eigentijds restaurant met een Indische kaart en een wijntap. Als in: ge krijgt een kaart en die steekt ge in de machine, en dan kan je bij een van de vele soorten wijn of je gaat voor een proefje, een half glas of een vol glas. Naargelang de soort wijn en de hoeveelheid wordt er een bedrag op de kaart aangerekend, en aan het einde van de maaltijd reken je gewoon af.

Bart vond dat wel amusant en heeft een paar soorten wijn uitgeprobeerd.

Een voorgerecht hoefde voor ons niet: aangezien het vrijdag was, waren we allebei nogal moe. Ik nam een zachte curry met kokos en scampi, Bart nam iets vegetarisch met linzen, en we waren allebei toch wel zeer aangenaam verrast.

En ja, ik ben er eigenlijk nog altijd trots op dat ik een volledig bord scampi kan pellen zonder mijn handen vuil te maken.

Voor dessert gingen we wel, en ik nam zoals altijd de crème brûlée terwijl Bart voor een brownie ging.

Tegen half elf waren we alweer buiten, voldaan en met een goed gevoel en een redelijke rekening.

En er was nog tijd om thuis gezellig samen naar iets te kijken bij een knisperend haardvuur. Zalig toch?

Twaalf

Lieve lieve Merel

vandaag word je warempel twaalf. Twaalf, ik kan het me bijna niet voorstellen. En je bent zo gigantisch veel veranderd tegenover vorig jaar, liefje. Ik vermoed dat dat is wat het middelbaar met je doet…

Eerst en vooral heb je veel meer zelfvertrouwen gekregen. Je fietst alle dagen heen en weer naar school samen met Lieze, en als zij er een keertje niet is, dan fiets je gewoon alleen. Vorig jaar durfde je met moeite alleen naar de lagere school… We zijn ook samen een nieuwe IDkaart gaan bestellen, en je bent die alleen gaan afhalen. Nu ja, alleen, Lieze was mee voor morele steun, maar toch: je deed het toch maar.

Ik merk het in heel veel dingen, liefje, maar soms durft die faalangst toch nog gemeen toeslaan. Soms denk je dat je een toets echt niet zal kunnen en sta je hier plotseling rond een uur of elf als een hoopje ellende in de living. Je kruipt dan heel dicht tegen me aan als een gewond vogeltje en ik laat je rustig huilen. En daarna praat ik op je in tot je weer in je bedje kan. En die toets? Zelden minder dan een negen. Want je bent en blijft ongelofelijk plichtsgetrouw, liefje, op het onredelijke af. Je huiswerk is altijd tot in de puntjes gemaakt, je spreekopdrachten zijn weken voor datum afgewerkt en je boekentas staat altijd al rond een uur of acht klaar. Tsja. Een groter contrast met Kobe kan er soms niet zijn, en dat is behoorlijk vreemd voor ons. Allez, toch zeker voor mij, want ik ben eerder van Kobe zijn soort.

Maar aan de andere kant ben je een ongelofelijk opgewekte puber: je danst door het huis, blinkt en glimt als je een nieuwe outfit krijgt of een ander cadeautje en ik kan je dan ook zelden iets weigeren. Je moet me maar aankijken met die grote blauwe ogen van jou en dat kleine glimlachje, en ik smelt. Zeker wanneer je dan nog bij mij in mijn hoekje in de zetel onder mijn dekentje kruipt en je helemaal tegen me aanvleit. En dan liggen we te kletsen, gewoon mama-dochter praat, over vanalles en nog wat, en we lachen ons kreupel wanneer papa dan onwillekeurig met zijn ogen rolt over wat we vertellen.

Soms kan je echter ook een échte puber zijn: nukkig, stuurs, grommelend, en vaak zonder aanwijsbare reden. Je kan dan met jezelf geen blijf en je weet het ook. Hormonen, liefje, zijn een bitch. Je kan dan tegen iedereen snauwen en vooral Kobe werkt dan op je zenuwen. Ha ja, want tijdens de week zit Wolf op kot en kan je je niet op hem uitwerken. Je mist hem wel, merk ik zo…

Gelukkig zijn er je vriendinnen. Lieze is nog steeds je BFF, de constante in je jonge leventje. Jullie zijn nog steeds hartsvriendinnen en ik heb niet de indruk dat dat voorlopig zal veranderen. Jullie zitten dan ook samen in de klas, en jullie groepje is uitgebreid met Anna, Dafina en Silvie. En je vriendinnen van vorig jaar? Goh… met Julie zijn jullie alle contact intussen kwijt, en dat verwondert me ook niet echt: zij zit in een compleet ander wereldje. Feija zie je nog af en toe, en ook met Jeanne heb je wel nog wat contact, ook al woont die intussen in Duffel.

Maar je bent in weinig opzichten nog dezelfde Merel als vorig jaar: je bent veel zelfbewuster, modebewuster, puberaler, maar ook nog steeds ongelofelijk taalvaardig, bijzonder plichtsbewust, gigantisch lief, intelligent en ook echt wel mooi, die opmerking krijg ik vaak.

Je kreeg vanmorgen een ontbijtje met ballonnen en cadeautjes en meer moest dat niet zijn: je straalde.

Tijd voor taart in de namiddag bij ons thuis was er niet: jij had eerst toneel tot drie uur, en mijn Latijnolympiade liep uit… En toen was het eigenlijk te laat voor jouw samenspel en zijn we in de Labath taart gaan eten.

En toen bleek jouw leraar muzieklab niet op te dagen en waren we zelfs gewoon vroeg thuis.

Ik zie jou graag, liefje. Maar groei maar niet te snel op, ik geniet veel te hard van jou.

81

Jawel, ons pa is gewoon 81 geworden vandaag! Een beetje trager, een beetje lastiger dan vorig jaar, maar eigenlijk best nog wel gezond.

Ja, hij woont nog steeds thuis, maar dat is volledig te danken aan de onvolprezen Martine die alles, maar dan ook alles voor hem doet: kuisen, wassen, boodschappen doen, hem onder zijn voeten geven als er iets niet in orde is…

Sommige dingen doet hij wel degelijk zelf: na héél veel zagen is hij eindelijk naar de kinesist beginnen gaan – iets waar de neuroloog al jaren op aandringt – en hij is ook aan het kijken voor nieuwe hoorapparaten, want de vorige zijn stilaan 10 jaar oud en zo’n klein beetje verouderd.

Maar verder krijgt hij elke zondag eten mee van ons, ook regelmatig op zaterdag van Roeland, eet hij voor de rest dagschotels die Martine voor hem meebrengt, wordt hij twee keer per week gewassen door thuisverpleging, en valt het precies nog redelijk mee. Zolang hij zijn medicatie stipt blijft nemen en in beweging blijft zodat hij niet begint te vallen, lukt het nog wel.

Vandaag ging ik hem, zoals zo goed als elke zondag, oppikken tegen half twaalf. Bart en ik hadden mossels voorzien voor zijn verjaardag, en hij is er bijna bijgekropen. Het ‘recept’ is poepsimpel maar super lekker: uw mossels gewoon klaarmaken met mosselgroenten zoals altijd, maar op het einde er behoorlijk wat room en dille aan toevoegen. Echt serieus, mega lekker!

Er waren frietjes bij, en ons pa heeft voorzekers een uur aan tafel gezeten met een grote glimlach om zijn mond. Dik in orde!

En uiteraard was er ook taart en hebben we gezongen voor hem. Want 81, dat word je niet meteen elke dag.

Nog vele mooie jaren, pa!

Vijftien

Lieve Kobe

ik heb net even herlezen wat ik vorig jaar allemaal geschreven heb toen je veertien werd, en eigenlijk is er niet zoveel veranderd.

Fysiek wel: je bent intussen vlotjes de grootste van het gezin, je steekt quasi een kop boven me uit. En sinds het kamp is ook je woeste haardos verdwenen en loop je gemillimeterd rond. Maar verder heb je nog steeds die ongelofelijke gulle lach waar iedereen altijd commentaar op geeft. Je slungelt momenteel wel een beetje en bent nog steeds zo onhandig als enkel een puber kan zijn.

En ja, soms kan je behoorlijk puberen, en dan bedoel ik niet dat je rebelleert tegen ons – gelukkig maar – maar dat je met jezelf geen blijf weet en dan maar op de zenuwen van anderen komt werken of de domste stoten uitsteekt. Hoe vaak ik door ons huis een verontwaardigde “Kobeeeeeee!” hoor schallen, valt niet bij te houden, en ik draag daar echt ook mijn steentje toe bij. Je laat ook altijd alles overal slingeren en jouw kamer is nog erger dan die van mij toen ik zo oud was. Je vergeet ook altijd alles, raakt alles kwijt en spendeert uren aan het zoeken naar dingen.

Aan de andere kant loop je ook altijd te zingen. En dan bedoel ik echt bijna altijd, wat ook soms weer een gemeende “Kobeeeeeee!” kan opleveren, want het zijn niet altijd de meest… geapprecieerde liedjes die je aan het zingen bent. Het betekent ook dat je bijna altijd vrolijk bent, tenzij ’s morgens, want dan ben je gewoon nog niet wakker. Maar als je slecht gezind bent, man, maak dat je weg komt, want dan ben je ook écht slecht gezind en bijt je nog net niet. Je verdwijnt dan nog sneller dan anders naar je kamer of de game room.

Want ja, dat gamen of filmpjes kijken op je computer is nog steeds je hoofdbezigheid. Al moet ik toegeven dat je sociaal leven er tegenover vorig jaar wel op vooruit is gegaan: tegenwoordig spreek je regelmatig af met enkele vrienden van de scouts om te gaan ‘hangen’ of eens naar ’t stad te trekken, of naar Parkkaffee of van dat soort dingen. En nee, dat vinden wij helemaal niet erg. Een zeldzame keer komen ze zelfs hier boven in je game room hangen.

Ach Kobe… Je trekt nog steeds zo ongelofelijk hard op mij, met je onderpresteren aan de ene kant, en je überfocus aan de andere kant wanneer iets je echt interesseert, met je gezang en je energie en toch je luie trekjes en je rommel en je verstrooidheid.

Maar ik ben zo benieuwd wat voor volwassene je zal worden, want je toont zo ongelofelijk veel potentieel in alle opzichten. Je bent al zo veel gegroeid op alle vlakken en ik zou nu al willen weten waar je gaat uitkomen. Goh, ik wou dat je oma en je bompa je hadden kunnen zien: ze zouden zo trots op je zijn.

Lieve lieve Kobe, groei maar verder op, maar verander toch maar niet al te veel, want ik vind je nu al zo super. Kus.