Feestje voor Nand

Jawel, Nand is intussen ook al zeven! We waren met de ganse familie bij mijn broer verwacht voor een aperitief en broodjes, en vooral een zeer gezellig kletsmoment. Twee jaar geleden zaten we in een Tshirt buiten, en ook vorig jaar was het buiten te doen, al herinner ik me dat we wel meeschoven met de zon. Dit jaar was het precies anders: regenen en ijskoud. Maar binnen brandde de haard, werd er druk gespeeld en druk gebabbeld, en was het eigenlijk behoorlijk jammer dat we naar huis moesten.

Maar bedankt, broere, ’t was gezellig!

12 jaar

Lieve Wolf

je verjaardag is al een paar dagen voorbij, ik geef het toe, maar het kwam er niet van je te schrijven. Je bent twaalf nu, en draai het of keer het zoals je wel, ergens blijft dat toch een mijlpaal.

Ik heb zo bijvoorbeeld hier de inschrijvingspapieren liggen voor het middelbaar. Je gaat uiteraard naar mijn school gaan, dat is zowat de dichtstbijzijnde middelbare school, en een goeie school bovendien. Je kiest ook zelf voor de vier uur Latijn, en je weet dat je me daar een immens plezier mee doet. Eigenlijk heb je niet echt de keuze, want met jouw palmares in het lagere zou het zonde zijn mocht je geen Latijn proberen. Maar zoals gezegd, je kiest er ook zelf voor.

En verder is er alweer niet echt een trendbreuk met vorig jaar. Je bent nog steeds mijn lieve, bedachtzame en vooral zorgzame Wolf. Ja, je durft al eens de prepuber uithangen, en het valt me op dat je in het weekend zelfs al eens tot na tienen durft slapen. Maar echte humeurswisselingen zoals een echte puber heb je gelukkig (nog) niet. Het hanggedrag begint zich wel al te manifesteren, en je kan met je ogen rollen als geen ander als ik je weer eens wijs op het feit dat je je bord niet hebt afgeruimd of zo.

Ik heb het er ook al met je over gehad: wij twee, wij gaan nog serieus boel hebben. Dan grinnik je schaapachtig, en moet je me gelijk geven. Maar voorlopig komen we nog prima overeen, Wolfje. Je snapt perfect wanneer ik een lastige dag heb, en vice versa, en dan laten we elkaar gewoon met rust. Soms kom je ook gewoon je hart luchten bij mij, en moet ik luisteren naar je minutenlang geraas over wat er allemaal oneerlijk, onrechtvaardig en unfair is in deze wereld, en vooral dan tegenover jou. Soms kom je me ook gewoon een knuffel geven, zomaar.

Ik zou er eigenlijk graag wat vaker met jou op uit trekken, gewoon, wij twee onder elkaar. Helaas, er is nog steeds je broer en je zus, en ook al zien we die alletwee doodgraag, soms zijn ze gewoon lastig. Want lag het aan ons, dan gingen we gewoon samen cachen. Misschien is dat wel een ideetje voor deze zomer, jij en ik op de moto, terwijl de kleintjes bij papa blijven.

Soms zie je er ook echt zo volwassen en groot uit, en soms gedraag je je ook zo. Maar af en toe, vooral als je met Kobe en Merel aan het spelen bent, zie ik toch ook nog een klein kind in je, liefje. Je zit op de wip tussen twee werelden, en je hebt het er nu soms al lastig mee.

Toch kan je niet zeggen dat ik je veel verbied: als je een berichtje krijgt van Quinten met de vraag of je langskomt, zal ik daar zo goed als altijd ja op zeggen, als je er de tijd voor hebt. Dan neem je je fiets en rijd je tot daar, of stap je gewoon de tram op. Je tramabonnement zit tegenwoordig standaard in de binnenzak van je winterjas, heb ik gemerkt, en ik vind dat best grappig.

Ach Wolf, ik vind het eigenlijk gewoon fantastisch dat ik je groot mag zien worden, en ik vind het vooral fascinerend om te zien hoe jij op die twaalf jaar echt al bent uitgegroeid tot een tiener met heel erg duidelijke ideeën en standpunten. En ik voel me bevoorrecht dat je me nog steeds de kans geeft om er zo’n groot deel van uit te maken, en dat je bij mij terechtkomt voor raad en daad.

Ik zie je graag, Wolf. Meer en meer.

 

Verjaar-dagje

Wolf mocht uiteraard kiezen vandaag wat hij wilde doen.

Dus sliepen we lang en maakten we er een ontzettend rustige en relaxte ochtend van.

Tegen half één stonden we in ’t stad, en was er pizza! Wolf had ervoor gekozen om te gaan eten bij de Pizzahut, en dat is dus wat we deden. En toen ik zei dat het zijn verjaardag was, kreeg hij prompt een verjaardagskaartje en een upgrade van zijn dessert. Het smaakte!

IMG_1498

En toen, toen was oorspronkelijk het plan om naar het Designmuseum te gaan, voor de nieuwe opstelling. Maar geef toe, op de eerste zonnige dag van de vakantie, nu eindelijk de zon wilde schijnen, konden we toch niet binnen gaan lopen?

We opteerden in de plaats voor een lange multicache, “Ghent, the arts quarter” met een tiental verschillende gps-coördinaten en dus een lange zoektocht van het een naar het ander. Het was eigenlijk wel leuk: aan elke locatie moesten we een foto en dus ook een letter linken, waardoor we uiteindelijk een eindcoördinaat kregen. We begonnen aan de Sint-Niklaaskerk, en zowel Kobe als Merel namen er een paar foto’s.

Over de Sint-Michielsbrug ging het verder, langs het Pand, voorbij het Justitiepaleis, over de Kouter, en zo langs de Minard naar de Krook.

Via het trapje aan de Paddenhoek kwamen we in de Lammerstraat, en trokken verder naar het Sint-Pietersplein. Van daaruit ging het over het brugje aan de abdij naar het Muinkpark, intussen vrolijk kletsend met ne maat die we onderweg waren tegengekomen. Tegen dan begonnen de kinderen wat moe te worden, maar de belofte van een ijsje in de Zuid maakte veel goed natuurlijk.

En toen begon de GPS lastig te doen. We liepen naar het Sint-Annaplein, en kregen zo de laatste oplossing om de juiste coördinaten in te voeren. Hmpf. Dat wilde maar niet lukken, ook al probeerde ik zelfs de telefoon herop te starten en dergelijke. Enfin, via de Reep en het Bisdomplein liepen we terug naar de Korenmarkt en de parking van de Ramen. En jawel, op dat moment kreeg de GPS er weer zin in, en bleek de cache verstopt te zijn aan de Reep, waar we daarnet nog liepen. Omdat we het intussen allemaal niet meer zagen zitten om nog te voet terug te keren, reden we met de auto tot aan de Reep, waar Wolf en ik netjes de cache vonden.

Missie geslaagd, hele mooie wandeling gemaakt van net geen 7 kilometer zonder zagende kinderen, en volop genoten van de zon.

En Wolf, Wolf zag dat het goed was. Zeker toen we thuis Merel in bed staken, en de jongens nog naar The Mummy mochten kijken, vergezeld van Wolfs favoriete drank en chips.

Toen ik hem daarna in bed stak, zei hij dat hij een hele fijne verjaardag had gehad. Meer moet dat niet zijn, zeker?

Wat een verjaardag!

Ik moet zeggen, dit is mijn meest memorabele verjaardag geweest in tijden! Wij zijn hier niet zo verjaardagig aangelegd, om eerlijk te zijn. Maar als je verjaart op een larpweekend met meer dan 100 man, waarvan je er toch wel een aantal tot je vrienden rekent, dan is het sowieso iets speciaals.

Mijn rol lag me fantastisch, ik heb heerlijk gespeeld met mijn twee broertjes en er toch wel een vriend aan overgehouden, en we zijn – hoe kan het anders – geëindigd in de herberg. Ik drink normaal gezien geen alcohol, omdat ik er absoluut geen behoefte aan heb, en omdat ik er sinds een aantal jaar ook fysiek niet meer tegen kan – lees: na een uur, zelfs van één slok wijn, ongelofelijk misselijk, krampen, overgeven. Ondertussen heb ik wel al gemerkt dat er twee soorten zijn waar ik blijkbaar wél nog tegenkan, zijnde mede (honingwijn) en wodka. Drie keer raden wat er gisterenavond, of beter deze morgen, in overvloed aanwezig was. Er zijn verschillende larpers die zelf hun eigen mede maken en verkopen op de weekends, en ik heb dus getrakteerd op appel-kaneelmede en kersenmede, en die ging er vlot door. Maar ik vrees dat ik er zelf toch wel een halve fles van binnen had, en daarnaast nog een kwart fles wodka. Ik, die nooit drink en dus ook totaal geen tolerantie heb. Tot mijn bijzonder grote verbazing had ik er totaal geen last van – toegegeven, er zijn behoorlijk wat uren overheen gegaan, maar toch – en de volgende dag ook absoluut geen katerig gevoel, wel integendeel. Ik heb gigantisch gelachen, een heerlijke professionele schoudermassage gekregen – er zit echt alle mogelijke volk in de larpwereld – en ook nog twee flessen mede als cadeautje: granaatappel en aardbei-speculoos. Die laatste was een ongelukje, maar blijkt heel lekker te zijn. Uiteindelijk hebben we om half zes beslist om te gaan slapen: we konden gerust nog even doorgaan, maar dat zou onverantwoord geweest zijn omdat we tegen tien uur er alweer moesten staan.

Enfin, deze morgen is er dan nog stevig geroleplayed en gevochten, toen kwam de opkuis, en dan de rit naar huis.

Hier heb ik dan een lange, lange hete douche genomen, kreeg ik heerlijk eten voorgeschoteld door mijn liefste, waren er cadeautjes, en toen waren er nog toetsen. Zucht. Ik had ze voor het weekend gewoon niet meer verbeterd gekregen, en dus moet het nu, want de deadline ligt straks, tien voor twaalf. Ik denk dat ik ergens ne keer stekskes ga zoeken om mijn ogen open te houden.

44

Mijn liefste wordt vierenveertig vandaag. Veel spel maken we hier ten huize niet van verjaardagen, maar hij kreeg wel cadeautjes: zelfgemaakte tekeningen van de kinderen, een cocotte voor stoofschotels, en de Japanse messen uit de Delhaize, wat hij zelf gevraagd had.

Veel was het niet, maar hij had dan ook voor Vaderdag die pokkedure Kitchen Aid gekregen, die meteen voor zijn verjaardag en kerstpakje was. ’t Zal nog niet zijn!

Maar bij deze nog eens een gelukkige verjaardag gewenst, liefje!

Cake-idee

Ik had echt geen tijd gisterenavond om nog met de kinderen cakes te zitten versieren. Trouwens, de cake die ik in gedachten had en in de voormiddag nog snelsnel had willen bakken, was mislukt: niet lang genoeg in de oven gezeten – ik moest gaan werken – waardoor hij was ingezakt.

Ik kon dus herbeginnen, en dat was al lang voorbij de kinderen hun bedtijd, want er waren eerst nog inhaaltoetsen geweest, waardoor ik maar om half zes thuis was, en ik moest blijkbaar voor school nog dringend iets online zetten, waar behoorlijk veel werk in kroop. Geen Arduinoles voor mij dus, maar ook geen versierde cake. En toen dacht ik aan een ideetje dat ik ooit eens gezien had, en maakte ik een gele en een roze cake. Ik sneed alles netjes in ongeveer even dikke sneetjes – nog zo gemakkelijk voor de juf om uit te delen – en nam toen Merels favoriete koekvormpje, de vlindertjes. En als je in elk zo’n vormpje uitsteekt en terug in de andere steekt, heb je een heel leuk effect. Ik ben daar nog wel eventjes mee bezig geweest, maar het resultaat mocht er best zijn, eigenlijk. Merel was in elk geval bijzonder blij met haar verjaardagscakes, en meer moest dat niet zijn.