Geplaatst op

Veertien

Lieve Kobe

vandaag was eigenlijk vooral een dag van wachten. Wachten tot we jou, na tien dagen kamp, eindelijk weer mochten ophalen en jou een verjaardagsknuffel konden geven. Ik heb je gemist de voorbije dagen, en ik duidelijk niet alleen.

Wolf en Merel waren mee om jou om één uur in Ertvelde op te halen, en we stonden zelfs alle drie in de gietende regen te wachten tot jij eindelijk gepakt en gezakt uit de tent tevoorschijn kwam. Mager, gebruind, met een woeste haardos en vooral een ongelofelijk brede glimlach.

Iedereen zegt dat, Kobie: je bent op zich al niet lelijk, maar zodra je lacht, straal je echt helemaal. Zo’n reeks perfecte, witte tanden in die grote lach, met dat kuiltje bovenaan je kaak, dat is echt onweerstaanbaar. Zeker als je er dan nog die blinkende ogen bij neemt.

Thuisgekomen waren er ook knuffels van papa en opa, en cadeautjes zoals snoep van je zus, en een chocoladetaart met kaarsjes. Fopkaarsjes, uiteraard, en je moest ook echt lachen toen je dat doorhad.

Je lacht veel, Kobe. Toch op de momenten dat we je zien, want hier thuis verschans je je bijna voortdurend in de game room waar jij echt je nest hebt gemaakt. Je gamet, kletst met een van je talloze online vrienden, drinkt iets, kijkt naar youtubefilmpjes of reeksen op Netflix, maar je doet dat allemaal daarboven. Je komt pas naar beneden als je iets komt halen om te chappen: eten is en blijft heel erg belangrijk voor jou, dat is al je hele leven zo.

Eigenlijk dans je nog steeds door het leven, Kobe. Het leven waait voorbij en Kobe waait vrolijk mee. Enfin, zo vrolijk als het kan voor een puber, want je wordt zelden nog enthousiast over iets dat niet met gamen te maken heeft. Of met Nazgûl, want je katje, daar ben je gewoon gek op. Maar verder…

Soms vergeten we hier wel eens dat je nu pas veertien bent geworden, liefje. Je gaat naar het vierde middelbaar, zonder noemenswaardige problemen, en dan lijk je soms volwassener dan je eigenlijk bent. We merken dat vooral in je studiehouding: je hebt een schitterend verstand en een ongelofelijk geheugen, maar die ijver, he, dat studeren zelf he, dat is zoooo lastig… Je bent daarin zo anders dan je broer, dat we dat soms vergeten en dan voor voldongen feiten, of cijfers gezet worden.

Tsja. Je bent nu eenmaal gewoon Kobe. Kobe, van wie ik zo ongelofelijk vrolijk kan worden, maar op wie ik zó vaak kwaad ben, aan wie ik me zo hard kan ergeren, die gewoon veel te hard op mij lijkt in zo verschrikkelijk veel facetten… Soms denk ik dat ik je niet vaak genoeg laat voelen hoe vreselijk graag ik jou zie, liefje. Maar dan leg ik mijn armen rond jouw middel – rond jouw schouders begint wat moeilijk te worden, aangezien je toch wel wat groter bent dan ik inmiddels – en dan geef je me een knuffel, gevolgd door die grote grijns, en dan weet ik dat je dat wel weet. En dat ik vanbinnen telkens weer smelt als ik jou zie.

Gelukkige verjaardag, Kobe. En verlies bij het volwassen worden vooral je levensvreugde niet.

Geplaatst op

Veertien

Lieve Wolf

veertien ben je geworden vandaag, en zeggen dat je het niet gemakkelijk hebt, zou een understatement zijn. Die rug van jou is allesbepalend, namelijk. Gisteren zei je het nog: je rug doet nu eigenlijk evenveel pijn als toen je in het ziekenhuis werd opgenomen. Alleen ben je de pijn intussen gewoon, en heb je een zeker defaitisme ontwikkeld. Er valt namelijk niks aan te doen, voor zover we weten. Over twee weken gaan we terug naar de specialist, en dan moet er echt iets gebeuren qua pijnkliniek of zo, dit kan gewoon niet langer. Je bent per slot van rekening nog maar veertien, en wil niks liever dan je te kunnen gedragen als een gewone veertienjarige.

Wat gepuber betreft, doe je dat eigenlijk wel hoor. Je kan serieus last hebben van humeurschommelingen, doet de ene moment ongelofelijk onnozel met je broer en zus, en je doet niets liever dan van die kleine plagerijtjes en pesterijtjes, met zo’n blink in je ogen die ik herken van je papa en je nonkel. Aan de andere kant ben je soms heel erg matuur, en ik denk dat dat vooral komt door de pijn. Ik kan jou gerust behandelen als een zestien- of zelfs achttienjarige. Vorige week viel je op een bepaald moment nog uit tegen me, deels terecht trouwens, en later kwam je je verontschuldigen voor je reactie. Ik was verbaasd en bewonderde je ook wel: ik ken niet veel veertienjarigen die dat zouden doen.

Je volwassen gedrag zorgt er trouwens ook voor dat je geaccepteerd wordt door mijn vrienden: vrijdag beginnen we met een Dungeons and Dragons campaign onder Jesse, met Cody, Emma en Wim, allemaal 23. Ik vind het fantastisch dat ze mij als ouwe doos erbij gevraagd hebben, maar ik vind het nog veel wijzer dat ze ook jou, een snotjong van 14, erbij willen. En nee, het is geen kwestie van package deal, of dat ik erop aangedrongen heb, Jesse heeft dat zelf gevraagd. Dat zegt genoeg over jouw houding.

Verder is het ongelofelijk leuk om te zien dat je een lief hebt, en hoe je met haar omgaat. Op 13 maart is het gewoonweg een jaar (het is wel even uit geweest in de grote vakantie, maar bon) en ik vind dat mega schattig. Morgen ga je de hele namiddag naar daar, voor je verjaardag. Het helpt natuurlijk wel dat ze de dochter is van twee collega’s, want anders zou ik je dat nooit zomaar toestaan, je bent per slot van rekening nog maar 14, en zij momenteel nog maar 13 zelfs. Vorige week kwam je bij mij: “Zeg mamaaaaa? Mag ik iets kopen online? Voor Arwen haar Valentijn?” Ik vroeg wat je in gedachten had, en dan hebben we samen uitgezocht wat zij leuk zou vinden. Ik vond het in elk geval leuk, en ik vermoed dat zij het ook wel oké zal vinden.

Vanavond ga je nog naar de film, niet met Arwen, maar met een vriendin uit het derde jaar, een heel tof meisje. Het lijkt me de perfecte afsluiter voor je verjaardag, want verder hebben we eigenlijk niks speciaals gedaan. Tsja, vanmorgen wafels, vanmiddag pizza, en straks nog croques monsieur, maar niet meer dan dat. Je rug deed veel te veel pijn om het huis uit te gaan, zei je, en dat respecteerden we natuurlijk.

Merel had wel een kroon voor je gemaakt, en een kaartje en zo. Dat verdien je ook helemaal, want eigenlijk ben je een fantastische kerel, en een zeer zorgzame zoon en broer.

Ik hoop, lieve Wolf, dat je tegen je vijftiende verjaardag weer helemaal de oude bent, en dat je weer kan rugby spelen, gitaar spelen, rondlopen met je vrienden, meedoen aan de sportles, en gewoon een vrolijke tiener zijn. Echt, lieverd. Uit de grond van mijn hart.

Je mama.