Geplaatst op

Goed gevuld

Toen we opstonden, was het aan het regenen. Op zich was dat wel nodig natuurlijk, maar wij, wij vonden dat eigenlijk niet zo leuk. Hoewel, genoeg dingen te doen.
Gisteren had ik een ganse kast boven uitgeleegd en heel veel schatten ontdekt. Veel dingen mochten meteen richting containerpark, maar we hebben bijvoorbeeld ook wel Barts oude Magic kaarten teruggevonden, zijn goeie deck met onder andere een Black Lotus en de moxen, en een Ancestral Recall. Wellicht zegt u dat niks, maar het zou zo’n 20.000 euro waard zijn. Tsja.

Er zat ook een hoop oude elektronica in, en ook een heel leuk spel, Mind Flex. Je moet een sensor op je hoofd zetten, en door je te concentreren wek je hersengolven op, waarmee je een klein blazertje bestuurt en daarmee een balletje kan doen bewegen. De jongens vonden het de max!

In de namiddag pakten we ons dan op en reden naar Ursel voor een bezoekje bij mijn grootmoeder. Alleen wist ik eigenlijk niet dat ze om half vier naar de mis wil op vrijdag, en dus konden we maar een twintigtal minuten blijven. Niet dat we dat zo erg vinden, ze is intussen 97, blind en half doof, en ze valt nogal in herhaling, laat het me zo stellen.

We zijn dan maar, volgens traditie, bij de bakker gepasseerd en hebben buiten aan de picknicktafel onze koeken opgegeten met behoorlijk wat gegiechel en idiotie. Zo hoort het ook, natuurlijk.

Tegen half vijf waren we terug thuis, lekker rustig. Allez ja, ik ben dan nog maar aan wat schoolwerk begonnen. Het is per slot van rekening al augustus, en die brochures maken zichzelf niet.

Geplaatst op

Cachen in het meetjesland

Een mooie zonnige dag, geen dringende zaken te doen en een vrije namiddag: ik nam de auto en reed naar mijn grootmoeder in Ursel, maar wel via een omweg.

De weg tussen Zomergem en Ursel ligt opengebroken, en dat was het ideale excuus om meteen een grotere omweg te maken en een hoop caches te zoeken.

In Vinderhoute pikte ik een simpel cacheke op, deed de resterende zes van De Soete Beese in Landegem, en brak mijn hoofd over een specialleke aan de brug tussen Merendree en Hansbeke. Helaas, ik vond de oplossing niet, al zat ik er dicht bij. In Hansbekebrug zat er een grote cache – effectief in het metaal van de brug – meer bepaald een cryptex, een speciaal soort puzzel. Het heeft me toch ook wel een half uurtje en wat kopbrekens gekost tegen dat ik hem door had. Oh, en ik had Hansbekebrug nog nooit van zo dichtbij gezien, laat staan dat ik me op ’t gemak op het ijzer heb gezet. Geestig!

Ik reed nog langs een kapelletje in Bellem, en haalde mijn duizendste cache op een bankje temidden van de velden in Ursel.

En toen kwam ik bij mijn grootmoeder, en bleek ze op zwier te zijn! Gratienne, een van de vrijwilligers, was haar komen halen voor een wandeling (allez ja, rolstoelwandeling) en was een tiental minuten weg. Hmpf. Ik had niet echt zin om met de auto in de buurt rond te gaan sjezen om ze te zoeken, en dus ging ik even op het bankje vooraan in de zon zitten. En ging dan om brood, waarbij ik de bakkersdame herkende, en zij jarenlang in de Zomergemse Unic te hebben gewerkt, waarbij ze mijn ma maar al te goed kende. Tsja… Ze hebben er overigens goeie koffie, daar bij de bakker.

En toen was het drie kwartier later, en was oma gelukkig terug. Nog drie kwartier later zocht ik een alternatieve weg terug naar Gent, en vond er nog een prachtig gelegen cache in Diepenbeek.

Tegen dat ik in Zomergem aan de vaart kwam, ging de zon net onder.

Helemaal uitgewaaid, ontspannen en goed gehumeurd ging ik huiswaarts. A day well spent!

Geplaatst op

Een korte familiebrunch…

Elk jaar opnieuw is er de familiebrunch met de familie van mijn ma. Er werd dit jaar even getwijfeld of het wel zou doorgaan, zo kort na het overlijden van Klaartje, maar bon, we zien elkaar al zo weinig…
Tegen twaalven stond ik dus in Ursel: ik was alleen gereden, Bart was al ietsje eerder vertrokken met de kinderen in zijn nieuwe auto. We wilden met twee auto’s rijden omwille van Wolf, en ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog snel een cache op te pikken in Zomergem.

Om eerlijk te zijn: ik heb het niet zo op familiebijeenkomsten. Ik heb het sowieso al niet op bijeenkomsten, ik vind dat verschrikkelijk uitputtend, en je familie kies je dan ook nog niet zelf…
Enfin, ik zat goed en wel aan het dessert, toen Wolf liet verstaan dat het niet meer ging. Eerst ging Bart met hem naar huis rijden, maar eigenlijk was die in een interessant gesprek verwikkeld en zat ik toch niks te doen, zodat ik met Wolf naar huis gereden ben. Mijn rug vond het niet erg…

Tegen vijven waren ook Bart en de kinderen thuis, en kon er nog vrolijk gerolschaatst worden. Ha ja, de dag was in de gietende regen begonnen, maar allengs was het opgeklaard en tegen de late namiddag was het zalig buiten. Ik had zelfs nog snel een was gedaan en opgehangen.

Geplaatst op

Van geocaches, omoe en buiten lopen…

Stralend weer vandaag, en dus geen zin om binnen te blijven zitten. Eerst dachten we nog van in ’t stad te gaan, maar het zou daar niet te doen zijn van de drukte, en daar hadden we dan weer totaal geen zin in. De andere richting uit dan maar, naar Ursel, op bezoek bij mijn grootmoeder, met onderweg een paar geocaches.

We begonnen in Zomergem, meer bepaald den Hulsemwegel. Toch wel veertig jaar geleden dat ik daar had gelopen, denk ik, maar wel nog steeds landelijk.

IMG_1159

Koud was het wel, met die gure wind, en eigenlijk waren we blij dat we terug in de auto zaten. We reden dan maar door naar Ursel dorp, waar er eentje zit op het marktplein aan de kerk. Er was sprake van een koffiebar, maar die was nergens te bespeuren. Tiens. Bleek dat ze er aan het renoveren waren: de werkman stond rustig even een praatje te maken met een oudere heer, en dat bleek ook een cacher te zijn die net de cache daar had gevonden. Ik bleef even sociaal doen met beide heren, terwijl de kinderen de cache ontdekten, en tot hun vreugde vaststelden dat er zowaar “flokken” in zaten! Yay!

IMG_1164 IMG_1175

Er moest ook nog even op het Kamielken gespeeld worden, een eerbetoon aan de oude vroegere paardentram waar mijn grootvader en ons ma zo liefdevol over konden spreken. Blij dat er hem toch op deze manier nog herdenken!

Enfin, we reden naar omoe, installeerden ons daar, en toen kwam Fred binnen, de vroegere parochiepriester die ik toch al in geen dertig jaar meer gezien had. We hebben hartelijk zitten babbelen met ons drieën, terwijl de kinderen zich braafjes en beleefd op de achtergrond hielden. We hadden er natuurlijk niet meer aan gedacht dat de cafetaria dicht is op donderdag…

Toen we alweer buiten waren, merkte Merel op: “Zeg mama, als omoe volledig blind is, waarom draagt ze dan nog haar bril?” Goeie vraag, inderdaad…

Zoals het stilaan ook weer traditie wordt, stopten we bij de bakker tegenover de kerk, kochten er brood en koffiekoeken, en aten die op aan de picknicktafel die daar staat. En nee, het was eigenlijk niet echt koud…

IMG_1285

We probeerden in het passeren nog één cache te vinden, maar die zat helaas in een diepe buis, en we hadden geen touw en magneet bij, dus het zal voor een volgende keer zijn. We weten hem in elk geval wel al zitten.

Enfin, we waren thuis tegen vijf uur, netjes op tijd om op te ruimen en ons te installeren in de zetel. Mooie dag, voorwaar.

Geplaatst op

Van bramen en bossen

Merel was toch wel een van haar koetjes (haar vaste knuffels) kwijt zeker? Dikke tranen waren het gevolg, maar een paar telefoontjes gisterenavond wezen uit dat het beestje nog bij omoe lag. Ik had haar gebeld, maar blind zijnde kon ze me natuurlijk niet meteen antwoord geven. Een half uur later belde ze terug: er was nog iemand op haar kamer gekomen om haar te helpen bij het uitkleden en haar been uit te doen (ze heeft een kunstbeen), en die had het gevonden. Oef.

Dat zorgde er wel voor dat we vandaag alweer 25 minuten de auto in moesten om het kleinood op te halen. Tsja…

We haalden eerst een pracht van een geocache in de Bauwerwaan in Zomergem, en stelden vast dat het er stikte van de prachtige bramen, waaronder hele dikke mooie rijpe. Gelukkig heb ik altijd zakjes genoeg in de koffer liggen, en dus sloegen we aan het plukken, wellicht een half uur lang, met een kilo en een kwart bramen tot gevolg. Ideaal voor confituur! Nooit geweten, trouwens, dat er daar een gedicht stond van Mong Rosseel.

Enfin, we reden het Keigat door, en aangezien we klop tijdens de mis in het rusthuis zouden toekomen, reden we maar meteen door naar het Drongengoed, richting de cachereeks van Pasydonia. De eerste en de laatste, nr. 23, hadden we vroeger al eens gedaan. Nu gingen we aan het wandelen, zochten ons te pletter bij nr. 2 en gaven op, en vonden dan wel nr. 3 en 4. Het uitzicht was er prachtig: heidegebied en bosgebied, allemaal beheerd door Natuurpunt, met uitgestippelde wandelingen. Een aanrader!

Toen was het meer dan welletjes voor Wolf, en keerden we terug. Hij had zelfs de moed niet meer om nog een paar autocaches te doen, en is zelfs blijven zitten in de auto toen we bij omoe het koetje gingen halen.

Thuis gingen de jongens even liggen, en na het eten begon ik bramen te sorteren. Wat een weelde!

Zalig, toch?

Geplaatst op

Omoebezoek

Wat doet ne mens op een druilerige zomerdag? Een uitstapje zoeken waarbij je voornamelijk binnen zit. Zoals bij je grootmoeder, respectievelijk overgrootmoeder op bezoek gaan.

We reden eerst naar Zomergem, om daar in ’t passeren – letterlijk, dat is de baan naar Ursel – even bij opa binnen te waaien. Die had precies niet zo veel tijd voor ons, dus waren we redelijk snel weer op pad.

We stopten eerst even bij de bakker, om een vieruurtje en een brood te kopen. Het plan was om die koffiekoek dan in de cafetaria van het rusthuis op te eten, vergezeld van een frisse limonade of een koffie. Helaas, blijkbaar is de donderdag de sluitingsdag van de cafetaria…

We hebben dan maar omoe’s kamer ondergekruimeld, terwijl ik een gezellige babbel hield met haar.

IMG_0032

Tegen half zes brachten we haar dan naar de eetzaal, en Merel mocht zoals vanouds nog eens op haar schoot zitten in de rolstoel.

IMG_0034

We hadden gedacht van in het terugrijden nog een cache op te pikken onder de baan, maar intussen was het opnieuw beginnen regenen, en dus hadden we daar al lang geen zin meer in. Thuis was er warme choco met minimarshmallows, en Merel trok de gordijnen dicht en stak een paar kaarsen aan.

Ne mens moet toch wat doen als het herfstig aanvoelt, nee?

Geplaatst op

Herdenking opa

Nog elk jaar herdenken de Boghaerts – de familie van ons ma – onze grootvader, respectievelijk vader of overgrootvader. Het is intussen negen jaar geleden dat hij gestorven is, mijn lieve opa.

Het is vooral de ideale moment om iedereen nog eens terug te zien, want het overgrote deel van mijn familie zie ik maar één keer per jaar. Niet dat ik eigenlijk veel behoefte heb om hen vaker te zien, maar kom. Het jammere is wel dat ze het, ondanks alle tegenwerpingen van de kleinkinderen, steevast zelf willen blijven doen. Er wordt een zaaltje gehuurd tegenover het rusthuis van oma – prima zaaltje, daar niet van – en dan brengt de ene aperitief mee, de andere brood, een derde de dranken, de vierde de charcuterie, enzovoort. Er is dan ook een werkverdeling, want natuurlijk moet alle gerief voor die meer dan veertig man ook afgewassen worden, en opgeruimd en zo. Wat neer komt op het feit dat ik een derde van mijn tijd dat ik daar was, gespendeerd heb aan ‘werken’, en niet aan praten met mijn nonkels of tantes. Tsja. Onzin, gaan zij zeggen, maar ik heb het effectief zitten uitrekenen. En aangezien wij moesten opruimen tot het einde, ben ik dan maar, terwijl iedereen nog netjes zat te tafelen, al samen met een paar kozijns die ook weg moesten, tafels beginnen op hun plaats zetten, met de stoelen er omgekeerd bovenop. Vreselijk gezellig allemaal. In plaats van dan een traiteur te vragen, maar kom.

Op naar volgend jaar.