Geplaatst op

Namiddagje Gwen

Wanneer Gwen me een berichtje stuurt met de vraag of we geen zin hebben om koffie te komen drinken op haar terras, dan twijfel ik daar geen minuut over!

Merel maakte nog een luiewijvenvlaai, ik deed nog snel boodschappen voor Marleen, en kwart voor vier zat ik bij Gwen buiten op haar terras. Het blijft vreemd, elkaar zo geen deftige begroeting te kunnen geven of niet binnen te lopen in huis, maar dit deed op zich ook al gigantisch veel deugd.

We dronken thee, aten vlaai, de meisjes speelden vooral op de trampoline en Gwen en ik kletsten eindelijk nog eens bij. En nee, we hebben het niet gehad over Latijn, Grieks en onderwijsvernieuwing, echt niet. Wel hebben we over zowat alle andere onderwerpen nog eens bijgepraat: ouders, broers, gezondheid, kinders, scholen, vakanties, enfin ja, ge snapt het wel.

Ik vond het eigenlijk doodjammer dat we om zes uur weg moesten, maar ik had met mijn broer om zeven uur afgesproken in Zomergem en ik wilde die niet in de steek laten.

Echt, ik ben zo ongelofelijk blij dat we tenminste buiten nog kunnen afspreken. Ik ben geen sociaal mens van nature, maar zo af en toe eens iemand zien, dat doet toch deugd.

Geplaatst op

Nonkel Staf werd 73…

En zoals altijd spraken we eerst bij hem thuis af, maar zónder aperitief deze keer, om dan samen naar het restaurant te gaan. Nelly had opnieuw gekozen voor ’t Raadsel, gewoon omdat het eten er goed is, en de kinderen buiten kunnen spelen. En jawel, het weer liet gelukkig toe dat de trampoline bijzonder druk gebruikt werd.

Wolf was er niet bij, want die was vanmorgen al om 8.00 uur opgehaald door zijn gitaarjuf. Hij heeft een gitaardag in Zaventem vandaag, die onder andere door zijn juf wordt georganiseerd, en zag het helemaal zitten. En dus stond ik vanmorgen om half acht al roerei te bakken voor hem, want hij moest eten meehebben.

Iets na de middag kreeg ik een bijzonder enthousiaste sms van hem: “Ik heb net op een theorbe gespeeld. Google zelf maar”. Ik moest lachen, en googelde effectief. Bleek het een gigantisch instrument te zijn:

633d9eda57920ada491aceadad7def40

Enfin, toen hij ’s avonds rond negen uur terug thuis stond, was hij doodop, maar wel laaiend enthousiast. Hij had bijzonder veel bijgeleerd, en zich echt wel geamuseerd, zei hij, ook al had hij geen vrienden of zo mee. Dapper, noemde zijn juf hem, en dat geloof ik graag.

Wij zaten ondertussen aan de dis, praatten over vanalles, en zagen dat het goed was. En lekker.

Zoals altijd hadden we veel te veel gegeten, en hadden de kinderen stevig gespeeld.

Dik in orde.

Geplaatst op

Zo van die dagen dat het niet erg is dat de zon niet schijnt

Er zijn zo van die dagen, dat alles kan en niks moet. Enfin, toch niet veel. Dat je bij een vriendin zit die je veel te weinig ziet, maar bij wie het elke keer weer heel vertrouwd aandoet.

Deze voormiddag ben ik eerst met de kinderen Merels reispas gaan afhalen (oh, en deze keer zat het wél vol, aangezien het dienstencentrum tijdens de Gentse Feesten maar twee voormiddagen open is) en daarna zijn we naar Gwen gereden. De kinderen hebben gigantisch veel gespeeld, de meisjes waren verzot op de trampoline (de jongens ook, maar da’s logischer), en Gwen en ik hebben gekletst. En gekookt, en opgeruimd, en voor de kinderen gezorgd. Meer eigenlijk niet, en meer hoeft ook helemaal niet.

Er zijn zo van die dagen dat de zon amper schijnt, maar dat dat ook niet veel uitmaakt. Vandaag was er zo eentje.