The Cure in het Sportpaleis!

Vorig jaar stuurde Jeroen me plots de vraag of we naar The Cure gingen gaan met gewone tickets of VIP-tickets. Niet of ik meewilde, nee, daar ging hij zonder meer van uit. En op kerstavond kreeg ik dan een prachtig metercadeau, namelijk het bewuste VIP-ticket!

Ik zat er al wekenlang naar uit te kijken en was eigenlijk ook heel blij dat in de VIP-tickets ook parking rond het gebouw inbegrepen was: we moesten nog eventjes stappen, maar niet echt ver, wat perfect haalbaar was voor de voet.

We waren wel een uurtje later dan gehoopt: Jeroen had niet echt rekening gehouden met de reële grootte van de files rond Antwerpen tegenwoordig. Tsja.

Maar er was dus wel fijn gezelschap, een goed tafeltje en een zeer genietbare walking dinner:

En toen was er, uiteraard, het concert. We zaten helemaal vooraan links, maar nog net ver genoeg om niet te schuin te zitten. De perfecte plaatsen, quoi. En het concert? 2.5 uur zalige muziek: eerst wat nieuw werk en wat minder bekende nummers, en het laatste uur echt pure juke box: de ene hit na de andere, zelfs al voor de bisnummers begonnen. Ze speelden A Forest redelijk vroeg, en de bassist Simon Gallup liet zich op het einde gewoon helemaal gaan, heerlijk!

Ook Lullaby kwam voorbij, en dat heb ik zelfs helemaal opgenomen, met tranen in mijn ogen. Dit was het concert, dit was het nummer dat ik samen met Erik ging bekijken, hadden we afgesproken.

De rest van de video’s staat op mijn youtubekanaal.

Ik heb ook een pak foto’s genomen, waarvan ik er hier een paar zet.

Bompa Smith – toch ook al 63 – was in zeer goeden doen, zo bevestigde ook Mark. Hij kan het weten, want hij was hen al gaan bekijken in Jekaterinenburg en nog ergens anders.

En toen konden we nagenieten in de VIP met nog een drankje en de nodige dessertjes. En reden we naar huis toen de files al weg waren en we vlotjes konden rijden.

Wat een avond. Maar echt, wat een avond!

Curetickets

Ik kom niet overeen met mijn oudste broer. Niet toen we klein waren, nu eigenlijk nog altijd niet. Niks ernstigs hoor, gewoon bekvechten. Maar kom vooral niet aan mijn broer, want dan hebt ge boel met mij.

Maar er is één ding dat we samen doen, zonder discussie, en met heel veel plezier zelfs: concerten van The Cure, zoals in 2016 of in 2008.

Gisteren stuurde Jeroen me de pas gepubliceerde tourkalender door, en hij vroeg niet of ik zin had om op 23 november mee te gaan naar het Sportpaleis. Nope.

Hij stuurde simpelweg: gewone tickets of VIP?

Merel viel bijna omver van verbazing: “Gij? Met nonkel Jeroen? Vrijwillig, of wa?”

Jawel. Want dat is iets van mij en mijn broertje. Al jaren. En daar mogen gerust mensen bij komen, maar daar komt verder niemand tussen.

The Cure!

Vorig jaar heb ik het tofste metercadeau ooit gekregen, en dan nog wel van mijn oudste broer: een ticket voor The Cure in het Sportpaleis!

Ik ga eigenlijk nooit naar concerten, behalve dan The Cure. Hoe vaak ik hen gezien heb, weet ik intussen niet meer, maar ’t is toch al een behoorlijk aantal. En elke keer weer laat ik me volledig meeslepen door de muziek.

Ik had vandaag al behoorlijk wat rondgelopen in ’t stad – om eerlijk te zijn: ik was het concert uit het oog verloren – maar dit kon er echt nog wel bij, inclusief het lange aanschuiven in de file, en de goeie kilometer te voet gaan tot aan het Sportpaleis.

Jeroen had meer dan tijd genoeg, en zijn maat en diens vrouw die mee waren, zagen het ook allemaal nogal ruim. Tsja, het voorprogramma was tussen half acht en half negen, en dan ging The Cure zelf beginnen. Om kwart over acht vond ik het welletjes in het café tegenover het sportpaleis, waar Jeroen nog eentje ging bestellen. En jawel, terwijl we op ons gemakje nog aan de ingang stonden en Jeroen pizza wilde, hoorden we de eerste noten al: ze waren iets te vroeg begonnen!

Ik hou meestal niet echt van recensies, maar deze recensent uit de Gazet van Antwerpen zit er toch wel kloef op:

http://m.gva.be/cnt/dmf20161113_02568553/the-cure-maakt-van-rijpere-dames-weer-tienermeisjes

Ik heb genoten van ’t begin tot einde, meegezongen met de hits, me laten meevoeren op de walls of sound van de minder gekende nummers, me toch wel weer de bedenking gemaakt dat daar toch echt soms wel heel stevige gitaren in zitten, en met open mond staan kijken naar de lichtshow. En toen ook ‘Lullaby’ werd gespeeld, heb ik me een weg gebaand naar het gangpad, zodat ik ongestoord kon staan dansen. Jawel, zelfs met mijn been in de (pseudo)gips.

img_2214

img_2219

Het was heerlijk, en ik was duidelijk niet de enige die daar zo over dacht:

img_2218

Bedankt, broere, voor een fantastische avond!