Het betert stilaan, maarre…

Wees al een dag of vijf geveld door de griep. Voel u op dag vijf wel wat beter, goed genoeg om te douchen, u aan te kleden en wat werk te doen. Raap uzelf samen om uw dochter naar de blokfluitles te voeren, want een uur stilzitten en lezen bij een koffie moet nog wel lukken.

Bestel u bij uwe koffie een stuk cheesecake omdat die er zo goed uitziet en ge toch nog geen vieruurtje hebt gegeten. Neem een hap van de bijzonder smakelijk uitziende taart. Realiseer u pas dan dat ge eigenlijk al vier dagen niks meer smaakt.

Zucht eens diep.
Het uurtje in de Labath was meer dan genoeg, ik ben thuis gekomen en in mijn zetel geploft. Het koor, dat lukte sowieso niet meer, al was het maar omdat ik nog stevig aan het sniffelen ben en dat ik al zingend misschien wel wat microben zou verspreiden. En wie weet is het toch corona?

82

Jawel, ons pa is nog steeds in het ziekenhuis, maar het einde is in zicht. Zijn geneesheer (geneesdame?) was vorige week naar een congres en wilde hem daarom vandaag nog niet laten gaan zonder eerst met het hele team overlegd te hebben, maar wellicht mag hij binnenkort naar huis. Het is toch sterk de bedoeling…

Maar vandaag gingen Kobe en Merel – Wolf is aan het studeren – mee naar het ziekenhuis om hem een gelukkige verjaardag te wensen. Merel had een prachtig kaartje gemaakt, wij hadden een mand vol sneukelingen mee en er was taart, zoals dat hoort. De kaarsjes hebben we niet meegebracht, want ik denk niet dat ze dat in een ziekenhuis zouden appreciëren.

Maar ons pa zag er goed uit, vond ik. Snel naar huis, denk ik dan, terug in zijn eigen omgeving, zijn eigen huis.

Sophietje

Ik had nog maar goed en wel aangekondigd dat ik moest geopereerd worden, of Sophie liet me al weten dat ze zeker eens ging afkomen. Ik heb dat destijds ook bij haar gedaan, en eigenlijk was het toch alweer te lang geleden dat we elkaar gezien hadden. Het is niet alsof we eigenlijk geen van beiden tijd hebben om eens te gaan lunchen, het komt er gewoon niet van.

Maar vandaag, na mijn kine, stond Sophie hier netjes te blinken met maar liefst twéé grote kerstbuches! Ha ja, had ze gedacht, met drie grote kinderen en dus in totaal zes mensen, dat is rap op! Euh, het zijn hier niet allemaal zo grote taarteters, en Wolf zat nog op zijn kot, maar het heeft wel gigantisch gesmaakt, en het zal de komende dagen nog steeds enorm smaken!

En verder? Goh, Merel verwonderde er zich over dat wij twee zó, maar zó hard konden tetteren! We kennen elkaar dan ook sinds we 12 zijn, zijn talloze keren bij elkaar blijven slapen, zijn samen op vakantie geweest en dat soort dingen. Ik ken haar ouder en broer en zo, zij kent die van mij, gespreksstof genoeg dus.

Het deed deugd om nog eens oeverloos te kunnen kletsen, maar ik was wél doodop achteraf.

Ik heb alvast één goed voornemen voor het komende jaar: proberen op regelmatige basis af te spreken met mijn vriendinnen. Ik heb daar elke keer weer zo veel deugd van…

Twaalf

Lieve lieve Merel

vandaag word je warempel twaalf. Twaalf, ik kan het me bijna niet voorstellen. En je bent zo gigantisch veel veranderd tegenover vorig jaar, liefje. Ik vermoed dat dat is wat het middelbaar met je doet…

Eerst en vooral heb je veel meer zelfvertrouwen gekregen. Je fietst alle dagen heen en weer naar school samen met Lieze, en als zij er een keertje niet is, dan fiets je gewoon alleen. Vorig jaar durfde je met moeite alleen naar de lagere school… We zijn ook samen een nieuwe IDkaart gaan bestellen, en je bent die alleen gaan afhalen. Nu ja, alleen, Lieze was mee voor morele steun, maar toch: je deed het toch maar.

Ik merk het in heel veel dingen, liefje, maar soms durft die faalangst toch nog gemeen toeslaan. Soms denk je dat je een toets echt niet zal kunnen en sta je hier plotseling rond een uur of elf als een hoopje ellende in de living. Je kruipt dan heel dicht tegen me aan als een gewond vogeltje en ik laat je rustig huilen. En daarna praat ik op je in tot je weer in je bedje kan. En die toets? Zelden minder dan een negen. Want je bent en blijft ongelofelijk plichtsgetrouw, liefje, op het onredelijke af. Je huiswerk is altijd tot in de puntjes gemaakt, je spreekopdrachten zijn weken voor datum afgewerkt en je boekentas staat altijd al rond een uur of acht klaar. Tsja. Een groter contrast met Kobe kan er soms niet zijn, en dat is behoorlijk vreemd voor ons. Allez, toch zeker voor mij, want ik ben eerder van Kobe zijn soort.

Maar aan de andere kant ben je een ongelofelijk opgewekte puber: je danst door het huis, blinkt en glimt als je een nieuwe outfit krijgt of een ander cadeautje en ik kan je dan ook zelden iets weigeren. Je moet me maar aankijken met die grote blauwe ogen van jou en dat kleine glimlachje, en ik smelt. Zeker wanneer je dan nog bij mij in mijn hoekje in de zetel onder mijn dekentje kruipt en je helemaal tegen me aanvleit. En dan liggen we te kletsen, gewoon mama-dochter praat, over vanalles en nog wat, en we lachen ons kreupel wanneer papa dan onwillekeurig met zijn ogen rolt over wat we vertellen.

Soms kan je echter ook een échte puber zijn: nukkig, stuurs, grommelend, en vaak zonder aanwijsbare reden. Je kan dan met jezelf geen blijf en je weet het ook. Hormonen, liefje, zijn een bitch. Je kan dan tegen iedereen snauwen en vooral Kobe werkt dan op je zenuwen. Ha ja, want tijdens de week zit Wolf op kot en kan je je niet op hem uitwerken. Je mist hem wel, merk ik zo…

Gelukkig zijn er je vriendinnen. Lieze is nog steeds je BFF, de constante in je jonge leventje. Jullie zijn nog steeds hartsvriendinnen en ik heb niet de indruk dat dat voorlopig zal veranderen. Jullie zitten dan ook samen in de klas, en jullie groepje is uitgebreid met Anna, Dafina en Silvie. En je vriendinnen van vorig jaar? Goh… met Julie zijn jullie alle contact intussen kwijt, en dat verwondert me ook niet echt: zij zit in een compleet ander wereldje. Feija zie je nog af en toe, en ook met Jeanne heb je wel nog wat contact, ook al woont die intussen in Duffel.

Maar je bent in weinig opzichten nog dezelfde Merel als vorig jaar: je bent veel zelfbewuster, modebewuster, puberaler, maar ook nog steeds ongelofelijk taalvaardig, bijzonder plichtsbewust, gigantisch lief, intelligent en ook echt wel mooi, die opmerking krijg ik vaak.

Je kreeg vanmorgen een ontbijtje met ballonnen en cadeautjes en meer moest dat niet zijn: je straalde.

Tijd voor taart in de namiddag bij ons thuis was er niet: jij had eerst toneel tot drie uur, en mijn Latijnolympiade liep uit… En toen was het eigenlijk te laat voor jouw samenspel en zijn we in de Labath taart gaan eten.

En toen bleek jouw leraar muzieklab niet op te dagen en waren we zelfs gewoon vroeg thuis.

Ik zie jou graag, liefje. Maar groei maar niet te snel op, ik geniet veel te hard van jou.

81

Jawel, ons pa is gewoon 81 geworden vandaag! Een beetje trager, een beetje lastiger dan vorig jaar, maar eigenlijk best nog wel gezond.

Ja, hij woont nog steeds thuis, maar dat is volledig te danken aan de onvolprezen Martine die alles, maar dan ook alles voor hem doet: kuisen, wassen, boodschappen doen, hem onder zijn voeten geven als er iets niet in orde is…

Sommige dingen doet hij wel degelijk zelf: na héél veel zagen is hij eindelijk naar de kinesist beginnen gaan – iets waar de neuroloog al jaren op aandringt – en hij is ook aan het kijken voor nieuwe hoorapparaten, want de vorige zijn stilaan 10 jaar oud en zo’n klein beetje verouderd.

Maar verder krijgt hij elke zondag eten mee van ons, ook regelmatig op zaterdag van Roeland, eet hij voor de rest dagschotels die Martine voor hem meebrengt, wordt hij twee keer per week gewassen door thuisverpleging, en valt het precies nog redelijk mee. Zolang hij zijn medicatie stipt blijft nemen en in beweging blijft zodat hij niet begint te vallen, lukt het nog wel.

Vandaag ging ik hem, zoals zo goed als elke zondag, oppikken tegen half twaalf. Bart en ik hadden mossels voorzien voor zijn verjaardag, en hij is er bijna bijgekropen. Het ‘recept’ is poepsimpel maar super lekker: uw mossels gewoon klaarmaken met mosselgroenten zoals altijd, maar op het einde er behoorlijk wat room en dille aan toevoegen. Echt serieus, mega lekker!

Er waren frietjes bij, en ons pa heeft voorzekers een uur aan tafel gezeten met een grote glimlach om zijn mond. Dik in orde!

En uiteraard was er ook taart en hebben we gezongen voor hem. Want 81, dat word je niet meteen elke dag.

Nog vele mooie jaren, pa!