Zonsondergang over ’t Sas

Ons pa beweegt veel te weinig, tegenwoordig. Ik ben al ongelofelijk blij dat hij eindelijk, na de consultatie bij de neuroloog, alweer één keer per week naar de kinesist gaat én dat nota bene ook nog te voet doet. Niet dat het zo ver is, maar 360 meter en dan terug is nog altijd veel beter dan helemaal niks.

Maar vandaag had ik geen zin om te geocachen, mijn voet doet het nog steeds niet goed genoeg en het weer was maar bwoa ook. Echter, toen we rond een uur of zes naar Zomergem reden, was het een prachtige avondlucht over de ondergaande zon. Fluks reed ik dan ook rechtdoor, het jaagpad op naar ’t Sas. Mag ik daar rijden? Eigenlijk niet, maar ’t sas, dat is iets speciaals voor mij en mijn ouders. Ons ma ging daar altijd wandelen, ik ging regelmatig mee, ons pa ook toen hij nog kon, en haar doodsbrief was met een foto van datzelfde sas.

Mochten we dus tegengehouden zijn, dan had ik sowieso een rechtvaardig excuus: ons pa kan zo ver niet (meer) wandelen en anders geraakt hij daar nooit meer.

Het was wel frisjes, en eenmaal aan het sas zelf zei hij; “Goh, zou ik niet beter in de auto blijven zitten?” Grr, het was net om hem ook nog wat te doen bewegen dat ik tot hier was gereden! Soit, jas aan en eventjes wandelen en genieten van het prachtige zicht. Zeg nu zelf…

Ik zette ons pa af en genoot ook nog even van zijn prachtige orchidee met maar liefst negen bloeiende takken.

In het terugkeren ben ik dan ook nog even aan het begin van het jaagpad gestopt omdat ook dan de lucht nog steeds prachtig bleef.

’t Sas. Het zal altijd speciaal blijven voor mij.

Geen geocachen vandaag

Het sneeuwde misschien even in de voormiddag, maar eigenlijk begon de zon wel aangenaam te schijnen in de namiddag. Toch zag ik het niet zitten om te gaan geocachen vandaag: de rug werkte echt nog niet mee. Ik ben er deze week te vaak los over gegaan dat ik hem vandaag niet extra wilde belasten, al is het maar gewoon wandelen.

Ons pa vond het niet erg: er is een gure wind, er waren stapels kousen en er was mijn blog waar hij nog een achterstand in lezen in had. Ergens vond ik het wel jammer: ik doe dat bijzonder graag en ons pa heeft de beweging nodig. Maar als het lijf niet mee wil, dan is het snel gedaan natuurlijk.

Ik bracht hem wel tegen zessen naar huis, waardoor ik andermaal de zon zag zakken boven het sas in Zomergem.

Ik ben zelfs naar de overkant gereden, over Durmenbrug, omdat ik dacht dat ik daar de zon zou zien boven het water, maar dat viel wat tegen. Tsja…

Een rustige dag, dus.

Geocachen in Lochristi (deel 3)

Prachtig weer, zij het misschien een beetje fris, en dus werd ons pa gesommeerd om de auto in te stappen en mee te gaan cachen in Lochristi. Er zijn in totaal 50 caches hier, en we hebben er nog maar 13 gedaan, we zijn dus nog wel eventjes bezig. Maar we jagen ons vooral niet op, en ik merk dat ons pa er ook echt wel deugd van heeft ^^

En tegen vijf uur was er taart, en dat smaakt dan extra als je buiten hebt gelopen.

En ook: toen ik ’s avonds terug reed, was er aan ’t sas een prachtige zonsondergang. Oordeel zelf.

Cachen rond ’t Sas

Een prachtige woensdagnamiddag, een overwerkte Gudrun en werk dat ik ’s avonds ook nog kon afwerken = ideaal recept om een namiddag te gaan cachen niet ver van huis. Ik had eind december dit rondje zien uitkomen, maar durfde het toen niet aan, om de simpele reden dat ik een groot deel van deze wandeling vaak met ons ma deed. Dat het Sas haar favoriete plekje was, en dat een foto van datzelfde Sas zelfs op haar doodsbrief stond. Tsja.

Maar vandaag voelde ik me er klaar voor en reed dus fluks naar de Peperhoek om daar te parkeren en de eerste cache te zoeken. Daar kwam net een koppel toe met een hond die zich op het aanwezige bankje installeerden. Toen ik wat ronddrentelde, bleken het ook cachers te zijn, meer bepaald team Maximuis. Ik bleef een dik half uur kletsen en ging toen, eindelijk aan de wandel.

De caches werden eigenlijk allemaal al bij al vlot gevonden, ik wandelde langs het water, moest eventjes grondig slikken aan het Sas zelf, en nam de nodige foto’s.

Ik wandelde verder, sloeg het Meersstraatje in, pinkte een stevige traan weg op Rohoekske, ging Durmenbrug over, liep terug langs het water, vond alle codes en pikte langs een boerenslag de bonus op. Het begon al te schemeren toen ik terug aan de auto was en mijn fysieke batterijen waren plat, maar de mentale weer helemaal opgeladen.

Ergens blijft het toch ook mijn Zomergem…

Cachen met ons pa in Landegem en omstreken

De eerste prachtige zondag in toch wel een tijdje, en dus nam ik ons pa mee op sleeptouw om te gaan cachen. Ja, hij is nog duizelig, maar hij stapt ook niet of nauwelijks, dus dat heeft ook geen kans om te verbeteren. In het ziekenhuis liep hij een paar keer per dag de gang op en af, maar zelfs dat doet hij thuis niet. Daarom moest hij mee, maar ook geen lange einden aan een stuk.

Ik was hem gaan ophalen, en tegen drie uur zaten we al aan de taart en koffie, zodat we vrij snel met een omweg richting Zomergem konden. We reden eerst in Drongen naar de Campagne, omdat daar een nieuwe, knappe cache verschenen was. Van daaruit ging het verder naar Vinderhoute, naar de Oude Kalevallei. Daar heeft ons pa trouwens voor ’t eerst zelf de cache gevonden: ik had hem nog niet in het oog, en hij wees me er meteen op. Waar hij trouwens vroeger op een afstandje bleef staan, komt hij nu sowieso helpen om vast te houden, toe te schroeven, weg te steken, dat soort dingen. Dik in orde!

We reden verder richting Nevele om daar een cache op te pikken waarvan ik wist dat hij zo’n 300 meter via een wegel langs de Oude Kale van de parkeerplaats verwijderd lag. We zagen dat allebei volledig zitten, alleen… hebben we ons mispakt aan het wegeltje dat effectief vlàk naast de Kale liep, waarbij ik soms schrik had dat ons pa zijn evenwicht ging verliezen en in het water zou liggen. Daarnaast ging het bij momenten ook nogal op en af, want blijkbaar wordt dat stukje bos vooral gebruikt door mountainbikers. Tsja… Maar het werd wel een mooie wandeling.

Het terugkeren verliep langs de vaart.

Daarna passeerden we nog langs een cache die ik donderdag niet had kunnen oplossen, maar waarvan ik vandaag wel de oplossing wist. Ook hier liep ons pa mee het bos in om te helpen, en hij zag dat het een schoontjen was. Tegen dan was het zo goed als zes uur, gooide ik ons pa af bij hem thuis, en reed zelf ook huiswaarts. Alwaar ik weer op het ideale moment langs het sas passeerde, en er een prachtige zonsondergang zag.

 

Cachen in het meetjesland

Een mooie zonnige dag, geen dringende zaken te doen en een vrije namiddag: ik nam de auto en reed naar mijn grootmoeder in Ursel, maar wel via een omweg.

De weg tussen Zomergem en Ursel ligt opengebroken, en dat was het ideale excuus om meteen een grotere omweg te maken en een hoop caches te zoeken.

In Vinderhoute pikte ik een simpel cacheke op, deed de resterende zes van De Soete Beese in Landegem, en brak mijn hoofd over een specialleke aan de brug tussen Merendree en Hansbeke. Helaas, ik vond de oplossing niet, al zat ik er dicht bij. In Hansbekebrug zat er een grote cache – effectief in het metaal van de brug – meer bepaald een cryptex, een speciaal soort puzzel. Het heeft me toch ook wel een half uurtje en wat kopbrekens gekost tegen dat ik hem door had. Oh, en ik had Hansbekebrug nog nooit van zo dichtbij gezien, laat staan dat ik me op ’t gemak op het ijzer heb gezet. Geestig!

Ik reed nog langs een kapelletje in Bellem, en haalde mijn duizendste cache op een bankje temidden van de velden in Ursel.

En toen kwam ik bij mijn grootmoeder, en bleek ze op zwier te zijn! Gratienne, een van de vrijwilligers, was haar komen halen voor een wandeling (allez ja, rolstoelwandeling) en was een tiental minuten weg. Hmpf. Ik had niet echt zin om met de auto in de buurt rond te gaan sjezen om ze te zoeken, en dus ging ik even op het bankje vooraan in de zon zitten. En ging dan om brood, waarbij ik de bakkersdame herkende, en zij jarenlang in de Zomergemse Unic te hebben gewerkt, waarbij ze mijn ma maar al te goed kende. Tsja… Ze hebben er overigens goeie koffie, daar bij de bakker.

En toen was het drie kwartier later, en was oma gelukkig terug. Nog drie kwartier later zocht ik een alternatieve weg terug naar Gent, en vond er nog een prachtig gelegen cache in Diepenbeek.

Tegen dat ik in Zomergem aan de vaart kwam, ging de zon net onder.

Helemaal uitgewaaid, ontspannen en goed gehumeurd ging ik huiswaarts. A day well spent!