Toen ik deze voormiddag naar de kinesist moest, wilde ik daarna, ondanks het grijze, druilerige weer, toch nog een geocache meepikken. Ik heb het stilaan gehad met dat binnenzitten, dat grijze weer, dat passieve. Uiteraard loop ik regelmatig tegen de grenzen van mijn rug aan, maar bon, een kort geocacheding, dat moest kunnen.
Want vlak in de buurt van Barbara’s praktijk lag al serieus lang de oplossing van een multicache, Huisje Weltevree, die Wolf en ik in juli 2016 al per fiets hadden opgelost. Alleen bleek toen de uiteindelijke stash in een bos begraven te zijn, en hadden we een prikstok nodig. Toen zaten er ook wat jonge gasten op het speeltuintje naast het bosje, en ongemerkt zoeken was dus geen optie.
Achteraan Barbara’s praktijk staat ook al minstens vijf jaar een ganse hoop intussen geroest alaam, waaronder een riek die een tand mist. Ik heb die gewoon getsjoept – ze gaat die nooit vanzeleven missen – en ben in dat bosje gaan rondstekken. De GPS van mijn iPhone – ik moet dringend, maar echt dringend eens een geocache GPS kopen – sloeg weer alle kanten uit en stuurde me van hot naar her, maar bon, ik bleef vrolijk overal in de grond prikken, tot, jawel, er plots ’tok’ klonk. Onder een laagje aarde zat een plank, en daaronder zat een stuk pvc-buis van tien centimeter doorsnede, met daarin een doos. Ευρηκα! Ik had al gelezen dat het boekje niet meer beschrijfbaar was wegens te vochtig, en dus had ik zelf een filmroldoosje voorzien met daarin een logrolletje, kwestie van alles weer in deftige conditie te kunnen achterlaten. Er zat ook nog een heel leuke travel bug in, eentje die al jaren aan het rondzwerven was en naar zijn oorspronkelijke plekje terug wilde, en laat hem nu toch wel in een van de caches van zijn baasje zitten zeker!
Enfin, ik had er helemaal een goed gevoel door.
Dat werd nog versterkt door het feit dat ik, door die cache te loggen, gemerkt had dat een korte multi hier op de Dries van Wondelgem net gearchiveerd was, eentje van dezelfde legger als die van Huisje Weltevree. Doodjammer, want dat was echt een leuk kort rondje, maar de legger was intussen verhuisd en zag het niet zitten om de cache nog verder te onderhouden. Dus mailde ik de eigenaar dat ik hem gerust wilde adopteren en onderhouden. Die zag dat zitten, vroeg een transfer aan, waar prompt op gereageerd werd, en ik kreeg die cache onder mijn hoede. Het potje was verdwenen door de werken op Den Dries, en dus nam ik – voor het eerst sinds de rugperikelen – heel voorzichtig de fiets en fietste naar de kerk, om daar de cache weg te steken. Het fietsen lukte wonderwel, maar het zou toch nog voor geen grote afstanden mogen zijn. Ik controleerde ook nog even de opgaves van de multi, zag dat er hier en daar een paar dingen onleesbaar waren geworden, en paste de opgave aan.
En zo heb ik vandaag een cache van anderhalf jaar geleden eindelijk afgerond, en een van onze allereerste caches gered van de vergetelheid. Go me!
