Stappen

Ne mens zou denken: met een kapotte rug stap je niet veel. In tegenstelling tot bij een hernia moet ik ook echt veel liggen en rusten, want mijn spieren en vooral al de rest is nog steeds niet gewend aan de nieuwe situatie. Het is niet zozeer de pijn als wel de druk die het zo lastig maakt.

Maar ook al ben ik eigenlijk hele dagen thuis, en kom ik de meeste dagen de deur niet uit, ik heb echt geen zittend gat, laat staan een liggend. Ik ben er eigenlijk best wel trots op dat ik nog zo veel beweeg op een dag.

Afgelopen weekend was het natuurlijk wel extreem, en dat deed ook eens deugd.

In het ziekenhuis en de dagen erna had ik de fitbit niet aan, maar ik zal die eerste dagen misschien aan een paar honderd stappen geraakt zijn. Maar daarna ging het duidelijk beter en beter.

16 oktober, een week na de feiten, zat ik al aan 2541 stappen. En toen ging het gestaag omhoog, ook al “liep” ik met een stok.

17/10: 2592
18/10: 3053
19/10: 4807
20/10: 3681
21/10: 3307

Het bleef zo’n beetje rond deze cijfers draaien: meestal in de 3000, soms in de 4000.

05/11: 5465. Tsja, een zondag waarbij ik dan de was doe, en nu ook nog Wolf moest helpen met zijn spullen voor de GWP te verzamelen. Reken dan ook nog de scouts en zo, en dan komt dat er wel bij, ja.
06/11: 5568. Hmm. Wolf naar school brengen, en dan daar even wat papieren gaan regelen en dergelijke brengt de nodige stappen met zich mee.
08/11: 6711. Rondgecrosst als een halve zot. Kan niet missen.
10/11: 6855. Wolf gaan ophalen en dus veel rondgelopen.

Het gemiddelde werd geleidelijk aan opgetrokken naar 5000+, met vaak boven de 6000. En dan Omen: vrijdag zorgde voor 11.187 stappen, zaterdag was goed voor 11.350 stuks. Vandaag  was ik uitgeteld toen ik thuis kwam, en klokte ik af op 8960 stappen.

Ik ga nu toch proberen om het systematisch boven die 5000 stappen per dag te houden. Mijn lijf heeft dat nodig, ik verbruik zo al bijna niks. En ik loop toch al de muren op. Lang leve de halve wandelingetjes met de kinderen naar school, of richting bakker…

Rust?

Zoals ik al eerder schreef, kent mijn orthopedist mij intussen redelijk goed. Hij weet ook dat ik niet bepaald het stilzittende type ben. Toch heb ik, sinds ik mijn voet heb omgeslagen, mijn best gedaan om niet al te veel te stappen. Dacht ik toch: geen wandelingen meer langs de Blaarmeersen, geen wandelingetje met de kinderen ’s morgens naar school, dat soort dingen. Maar natuurlijk is er nog altijd mijn werk, mijn huishouden, boodschappen, rugby, muziekles, dat soort onzin. En ja, ik heb geen zittend gat. Maar ik was toch wel zelf versteld van de hoeveelheid stappen die ik, ondanks de ‘rust’, zet op een dag.

  • 6 mei, de dag na de verstuiking, op krukken doorheen de luchthavens: 2500
  • 7 mei, dagje spoed, krukken en looplaars: 2700
  • 8 mei, catechese en zo: 4500
  • 9 mei, terug naar het werk: 5000
  • 10 mei: 5700
  • 11 mei: 4400
  • 12 mei: 6100
  • 13 mei, met een presentatie en dan nog naar ons ma: 7600
  • 14 mei, communie en ziekenhuis: 7400
  • 15 mei: communiefeest en dan ziekenhuis: 7200
  • 16 mei: 6300
  • 17 mei, de dag dat ons ma gestorven is: 9000
  • 18 mei: 7800
  • 19 mei: 7500
  • 20 mei: 5100
  • 21 mei, terwijl Bart in Londen zat: 10800
  • 22 mei: 7600
  • 23 mei, overgeschakeld op brace: 5300
  • 24 mei: 7200
  • 25 mei: 7800
  • 26 mei: 6000
  • 27 mei: 6800
  • 28 mei, begrafenis: 7500
  • 29 mei: 7800
  • 30 mei: 4700

Ik doe dus echt mijn best, maar het wil niet zo hard lukken. Intussen ben ik gestart met kine, en gelukkig kent mijn kinesiste me ook nogal goed, want het is mijn nichtje. Ze schudde haar hoofd, en zei: “Ge moet dat ook niet verbaasd zijn als het niet vooruit gaat hé!”

Mja…