WTF?

Ik gebruik zelf eigenlijk nooit Spotify op mijn telefoon. Hier thuis, ja, dan zet ik regelmatig een afspeellijst op via de Sonos. Maar in de auto is het gewoon radio, en ik heb zelfs geen oortjes. Ik ben zo nogal van de stilte, ik heb niet graag muziek de hele tijd. Ik heb wel de Spotify app, want als een van de kinderen meerijdt in de auto, mogen ze gerust wel iets opzetten van mij.

Maar vandaag stapte ik na de roleplay in mijn auto, zette het geluid aan, en toen moest ik even opletten waar ik reed, want ik was compleet afgeleid door de tekst.

Ik heb even stomverbaasd geluisterd en heb toen weggezapt richting Studio Brussel.

Serieus.

Ik vermoed dat mijn lieve zonen er een spelletje van maken om de raarste dingen op mijn telefoon aan te zetten, zodat het begint te spelen zodra ik in de auto stap en mijn radio aanzet. Anders kan ik het, eerlijk gezegd, niet verklaren.

Maar echt.

Muziek

Tegenwoordig staat hier heel vaak gewoon de radio aan, als ik alleen thuis ben. Wellicht denkt u nu: “Niks speciaals, toch? Iedereen luistert toch naar muziek?”

Niet dus.

Ik heb het jarenlang niet gekund, muziek aanzetten wanneer ik alleen thuis was. Ik had enorm behoefte aan stilte, zoals ik hier een paar jaar geleden in de grote vakantie al schreef. Maar de kinderen worden groter, zitten al vaker eens op hun kamer, hangen niet meer zo aan mijn rokken of zagen aan mijn hoofd, en dus is er weer meer stilte in mijn hoofd. En rust. En plaats, dus, voor muziek.

In de voormiddag mag dat Studio Brussel zijn, in de namiddag beginnen de stemmen en de reclames op mijn systeem te werken, en is het Spotify. Al naargelang mijn stemming is dat mijn ‘Goed Gezind’ lijst, met voornamelijk liedjes uit de jaren 80, of mijn melancholielijst, met allemaal zachtere nummers. Mja.

Soms vliegt de muziek ook nog zonder pardon uit, en dat is vaak wanneer ik me moet concentreren, of wanneer de kinderen thuis komen.

Maar het zegt veel over mijn mentale gezondheid en mijn innerlijke rust, als de muziek hier zomaar aan kan tegenwoordig. Al moet het nog steeds wel mijn goesting zijn.

Geen kind meer…

Ik laat Spotify (=muziekprogramma op mijn computer) me altijd voorstellen doen, de Discover Weekly. En toen zat er plots het onderstaande tussen, en mocht ik beginnen met het examen dat ik aan het verbeteren was, droog te deppen. Al een chance dat het niet met pen geschreven was.

Dagje vol muziek

Bij mij is dat zeer wisselend, het luisteren naar muziek. Soms gaan er weken voorbij dat de enige muziek die ik hoor, die van de autoradio is. En dan staat die vaak ook nog uit.

Muziek hangt bij mij sterk samen met mijn stressniveau’s. Als het druk is, heb ik behoefte aan stilte. Veel stilte. In mijn hoofd heerst er voortdurend chaos, versterkt door ganse klassen leerlingen, het getetter van de kinderen, het geluid van de gigantisch irritante stemmetjes van kindertv, en gewoon random geluiden. Ik wil dan ook geen extra mensen zien, of afspreken met vrienden. Eigenlijk ben ik in se een heel asociaal mens. Ik wil dan het liefst alleen zijn, in absolute stilte. Dus ook geen tv of muziek.

Maar dan zijn er van die momenten dat de ergste drukte achter de rug is, dat de stress gevoelig vermindert, dat ik het precies weer allemaal onder controle krijg. Pas dan is er weer ruimte voor muziek. En die komt dan in de meest uiteenlopende vormen.

Neem nu deze morgen. Ik was eigenlijk al heel vroeg heel productief, en dat wil wat zeggen, want ik ben absoluut geen ochtendmens. Om half negen waren de kinderen al netjes naar school gebracht, had ik de taart van gisterenavond nog versierd, de keuken volledig opgeruimd, en zat ik al met een koffie achter mijn scherm, examens te maken. En dan kan daar gerust Spotify bij ^^ Ik heb, dankzij Bart, een abonnement, dus zonder reclame. Een van de ongelofelijk wijze features is de Discover Weekly. Spotify gaat dan zelf, op basis van de nummers waar je naar luistert, elke week opnieuw een lijstje opstellen van twintig nummers. Sommige nummers klik ik meteen weg, andere zijn compleet onbekend, maar de meesten gaan meteen in een van mijn vaste playlists. Héérlijk!

Onbewust waren toch weer de nummers van Stereomoon – bandje van een vriend waar ik het gisteren over had – in mijn hoofd geslopen, dus ook die mochten er even bij.

Toen de kinderen dan thuis kwamen, begon Wolf meteen gitaar te spelen, en haalde daarna ook Kobe zijn fagot boven. Lag het nu daaraan, of het feit dat ik eerder deze week de altviool van een leerling in handen kreeg, ik weet het niet, maar ik had plots ongelofelijk veel zin om mijn viool na tien jaar nog eens van onder het stof te halen. En neem dat laatste gerust letterlijk.
De kinderen keken hun ogen uit: Wolf herinnerde zich vaag dat die viool vroeger aan de muur in de woonkamer hing, voor de verbouwingen. Kobe wist zelfs niet eens dat ik een viool had. En tot mijn grote verbazing kwam er nog een redelijke klank uit ook. Absoluut niet zuiver, toegegeven, maar de basis zit er nog in.

Nog wat later zag ik op Facebook plots het nieuws verschijnen dat een vriendin naar het concert van de Cure ging, volgend jaar in november. Ik stuurde het bericht meteen door naar mijn broer, die prompt vier tickets bestelde, waarvan eentje voor mij. Het had meteen mijn dag goed gemaakt, mocht die nog niet goed geweest zijn.

En om de dag af te sluiten, bleven Bart en ik per ongeluk hangen op Canvas, bij een ronduit schitterende documentaire over Rammstein. Da’s nog zo’n groep die ik ongelofelijk graag eens live zou willen zien, maar dan niet op een festival, maar op een eigen concert, zodat ze het hele vuurspektakel kunnen uitproberen. Geef toe: weirdo Duitsers, keigoeie muziek en vuur, wat wil ne mens meer?

Spotify

Als verjaardagscadeautje kreeg ik van Bart een Spotify-account. Premium, wel te verstaan, zonder reclame of onderbrekingen dus. En dat is dus precies wat ik wilde: afspeellijsten waarbij ik gewoon naar het volgende kan klikken als ik dat wil, zonder gestoord te worden door stemmen.

Sorry, Studio Brussel. Al jaar en dag ben je mijn favoriete radiozender in de auto, maar thuis kan ik het gewoon niet: werken met stemmen en gesprekken die me afleiden, en waar ik me dus gigantisch kan aan ergeren. Op de stakingsdag viel het me nog eens keihard op: goeie muziek zonder storende elementen, dat is waar ik voor ga.

Ja, al mijn CDs zitten in iTunes en kan ik ook random laten afspelen, en af en toe doe ik dat wel. Maar nu ontdek ik veel meer nieuwe nummers, dingen die ik niet kende, of die ik ook nergens op CD had staan. Nummers die ik herontdek, nummers die me vrolijk maken. Die laatste categorie sleep ik dan steevast naar een lijst die ik zelf samenstel: “Goed gezind”. Want af en toe kan ik dat wel gebruiken, ja.

Ik ben dus fan van Spotify, en het is voor het eerst, eigenlijk, dat ik nu dus ook tijdens het werken soms muziek opzet. Nog lang niet altijd, daarvoor ben ik veel te veel gesteld op mijn kostbare minuten stilte. Maar soms wel, ja. Met bijzonder veel genoegen.