Vakantie…

Het zijn zo van die dagen voor spelende vriendinnetjes, voor donuts en fruitsla met ijs.

Voor spelletjes met lange papieren vingers, en voor boeken. Vooral voor héél veel boeken. Ik zat gigantisch ‘achter’ tegenover mijn doel van 52 boeken op een jaar, maar ik heb het gevoel dat ik ze snel ga inlopen als ik zo voort doe.

Het doet deugd. Nog even geen mensen zien, geen radio aan, geen of nauwelijks tv voor mij. Gewoon lezen en stilte en rust in mijn hoofd. Nog even de website voor school op punt zetten en dan afsluiten. Nog even een paar dingen regelen voor school die precies niet helemaal correct waren, en dan vakantie.

Yup.

Deftige dames in het zwembad

Vandaag hadden we niet meteen iets gepland. Goh ja, misschien dat ik vandaag dan wel al die caches in Oostakker ging ophalen.

Maar plots stond daar tegen half twaalf Poppy met haar mama: of ze mocht komen spelen. Natuurlijk datte!

Tegen twee uur waren de meisjes zich volop aan het amuseren, en bleken ze deftige dames te zijn die wel wilden poseren voor een fotoshoot.

Nog iets later zaten beide dames in het zwembad, terwijl het eigenlijk toch niet meteen zo warm was, toch? Dat kon hen blijkbaar niet deren.

Merel had meteen een zalige namiddag, Kobe deed een paar après-kamp dutjes, en Wolf, ja, die hing op zijn kamer zoals alleen een puber dat kan.

Vakantie dus ^^

Vakantie, en dus vriendjes

Merel had het me superlief gevraagd: of Lieze alsjeblief alsjeblief eens mocht komen spelen? Ik stuurde dus een berichtje naar Els, en blijkbaar was de dinsdag ideaal: ze kwamen de maandag thuis van reis, en ’s avonds moesten de kinderen naar oma. Dit ene dagje was vrij, en Lieze zag het ongelofelijk goed zitten. Ik heb dan maar meteen grote zus Kaat ook gevraagd: die is even oud als Kobe, en was in de kleuterschool een van zijn beste vriendinnetjes. Intussen hebben ze elk voornamelijk andere vriendjes, maar ’t is niet alsof ze niet meer overeen komen.

Wolf muisde er intussen vanonder richting zijn lief. Enfin, ik heb hem gebracht, na eerst naar de fysicotherapeut te zijn gegaan met hem. Zijn rug wordt precies alleen nog maar erger, maar we moesten een maand wachten op deze afspraak. En ik kan niet zeggen dat de dokter in kwestie een sympathieke indruk heeft gemaakt: het was precies tegen zijn goesting, en ook nogal neerbuigend. Wat weten wij, onnozele wormen, nu ook over een menselijk lichaam, hm? Enfin, ’t was vrij simpel: foto’s van zowel rug als hand, want ook die pols blijft vooralsnog een probleem. En dan binnen twee weken terugkomen, want eerder kon niet. Hmpff. Nog een chance dat we wel meteen mochten aanschuiven bij Radiologie, daar was het niet druk.

Tegen kwart over tien waren we dus in Lovendegem, waar Wolf met open armen werd ontvangen. Eigenlijk heeft hij geluk dat Arwens ouders allebei collega’s zijn van mij, en dat ik hen dus vrij goed ken, want anders zou hij dit van mij wellicht nog niet mogen.

Lieze en Kaat kwamen toe rond half twee, en meteen verdwenen ze naar boven. Ik heb er totaal geen last van gehad, integendeel, ik kon perfect werken voor school. Ik weet niet wat ze allemaal gespeeld hebben, maar er was iets met deftige dames en prinsessen, en chique kleren en zo.

En toen Els hen kwam ophalen, hebben ze een circusshow gespeeld. Kaat was de presentator, Kobe eerst een mimespeler, dan kwamen de kleintjes met een dansje, en dan deed Kobe wat goocheltruukjes samen met Kaat. Eigenlijk wel wijs, ja.

Zalig toch, vakantie?

Wilde mannen en woeste wijven

Nee, niet het Gentse stadsfestival, wel Marie-Julie en Alexander die in de namiddag kwamen spelen.

Jeroen zette hen af rond twee uur, en meteen trokken ze allemaal naar boven. Het werd geen dreigende en dus omineuze stilte, maar wel een gegil, geren, geroep en gelach van jewelste. Blijkbaar speelden ze een tijdlang allemaal samen. Daarna mochten de drie heren even op de computer, en gingen de meisjes iets anders doen.

We maakten vlaai, bananenmilkshake, er werd buitengespeeld, en er was weer poppenkast.

En tegen half zeven had ik drie uitgetelde, maar zeer vrolijke kinderen.

Meer moet dat niet zijn, zo in een regenachtige vakantie.

Van vriendinnetjes en taart

Merels boezemvriendinnetje Lieze kwam vandaag spelen. Eerst ging ze er in de voormiddag al zijn, dan pas tegen twaalf uur, maar uiteindelijk werd het, door omstandigheden, half twee. Merel liet het gelukkig niet aan haar hart komen, en was gewoon bijzonder blij toen Lieze er eindelijk was. Buiten was het intussen aan het gieten, en dus speelden ze boven. En hier beneden.

Merel had gevraagd of we samen een taart gingen bakken, maar toen ik in de namiddag die vraag stelde, speelde ze liever gewoon verder. Juist ja.  Ik had wel alle ingrediënten al verzameld, en dus maakte ik ze maar zelf. Tsja.

Gelukkig is het een heel simpele, heel snelle taart: een appeltaart met een smeuïge vulling van amandel. Het recept had ik hier al eens eerder gepost, en ja, ze is echt lekker, en klaar in een goeie tien minuten, afhankelijk van uw tempo van appels schillen. En dan nog 20 minuten in de oven, en gewoon lauwwarm opeten.

Ze hielpen dan misschien niet maken, maar ze hielpen echt wel opeten, dat was geen enkel probleem!

 

 

Van prinsessenkamers en restaurantjes

Merels kamer was al langer een stort, maar ze zag er zich geen beginnen aan. En ik moet toegeven: ze stond ook wel eivol, en haar kasten idem.

In het kader van ‘Project 2016‘ zijn we vol goeie moed begonnen, de eerste dag, aan haar speelgoedkast, en zo langzaam opgeschoven. Vandaag hebben we er korte metten mee gemaakt, ook de buffetkast en het bureau opgeruimd, en alles ook gereorganiseerd. Zelden mijn meisje zo blij gezien.

En toen moest het beste nog komen: we hebben haar kleine tafeltje, haar keukentje en alle bijhorende spullen naar boven gebracht, naar het verhoog in mijn kamer, en daar een restaurantje ingericht. Ze heeft er twee tafels, een keuken, een koffiemachine, een ijsmachine, en zelfs gelamineerde menukaarten en receptfiches. Fantastisch, toch?

De menu’s heeft Wolf met Merel uitgedacht, en dan de kaarten ontworpen op mijn computer. Heerlijk!