Sportdag en fluitmoment

Jawel, uitgerekend vandaag hebben wij een sportdag voor onze eerstes en tweedes! Begin april kan het inderdaad al eens slecht weer zijn, als in: een graad of tien en regen, maar 3 graden en sneeuw? Nee, dat hadden we nog niet gehad.

We hadden ze heel grondig de levieten gelezen: dat het de hele dag buiten op het veld naast de school ging zijn, en dat ze zich verdomd goed moesten inpakken, en regenbestendig en met waterdichte schoenen. Uiteraard was er dan eentje – nota bene ene die gezegd had: “Mevrouw, ge zijt al de derde, jullie kunnen nogal zagen!” – die enkel een iets te kleine sportbeha aan had en een trainingsvestje. En dan, vreemd genoeg, kou had. Of eentje die afkwam: “Mevrouw, mijn sportschoenen zijn plots te klein!” Euh, wat had hij gedacht dat ik daaraan kon doen? Ze plots groter toveren?

Ik had de geërfde mouton retourné uit de kast gehaald, mijn combats aangetrokken, een muts en handschoenen, en me met een paraplu in een visserstoeltje geïnstalleerd. Frisjes, ja, maar doenbaar.

Maar we zagen de leerlingen – sommige toch, zeker niet allemaal – beetje bij beetje verkleumen. Enkele hadden we zelfs onderkoeld bij het secretariaat afgedropt, waar ze konden opwarmen. Ik had van thuis drie kersenpitkussentjes meegebracht en die werden gretig gebezigd.

Gelukkig moest ik zelf maar twee uurtjes toezicht doen op de sportdag: daarna was ik ingeschakeld bij een bijzonder amusante sessie bij de derdes met een 3D-pen. Wijs, zo’n speelgoed!

Tegen half vijf stonden Merel en ik dan aan de Poel: ze had een blokfluittoonmomentje, waarbij ze eindelijk, na enkele maanden, haar eigen vertrouwde juf terug had. Niet dat de vervangster niet goed was geweest, maar haar eigen juf had ze toch liever.

En toen was het tijd voor een koffie, respectievelijk een warme chocomelk. Een ideale manier om de vakantie in te zetten, toch?

Sleeën

Wolf was deze morgen speciaal vroeg opgestaan – hij zit in een afkoelingsweek en moet dus niet fysiek naar school, hij had het eerste lesuur ook geen online les of zo – om met zijn zusje per slee naar school te gaan. Ze heeft dat namelijk nog nooit gedaan, en de kans is groot dat dit ook de laatste keer zal zijn voor haar dat dat überhaupt mogelijk is.

De laatste keer dat we die slee gebruikt hebben, was in 2017 in de Ardennen, in Waimes. En zelf herinner ik me dat ik ooit nog de jongens per slee naar school heb gebracht, maar da’s echt lang geleden, in 2013. Merel zat toen nog in de crèche. Toen had het echt een dik pak gesneeuwd, zo van die goeie plaksneeuw.

Vol goeie moed en twinkelende ogen ging Merel dus op de slee zitten. Helaas, poedersneeuw heeft geen enkele draagkracht… Al meteen werd duidelijk dat het niet ging lukken, de slee ging dwars door de sneeuw heen en zat op de stenen.

Ze zijn dan maar samen te voet gegaan, kleine zus naast haar grote broer.

Man, ik ben blij dat mijn kinderen elkaar zo graag zien…

Sneeuw, jawel

Het zal vermoedelijk niemand verbazen dat het vandaag over sneeuw gaat. Die hadden ze immers met veel bombarie aangekondigd, en dan vooral ook het feit dat het de komende dagen gaat blijven vriezen en dat die sneeuw dus gaat blijven liggen. Da’s al een behoorlijk tijdje geleden…

Ons pa durfde het – terecht – niet aan om zelf met de auto tot bij ons te komen. Ik twijfelde even, maar toen ik hoorde dat net nu zijn chauffage het begeven heeft en hij dus in de kou zit, ging ik hem fluks halen. De warmte deed hem zichtbaar deugd, net zoals het gezelschap.

En intussen viel er poedersneeuw. Helaas niet van die mooie dikke vlokken zoals die ene zaterdag een paar weken geleden, maar van die sneeuw waar geen zak mee te beginnen valt: je kan er amper een sneeuwbal mee maken. Op de stenen bleef ze eerst ook niet liggen, zeker niet op ons terras, behalve dan op één steen. Begrijpe wie begrijpen kan, wij hebben er alvast geen uitleg voor.

De kinderen trokken naar buiten en Wolf had een groots plan opgevat: een heuse glijbaan! En dan echt wel eentje met een ramp, iets met de bank en een stoel en zo. Ze hebben er veel meer werk aan gehad dan gedacht, net omdat het geen poedersneeuw is, maar ze hebben zich wel keigoed geamuseerd. Ze hebben er zelfs de bolderkar bij gehaald om sneeuw te verzamelen, want een grote sneeuwbal rollen als basis lukte niet.

En intussen deed moeder wat schoolwerk en bakte ze een speculoosbrood. Ha ja, want ik ging ons pa echt niet naar huis sturen om daar in de kou te gaan zitten eten. Hier had hij zich bij de haard geïnstalleerd, hij slaagde er gewoon niet in om warm te blijven.

Al bij al een fijne winterzondag.