Geplaatst op

Alexander’s Feast

Ik heb me al twee dagen bijzonder koest gehouden: donderdag was er een laatste repetitie, gisteren was er generale repetitie en vandaag dus eindelijk ons concert. En ja, het was goed, als in: we hebben een staande ovatie gekregen.

De solisten waren goed, de harpiste was uitstekend, het orkest stond er, en wij, wij waren eigenlijk ook gewoon goed, denk ik. Allez ja, ben ik redelijk zeker van.

Bart, Wolf, Kobe en mijn vader zaten ook in het publiek, en vooral die laatste was ook dolenthousiast.

Bart heeft ook enkele fotootjes en filmpjes gemaakt, ik had er nog van de generale repetitie. Bij deze.

 

 

Geplaatst op

Alexander’s Feast van Haendel!

Met Cantandum, het koor dat ik vijf jaar geleden heb helpen oprichten, zingen we op 18 november 2023 een pracht van een werk van Haendel, voor koor, solisten, symfonisch orkest én harp. Ha ja, die moet ik apart vermelden, want in het werk zit een harpconcerto verwerkt.

Zelf zing ik, zoals altijd, mee als tenor.

Kaarten kan je via mij krijgen of gewoon rechtstreeks via email. En het drankje achteraf is inbegrepen in de prijs, net zoals mijn grote glimlach en mijn dankbaarheid.

Geplaatst op

Eindelijk weer quiz!

Ik kondigde het eerder al aan: we gaan eindelijk weer quizzen met het SQ!

Gisteren traden we dan voor het eerst weer aan, in het Westveld in Sint-Amandsberg. Een prima geschikte zaal met beamer, alleen werkt de geluidsinstallatie niet helemaal mee, maar bon, daar konden we omheen werken.

De afgelopen dagen hadden we met ons team de quiz in elkaar gestoken: negen gewone rondes, één fotoronde. Veel vragen kreeg ik door van Tom, onze doorgewinterde quizzer, en dat bleek dan eigenlijk ook een beetje te hoog gegrepen. We hadden in totaal maar liefst 13 vragen waar geen enkele ploeg het antwoord op wist. Toegegeven, er zijn momenteel maar 7 ploegen, maar dan nog… Ik heb er wel immens veel tijd in gestoken: alle vragen netjes uitschrijven, elke ronde volgens een thema, en bij vrijwel elke vraag ook een afbeelding voor de powerpoint.

Ik heb me wel prima geamuseerd met de presentatie op de avond zelf: het mocht al eens wat sarcastisch zijn, we spelen dan ook al jaren samen. En ik had het gevoel dat het ook wel door het publiek gesmaakt werd, al was het wat te moeilijk. We zijn in ieder geval vertrokken…

Maar, mochten er nog mensen zijn die graag mee komen quizzen met een eigen team: graag! Elke tweede woensdag van de maand, in totaal tien keer, in Sint-Amandsberg, van half negen tot ergens rond elf uur. Voor meer info stuur je me maar een berichtje!

(Oh, en de rare versiering op de foto? Dat was blijkbaar blijven staan van een Syrisch trouwfeest, en mijn dierbare ploeggenoten konden het niet laten dat achter mij te zetten. Of wat had je gedacht?)

Geplaatst op

Een heerlijk gevuld dagje…

Awel, ik heb me eigenlijk nog niet verveeld tijdens deze quarantantie, ik heb voortdurend vanalles te doen.

Neem nu deze ochtend. We staan hier standaard om negen uur op, zitten om half tien aan het ontbijt en beginnen om tien uur aan het schoolwerk. In mijn geval was dat taken opgeven, filmpjes online zetten en live lesgeven van kwart over elf tot twaalf. Koken hoefde ik niet te doen, want ze hadden quasi gesmeekt om een pizzadag. En wie ben ik dan om daar tegenin te gaan? En terwijl de pizza’s in de oven zaten, werd er gerolschaatst, zoals elke dag eigenlijk, en werden er vooral ook handen gewassen.

Na het eten bekeek ik nog wat schoolwerk, en tegen drie uur sprong ik op de fiets, richting Oostakker. Ik heb niet zo’n last van het sociale isolement – ik ben niet sociaal – maar ik heb geen zittend gat, en al zeker geen zittende rug, want die vindt deze situatie niet zo fijn.
Alleen had ik me miskeken op een pad langs de spoorweg waardoor ik in Sint-Amandsberg verzeilde. Niet erg, het een leidt naar het ander, en nog veel leuker, het leidde me onverwacht voorbij Gwens deur. Ik probeerde haar gsm, maar die was bezet – een van de dochters was die aan het gebruiken. Maar Gwen zat te werken op de eerste verdieping aan haar bureau en zag me staan. En toen hebben we een heerlijke twintig minuten staan kletsen, ik op straat en zij aan haar raam daar op het eerste.

Ik ben geen sociaal wezen, maar dit deed eigenlijk best wel deugd. Afijn, de fiets op en verder naar Oostakker waar nog een ongelogde cache lag langs een prachtig pad. Oordeel zelf.

De fietstocht ging verder richting Destelbergen naar een carpoolcache, dan naar de kerk, en dan langs de Schelde waar ik een stevige klim omhoog moest doen, maar die wonderwel lukte. Een kapotte rug is iets, koppigheid is ook iets.

Enfin, ik pikte nog eentje in een zijstraat op, fietste tot aan de kleine ring en ging dan rechts van de spoorlijn het fietspad volgen. Met een paar hele mooie graffiti, vond ik.

Van daaruit ging het over de Dampoort, opnieuw langs het water en de hele mooie promenade, verder tot aan een nieuw mooi aangelegd stukje aan de kop van het water.

En toen was blijkbaar de batterij van mijn fiets zo goed als op, na dertig kilometer volle ondersteuning. Euhm… Ik geef het u op een briefje, zo’n elektrische fiets is een zwaar ding! Maar ik kon er nog de laatste restjes minimale steun uit persen en geraakte toch nog netjes thuis.

Helemaal ontspannen, vrolijk uitgewaaid én met vijf caches op zak. Score!

En nu mijn handen gaan wassen se!

Geplaatst op

Geocachen in en rond Destelbergen

Gisteren had ik geen zin om de hele dag thuis te zitten: het weer leek best wel oké, en met die examens en het gedoe rond ons pa wilde ik eens stevig doorstappen.

Ik ging dan maar eens wat geocaches opkuisen in de buurt van Sint-Amandsberg en Destelbergen: er lagen er daar nog een hoop losse die ik wel nog wilde doen.

Het ging van een voortuintje naar een moeilijk bereikbare maar wel knap uitgevoerde cache in de Rozenbroeken, via een pleintje waar ik nu al de derde keer stond te kijken en niet snap dat ik de vorige twee keren de cache niet zag zitten, en dan verder naar blijkbaar een soortement bedevaartsoord. Mooi!

Ik pikte wat verderop in een wegel nog eentje op, nam een kijkje bij de Gallische hoeve en vond daar een prachtig Travel Bug hotel, en eindigde de cachedag nog net niet in de regen met een speciale constructie.

Helemaal uitgewaaid en met een fris hoofd kon ik terug naar huis.

Geplaatst op

Geocachen in Sint-Amandsberg

Ook vandaag was het een veel te mooie herfstdag om binnen te blijven zitten. Kobe en Merel waren naar de scouts, Wolf ging een vriend bezoeken die net in het UZ een niertransplantatie heeft gehad, en ons pa en ik reden richting Sint-Amandsberg. Daar lagen twee caches die we de vorige keer niet gevonden hebben, en ik wilde nog een poging wagen. Daarnaast wilden we nog een paar andere zoeken, om te eindigen bij de Rondje Vlaanderen Destelbergen Daar hadden we eerder al gestaan, maar toen hadden we geen deftige magneet bij. Intussen was ik bijzonder blij dat ik al een magneet op een uitschuifbaar stokje had gevonden, waarmee we die cache dus konden ophalen.

Eerst ging het naar een parkje waar ik al voor de derde keer ging zoeken, en niet snap hoe ik die cache de vorige keren zo kon missen. Daarna ging het naar Campo Santo waar we meteen ook een wandelingetje maakten doorheen de kerk en het kerkhof. De cache hadden we deze keer wél bijna meteen in handen.

Daarna ging het verder via een klein parkje waar we niks vonden, nog eentje in een bos in een ander park, en toen gingen we met een groot hart die Rondje Vlaanderen Destelbergen ophalen. Hmpf. Tot bleek dat de magneet die ik er speciaal voor gekocht had, toch niet sterk genoeg was. Blah.

Maar we hadden er wel een fijne wandeling opzitten, en dat is vooral voor ons pa toch het doel, want hij wandelt veel te weinig. Week na week belooft hij me meer te wandelen, maar het komt er toch weer niet van. Tsja. Dan gaan we maar samen wandelen, toch?

Geplaatst op

Halloweenavond

Het was veel te mooi weer vandaag om gewoon binnen te blijven zitten, al heb ik wel wat druk moeten uitoefenen op de kinderen vooraleer ik hen buiten kreeg. Maar we stapten uiteindelijk toch in de auto en reden naar Sint-Amandsberg om er een uitdagende cache te zoeken, een gewone, en een kort wandelingetje in een bossig parkje.

De uitdaging had Wolf eigenlijk verbazingwekkend snel in handen, gelukkig! De cache rond de kerk was ook een eenvoudige, en voor het kaboutertochtje moesten we even zoeken. Maar we liepen buiten, waren samen, en genoten van het weer.

Thuis werd er daarna een stevige pompoen gesneden – ik was die effectief gaan kopen in de Delhaize, blijkbaar heeft er niemand in mijn omgeving pompoenen dit jaar – en uiteraard soep gekookt van het vruchtvlees. Voeg daar dan nog de gesloten gordijnen, de verschillende kaarsjes en de film ‘The Black Cauldron’ bij, en het werd een zeer aangename Halloweenavond. Dik in orde.

Geplaatst op

Rondlopen met een doel

Vanmorgen zaten er hier dus drie pubers aan de ontbijttafel, beetje moe, maar blijkbaar hadden ze wel een fijne avond gehad. Wolf zei in elk geval dat het oké was, en dat telt.

Tegen elven waren ze het huis uit, en tegen half vier wilde ik ook zelf even het huis uit: het was prachtig weer, en ik heb geen zittend gat, ondanks de rug. Kobe en Merel waren op pad voor de wafelbak van de scouts, Wolf zijn rug deed veel te veel pijn, en dus reed ik op mijn eentje richting Sint-Amandsberg om daar een paar cachekes te zoeken. Sommige vond ik heel vlot, en aan een andere heb ik drie kwartier vruchteloos staan zoeken… Tsja.

Al bij al was ik twee uur aan het rondlopen, uiteindelijk zelfs al in de schemering, en ik genoot er intens van! Het was ook zeer afwisselend: een grote cache aan volkstuintjes, eentje in een woest hoekje van een park, waar ik trouwens een andere cacher tegenkwam, en die ik ooit vroeger al eens had proberen loggen tussen metershoge netels. Niet dus, nu gelukkig wel. Een cache lag naast de spoorwegtalud, een andere in een Oostakkers bosje, en een laatste aan de rand van een bos. Mooi mooi…

Ik kwam helemaal uitgewaaid en goedgezind terug. Dat geocaching, da’s gewoon een excuus om te wandelen, maar dan met een doel. Zalig.

Geplaatst op

Nog maar eens geocachen

Eigenlijk is dat echt wel een fijne hobby, dat geocachen. Kinderen wandelen niet graag doelloos rond, maar als je een doel hebt, vinden ze het fantastisch!

Wolf en ik waren gisteren na de middag nog op zoek gegaan naar een cache, omdat we zo de ‘souvenir nieuwjaar’ konden halen. Jawel, er zit wel degelijk een spelelement in! Ver hoefden we niet te gaan: er ligt een cache in de buurt van de Meulesteebrug, die we vroeger al eens hadden gedaan, maar die nu van eigenaar veranderd was, een nieuwe locatie had gekregen, en die we dus opnieuw konden doen. Toen waren we nog eventjes verdergereden, tot aan de spoorwegbrug wat verderop. Daar staat een oud brugdeel als een soortement monument, en dat is echt ideaal om een cache te verstoppen. Wolf en ik hebben er samen een half uur gezocht, en hebben het toen maar opgegeven. We waren eigenlijk zelfs nog te laat om te nieuwjaren bij oma, maar hadden dus nooit gedacht dat we zo lang gingen moeten zoeken.

Bon, dat groene ijzeren monster werkte op ons zenuwen, en dus stapten de kinderen en ik vandaag opnieuw in de auto om nog eens te gaan zoeken. Na een dik kwartier hadden we de cache uiteindelijk tóch gevonden, oef!

We reden dan maar door naar Oostakker, wat verderop, om er een cache te zoeken aan het oude station, en dan nog eentje wat verder aan een soortement wandelpad langs het water. Er was meteen ook tijd voor gesneden meloen en een koekje.

Daarna reden we een klein eindje terug, meer naar Sint-Amandsberg op. We zochten er lang in een klein bosje naast een toch wel verloederd parkje, maar vonden helaas niks, behalve dan een speeltuin en wat paddenstoelen :-p

Wat teleurgesteld stopten we alsnog aan een echt park, waar ze achter een gebouw aan het schieten waren naar een staande wip, in het halfdonker. De cache vonden we snel, en toen was het gelukkig nog niet te donker om nog op de speeltuin te klimmen. De foto’s zijn een heel pak lichter, dankzij mijn uitstekende camera, maar toch nog wat bewogen.

En thuis, thuis was het lekker warm, was er een papa, was er warme melk en een zachte zetel.