Een ritje naar Neufchâteau, richting kamp
Deze voormiddag hebben we Wolf naar het groot scoutskamp gebracht. Jawel, met zere rug en al.
Ik ben gigantisch vol lof voor zijn leiding: zij kwamen zelf met het voorstel dat hij toch een paar dagen zou proberen meegaan. Het hele kamp, zoals de anderen, dat zou zeker niet lukken: hij kan geen rugzak dragen, en hij kan niet langer dan 20 minuten stappen. Samen met Elvine, een van zijn leiding, overliep ik de kampplanning: de heenreis per trein, vorige donderdag, met dan een stevige tocht van het station tot aan het terrein, was sowieso een no-go. En dan tweedaagse op zaterdag en zondag uiteraard ook niet. Maar vanaf maandag – vandaag dus – blijven ze zowat de hele tijd op het terrein zelf, en is er vooral het totemgedoe, iets waar Wolf enorm naar uitkijkt. We hebben dus afgesproken dat ik vandaag Wolf ging brengen, met een gewone zak, een veldbed in plaats van een slaapmatje, een extra stoel, veel medicatie, en vooral veel goodwill. Echt, ze hebben zelfs speciale totemopdrachten voor hem voorzien, die hij normaal gesproken wel moet aankunnen. En aangezien ze eigenlijk de rest van het kamp op en rond het terrein blijven, kan hij regelmatig gaan liggen als het nodig is. De bedoeling is dat hij zeker tot donderdagvoormiddag blijft, dan is de totem afgelopen. En dan gaan ze ook dag per dag zien of hij het nog uithoudt. Ik sta dus op standby vanaf donderdag, met als deadline zondag, want dan keert iedereen per definitie terug. Aangezien hij de tocht met bagage tot aan de trein niet aankan, moet ik hem toch gaan halen.
Om half tien, kwestie van de spits te vermijden, zaten we in de auto. De echte spits hadden we niet meer, maar we verzeilden wel in allerhande wegwerkzaamheden, zodat de rit van twee uur toch vlotjes drie kwartier langer duurde. Ik zette een glunderende Wolf om kwart over twaalf af op het terrein, waar hij met open armen werd ontvangen door zijn vrienden, en hij meteen al werd meegetroond naar een soortement ligzetel. Yup, ik heb er wel vertrouwen in, ja. De omgeving is in elk geval prachtig.
Ik maakte even gebruik van de superdeluxe hudo – geen sarcasme: bij ons was dat gewoon een gesjorde wigwamconstructie waarbij je op één balk zat, een andere balk had als rugleuning en een derde als voetsteun. Met een tentzeil rond voor de privacy en het toiletpapier in een plastiekzak aan een nageltje. En als het regende, werd zelfs je ondergoed nat. Zij hebben zowaar een hokje mét dak, wc-brillen op de gaten, en een echt wc-gevoel. Waar gaat dat naartoe, zeg? – enfin, de hudo dus, en daarna reden we naar Neufchâteau om er iets te eten.
Waar we vertrokken waren in de gietende regen, en het was blijven regenen tot na Namen, was het intussen gewoon drukkend warm geworden, zodat we zelfs binnen gingen eten. Het was lang wachten, maar de kinderen gedroegen zich voorbeeldig.
We liepen wat verder tot aan het gerechtsgebouw en vonden er een mooie cache.
Toen reden we terug naar Grandvoir voor een cachetocht, de Sanglochons. Eigenlijk is het 8 km wandelen, maar dat zagen we niet zitten. Een groot stuk deden we dus met de auto, die zich toch wel eventjes een 4×4 moet gevoeld hebben. Kan niet missen dat mijn uitlaat los hing :-p
Op een bepaald moment konden we écht niet verder: er lag gewoonweg een riviertje! We parkeerden, namen het smalle voetgangersbrugje, en stapten stevig omhoog voor een wandeling van een dik uur, en drie extra caches. Gelukkig hadden we water mee, want het was intussen echt gewoon heet! Ik had ’s morgens geen topje aangedaan, maar een relatief dik T-shirt met halflange mouwen, en ik heb gewoon uitgespeeld. Het is niet alsof er nog iemand in die bossen liep, en een mooie Marlies Dekkers lijkt wel een bikinibovenstuk. De wandeling was echt wel mooi…
De laatste twee caches zagen we niet meer zitten: ietsje te ver. We reden dan maar naar Libramont om daar nog een terrasje te doen, maar de streek is blijkbaar echt niet toeristisch: we hebben nog op het allerlaatste nippertje een ijsje gevonden – twee minuten voor sluitingstijd – en hebben dat dan maar op een muurtje opgegeten.
Tegen kwart voor zeven zaten we in de auto, en reden vlot – geen moment file! – naar huis, zodat we om kwart voor negen thuis stonden.
Zalige dag gehad, en dan nog afgesloten met de laatste nieuwe Game of Thrones.
Yup, duidelijk vakantie!
Van hot naar her
Om acht uur stond er vanmorgen al eentje te blinken aan het station:
Aansluitend reed ik naar de garage om mijn auto daar even te tonen: hij is eergisteren afgekeurd omdat er speling op het linker stuurhuis vooraan zat, en ik heb een afspraak in de garage volgende week, maar ze vroegen of ik eerst niet even langs kon komen, zodat ze zeker de juiste stukken in huis hadden. Nog een chance: blijkbaar zat mijn uitlaat maar met één vijs meer vast, en kon hij er elk moment afdonderden. Ze hebben die dan maar meteen deftig vastgezet. Ik heb dan nog een geocache opgepikt, en ben dan naar huis gereden. Boodschappen hoefde ik gelukkig niet meer te doen: er was nog meer dan genoeg eten over van gisteren.
En toen laadde ik zowel Wolf als Merel in de auto, en reed ik door de regen richting solden in Oostakker: Wolf heeft dringend nieuwe T-shirts nodig. Het joch is zodanig gegroeid, dat ze allemaal te kort geworden zijn. En het heeft geen zicht, zo’n gast van 13 met een blote navel…
Enfin, wij eerst de C&A binnen, en daar vond hij meteen drie T-shirts die hem aanstonden, een nieuwe bermuda en een nieuwe gilet. Merel vond er een ‘wrijfT-shirt’ en een felroze gilet die ze ook nodig had. En dacht je dat daar ook maar één stuk van in de solden was? Uiteraard niet. Maar ik heb in totaal voor 7 stuks 65 euro betaald, mij hoor je niet klagen.
’t Was dus nogal de moeite dat ik tot daar was gereden, ik had evengoed naar de Wondelgemstraat kunnen rijden, dat was een pak dichter geweest. Nu ja…
Tegen dan was het weer tijd dat Wolf ging liggen, dus reed ik maar opnieuw huiswaarts. ’t Is toch nog echt niet in orde met hem, al kan hij met die nieuwe medicatie wel wat meer. Maar ik hoop vooral dat de kinesie begint aan te slaan.
Arme jongen…
365 – 23 april 2017 – tentenkamp op eigen terrein
365 – 02 april 2017 – scoutsvertrek
Voorzichtige stapjes
Merel had vandaag scouts in Mariakerke, op het domein Claeys-Bouüaert naast mijn school: als je een bosspel wil doen, heb je natuurlijk wel een bos nodig. Ik moest haar tegen twee uur brengen, en vroeg aan ons pa of hij zin had in een kort wandelingetje. Categoriek schudde hij van nee, maar toen ik samen met Merel in de auto stapte, stapte hij plots toch naast me in.
Enfin, we parkeerden, voegden Merel bij de groep, en liepen zelf op ’t gemakje langs de lange laan richting het kasteel. En dat gemakje, dat mag je gerust letterlijk nemen, want ik had voor het eerst niet mijn laars aan, maar mijn MBT’s (Masai Barefoot Technology). Die geven een ongelofelijk goeie steun en vering, maar ’t was toch maar met een bang hartje. Gelukkig kan mijn pa ook bijna niet stappen zonder dood te vallen van het zuchten, dus we waren aan elkaar gewaagd.
We keken even naar het cricket, dan naar de spelende kinderen, en liepen nog wat verder tot aan het brugje. Daar werd het ons pa eventjes te veel, want de enige keer dat hij hier ooit geweest is, was samen met ons ma. Tsja.
We wandelden voorzichtig terug naar de auto, bleven opnieuw even naar het cricket kijken, en dat was dat.
En mijn voet deed eigenlijk lang zoveel pijn niet als ik had verwacht. Nog die chance.
365 – 26 maart 2017 – scouts!
366 – 16 oktober 2016 – vlinder
Een gewone zondag
Eigenlijk een doodgewone zondag, waarbij de kinderen naar de scouts gingen en Bart een tukje in de zetel deed. Niks speciaals dus, ware het niet dat niet enkel mijn vader kwam eten, maar ook Barts moeder. Die twee zijn aan elkaar gewaagd en kunnen het precies nog goed met elkaar vinden, ideaal dus.
Bart kookte weer succulent, met een voorgerechtje van kabeljauwtartaar en een crème van erwtjes, een fantastisch varkenshaasje, en een citroendessert dat blijkbaar wel nog wat accuratesse nodig heeft in de afwerking: schitterend van smaak, maar bijna drinkbaar.
En toen gingen we gewoon buiten zitten. Begin oktober, zonder vestje, op het terras. Ik hing de was op, en de oudjes lazen de krant en bespraken koetjes en kalfjes. En dat laatste mag u letterlijk nemen, jawel.
Nog wat later kwamen de kinderen terug van de scouts, en werd de cake van Omaly meer dan oké bevonden.
Vreemde vogels
Dat het hier wel vaker de zoete inval is, dat heb ik al verteld. Vandaag kwam tegen half twaalf Julie aanwaaien: haar mama moet werken van twaalf tot vijf, en dat clasht nogal met de uren van de scouts. Dus zaten we met zeven aan tafel: ook mijn pa was mee, zoals quasi elke zondag.
Tegen twee uur werden de drie kinderen richting scouts gesommeerd, en daalde de stilte zowaar neder. Die iets later doorbroken werd door een zacht gesnurk. Jawel.
Ik ging de meisjes ophalen om vijf uur, en toen werd er hier vooral gigantisch veel gegiecheld en gelachen en geschaterd.
Alleen ging Julie’s mama haar ophalen rond kwart voor zes, en ging ik dan om zes uur iets ophalen bij een vriendin. Het werd kwart voor zeven, tot zover mijn plannen.
Maar bon, alle duiven weer in hun eigen kot.