Een overdaad aan wafels

Elk jaar organiseert Scouts Wondelgem, waar Kobe een bijzonder actief lid van is, een wafelbak. De leden gaan rond op zaterdag om bestelling op te nemen, op zondag worden de wafels ook effectief gebakken, verpakt en rondgedragen.

Alledrie de kinderen hebben beide nog gedaan, maar Kobe zit nu in zijn laatste jaar als lid en dan worden ze verondersteld ook effectief te bakken. Met van die grote puppy-ogen kwam hij een paar weken geleden vragen of ook onze garage mocht gebruikt worden als bakpost, maar dan eentje zonder leden die wafels kwamen ophalen, enkel puur een bakpost. Ik twijfelde, maar ging uiteindelijk akkoord, op voorwaarde dat hij dan de garage deftig ging opruimen.

Donderdag trok ik met hem nog naar het containerpark, vrijdag kwam Ralph al de hele garage onder een dikke plastiek leggen, had Kobe de werktafel uit het tuinhuis gesleept en werd ook die onder stevige plastiek gestoken. Ik vond dat een beetje overkill, tot ik ook effectief de immense hoeveelheid zag die ze gingen bakken. Kobe is deze morgen om kwart voor vier opgestaan, stond kwart na vier aan de scouts, en om vijf uur waren ze hier al met vier aan het bakken. Het deeg werd in grote emmers aangevoerd vanuit de scoutsterreinen, de gebakken wafels werden uitgespreid op draad om uit te dampen en werden dan opgehaald door de centrale in grote, propere wasmanden. Geen idee hoeveel wafels ze hier gebakken hebben, maar het waren er veel: ze hebben gebakken tot half acht ’s avonds met enkel een half uur pauze om te eten. En in totaal waren het er blijkbaar 12500. Yup.

Ons hele huis ruikt uiteraard naar wafels, en ik vermoed dat dat nog wel enige dagen zo zal blijven.

Kobe had dus ook een beamer geïnstalleerd die projecteerde op de binnenkant van de garagepoort, zodat ze zich niet hoefden te vervelen.

Respect voor die gasten, echt. Ik zou al lang zot geworden zijn, denk ik.

Altijd-onderweg-zoon

Véronique gebruikte destijds die bewoordingen om een van haar zonen te beschrijven, en tegenwoordig is dat perfect van toepassing op onze Kobe.

Net zestien geworden, maar eigenlijk nooit thuis. Hij zal de hele vakantie geen tien dagen thuis geweest zijn, denk ik, en dat begon eigenlijk zelfs al in juni. En het probleem is: ik kan hem niks weigeren omdat ik niet inzie waarom ik dat zou doen: hij kan maar deugd hebben van zijn leven, toch?

Na zijn examens, dus nog voor zijn rapport, is hij vier dagen gaan kamperen met zijn scoutsvrienden in de Ardennen. Vijftien dus nog, en hij moest me dus wel laten weten waar hij precies zat. De campings waren ook op voorhand geboekt, gelukkig maar.

Op donderdag kwam hij thuis, vrijdagvoormiddag moest hij nog op school zijn, en van school uit vertrok hij met de fiets naar het station, naar Werchter voor de Red Hot Chili Peppers. Pas tegen half vijf – het concert duurde lang, de trein liet op zich wachten, de rit duurde anderhalf uur, en toen moest hij nog fietsen – lag hij in zijn bed. Gelukkig kon hij de zaterdag wat bijslapen, want op zondag was er het lentefeest van Marne, en op maandag stond hij op het speelplein van Wippelgem. Dat doet hij als vakantiejob samen met zijn scoutsvrienden. Voor het geld hoeft hij het niet te doen: als vijftienjarige zonder brevet krijgt hij 15 euro per dag daarvoor. Zodra hij 16 wordt gaat het omhoog, en zodra hij ook zijn stage heeft gedaan, gaat het naar 35. En wanneer hij 18 is en hoofdleiding, is het een volwaardige job aan 12 euro per uur. Maar nu is het eigenlijk nog een combinatie van lol met de vrienden en een beetje extra zakgeld. Hij is er wel de hele week voor weg van half negen ’s morgens tot half zeven ’s avonds.

Dan was hij het weekend wel min of meer thuis, al is er altijd wel iets te doen; hangen in de tuin van Rhune of in de garage van Suzanne, of naar het Parkcafé of…

Op woensdag vertrok hij richting gewoon scoutskamp voor een week, om de donderdagmiddag thuis te komen. Vrijdag en zaterdag net genoeg tijd om alles te wassen en eventjes bij te slapen, op zondag was hij weer weg naar Zuid-Korea…

Daarvan is hij op een maandagnacht thuisgekomen, dinsdag heeft hij bijgeslapen, en woensdag, jawel, stond hij alweer op het speelplein. Als hij namelijk zijn stage nog deze vakantie wilde afwerken, moest hij wel, verklaarde hij. Ook de week van 21 augustus was een volledige speelpleinweek, met ’s avonds de nodige extra activiteiten, en in het weekend was er Woodrock waar hij enkele shifts draaide als toiletmadam.

En die laatste dagen van de vakantie kon hij zijn maten toch niet in de steek laten op het speelplein? Toch? Dus ja, ook morgen en overmorgen staat hij nog in Wippelgem.

Woensdag en donderdag zal hij thuis zijn. Denk ik. Hoop ik.

En dan begint de school weer en gaan we dat weg zijn grondig terugschroeven. Eerst moet hij bewijzen dat zijn Frans en zijn wiskunde wél goed kunnen zijn, en dan zien we wel weer…

Kobe, mijn altijd-onderweg-zoon. Benieuwd waar hij zal eindigen.

En hoe is het nog met Kobe?

Awel, goed, zo blijkt!

Kobe zit dus in Zuid-Korea op de World Scouts Jamboree en in de media horen we alleen maar doom and gloom. Maar blijkbaar is dat ook een verhaal van: als het goed is, zwijgen we, als het slecht is, zeggen we het wel.

Kobe amuseert zich te pletter, zo merken we. Ja het is er heet, ja hij wordt ’s morgens badend in het zweet wakker, ja er is weinig schaduw, ja hij is die rijst kotsbeu, ja het is stom dat er een aantal activiteiten afgelast is wegens de warmte, ja er zijn nogal wat organisatorische problemen, ja een deel van het terrein staat onder water door de watersnood van vorige week, dat klopt allemaal.

Maar er is meer dan genoeg water voorhanden, hij heeft al kennis gemaakt met verschillende andere culturen zoals de Italianen en de Polen, hij slaapt al bij al redelijk goed, er is voldoende eten en vooral: hij amuseert zich en heeft er de tijd van zijn leven!

Zelf stuurt hij geen foto’s door – “de wifi is hier echt niet goed, mama!” – maar we krijgen wel foto’s binnen via de instagram van zijn unit en van andere Wondelgemse leden, en dus ga ik er hier enkele toevoegen. Gewoon, om een idee te geven. En op de laatste drie foto’s staat hij wel degelijk zelf.

Ik ben benieuwd naar de verhalen achteraf. En of hij veranderd zal zijn door zijn ervaring. En ik ga ook blij zijn als hij terug is, want het is best lang…

World Jamboree 2023: het vertrek

Man, dat moet een immense organisatie zijn! Vanuit België alleen al vertrekken er 1250 scouts plus hun leiding naar Seoel! Krijg dat maar eens allemaal op een vliegtuig rond dezelfde periode!

Het resultaat is dat het Belgische contingent vertrekt vanuit alle mogelijke luchthavens, verspreid over drie dagen. Sommigen vertrokken vanuit Zaventem richting Warschau om daar over te stappen, anderen vertrokken uit Parijs of Amsterdam, of zoals Kobe, uit Frankfurt. Per unit zaten ze op een bus, en die van Kobe vertrok deze morgen om half negen. Correctie: we werden er verwacht om half negen, de bus vertrok blijkbaar pas om half elf. Twee uur staan koekeloeren in de motregen, dus. Tsja. Tegen dan waren er ook al andere units aangekomen, iedereen sprak af in de buurt van het Atomium, een mooie plek van vertrek, eigenlijk.  Het viel me overigens opnieuw op hoe goed Kobe eigenlijk in zo’n groep ligt: meteen na aankomst kwam er een aantal man op hem af om te tetteren, onnozel te doen, zich te amuseren.

Soit, kwart na tien kon ik eindelijk een groepsfoto trekken:

En aan de nationaliteit van de chauffeurs te zien, gingen ze met de bus tot in Azië…

Eerst ging Bart rijden, maar ik heb toch vakantie, en ik ging dan wel geocachen rond het Atomium, het stikt daar van de labcaches. Alleen… het miezerde en het bleef miezeren, zodat ik na verloop van tijd toch wel behoorlijk nat en koud begon te worden. Tegen goed elf uur en zestig labcaches heb ik het opgegeven: de rest zal voor een andere keer zijn. Hmpf.

En nu is het aftellen tot Kobe terug komt van Zuid-Korea: dinsdagochtend 15 augustus om 1.40 uur mogen we hem opnieuw ophalen.

Ik mis hem nu al een beetje…

Iets van nagel en doodskist

Kobe beleeft de zomer van zijn leven, heb ik zo de indruk. Het is hem van harte gegund.

Na zijn examens ging hij vier dagen kamperen met vrienden in de Ardennen, de laatste vrijdag ging hij naar Werchter naar de Peppers, daarna anderhalve week speelplein, en nu een week scoutskamp.

Helaas wou de leiding er geen rekening mee houden dat er maar liefst 11 leden meegaan op jamboree en hebben ze het kamp niet wat vroeger gelegd, zodat ze met zijn elven vandaag al terug zijn gekeerd. De rest komt pas zondag terug, maar dat is geen optie, want sommige jamborianen vertrekken al zaterdagmorgen vroeg naar Zuid-Korea. Kobe heeft gelukkig nog iets meer tijd: hij moet om half negen aan het Atomium zijn, om dan met de bus naar Frankfurt te rijden en van daaruit naar Seoel te vliegen.

Maar zijn gerief, dat was geen probleem: hij had een groene short – weliswaar maar eentje – en twee lange groene broeken. Eentje daarvan was beschadigd onderaan – ooit eens tussen zijn fietsketting verzeild – maar dat kon ik repareren. En hij ging er toch maar één meenemen, die andere dus.

Ja hoor.

Op dag één van het kamp had hij zich enthousiast op zijn hukje gezet, waarop de hele broek was gesplit. Onrepareerbaar. Ik ben dan maar zijn andere broek beginnen repareren, waardoor die nu naar de korte kant is. En toen bleek ook nog zijn drukknop eraf. Euh, dan maar haakje en oogje erop gezet, want die drukknop bleek ook niet repareerbaar.

En toen was die ene groene short misschien wat weinig, want hij had wel andere shorts, maar het zou best kunnen dat hij toch wel in uniform ging moeten zijn. Oh, enne, of ik zijn nieuwgekochte gamel wist zijn? Met bijhorend bestek? Neenee, die was zéker niet op minikamp blijven liggen.

Bon…

Morgen is het een feestdag en zijn alle winkels dicht, maar ik denk dat ik weet wat ik zaterdagmiddag met Kobe ga doen. Een gamel kan hij lenen van een andere scout die er nog eentje op overschot had. Gelukkig zijn we wel al voor het gewone kamp richting Decathlon getrokken voor stapschoenen, een liner, een nieuw matje en nog wat van die onzin, of mijn zaterdag zou nogal kort worden.

Zucht. Soms hé…

Jamboree-pasta-avond

Dat Kobe meegaat met de scouts op Jamboree naar Zuid-Korea, dat weet u intussen wellicht al.

Dat dat behoorlijk veel geld kost, mag niet verbazen: 3500 euro, waarvan een deel naar een andere scout uit een arm(er) land gaat. We hebben intussen al enkele kasacties gehouden, zoals het verkopen van zelfgebakken vanillewafeltjes, een brunch – waar we zelf niet bij konden zijn wegens familiediner – een drink aan de scouts rond kerstdag, een kraampje op de kerstmarkt… En vandaag dus een pasta-avond. De bedoeling was eerst om Koreaans eten te serveren, maar dat was niet te doen qua prijs.

Ik geef het toe, ik heb niet bepaald veel gedaan in de voorbereiding, dat hebben Bart en ik aan jongere, socialere mensen overgelaten. Maar ik stond wel deze voormiddag in de Zulle – ons plaatselijke, moderne parochiaal centrum – samen met Kobe, die zowat de hele dag heeft geholpen, en deze avond heb ik de hele dag aan de kassa gezeten, een deel samen met Bart, en Bart heeft ook een deel meegedraaid in de keuken.

Het was oké. het was meer dan oké.