Elk jaar is er bij ons op school een toneel. Dat is eigenlijk behoorlijk groot qua opzet, als je weet dat er in totaal 1200 mensen zijn komen kijken.
Ze beginnen al in september en repeteren elke woensdag van 13.00 tot 15.00 uur. Merel en Lieze zagen dat meteen zitten, maar het toneelweekend, nee, dat hoefde dan weer niet. Beetje bij beetje groeit uit improvisatie een thema en uiteindelijk een heus stuk met 60 deelnemers. Jawel, al wie wil, mag deelnemen.
De tweede week van de kerstvakantie werd er ook elke dag gerepeteerd van 10 tot 17, en Merel kwam elke keer doodop maar blijgezind thuis: ze vond het bijzonder leuk om doen. En toen was er de eerste week na de vakantie waarbij ze telkens na school nog twee uur de puntjes op de i konden zetten, en was er het eerste weekend een voorstelling op vrijdag en zaterdag, tussendoor twee schoolvoorstellingen voor lagere scholen uit de buurt, en vrijdagavond en vandaag om 15.00 uur ook nog een voorstelling.
Wij hadden gekozen voor die namiddagvoorstelling, zodat ons pa ook mee kon. Ik was wel nog op krukken en mijn laars, maar we mochten ietsje vroeger binnen, zodat ik op een goed plekje kon gaan zitten. Dik in orde.
En het stuk? Goh, ik moet de bespreking voor school nog schrijven, met alle foto’s erbij. Maar laat het volstaan met te vertellen dat ze op een cruiseschip zitten en dat het plots een eeuwige vaart wordt, waarbij niemand nog af het schip kan.
Uiteraard namen zowel Bart als ik enkele foto’s, maar ook de fotografen van het stuk zelf, en dat ben ik deze keer niet.
Enfin, we vonden het allemaal goed, en Merel heeft ervan genoten, en dat is het belangrijkste!
