Big Rivers

Het voelt eigenlijk intussen aan als een traditie: het Big Rivers Festival in Dordrecht. Denk Gentse Feesten van pakweg dertig jaar geleden, toen het nog kleinschaliger, gezellig en voornamelijk voor Gentenaars was. Overal terrasjes, muziek, verschillende podia met lokale groepen en covergroepen, geen grote namen. Het grootste podium is zowat dat van Sint-Jacobs. Alles is ook versierd in paars-groen-goud, de kleuren van Mardi Gras in New-Orleans.
Vorig jaar is het niet gelukt, daarvoor was er corona, maar nog daarvoor zijn we verschillende keren met de Vossen gaan logeren bij Hanneke en Sabrina, vooral ook nog met Els. Warme herinneringen…

Ik vertrok wat later dan gepland wegens een behoorlijk mottig gevoel: misselijk en buikpijn, en ook wel wat koppijn. Geen nood, echt op uur stonden we niet. Reistijd: anderhalf uur, maar dat was buiten de files gerekend, zodat we er drie uur over deden. We, dat zijn Mireille en ik, want ik pikte haar (en haar elektrische fiets) op aan het UZA Erasmus. Haar thuis oppikken betekent een omweg van een dik uur, dus liever niet: Arend kon haar perfect tot daar brengen.

Het ambetante gevoel bleef aanhouden, maar dat hield me niet tegen om eerst bij Hanneke geïnstalleerd te geraken, een kleinigheid te eten, en dan met de fietsen naar het centrum te gaan, zo’n vijf kilometer verderop. Hanneke woont namelijk in zo’n woonwijk aan de rand van de stad, aan het begin van het natuurgebied de Bieschbos, zalig wonen.

We zagen nog net het laatste nummer van een groot popkoor, bleven even hangen bij een schitterende gipsy groep – die violist! – en gingen daarna luisteren naar Amerikaanse folk in een Iers jasje.

We vleiden ons neer op een bankje net achter het podium, aten gefrituurde banaan, churro’s en dergelijke meer, terwijl Hanneke naar een Deep Purple Cover band ging kijken. En toen, om eerlijk te zijn, vonden Mireille en ik het welletjes. Mireille heeft nog steeds behoorlijk veel last van long covid, en mijn rug vond dat de vijf kilometer terugfietsen ook wel voldoende ging zijn. Al bij al was het sowieso half twaalf tegen dat we terug waren, maar wel via een prachtige, bosrijke route. Chapeau, Hanneke!

Een hele fijne, zij het vermoeiende dag. En hopelijk is morgen de buik wat beter.

Vossenweekendje

Het is een beetje een lastige bevalling geweest om een datum te vinden die voor iedereen ging, maar bon, vandaag spraken we met de Vossen af in Dordrecht, in het nieuwe huisje van Hanneke.

Ik kon maar vertrekken na het middageten en Jarne, onze nieuwste Vos, reed met mij mee. Stefaan en Mireille waren er al vroeger.

Het werd andermaal een zeer gezellige middag: de boekhouding van Haven werd in orde gebracht, Jarnes personage kreeg vorm, er was koffie en taart en ’s avonds een zeer lekkere curry, we gingen even langs bij Sabrina thuis om haar larpspullen te bekijken en te zien wat we zouden overkopen, en Mireille leerde ons dreads te maken. Het is blijkbaar echt niet moeilijk, het is gewoon een kwestie van het juiste materiaal en wat geduld.

Yup yup, die Vosjes van me, het blijft een hele fijne vriendengroep, en dat doet echt deugd. En net daardoor ben ik compleet vergeten foto’s te nemen, zelfs onze traditionele groepsfoto. Ach ja…

Wel degelijk vakantie

Vanavond vertrek ik voor een paar dagen naar Dordrecht: op wijvenweekend, wat we in 2012 ook al eens deden, maar toen wel nog met Els. Het zal raar doen, zo zonder haar…

Dat betekent wel dat ik vandaag nog wat dingen te doen heb, zoals verder werken aan die berging. Want ja, zo vlot gaat dat nu ook weer niet, en ’t is niet alsof ik dat zo graag doe.

Maar er werd druk afgewisseld met de tuin: het onkruid – vooral gras – op onze ettelijke meters voetpad stond alweer een meter hoog. Helaas letterlijk.

IMG_1224

Merel en ik pakten het onkruid aan, terwijl Bart warempel het gras afreed. Kobe deed een poging tot stofzuigen van mijn auto, en Wolf zocht zijn kampgerief bij elkaar. En ondertussen dus stukjes berging, en nog was. Ha ja, met een gezin van vijf stopt die was nooit…

Maar Kobes werklust was duidelijk omgekeerd evenredig met zijn meezingcapaciteiten met zijn iPad: veel was er na twee uur nog niet gebeurd aan die auto. Ik ben dan zelf maar beginnen stofzuigen en kuisen aan het stort dat mijn auto was. De laatste twee planken van de berging, en deel twee van het voetpad zal voor een andere keer zijn.

Want om zeven uur pakte ik mijn boeltje, stapte de auto in, en reed naar Dordrecht. Daar is namelijk het Big Rivers Festival, te vergelijken met onze Gentse Feesten, maar dan maar drie dagen. Overal zijn er podia met concerten, loopt er een massa volk, en alles wordt gekenmerkt door de kleuren paars-groen-goud, met veel kettingen, stijl New Orleans’ Mardi Gras.

In 2012 deden we het ook, met Els erbij. Als een soortement eerbetoon aan haar deden we het nu opnieuw, maar dan met Caterina erbij deze keer. En ja, we liepen rond, aten een ijsje, luisterden hier en daar naar muziek, fietsten tegen half twee naar huis, gingen daar nog aan het snacken bij een gezellige babbel, en zaten tegen half drie in bed. Ugh. Maar ik had wel een heel erg gezellige avond. Dank je, dames!