Een zondags begin om niet snel te vergeten! Wolf moest om half acht gepakt en gezakt (letterlijk) aan het station staan, om te vertrekken op tiendaags tentenkamp. We waren op om half zeven, ruim op tijd om te douchen, de croissants te bakken en op te eten, en te vertrekken. Bijzonder gemoedelijk eigenlijk, want we waren geen van beide echt wakker. Toen ik om 7.32u de Albertlaan opreed om parkeerplaats te zoeken, ging mijn telefoon: de leiding. Ik vond dat wat voorbarig, zo amper 2 minuten te laat en al bellen. Maar toen bleken ze gisterenavond rond zes uur nog een sms gestuurd te hebben dat de trein vervroegd was, maar dat hadden we niet gezien. Ze hadden afgesproken om 7.15u, want de trein vertrok om 7.40u, en ze stonden intussen al op perron elf. Juist ja. Ik heb me de Kiss&Ride ingeschoten (op zijn Gents: de lek-en-vertrekzone), me daar geparkeerd, de rugzak op mijn schouders getild, en ben beginnen snelwandelen, met Wolf en Merel in mijn kielzog. En uiteraard kon het niet spoor twee zijn, maar moest het spoor elf zijn. Enfin, de trein stond er al, de scouts zaten er al op, maar Wolf kon er gelukkig nog bij, en ook Quinten, die net na ons aankwam en die ook de sms niet gezien had. De leiding stelde ons gerust, Wolf zwaaide nog even, en ik pufte uit. En dat was dat. Zo efkes een half spurtje trekken, op zondagmorgen om half acht, met dertien kilo op uw schouders, het is gelijk dat zo niet.
Soit, thuis was er rust en koffie, en een lange voormiddag ^^
We hadden ook Barts ma al verschillende keren uitgenodigd om op zondag hier te komen eten, maar ze zag zich op de rit van 45 minuten, zeker nu haar heup nog aan het herstellen is. Maar bon, vandaag verplichtte ze zichzelf, want anders zou ze al helemaal niet meer buiten komen. Met een uur of twaalf stuikten hier dus beide overblijvende grootouders toe, terwijl Bart in de keuken stond, en ik in vuile kleren de wildernis achteraan aan mijn bureau probeerde in te tomen.
Maar ik werd dus gesommeerd aan tafel te komen, en Bart zette ons, na een voorgerechtje van garnalen, een succulente rosbief voor. We zaten buiten onder de schaduw van de nieuwe parasol, en genoten.
Mijn pa reageerde ontgoocheld toen hij hoorde dat er geen vers ijs ging zijn, en aan de ronk van schoonma hoorde ik dat ook zij daar geen nee tegen zou zeggen. En dus, tsja, maakte ik toch maar weer ijs, want het was er wel het weer voor, ja. Voor de koffie met taart zijn we zelfs binnen gaan zitten, want het werd toch te warm…
Tegen vijven waren ze beiden weg, was het hier muisstil, en las ik nog een beetje. En kuiste een schuif uit, dat ook, ja.
En ’s avonds, ’s avonds ben ik met mijn echtgenoot een fietstochtje gaan maken, van de Dries naar het rusthuis, dan naar de Neptunus, en terug. Waar zo’n Pokémon Go al niet goed voor is, zeker? Ik klaag niet, en geniet. Zowel van het fietsen als van het spelletje :-p
