Geplaatst op

Een dagje Velzeke met de tweedes

Naar jaarlijkse – allez ja, als het geen corona is tenminste – trokken we ook dit jaar met onze tweedes naar het Provinciaal Archeologisch Museum in Velzeke.

Vorige jaren organiseerde een collega, die daar vlakbij woont, dit, maar zij is veranderd van school en ik mocht het dus doen. Het had wel wat voeten in de aarde, want op de eerst gereserveerde dag, de donderdag voor de paasvakantie, waren er nergens in Oost-Vlaanderen nog bussen beschikbaar. Met veel moeite werd er voor vandaag nog een schattig klein busje – we waren maar met dertig – gevonden dat ons naar daar kon brengen.

Velzeke will be Velzeke: het was nog exact hetzelfde als de vorige keren, met dezelfde gidsen en dezelfde uitleg, maar eigenlijk bleef die gewoon leuk. Alle leerlingen werden verkleed in Gallo-Romein of Romein, kregen een uitleg rond militaire uitrusting en een korte rondleiding door het museum zelf. Nieuw was de opslagruimte beneden, want de locatie is nu ook een Archeosite van de Vlaamse Gemeenschap, met kasten vol betekenisloze scherven, maar bon.

Lucie geeft geen tweedes en was dus niet mee, maar wel Sam, mijn jonge collega, en Eva, mijn stagiaire.

Het was, zoals men dan pleegt te zeggen, voor herhaling vatbaar.

Het volledige verslag met tal van foto’s staat op de website van de school.

Geplaatst op

Beetje druk, zei u?

Het was weer zo’n dag vandaag, eentje van de soort die mijn rug niet zo tof vindt.

Om half negen vertrok ik namelijk met drie collega’s en 66 eerstejaars met de bus naar Velzeke, voor onze jaarlijkse uitstap naar het Gallo-Romeinse museum aldaar. Hele fijne dag gehad, daar niet van, maar gewoon te veel van het goede. Ik heb me over de middag een kwartiertje languit op een bankje gelegd, maar dat is eigenlijk niet voldoende.
Tegen het einde van de uitstap keken mijn collega’s me inderdaad bezorgd aan: ik had er blijkbaar al beter uitgezien. Het verslag van die dag, met massa’s foto’s, vind je trouwens hier.

Tegen half vier waren we op school, net op tijd om snel even goeiedag te gaan zeggen binnen, en dat we allemaal veilig en wel terug waren, en naar huis te rijden. Tegen vier uur kon ik eindelijk een tiental minuten in de zetel liggen, want daarna laadde ik Merel in de auto, en reden we naar Kobes koffiestop. Was me dat een teleurstelling, zeg! Op papier stond hij aangekondigd tot half vijf, maar om kwart over vier waren ze net de laatste dingetjes aan het opruimen: het was te koud om nog veel volk te lokken, en dus waren ze maar gestopt. Meh. Ik kon nog wel voor elk een cakeje kopen, nam Kobe mee, gooide Merel thuis af, en reed door richting ’t stad. Kobe heeft namelijk twee keren op vrijdag fagotles in de Poel. Zijn juf heeft door een zware verkoudheid en het vele hoesten een rib gebroken, en dan is toeteren geen goed idee natuurlijk. Er is een vervangjuf, maar dus in de Poel. Enfin, ik zocht samen met hem zijn lokaal, en ging zelf in alle rust koffie drinken in de Labath. Ik hoefde maar te knikken om een latte te bestellen, en ze waren zowaar verwonderd om me op een vrijdag te zien. Tsja…

Ik trakteerde mezelf op een stukje kaastaart, Kobe kreeg nog een warme chocomelk, en weg waren we weer, naar huis. Daar was er nog een kwartiertje overschot tegen dat Bart, Kobe en Merel naar Nands verjaardagsfeestje vertrokken, en ik moest nog een hoop kleren meegeven.
Ik ging eindelijk wat liggen – bevel trouwens van Wolf, zodra die mijn gezicht had gezien – checkte mijn social media, at snel een boterhammetje, en iets over zeven stonden Wolf en ik bij Jesse en Cody voor een sessie Dungeons and Dragons. Die jongens zijn echt superlief: ik kreeg meteen een clubzetel aangeboden als zitplaats, want daarin kan je perfect hangen en je rug laten rusten.

Waardige afsluiter van een tsjokvolle dag.

Geplaatst op

Migraine?

Vandaag was op zich wel een fijne dag: een hele dag op uitstap met onze tweedes naar het Gallo-Romeinse museum in Velzeke, en dat doe ik altijd graag. We kregen de rondleiding, en daarna het kledingproject. Het verslag daarvan, met massa’s foto’s, is uiteraard op de schoolwebsite te lezen, en wel hier.

Rond de middag begon ik echter al koppijn te krijgen. In de bus naar huis werd die plots bijna onhoudbaar: ik werd misselijk, en dat was voor een keer niet aan de busrit gelegen. Toen ik uitstapte aan de school, voelde ik me ronduit slecht. Ik hield mijn zonnebril op, probeerde me af te sluiten van het geluid, en toen ik heel even mijn hoofd binnenstak bij de directie om te melden dat we veilig en wel terugwaren, viel het hen op dat ik er niet zo goed uitzag.

Ik ben puur op wilskracht naar huis gereden, maar overwoog toch een paar keer om te stoppen aan de zijkant en over te geven in de gracht. Ik ben thuisgekomen – Bart was al thuis omdat hij in de voormiddag ook een gigantische koppijn had gekregen, bizar – en heb me in de zetel gegooid. Bart heeft Kobe dan naar de fagotles gebracht, terwijl ik zo stil mogelijk probeerde te liggen. Toen Merel echter plots beneden lawaai kwam maken, ben ik naar boven gevlucht, naar haar kamer – hoger geraakte ik niet – en heb een uur in het pikdonker en complete stilte gelegen, met een Dafalgan 1000. En toen was het plots voorbij. Oef.

Bizar. Ik dacht dat ik dat nog nooit eerder had gehad, maar jawel, de laatste schooldag in 2015 was het ook van dat, toen zelfs mét overgeven.

Hmpf.