Geplaatst op

Merel goes viral!

Merel is een ongelofelijke Swiftie, ofte een fan van Taylor Swift. In juli 2024 komt die eindelijk naar Europa, helaas niet naar België, maar wel naar Parijs, Amsterdam en verschillende locaties in Duitsland.

Bart schreef haar met verschillende mailadressen in op de lijst om in aanmerking te kunnen komen voor tickets. Je leest het goed: een voorinschrijving. Bleek dat we helaas geen code gekregen hadden om effectief een poging te kunnen wagen voor een ticket. Gelukkig was er Annelies die al langer lid is van een Taylor fanclub, en daardoor meerdere codes had gekregen. Voor zichzelf heeft ze kaarten voor Wenen, voor de schoonzussen in München, en jawel, voor ons VIP-kaarten in Gelsenkirchen, tussen Essen en Dortmund. Ons = Bart en Merel, want voor mij hoeft dat niet zo.

Merels reactie was zalig:

En toen kwam ze, de volgende dag, af met een heuse presentatie voor Bart: hoe hij zich moet gedragen op zo’n concert en waar hij zich mag aan verwachten. Wij lagen strijk…

Bart zette het trots op zijn twitter en Facebook, en prompt werd het overal geliket en gedeeld. En toen stond het plots ook op een andere site:

Dochter geeft vader op fantastische manier instructie voor concert Taylor Swift

En daarna belde de Linda, een Nederlands magazine, of ook zij het mochten publiceren.

https://www.linda.nl/persoonlijk/opvoeden/bart-dochter-handleiding-taylor-swift-concert/

Heerlijk toch?

Geplaatst op

Merel wil een simkaart

Merel heeft eigenlijk al lang een eigen GSM, een afdankertje van ons. Alhoewel, ‘afdankertje’ is misschien niet helemaal het juiste woord bij een iPhone 7 of zoiets. Maar als Bart nu eenmaal als een freak de nieuwe iPhonemodellen verzamelt, vaart de rest van het gezin daar wel bij, ja. Je hoort mij niet klagen.

Ze kon dat ding echter alleen maar gebruiken als ze wifi had, want een simkaart, nee, dat zat er nog niet in. Hangouts met de vriendinnen? Uren aan een stuk, jawel. Maar eigenlijk wou ze zeer graag ook op Whatsapp kunnen, en op Snapchat, en ook ergens anders online gaan, en zo.

Op kousenvoetjes kwam ze ons dat vragen, en Bart repliceerde laconiek: “Kobe heeft, toen hij naar de Slimste Mens wilde kijken, een presentatie gemaakt met zijn argumenten. Doe maar.”

Iet of wat beteuterd maar ook wel hoopvol verdween ze weer. En plots, ’s avonds, stond ze hier met haar computer, klaar om aan te sluiten op het tv-scherm. Ze had zich zelfs, zoals het hoort in haar wereld, speciaal omgekleed in wat het dichtst een ‘zakenvrouw’ benadert.

De tekst op de slides is hilarisch…

Ze had zelfs badges gemaakt om rond onze nek te doen, zoals bij een echte verkiezing. Tsja.

En dus is er momenteel een nieuwe simkaart in behandeling bij Mobile Vikings. Je had haar moeten zien stralen…

Geplaatst op

Moe.

Moe. Maar echt bone deep moe, tot op het bot. En moeite om mezelf op te laden.

Het zijn ook al zware weken geweest, om eerlijk te zijn. Ik geef nog steeds 4/5 les, waarvan de helft met een halve klas achter een computerscherm en een halve klas voor mijn neus, die verstopt zit achter een mondmasker.

Dat vraagt veel planning, maar ook vooral veel energie: ik ben gewoon om ‘show’ te geven voor de leerlingen die gewoon in de klas zitten, maar nu moet je zowel voor die leerlingen je les geven, als zorgen dat ook de leerlingen die thuis zitten en dus de les volgen die ik live stream, aandachtig blijven. Dat is een andere manier van lesgeven, eigenlijk.

Soit, het zij zo.

Daarnaast is er dus die OpenSchoolDag waarvoor ik intussen ook zelf de presentatie heb gedaan. Op de infoavond had ik twee collega’s die dat live hadden gedaan, maar de ene collega is momenteel afwezig en de andere heeft gewoon geen energie meer over om dat er nog bij te nemen.

Ik heb dan zelf maar de bindtekstjes uitgeschreven, net zoals de visie en zo, foto’s en filmpjes gezocht van de verschillende activiteiten op school, en alle presentaties zelf ingesproken. Elk stukje is op een andere locatie zodat de school goed te zien is, en alles is tussen mijn lessen door opgenomen.

Deze week waren er ook nog de klassenraden, en vlak daarvoor dus nog een verbetermarathon.

Alle extra’s voor de website zijn normaal gezien ook verzameld, alle vakken en foto’s zitten erin, alles staat klaar.

En ik, ik ben moe. Maar echt. Bon, nog een week, en dan is tenminste die OpenSchoolDag achter de rug. Toch dat.

Geplaatst op

Presentatie

Bij het lezen verwacht u hier wellicht iets heel plechtigs of officieels. Wel…

Plots stond Kobe hier deze avond beneden met zijn computer, sloot hij die aan op ons televisiescherm, en kregen we een onverwachte presentatie.

En de kleine lettertjes? Een alsjeblief met twee smekende handjes.

Hij wist het verdomd goed uit te leggen en te onderbouwen. En hij had er duidelijk zo veel werk in gestoken dat Bart en ik niet anders konden dan toegeven, toch?

We hebben hier nu dus een nieuw momentje met de zonen, terwijl die meestal gewoon boven zitten ’s avonds. Ik lig niet wakker van de quiz, maar ik vind het wel gezellig, ja.

En ook: ik heb geschifte kinderen…

Geplaatst op

“In Paradisum” in Avelgem

Jawel, gisteren rond vijf uur vertrok ik naar Avelgem, helemaal netjes opgekleed en al, kwestie van er een concert te gaan zingen. En eigenlijk vooral ook de presentatie te doen. Na lang zagen en aandringen heeft het bestuur eindelijk toegegeven en me de presentatie laten doen. Alleen was er gisteren nog even een stressmomentje: ik had totaal niet door dat ik dat vanavond ook moest doen, ik dacht dat het alleen volgende week in Gent was, en ik dacht dus dat ik nog meer dan tijd genoeg had. Ik ging vanavond ook eens luisteren wat ze hier gingen zeggen. Niet dus :-p Enfin, ’t is niet dat ik er lang over doe om iets te schrijven, dat was vrij snel geregeld.

Ik heb dan ook mijn beste presentatie/radiostem uitgehaald, en massa’s complimentjes gekregen van koorleden en anderen: dat ik dat schitterend had gedaan. Euh, ’t is een opleiding? Iets dat ik graag doe? Enfin, ik heb ook bloemen gekregen als bedanking, en dat vond ik héérlijk!

 

De kerk zat overigens volledig vol, organisatie van de Marnixkring, en het was meer dan in orde, vond ik. Goeie broodjes ook ^^

Geplaatst op

Ugh

Ja, ik wil met plezier de presentatie doen van het Sidney Gale rugbygala, dat doe ik nu al een paar jaar. En nee, ik vind het niet erg dat ik de papieren met de basisteksten pas ter plekke in mijn handen krijg. De rest verzin ik er echt zelf wel rond.

Maar mij de avond voordien om zeven uur contacteren, en me alle losse fragmenten doormailen, terwijl ik een half uur later naar mijn koor moet, en mijn vrijdag volledig strak ingepland is, nee, dat vind ik niet oké. Het deed me prompt naar de maagzuurremmers grijpen, en mijn stresslevels piekten even, jawel.

Maar bon, ze gaan het oplossen, zodat ik morgen weer gewoon de nominaties in handen krijg, zoals gewoonlijk.

Ik hoop het. Ugh.

Geplaatst op

Sidney Gale

De naam uit de titel zegt u wellicht niks. Dat is ook heel normaal, tenzij u bij de Gentse rugby speelt. Dan zou u zich diep moeten schamen, want dan heeft u het feest van vandaag overgeslagen.

Sidney Gale was in de jaren ’70 een schitterende speler en trainer van Gent Rugby, in wiens ere er elk jaar nog prijzen uitgedeeld worden op het Sidney Gale Cup Gala. Pas op: ik ben er vóór dit jaar ook nooit naartoe geweest, zelfs niet toen mijn broer het won. Toen zat ik zelf al lang niet meer in de rugby. Vorig jaar konden we om een of andere reden niet, maar dit jaar was me gevraagd het boeltje te presenteren, en aangezien ik daar toch wel zo’n beetje een opleiding voor gehad heb, zag ik dat wel zitten.

Ik heb dus de boel aan elkaar gepraat, de winnaars naar voor geroepen,  en tussen beide delen in zijn er frietjes met warme beenhesp verorberd, ook door Wolf, Kobe, Merel en zelfs Bart, die speciaal langs waren gekomen.

Voor herhaling vatbaar? Welja. Ik heb toch sterk de indruk dat de jongens gaan blijven spelen. Ze zijn nog steeds dolenthousiast over hun sport.