Vaenguard…

Deze voormiddag – ik moet geen les geven op dinsdagvoormiddag – kreeg ik via twee verschillende mensen vreselijk nieuws te horen.

De gast met wie ik tien jaar lang gelarpt heb bij Poort, die de barbarenhoofdman was van mijn stam waar ik sjamaan was, die samen met mij zo lang het Roedel van de Wolf heeft geleid en die na een aantal weekends ook mijn ingame echtgenoot werd, is gisteren overleden…

Bib was 51 en een sportman, hij was zondag gaan fietsen met een maat, voelde zich plots niet zo goed, ging zitten, en zakte in elkaar: hartstilstand. Ze hebben hem nog proberen reanimeren en daarna in leven gehouden om zijn organen te kunnen doneren.

Nee, ik had hem in twintig jaar niet gezien, hij is gestopt met larpen toen zijn personage stierf. En toch heb ik hem altijd beschouwd als een vriend, is hij een deel van mijn jonge jaren gebleven, en was ik compleet van de kaart toen ik het nieuws hoorde.

Ik had nooit gedacht dat hij een van de eersten zou zijn die zou gaan. Ik heb gehuild, ja. Omwille van die gigantisch goedlachse, vitale kerel die ik kende. Op wie ik destijds een crush had, en die ik twee weekends per jaar als mijn echtgenoot mocht beschouwen, ook al was daar niks lijfelijks aan. Die ik ’s morgens op zijn bed een koffie kwam brengen, want anders kreegt ge die niet wakker. Die giechelend kwam vertellen: “Sjamaan, sjamaan, weet ge wat we nu weer gedaan hebben?” en dan een heel verhaal vertelde. Voor wie ik altijd twee reservebriquets in mijn zak zitten had, en van wie ik twee keer per weekend een saf schooide, en dan een zeer ongelovige blik kreeg. Met wie ik languit op onze rug naar de sterren lag te kijken, met gans onze stam, en dan een vallende ster zag als een teken voor een goeie totemnaam voor een nieuwe barbaar. Die met tranen van woede in zijn ogen zijn wapens tegen de muur keilde toen hij dacht dat ik dood was. Voor wie ik tranen heb vergoten toen zijn personage stierf, wiens schouders ik masseerde, en voor wiens buikspieren ik massaal veel respect had na ons hilarisch trouwfeest. En die ik talloze, talloze keren geheeld heb wanneer hij weer eens berserk gegaan was in een gevecht.

Ik heb door de poortfoto’s zitten bladeren en heb zijn foto’s hier verzameld.

Damn, Bib…

Habemus portam!

Oef, ze is er eindelijk: onze nieuwe garagepoort!

Het heeft zo gelijk wat voeten in de aarde gehad… Eind april wilde ik, tegen de zomer, vliegenramen voor de jongens hun kamers – Merels kamer heeft een kantelraam, no go dus – en dan meteen ook de zonneblinden aan Barts bureau laten herstellen en ook de garagepoort vernieuwen. Het ding is 35 jaar oud, er zijn al een paar wieltjes van de geleiders afgebroken, en je ziet duidelijk aan de breuken dat het metaalmoeheid is, reparatie is dus geen optie.

Ik belde naar Antoon De Cock NV, degene die de blinden hebben gestoken, die de ramen hebben gemaakt zodat ze nu ook de vliegenramen konden maken, en die ervoor kunnen zorgen dat de poort bij de rest past.

De volgende dag stond er hier al meteen iemand om op te meten en een offerte op te maken.

Juist.

Die offerte bleef op zich wachten, en ik belde en mailde verschillende keren, maar helaas, blijkbaar was er grote drukte. De offerte kwam uiteindelijk binnen terwijl wij in Frankfurt zaten, begin juli dus. Tot zover de vliegenramen tegen de muggen…

Intussen had de poort trouwens de geest gegeven: er was nóg een wieltje afgebroken en het ding deed het nu dus echt niet meer. De auto kon niet meer binnen, maar vooral: de fietsen konden alleen nog maar buiten via de achterdeur, waar er amper een meter ruimte is tussen de deur en het tuinhuis. Misère dus…

Het was eind juli tegen dat ik die in vakantiemails verzopen offerte opmerkte, maar toen was er uiteraard bouwverlof. En toen was het weer zeer druk. En toen bleek dat er toch opnieuw moest opgemeten worden voordat er een echte, secure offerte kon zijn. En toen moest die bevestigd worden, en doorgemaild, en bijgestuurd worden. En moest de poort besteld worden, en dat bleek toch wel even te duren. En toen bleek de poort niet zomaar geleverd te kunnen worden. En was er nog eens vertraging op de levering.

Enfin, puntje bij paaltje: Sinterklaas bracht ons een pracht van een poort! Het was nog net geen voldragen zwangerschap, maar bon, ze is er. Ze is bijna geruisloos – die oude poort maakte een gigantisch lawaai – en ze werkt. Ze werkt niet alleen met een knop binnen, maar ook met twee afstandsbedieningen – eentje in elke auto – en vooral: ook met een app!

Het zorgt ervoor dat Kobe al aan het Turcqpleintje op zijn app duwt en de poort open is tegen dat hij thuis is, of dat ik Merel zie passeren vanuit de zetel en niet eens hoef recht te staan.

Ja, ik ben fan. Eindelijk! En die muggennetten, die hebben we dan toch tegen de volgende zomer ^^

 

Eventjes alles stil

Deze avond kreeg ik bericht waar ik totaal niet goed van ben.

Els, een vriendin die ik al jaren ken, met wie ik larp, die dan heel vaak met me meerijdt, mijn medekrijgster, mijn maatje naast mijn zijde, heeft het niet gehaald.

Ja, ze was zwaar ziek, lymfeklierkanker, maar de behandeling ging bemoedigend. Alleen was bij de laatste chemokuur haar lever lastig aan het doen. Maar niemand van ons die ook maar een moment dacht dat ze het niet ging halen. Niet Els, zo’n straffe madam zeg!

Ik weet het even niet meer.

Het enige wat ik nu kan doen, is op mijn blog alle fantastische momenten samen – voor zover dat die gedocumenteerd zijn – opnieuw bekijken, en huilen. Want we hebben fantastische, idiote dingen samen gedaan, en vooral gigantisch veel gelachen. En veel, veel meer herinneringen dan ik terugvind.

Els toch…

Poort28

Op.

Mijn pijp is uit, het vat is af, ik zou bijna zeggen dat ik aan het eind van mijn Latijn zat, maar was dat waar, dan had ik een probleem.

Maar ik kan eventjes niet meer. Het zijn dan ook zeer drukke weken geweest, met het afsluiten van een rapportperiode en de bijhorende verbetermarathon, de klassenraden maandag, dinsdag en donderdag, de voorbereidingen van de uitvaart… Ik ben ook nog volop bezig met het maken van een infobrochure voor school, waar eigenlijk toch ook behoorlijk wat tijd en concentratie in kruipt, en dan zijn er nog een hoop muizenissen in mijn hoofd.

Gisterenavond was er hier in Gent een drink als afsluiter van Poort (de larp die ik bijna twintig jaar gespeeld heb), en ik heb me ernaartoe gesleept. Maar kwart voor elf ben ik al terug naar huis gegaan: het was zeer gezellig en met wijs volk en al, maar ik kon gewoon niet meer. Ik ben hier gewoon in mijn bed gecrasht.

Deze morgen hoefde ik gelukkig voor een keertje niet op te staan om acht uur voor Kobes muziekles, want er was “lenteconcert” om elf uur. Ik ben de jongens wel gaan afzetten tegen kwart voor tien, heb toen snel een paar boodschappen gehaald zodat het eten quasi klaar was tegen dat we van het concert terugkwamen, en had moeite om wakker te blijven tijdens de zingende kinderen. Maar in de namiddag heb ik de handdoek in de ring gegooid, en ben ik in de zetel in slaap gevallen.

Op dus.

Dit weekend efkes geen verbeteringen, denk ik, ik zou gewoon fouten laten staan. Gewoon even slapen en bijkomen en een weekendje niksen, en tegen maandag sta ik er wel weer. Hoop ik dan toch :-p

Het einde van een tijdperk

Zo voelt het echt, ja: Poort was een tijdperk op zich.

Vandaag werd er helaas niet meer gespeeld, enkel nog opgeruimd, herinneringen opgehaald, en foto’s getrokken met de vogels. Heel leuk was ook dat wij volgens sommige figuranten blijkbaar wel voor hét rollenspelmoment van het weekend hebben gezorgd. De tranen liepen op dat moment uit mijn ogen, en blijkbaar waren ook de figuranten op dat moment emotioneel. Altijd leuk als dat lukt, natuurlijk, dat betekent dat je goed bezig bent.

Man, ik ga het missen… Ik mis het eigenlijk nu al. Maar we hebben met de groep Vossen afgesproken dat we allemaal samen een nieuw evenement gaan zoeken, waar we als deze groep kunnen blijven spelen. We beginnen dan wel allemaal van level 1, maar we gaan elkaar wel kennen, op elkaar ingespeeld zijn, en dat soort dingen. Is ook fijn, natuurlijk. En vooral: ik zal ook de anderen nog wel eens tegen het lijf lopen, hoop ik.

Ach ja… We zien nog wel. Dit is in elk geval niet het einde van het larpen, daarvoor doe ik het veel te graag.

10818379_316979235179453_1692645884579937896_o 10603974_316979135179463_720027057843438609_o 10931725_316979195179457_2644391839029570450_o 10960294_316979215179455_4339490390511939282_o

Banket, en nog een paar andere dingen

Heel, heel erg fijne dag gehad, en zowel gisteren als vandaag veel te weinig geslapen.

Gisteren heb ik doorgespeeld tot half vijf, en ik heb me eigenlijk niet verveeld, ook al was er niet bijster veel plot. Ik zit namelijk voor de eerste keer tussen de adel, en ik heb daar dan ook voluit op gespeeld. Het feit dat er een aantal oude vertrouwde personages van vroeger waren – eigenlijk kent mijn huidig personage die niet, maar het was fijn om terug met die mensen te spelen – deed daar ook veel aan.

Enfin, vandaag hebben we dan ook en passant de plot opgelost, mijn dames en ik. En dan moest het feest nog komen. We waren allemaal piekfijn uitgedost, de koning was er, er waren massa’s fijne hapjes op het bordes, er was vuuranimatie, en dan was er het banket zelf, met vaste plaatsen, en vooral ook gebakken kwarteltjes, hammetjes, ribbetjes, gelakte eendenborst, en ik vergeet nog wel wat.

Er was ons gevraagd voor animatie te zorgen, maar blijkbaar waren wij zowat de enige die dat ook voorzien hadden. Hanneke en ik hebben dus gezongen: een middeleeuws Frans liedje in twee stemmen, een vrolijk Nederlandstalig liedje, en dan heb ik op mijn eentje nog het dwergenlied van Thorin Oakenshield gezongen: “Far over the Misty Mountains”. Je kon een speld horen vallen, en blijkbaar viel het in de smaak, te horen aan het applaus. Maar het meest verguld was ik, toen een maat me kwam zeggen: “Kijk, elk jaar spreek ik rond nieuwjaar af met een maat van vroeger, en dan overlopen we samen ons jaar, en bespreken we de highlights. Daarmee bedoel ik niet de grote zaken, maar gewoon, kleine dingen die onverwacht gebeuren en die je bij blijven, die een bijzonder moment vormen. Awel, dit was zo’n highlight. Merci daarvoor.” Ik denk dat ik zat te blinken, hell, ik blink nu nog als ik eraan denk ^^

Uiteindelijk heb ik doorgespeeld tot half zes, tot mijn eigen grote verbazing. Hele fijne avond gehad, mijn personage nog wat uitgediept, en dan stopt het natuurlijk. Jammer, doodjammer, mijn hart en ziel ligt bij de Poort.

Enfin, bij deze nog wat foto’s van Paul Sluyts, de fotograaf die mee was.

10403904_317103225167054_5056742533139436330_o 1507414_316965131847530_2163604592119590234_o 1957937_317103495167027_1798926372233317264_o 1966135_317107628499947_2662464805235436843_o 1973359_317103315167045_1610031115106921689_o 10013416_317105505166826_5149256993916977814_o 10925492_317107701833273_8046526166188888255_o 10974212_317103458500364_2917083779299247903_o 10900118_317103345167042_958052462846762408_o

Anticip… pation!

De laatste Poort.

Ik kan niet zeggen hoe ik ernaar uit kijk. Absoluut niet naar het feit dat het de laatste is, helaas. Het is wel de eerste  keer in serieus lang dat ik nog zo naar een larpevenement heb uitgekeken, moet ik toegeven.

Het zal ook een ‘specialleke’ worden, met een staatsiebanket in een heus kasteel. Harnas is niet toegelaten binnen de muren, en voor het feest moeten we een speciale outfit voorzien. Ik ben in de tweedehandswinkel een lang zwartfluwelen kleed tegengekomen, en dat heb ik nu gisteren zitten pimpen met lange voile mouwen en een paarse vilten vos op mijn boezem. Reken daar nog wat paarse parafernalia bij, en het zal wel in orde zijn, denk ik.

IMG_3335 IMG_3336

Man, ik kijk ernaar uit. Ik sta nu al te popelen. En tegelijkertijd wil ik niet dat het gedaan is. Poort is de enige live waar ik eigenlijk ooit op gespeeld heb. 24 weekends met Gork, vijf of zes met Eleonora. Ik ga iedereen zo hard missen, denk ik.

Soit, we zien wel.