Zondag

Lang slapen, en zo wat rondlummelen, dat is voor mij het ultieme zondaggevoel. Nog de laatste loodjes weggewerkt, alles verbeterd, punten ingediend, vakcommentaar geschreven, commentaren doorgestuurd naar de klastitularissen… We zijn er!

Tegen de middag waren ook ons pa en Nelly er, en het blijft me verwonderen hoe goed die twee overeenkomen. Bart had weer succulent gekookt, en het werd zowaar even stil aan tafel.

Wolf moet dan misschien geen examens doen, maar Kobe heeft wel de pech dat hij grote toetsen heeft, en dus onderwierp omaly hem aan een derdegraads ondervraging over zijn Frans, het dutske. Gelukkig kon hij probleemloos op alles antwoorden, maar ik had ook niks anders verwacht, om eerlijk te zijn.

IMG_0474

En verder? Verder werd er een gigantisch kamp gebouwd met de nieuwe poef die Bart gisteren is gaan afhalen. Er zit wel degelijk een klein kleurverschil op, maar bon, daar is niks aan te doen, dat wisten we op voorhand. Hij is in elk geval al goed gebruikt ^^.

IMG_0476

Blah, en dan toch weer niet.

Zondag ging plots de telefoon – en nee, sinds ons ma is gestorven, gebeurt dat niet zo vaak meer – en kreeg ik een vriendelijke stem van de Weba aan de lijn. Dat het hen verschrikkelijk speet, maar dat de poef die ik eind maart besteld had, helaas niet meer in die stof kon geleverd worden.

WTF?

Hij had het nochtans inderdaad zelf nagekeken op het moment zelf, maar de fabrikant had intussen laten weten dat die stof dus niet meer voorradig was. Zucht. Enfin, ik dus deze namiddag, na het verorberen van fantastisch lekker zelfgemaakt aardbeienijs, met Kobe en Merel naar de Weba.

IMG_9339

Het had nogal wat voeten in de aarde, want ik zocht ofwel een veel donkerder grijs, ofwel een felrood. Wat geen van beiden echt deftig bestond in de stoffen van die fabrikant. “Goh”, zei de bijzonder behulpzame jongeman, “anders kunnen we ne keer zoeken naar een zeer gelijkaardige poef van een andere fabrikant die véél meer stoffen heeft?” Bon, wij dus beginnen rondlopen en kijken, en een poef gevonden van exact dezelfde afmetingen, maar een iets dunner bovenkussen. Nu ja, als ge het niet weet, gaat ge er ook niet op letten, vermoed ik. En toen begonnen we in de stoffen te neuzen. Stapels stoffen. Ik zocht vooral naar roodtinten, en plots haalde Kobe een stof boven, die toch wel heel erg hard op de originele stof leek. Hmmm… Er zat een miniem kleurverschil op, maar de weving was dezelfde, de hardheid was dezelfde… Blijkbaar zijn er maar een paar stoffenfabrikanten op de Europese markt, en blijkbaar had deze stof zelfs dezelfde samenstelling als de originele. Wellicht IS het dus gewoon dezelfde stof maar een ander verfbad. Bon, we hebben dus uiteraard niet meer verder gezocht, maar zijn voor deze stof en een lichtjes afwijkende poef gegaan. Levertijd: 12 weken, dat wel. Ik verzuchtte dat ik dan een extra camionette ging moeten huren, want dat mijn nieuwe tuinmeubelen al binnen waren, en dat ik ging wachten op de poef en de salontafel om die dan samen af te halen, maar dat ik nu wel geen twaalf weken ging wachten. Waarop die mens prompt een gratis camionette opschreef. Enfin, niet dat het veel is, 10 euro, maar ik vond het wel een lieve geste. Mij ging het eerder om het gedoe, maar kom. En blijkbaar waren zowel de tuinmeubelen als de salontafel intussen binnen. Joepie!

Het was intussen al tien voor zes, en ik zag het dus niet zitten om nog vanavond alles huiswaarts te slepen. Morgen sta ik hier dus terug met de kinderen.

Ne mens moet toch iets doen in zijn vakantie, nee?

Geld uitgeven

Ik heb het hier al vaker gezegd: ik ben eigenlijk een gierige pin. Ik geef echt niet graag geld uit, zeker niet voor kleren en dat soort onzin.

Maar mijn huis, da’s wat anders. Ik vind het ongelofelijk belangrijk dat ik een gezellig, aangenaam en leefbaar huis heb, eentje waarin ik graag thuis kom en waarin ik me elke keer weer graag nestel.

Dat onze zetel aan vervanging toe was, dat had ik al lang gezegd, en de nieuwe is er eindelijk van gekomen.

IMG_2592

Alleen… Ik heb destijds getwijfeld of we er ook nog de grote poef zouden bijkopen, de ‘hocker’. Da’s zo eentje die even hoog is als de zetel zelf, en die je kan bijschuiven om als het ware een bed te hebben. Ik wou eerst de zetel eens zien staan – hij is iets groter dan de vorige – en dan pas beslissen. En ik vond nu ook dat onze salontafel wel zijn beste tijd had gehad: het kleur past niet meer bij onze vloer, en er waren nogal wat beschadigingen aan.

Dus ja, vandaag ben ik dan maar met Wolf en Merel – Kobe zit in de notenleer – de poef gaan bestellen, en heb ik er meteen een salontafel bij gekocht in hetzelfde kleur als de vloer. Iets kleiner dan de huidige, dat ook.

Ik heb er trouwens ook een (goedkope) tuinsalon naar mijn goesting gezien, en Wolf is wild van een hangend ei. Hmmm…

Goh ja, ne mens weet waarvoor hij werkt zeker? Nu nog wel even wachten tot die dingen zijn binnengekomen.