Eerste picknick van het jaar

Dat ik ze ongelofelijk had gemist, mijn wekelijkse zenmomenten. Daarmee bedoel ik de picknick die Merel en ik houden op de Blaarmeersen tijdens de rugbytraining van de jongens. Vroeger was dat eigenlijk bijna per definitie twee keer per week: ik moest sowieso zelf rijden omdat ik twee jongens meenam, en uit onze straat er nog drie waren en die dus niet samen in één auto konden. Temperaturen hielden Merel en mij niet tegen om te picknicken: zelfs in de vrieskou deden we onze wandeling en aten we onze boterhammetjes. Alleen regen was gewoon niet fijn, en dan bleven we in het clubhuis.

Sinds Wolf in januari 2017 zich bezeerde en dus niet meer kon spelen, reed Kobe al eens vaker mee met de kinderen uit de straat, nog zo’n gemak. Ik reed ook regelmatig zelf, maar dan kon ik niet picknicken want met Merel erbij werd de auto andermaal te klein. Maar in september was Sebastiaan gestopt met rugby, en waren er enkel nog Kobe, Elias en Tije, en dat viel alweer mee natuurlijk.

De laatste keer dat Merel en ik nog gingen picknicken, was eind september: we wandelden de hele vijver rond en genoten intens van een zeemeerminverhaal. Maar toen gebeurde mijn rug, en was het gedaan met wandelen. En picknicken. En eigenlijk zowat alles.

Maar intussen kan ik wel weer wandelen, zelfs na een lastige dag, ook al rijdt Kobe nog steeds meestal mee met Elias of Tije. Elias heeft op woensdag echter maar training van zes tot zeven en niet op vrijdag, en dus spreek ik tegenwoordig vaak af met Erika van Tije wie er rijdt. Vandaag was Tije echter op zeeklas met school, en moest ik per definitie zelf rijden. En aangezien het prachtig weer was en ik me prima voelde, smeerde Merel boterhammetjes, en gingen we eindelijk nog eens picknicken.

Je hoeft maar naar de foto’s te kijken om de vreugde te zien, denk ik dan. Ik ben een gelukkig mens.

Een picknick zoals die moet zijn

Ik kreeg het dus in mijn hoofd dat we dringend eens naar het Middelheimpark moesten, om er de beelden te bekijken. Meteen dacht ik aan een picknick: ideaal voor Wolf om wat rond te lopen, wat te rusten, opnieuw rond te lopen… Want lang stappen of stilstaan – nog erger – lukt nog steeds niet.

En toen dacht ik: waarom gooi ik het niet op Facebook, en maak ik er een vriendenuitje van? Nogal wat volk reageerde: Annelies met hond Layka woont om de hoek. Raf met zoon Kaz en dochter Lena woont ook niet ver, Babeth en Mario met ma Edith kwamen speciaal uit Vilvoorde afzakken, Koen met dochters Mira-Lou en Lena-Lisa was iets later dan gepland, en ook Birgit met zoonlief Dries kwam langs. Op het moment zelf reageerde ook Kitty of ze mocht langskomen. Duh. Alleen Edward moest afhaken met een zieke dochter; nochtans waren de sandwichkes al gekocht. En last but not least was er ook Bard, die in het Middelheimmuseum werkt, en dus niet bepaald ver moest lopen. Hij had meteen wat plannetjes meegebracht, zowel van het ganse park als van de tijdelijke tentoonstelling van Richard Deacon.

Het werd, zoals Koen stelde, “een dagje museumpicknick, speeltuin met 5 extra kinderen, cultuur, geweldig gezelschap, dogsitting met de zalige Laïka, heerlijke babbels en vooral sfeer… ongedwongen en hartelijk!” Ik genoot intens, en had heel erg een vakantiegevoel.

Na het eten moest Bard terug aan het werk, trokken Raf en Koen met 7 kinderen richting speeltuin, en gingen Birgit, Kitty, Babeth, Annelies, Edith en ik beelden kijken, en een geoache-fotozoektocht oplossen. Wolf, tot mijn grote verbazing, vergezelde ons: hij doet echt zijn best om te bewegen, en zag de wandeling wel zitten. Het hielp ook wel dat het park Pokémonheaven is: zo goed als élk beeld is een pokéstop, en het stikt er van de beesten! Enfin, we liepen rond, ik keek mijn ogen uit, en kon mezelf wel slaan dat ik hier nooit eerder ben geweest.

Een aantal van de foto’s zie je in de meer algemene post van vandaag. Ik voeg er nog een paar toe, met kinderen en zo erbij :-p

We namen even pauze in de fantastische ligstoelen die het park zelf voorziet, dronken wat want het was plots warm geworden, en gingen verder met deel twee. Babeth en Edith haakten af omdat ze naar huis moesten, en ook Birgit en Kitty hadden andere verplichtingen. Maar Wolf ging wel degelijk mee voor deel twee, terwijl ook Merel en Mira-Lou ons vervoegden, en de rest van de kinderen ging kubben of voetballen met Raf en Koen. We vonden ook nog met enige moeite een toch wel lastige aparte geocache.

En toen was het plots al half vijf… Ook Annelies moest weg, Wolfs rug deed gemeen zeer, en we hielden het voor bekeken. De fotozoektocht is nog net niet afgelopen, we missen nog twee beelden, maar Annelies ging ze een dezer dagen eens verder zoeken, zei ze. Maar ik had een fantastische middag: vrienden en fijne babbels, prachtige beelden, excellent weer, een stevige portie cultuur, en vooral een ongelofelijk ontspannend gevoel.

En dan kreeg ik nog een verrassing van Bard: de museumgids, een heel knap vormgegeven boekje. Ik heb er al in zitten bladeren en zelfs zitten lezen. Bedankt, Bard, maar dat was echt niet nodig hoor! Ik ben sowieso laaiend enthousiast!

Kom ik dus terug? ’t Zal wel zijn da! Misschien nog eens een picknick op het einde van de vakantie, of op een mooie zondag in september. Ofwel wacht ik op een prachtige herfstige zondag, wanneer de bladeren al verkleurd zijn, en we dan in de buurt iets eten. Zeker weten dat ik Bart meepak, voor zowel beelden als pokemon.

Dat ik hier niet eerder ben gekomen, ik snap het nog steeds niet.

Oh, enne… het terugrijden?

Buitendagje

De rug begon niet echt veelbelovend, maar ik vond hem goed genoeg om de gemaakte plannen uit te voeren: een fotoshoot voor Merels communie. Het begint stilaan tijd te worden, nog twee weken en het is zo ver…

Ik ben zeker geen professioneel fotograaf, maar de foto’s op zich zijn wel goed gelukt, denk ik. Mijn belichting kon soms wel wat beter, maar bon, ze zijn perfect bruikbaar, mede dankzij Michel die even de kleuren wat beter zette. Dikke merci!

We waren maar na de middag terug thuis, en dus werd het McDonalds als middageten. Ik hoorde totààl geen protest bij de kinderen :-p

Nog wat later gooide ik Kobe af bij de muziekles en ging ik zelf op tafel bij de kinesist liggen. De rug is er nog niet, maar eigenlijk heb ik weinig last gehad. Hij was in elk geval goed genoeg om ’s avonds Kobe op de rugby af te zetten, en met Wolf en Merel een fijne wandeling en picknick te maken.

Ongelofelijk hoeveel lol die twee samen kunnen maken, en welke slappe lach ze allebei kunnen krijgen…

Zuipnat, of ’t scheelde toch niet veel

Een doodgewone vrijdag, dus ’s avonds met zijn allen naar de rugby. Merel wilde heel graag op de grote speeltuin, en dus parkeerden we aan die kant, en namen de grote zak met de picknick en zo. Ik keek even naar de lucht die stralend blauw was en waar de zon zeer enthousiast scheen, en verklaarde dat de paraplu’s enkel maar ballast gingen zijn. En dus togen de dochter en ik op weg, door de stralende zon.

We installeerden ons op een bankje aan de speeltuin, en meteen voelde ik nattigheid. Letterlijk. Een paar druppeltjes, maar ik zat netjes onder een boom, het zou wel meevallen, het was maar een vlaag.

Hmm.

Na een paar minuten zei Merel: “Mama, zouden we toch niet gaan schuilen? Het begint precies harder te regenen.” Ik keek rond, maar zag niet echt iets schuilenswaardigs, toch niet dichtbij. Behalve dan het piepkleine kleuterhuisje. Ik geef even een foto van vorige keer mee om te tonen hoe groot dat precies is, dat huisje.

img_6723

Enfin, nood breekt wet, dus ik vouwde me in vieren, en geraakte net het huisje binnen. Net op tijd, want toen barstte het onweer stevig los, en was ik wat blij om opgevouwen in een kabouterhuisje mijn boterhammen te kunnen opeten.

Enfin, een half uur, een paar boterhammen, een gigantische onweersbui en een hoop spelletjes ‘Ik zie, ik zie wat jij niet ziet’ later, ondernam ik een poging om weer uit dat huisje te geraken. Wat simpeler lijkt dan het was. Uiteindelijk bleek ‘kont eerst’ het juiste manoeuvre om er weer uit te geraken. Merel kreeg zowat de slappe lach.

Maar we waren dus wel grotendeels droog, dat wel. Oef.

Picknick

Merel had me een tijdje geleden gevraagd of we niet eens echt konden picknicken. Ik had haar nadenkend aangekeken, en gezegd dat dat eigenlijk wel heel veel sleurwerk is, dan. Waarop ze zei: “Dan kunnen we toch gewoon picknicken in de tuin, mama?”

Vandaag hebben mijn dochter en ik dat dus gedaan: gepicknickt in de schaduw – duh! – in onze eigen tuin. Heerlijk. En alle bederfbare spullen zaten bijzonder snel weer in de ijskast, wat bij deze temperaturen alleen maar positief kan genoemd worden.

Maar verder heb ik vandaag eigenlijk geen poot uitgevoerd. Veel te warm, veel te loom, veel te leeg. Ik vermoed dat die pillen er ook wel voor iets tussen zitten. Ik hoop het eigenlijk. Maar ik ben dus in slaap gevallen in de hangmat en pas twee uur later weer wakker geworden. En verder heb ik gelezen, zoals alle dagen de voorbije weken. Op vijftien dagen heb ik de hele reeks van Amber van Zelazny uitgelezen, alle tien boeken. Ik heb die ooit twintig jaar geleden gelezen, en vond die toen schitterend. En nu, nu zijn ze eigenlijk even meeslepend, en tijdloos geschreven, en dus heb ik gelezen. ’s Avonds in mijn bed meestal nog meer dan een uur, en als ik ’s morgens vroeg wakker was, vaak ook nog een uurtje. En ’s avonds, terwijl de meeste mensen naar tv kijken. Heerlijk gewoon.

 

De eerste picknicks van 2016

Eigenlijk was het er dit jaar nog niet van gekomen om te picknicken met Merel terwijl de jongens trainen. Ha ja, Kobe is lange tijd meegereden met Sebastiaan en Tije omdat Wolf toch niet mocht trainen. Verschillende keren was het ook gewoonweg rotweer, en dan zien we dat uiteraard ook niet zitten.

Maar vandaag waren Merel en ik opnieuw buiten te vinden, genietend van een boterhammetje, elkaars gezelschap en de zonsondergang. En wat doet ne mens dan? Gekke selfies trekken natuurlijk!

Uiteraard liepen we rond en trokken we ook andere foto’s. En kreeg Merel de slappe lach toen ze van de glijbaan ging en haar poep helemaal nat was. Ik moest er per se een foto van trekken…

Woensdag had ik ook al een toertje rond het water van de Blaarmeersen gedaan, zonder Merel, gewoon omdat ik het zo hard nodig had om eens in alle stilte uit te waaien. Ik zag het langzaam donker worden, en genoot.

Eerste picknick van het jaar

Ja, het was koud, en ja, het was donker, maar het was vooral superleuk! Tegen de kou hadden we ons ingepakt, en het donker, daar lagen we niet echt wakker van, er is genoeg verlichting op de Blaarmeersen.

Kobe was vrolijk aan het trainen, en Wolf mag dat nog steeds niet, maar ging mee op zijn step, omdat hij vreesde dat de wandeling ook niet zo excellent ging zijn voor zijn voet. Merel vond het zalig: niet alleen mama, maar ook nog Wolf om mee te spelen, onnozel te doen en boterhammetjes te eten.

Fijne dag

Deze middag ben ik nog eens gaan eten met mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar. 32 jaar kennen we elkaar nu al, da’s eigenlijk best lang. En dus werd er weer over en weer getetterd als vanouds, over een heerlijke, uitgebreide croque in de Brazza. Dik in orde. We liepen nog mee met Kim tot aan haar huis, en daarna wandelde ik met Nathalie terug tot aan het station, omdat ik de nieuwe omgeving daar wel een beetje wilde verkennen, en ik zin had in een wandelingetje. Juist ja: we waaiden bijna weg, en toen begon het plots te gieten. Tot zover de wandeling, ik zag geen steek meer.

IMG_1453

En vanavond ben ik voor het eerst in lang nog eens gaan picknicken met Merel, terwijl de jongens aan het trainen waren. Echt koud is het niet, en intussen was het gelukkig ook weer droog. Ik had er aan gedacht om zowel een zaklamp als mijn fototoestel mee te nemen, en dat gaf wel een leuk resultaat.