De vijver
Dit jaar waren we nog niet aan de vijver geraakt, en dat zou zonde zijn mocht het niet lukken. Nu, Wolf had me al gevraagd of hij soms eens met Arwen daar mocht gaan picknicken, zo met zijn tweetjes, lekker romantisch omdat ze al twee jaar samen waren.
Ik had ingestemd, en ook Marc en Annemie maakten daar geen probleem van. Maar zo veel hete vrije dagen gingen we nu ook weer niet hebben, dus gingen de kinderen en ik deze namiddag wel achterkomen. Wolf was daar niet onverdeeld gelukkig mee, maar het feit dat hij zo wel vervoer kreeg, maakte veel goed. Bart zette de twee tortels tegen half twaalf af, tegen half drie pikte ik ons pa op, en iets later waren ook wij aan de vijver.
We waren nog niet goed en wel uitgestapt, of Marc stond er al met zijn amper vier dagen, mega schattige ezeltje. Oordeel vooral zelf.
De kinderen gingen prompt het water in, ik installeerde ons, en ik zette me vooral honderduit te kletsen met de gastheer en gastvrouwe, die ik al ken sinds mijn geboorte. De vijver ken ik eigenlijk ook al even lang. En uiteraard nam ik foto’s, dat hoort zo.
We kregen nog een ganse zak pruimpjes mee, een doosje braambessen, drie krappen blauwe druifjes en drie dikke courgettes. Machtig, toch?
Enfin, een zalige middag, voorwaar.
Another day in paradise
We waren er nog niet geraakt dit jaar, bij Marc en Annemie hun paradijs in Zomergem. Maar vandaag zagen we het helemaal zitten. We zochten nog een vriendje, en dat vond ik in de persoon van Véronique. Ik wist dat ze helemaal lyrisch ging zijn als ze het zag ^^ Het was nochtans simpel: “Zeg, iets te doen straks? Ga je dan mee?”
We pikten in het gaan nog een geocache mee die eigenlijk net iets verder lag dan ik me herinnerde, en installeerden ons dan met bolderkar onder de boom naast de vijver. Ons pa, die ook afgekomen was, zette zich te kletsen met de gastvrouwe, de kinderen sprongen meteen in het water, en ik, ik leidde Véronique rond. Ze heeft me uiteindelijk maar liefst 70 foto’s doorgestuurd, waarvan ik u een kleine selectie geef, en da’s eigenlijk gewoon jammer.
Marc heeft achteraan een ganse moestuin, en daar staan sinds dit jaar ook enorme braambessen, van die grote, gecultiveerde zonder doornen. Alleen… Annemie vindt ze niet lekker, en ze smaken inderdaad niet zoals gewone bramen. Maar Véronique en ik sloegen aan het trekken, en mochten elk nog een krop sla en een courgette meenemen ook.
En de kinderen? Die amuseerden zich te pletter!
Ik hield er zowaar vijf potten prachtige gelei aan over, en alweer een herinnering aan alweer een prachtige namiddag!
365 – 14 augustus 2017 – paradijselijk
Mijn eigen kleine paradijsje
Om eerlijk te zijn: het is niet van mij, maar van de beste vrienden van mijn ouders. Ik ga er al zolang ik me kan herinneren, het is gewoon een stukje van mijn jeugd. De hele uitleg kon je vorig jaar al lezen, toen ik er ging picknicken met Vallery en Bo.
Vandaag had ik al een tijdje vastgelegd om door te brengen met Gwen. We gingen het laten afhangen van het weer: bij goed weer samen naar de Gentse Feesten, bij regen bij een van ons thuis. We hadden niet gerekend op zowat de warmste dag van het jaar, om eerlijk te zijn. En toen ik dus gisteren belde met het voorstel om naar de vijver te gaan, zag ze dat meteen zitten. Voor een picnic zijn onze dametjes nog wat te klein (de dag zou te lang worden) maar een uitgebreid vieruurtje behoorde dan wel weer tot de mogelijkheden.
En zo stonden we rond half drie in Zomergem, ik met mijn drie kinderen, Gwen met haar drie jongste, een vriendje van Ernest, en diens zus. Iets later kwam ook nog mijn ma toe met de twee kinderen van mijn broer, en waren we dus met tien kinderen tussen twaalf en twee. Ik had een parasol en wat dekentjes mee, strandspeelgoed en stapels handdoeken. We hadden allemaal uitgebreid fruit voorzien, er waren koeken, ik had cake en donuts mee, en er was voldoende water. In elk opzicht.
