Ardennen 2019: dag 4

Het weer is intussen helemaal uitgeklaard en ze beloofden 19 graden voor vandaag, dus waren we allemaal wat vroeger op vandaag omdat ik zeer graag de Warchewandeling – een ommetje van een uurtje dat effectief aan het huisje start, door het dorp naar beneden over de brug waar we gaan dammen, zo een gans eind langs de Warche, en dan langs de andere brug terug omhoog naar ons huis – wilde doen. Mja.

De kinderen hadden met zijn vieren de houten trein in de speelkamer boven ontdekt en waren daar nu toch een gans parcours mee aan het bouwen en zich zot aan het amuseren. Wie ben ik dan om hen te verplichten te stoppen en iets anders te gaan doen? Ik heb zelf gezellig zitten lezen, en tegen de middag kwamen ze vanzelf wel naar beneden. Het plan was om naar Robertville te rijden, daar te eten in onze standaard frituur en dan het klimmetje van aan de dam van Robertville tot in Reinhardstein te doen, ook al zo’n traditie.

Groot was onze verbijstering toen bleek dat de frituur te koop stond! Allez! Maar iets verderop was er ook een café annex frituur zodat we daar dan maar gegaan zijn. En ons drinken in glazen kregen, maar onze frieten in meeneemversie. En we dan nog moesten bijbetalen omdat we de frieten op het terras opaten, waar we dus onze drankjes zaten te drinken. Euh…

Ach ja. Merel voelde zich niet zo lekker, had ze gezegd, maar de frieten hadden wel geholpen, want toen stond ze toch weer vrolijk te dansen en te springen.

We reden naar de dam en klommen vrolijk omhoog, een wandelingetje dat voor ons al zeer vertrouwd is, maar uiteraard nieuw voor Arwen.

En toen was er het kasteel zelf, waar Merel zei dat ze zich opnieuw niet goed voelde. Buikpijn, zei ze, en ze ging even liggen op een van de bankjes. Het was intussen ook wel écht warm geworden…

We waren wel nog een eindje verder gelopen op zoek naar een geocache onder de bomen, maar helaas, ondanks een half uur zoeken met drie hebben we niks gevonden. Intussen had Merel weer stevige buikkrampen en zijn we dus maar terug gewandeld. Dat lukte, die krampen waren gewoon af en toe opstoten.

Terug thuis wilde Merel toch nog per se gaan dammen: daar voelde ze zich dan wel weer goed genoeg voor, zei ze. Tsja… De anderen zagen dat ook volledig zitten, trokken de laarzen aan, en weg waren we. Kobes laarzen waren nat binnen de 15 seconden: “Mama, ’t is hier wel dieper dan de vorige keer precies!”. Maar ook de anderen hun laarzen waren er binnen de kortste keren aan voor de moeite. Koud, maar oh zo plezierig!

Intussen ging ik op zoek naar een cache langs het Warchepad een kilometer verderop, maar ondanks een half uurtje zoeken werd er niks gevonden. Hmpf. Maar de wandeling was ronduit prachtig en ik genoot.

Ik haastte me terug maar dat was blijkbaar nergens voor nodig geweest: ze waren nog steeds volop aan het dammen. Ik legde me dus maar in de zon te lezen en wentelde me in het vakantiegevoel.

We gingen naar huis, droogden ons af, en Wolf en Arwen gingen mee om boodschappen en een paar caches in de buurt, tot groot jolijt van Arwen.

En Merels buikpijn? Wel euh…

Ik was aan het lezen in de zetel toen zij plots rechtstond en gewoon begon over te geven, midden in de living. Euh… het hielp niet om nog naar het toilet te lopen, want het kwaad was toch al geschied en dus mocht ze van mij vrolijk verder doen op hetzelfde plekje. We hebben wel met zijn allen een half uurtje moeten schoonmaken: de vloer, maar ook spatten op stoelen, gordijnen, tafelpoten… En Merel moest uiteraard in de douche, terwijl Wolf haar kleren probeerde uit te spoelen. Meh.

Dat van die buikpijn was duidelijk niet gelogen. En toen voelde ze zich plots wel een stuk beter, gelukkig maar.

Hmpf. Dan hadden we dat ook weer eens gehad, toch?

 

 

Murphy

Deze morgen had ik alles netjes gepland: de boekentasjes stonden al klaar (inclusief de mijne), de kleren lagen klaar, en de tafel was al gedekt

Ha ja, want Bart zit in New York en doet anders altijd dat deel van de ochtendshift, de kinderen moesten op tijd op school zijn, en vooral: ik had mondeling examen af te nemen.

Alles verliep – tot mijn eigen grote verbazing – vlekkeloos, en dus was ik netjes om half negen stressvrij mondeling examen aan het afnemen.

Tot rond een uur of tien mijn telefoon ging, en het de kleuterschool bleek te zijn. Ik verontschuldigde me bij mijn examinerende leerling, en nam de telefoon op, wetende dat zij niet voor een peulschil bellen. En effectief: Merel had de hele klas ondergekotst. Wellicht lag gewoon haar maagje overhoop van alle rommel die ze gisteren op de babyborrel gegeten had – ik had eigenlijk vannacht al problemen verwacht.

Zucht. Even paniek.

Ik kon niet weg, Bart was er niet, en mijn moeder, die altijd de extra hulplijn is in dit soort gevallen, zit in Griekenland. DE mensen van het secretariaat reageerden heel begrijpend, en zeiden dat ze Merel wel wat bij zich gingen houden, tot ik er rond twaalf uur kon omkomen.

Tot zover mijn stressvrij examen afnemen. Soit, we lieten het niet aan ons professionele hart komen, stelden vrolijk verder vragen, en reden daarna gezwind naar de kleuterschool. Daar lag een lijkbleek Mereltje rustig te slapen. Ik heb haar voorzichtig wakker gemaakt, en thuis opnieuw in haar bedje gelegd, met een dikke knuffel en haar koetje bij de hand. Ik denk dat ze al sliep voor ik de kamer uit was.

Enfin, twee uur later was ze alweer wakker, bijzonder vrolijk, vol leven en vol kleur. Ze speelde een yoghurtje of twee naar binnen, en het leed was duidelijk geleden. Oef.

Want ik zag al rampscenario’s voor me voor de volgende dag, aangezien ik opnieuw mondeling moet afnemen. Maar haar maagje was leeg, dus het probleem was opgelost. Nog een chance voor haar ook, want morgen gaat ze op schoolreis naar de kinderboerderij, en ze kijkt er enorm naar uit.