Geplaatst op

Een geocacheke of twee in het Landegemse

Op Pasen had ik ons pa naar huis gebracht en was ik daarna zelf nog gaan geocachen. Ik wilde niet met hem gaan omdat hij duizelig liep en de hele week zelf nog niet was gaan wandelen. Dan heb ik ook geen zin om aan een tempo van een halve kilometer per uur rond te lopen met hem…

Ik was naar Landegem gereden en had er een paar cachekes gezocht, onder andere aan een mooie kapel die vooral goed onderhouden werd. Ik heb er zelfs een kaars gebrand voor ons pa: niet dat ik daar zelf in geloof, maar hij wel, en ik vond het een mooi gebaar…

Ik reed verder, pikte nog twee andere caches op en probeerde toen een ingang te vinden naar een bepaalde cache in de Vallei van de Oude Kale. Het heeft even geduurd en ik passeerde een knap beeld, vooraleer ik de juiste landweg tegenkwam.

Een goeie 600 meter verder kwam ik aan het cacheplekje, waar net een paar meter verder enkele vogelaars stonden te praten. Ik heb even gewacht, maar ben dan toch maar beginnen zoeken. Het koppel vogelaars vervolgde zijn weg, de ander kwam me vragen of ik iets kwijt was. Blijkbaar kende hij het fenomeen geocachen wel, maar had hij het zelf nog nooit gedaan. Samen vonden we het kleinood dat een soort cryptex bleek te zijn. Ik heb nog even staan puzzelen, ja, tot ik het logrolletje in handen had.

En toen kon ik, bij het zachte avondlicht, me terug richting auto begeven en ondertussen vergapen aan de talloze luchtballonnen die zich scherp aftekenden tegen de blauwe lucht. Een fijne paasavond, zowaar.

Geplaatst op

Oudejaarsavond

Nee, feestelijk was het eigenlijk niet vandaag. Twee jaar geleden hadden we oudejaarsavond gevierd met Gwen en Erik en toen afgesproken dat we dat de volgende keer ook samen gingen doen. De volgende keer was natuurlijk een sisser, vorig jaar, maar dit jaar ging ik er dus van uit dat we het ook samen gingen vieren, en Gwen had dat ook zo in gedachten. Alleen bleken er vrienden van hen dat ergens in de grote vakantie ook gevraagd te hebben, al konden noch Gwen noch Erik zich dat herinneren. Wij zijn echter totaal niet moeilijk, dus vierden ze oudejaar bij die vrienden.

Wij maakten er een rustig dagje van: in de namiddag hielden we wel onze traditionele eindejaarsgezinswandeling. De toer van de Bourgoyen ging me te ver zijn, dat wist ik al, maar een toertje in Vinderhoute door de Vallei van de Oude Kale leek me ideaal: dan ben je rond in iets minder dan een uur.

Toen het donker werd, hielden we onze fotosessie met de vuurspatters, en toen vertrok Wolf richting zijn maten om met hen oudejaarsavond te vieren.

Ik bakte suikerwafels naar recept van mijn oma, we maakten zelf pizza, en toen trokken de kinderen elk naar hun kamer en zapten wij wat tv. Tsja…

Kwart voor twaalf kwamen ze naar beneden, we telden af, en we knuffelden. En dat was dat.

Tot zover 2021. Oef.

Geplaatst op

Wandeling in de vallei van de Oude Kale

Deze middag had Merel een sessie bij de psycholoog die in Vinderhoute woont, vlak achter het natuurgebied van de Oude Kale. Ik vroeg hem hoe lang de wandeling die ik in gedachten had, normaal gezien duurt. 35 à 40 minuten, was zijn antwoord, ideaal dus voor de drie kwartier sessie.

Ik trok mijn jas stevig dicht en begon te stappen tot aan de Van Vlaenderensmolen en dan nog ietsjes verder, het bos in, langs de eerste vijver, verder naar de tweede, en dan nog wat verder naar de achterkant en een dijk van die grotere vijver.

Intussen was de zon aan het ondergaan en beklom ik eventjes de dijk voor een extra foto, de foto van de dag van de vorige post. Geef toe, niet slecht voor een iPhone, toch?

Ik moest wel nog even stevig doorstappen – dat heb je met al die foto’s die moeten getrokken en al die pokemon die moeten gevangen worden – maar was heerlijk uitgewaaid netjes op tijd terug bij Merel. Oef!

Eén minpunt: het was er eigenlijk wel behoorlijk druk, in tegenstelling tot vroeger. Blijkbaar heeft dat in verschillende magazines of zo gestaan en komen mensen op verkenning. Dat, en corona natuurlijk.

Maar ik moet eigenlijk niet piepen, ik liep er ook, al was dat niet de eerste keer: kijk hier en hier maar.

Geplaatst op

Cachen met ons pa in Landegem en omstreken

De eerste prachtige zondag in toch wel een tijdje, en dus nam ik ons pa mee op sleeptouw om te gaan cachen. Ja, hij is nog duizelig, maar hij stapt ook niet of nauwelijks, dus dat heeft ook geen kans om te verbeteren. In het ziekenhuis liep hij een paar keer per dag de gang op en af, maar zelfs dat doet hij thuis niet. Daarom moest hij mee, maar ook geen lange einden aan een stuk.

Ik was hem gaan ophalen, en tegen drie uur zaten we al aan de taart en koffie, zodat we vrij snel met een omweg richting Zomergem konden. We reden eerst in Drongen naar de Campagne, omdat daar een nieuwe, knappe cache verschenen was. Van daaruit ging het verder naar Vinderhoute, naar de Oude Kalevallei. Daar heeft ons pa trouwens voor ’t eerst zelf de cache gevonden: ik had hem nog niet in het oog, en hij wees me er meteen op. Waar hij trouwens vroeger op een afstandje bleef staan, komt hij nu sowieso helpen om vast te houden, toe te schroeven, weg te steken, dat soort dingen. Dik in orde!

We reden verder richting Nevele om daar een cache op te pikken waarvan ik wist dat hij zo’n 300 meter via een wegel langs de Oude Kale van de parkeerplaats verwijderd lag. We zagen dat allebei volledig zitten, alleen… hebben we ons mispakt aan het wegeltje dat effectief vlàk naast de Kale liep, waarbij ik soms schrik had dat ons pa zijn evenwicht ging verliezen en in het water zou liggen. Daarnaast ging het bij momenten ook nogal op en af, want blijkbaar wordt dat stukje bos vooral gebruikt door mountainbikers. Tsja… Maar het werd wel een mooie wandeling.

Het terugkeren verliep langs de vaart.

Daarna passeerden we nog langs een cache die ik donderdag niet had kunnen oplossen, maar waarvan ik vandaag wel de oplossing wist. Ook hier liep ons pa mee het bos in om te helpen, en hij zag dat het een schoontjen was. Tegen dan was het zo goed als zes uur, gooide ik ons pa af bij hem thuis, en reed zelf ook huiswaarts. Alwaar ik weer op het ideale moment langs het sas passeerde, en er een prachtige zonsondergang zag.

 

Geplaatst op

Zomerse zondag

Zondag, en dus cachedag met mijn pa. Maar eigenlijk was het gewoon te warm om lang rond te lopen in de zon, en daarbij, om twee uur moesten we mijn allerliefste, maar ook vuile dochter ophalen aan het station. Ze was blij ons terug te zien, maar blijkbaar ook behoorlijk moe. Môh, wie had dat gedacht…

We dropten haar in de douche, lieten haar daarna spelen met Wolf, Kobe en Arwen, en ik ging met ons pa op stap. Bart was gisteren al de hele tijd op zijn nieuwe kantoor, want dit weekend is de grote verhuis. Alle bureaus moeten voorzien zijn van bureaulampen die nog volledig in elkaar moeten gezet worden, en alle schermen moeten van hun vaste poot af en gemonteerd worden op een beweegbare arm. Bart had er al bleinen van op zijn vingers.

Ons pa was bijzonder curieus en ik ook, en dus reden we naar dat nieuwe kantoor. We kregen de volledige rondleiding mét deskundige uitleg, en waren allebei serieus onder de indruk. En ik zwol van trots, dat ook. Da’s wel degelijk mijne vent die dat allemaal doet he!

Eerst waren we langs de Offerlaan gepasseerd om daar een cache op te pikken en aan mijn vader het executieoord te laten zien. Hij kende dat helemaal niet…

Na ons bezoekje aan het kantoor reden we naar de Peperbus op de Isabellakaai om ook daar naar een cache te zoeken. Ik had er al eens gestaan, maar toen niks gevonden. Ook vandaag leek het een vruchteloze speurtocht te worden, maar dankzij een hulplijntje naar een bevriende cacher hadden we hem alsnog in handen. Aansluitend begaven we ons naar de Coupure om er een van mijn caches te herstellen. Die was losgetrokken door iemand die niet gezien had dat hij moest draaien, en dus foetsie.
Ik toonde ons pa meteen ook even de oude sluis daar, het sluiswachtershuisje, én het mooie monument voor de Joodse oorlogsslachtoffers.

Toen was het welletjes, ook al vrij laat, en reden we naar huis. Aangezien het al voorbij etenstijd was, vroeg ik ons pa maar meteen om te blijven eten, en dat aanvaardde hij met graagte. We posteerden de tafel in de schaduw, en dat was doenbaar.

Tegen negen uur brachten Wolf en ik Arwen naar huis, en reden we via Vinderhoute terug om daar in de vallei van de Oude Kale, jawel, nog een cache te zoeken in de prachtige velden. We genoten allebei van de invallende schemering, de frisse lucht, en de heerlijke zomerse geuren.

Een mooie afsluiter voor een typische zondag.

Geplaatst op

Reeënvlees

Gisteren belde ons pa: dat ze in het jacht een wilde ree hadden moeten neerschieten die daar tuinen en zo aan het vernielen was, en dat hij dus een deel van het vlees kreeg. Jacky, de opzichter, is slager van beroep, en het vlees werd dus vakkundig versneden. Alleen: ons pa kreeg het niet in zijn diepvries, en het zou wellicht toch Bart zijn die het op een zondag zou klaarmaken, dus: wilde ik het niet komen ophalen?

Ik zei uiteraard niet nee, ging deze voormiddag examen afnemen, en reed toen binnendoor naar Zomergem. Waarom binnendoor? Awel, daar lagen nog een paar caches te wachten, of wat dacht u?

Ik genoot van de mooie plekjes, reed over een brug waarover ik bij mijn weten nog nooit had gereden, en stond snel bij ons pa. Daar kreeg ik, behalve een knuffel en een warm welkom, ook een pak stoverij, koteletten en biefstukken mee. Zalig!

Lang kon ik niet blijven, want ik had – eindelijk! – nog een afspraak bij de kapper. Mijn eigen ouwe getrouwe kapster, Marie-Jeanne, is eigenlijk al een tijdje met pensioen, maar doet nog altijd een aantal trouwe klanten. Ik kom al bij haar sinds mijn studententijd, go figure. Maar nu is ze intens aan het verbouwen geslagen, en lukt het even helemaal niet meer. Tsja.

Ik heb dan maar, in samenspraak met haar, een nieuwe kapper uitgeprobeerd. Ik ga toch een keer moeten overschakelen, willen of niet… Dus zat ik deze middag bij Ch’Veux hier op Wondelgem, en moest vaststellen dat het wel oké was. Net iets duurder ook: 35 euro ipv. 20 voor snit en drogen. Ik heb niet graag dat ze mijn haar wassen, en brushen is al helemaal overbodig met mijn fluitjeshaar.

Hmm, toch liever Marie-Jeanne, voor zolang het nog kan.