Het einde van een tijdperk

Zo voelt het echt, ja: Poort was een tijdperk op zich.

Vandaag werd er helaas niet meer gespeeld, enkel nog opgeruimd, herinneringen opgehaald, en foto’s getrokken met de vogels. Heel leuk was ook dat wij volgens sommige figuranten blijkbaar wel voor hét rollenspelmoment van het weekend hebben gezorgd. De tranen liepen op dat moment uit mijn ogen, en blijkbaar waren ook de figuranten op dat moment emotioneel. Altijd leuk als dat lukt, natuurlijk, dat betekent dat je goed bezig bent.

Man, ik ga het missen… Ik mis het eigenlijk nu al. Maar we hebben met de groep Vossen afgesproken dat we allemaal samen een nieuw evenement gaan zoeken, waar we als deze groep kunnen blijven spelen. We beginnen dan wel allemaal van level 1, maar we gaan elkaar wel kennen, op elkaar ingespeeld zijn, en dat soort dingen. Is ook fijn, natuurlijk. En vooral: ik zal ook de anderen nog wel eens tegen het lijf lopen, hoop ik.

Ach ja… We zien nog wel. Dit is in elk geval niet het einde van het larpen, daarvoor doe ik het veel te graag.

10818379_316979235179453_1692645884579937896_o 10603974_316979135179463_720027057843438609_o 10931725_316979195179457_2644391839029570450_o 10960294_316979215179455_4339490390511939282_o

Banket, en nog een paar andere dingen

Heel, heel erg fijne dag gehad, en zowel gisteren als vandaag veel te weinig geslapen.

Gisteren heb ik doorgespeeld tot half vijf, en ik heb me eigenlijk niet verveeld, ook al was er niet bijster veel plot. Ik zit namelijk voor de eerste keer tussen de adel, en ik heb daar dan ook voluit op gespeeld. Het feit dat er een aantal oude vertrouwde personages van vroeger waren – eigenlijk kent mijn huidig personage die niet, maar het was fijn om terug met die mensen te spelen – deed daar ook veel aan.

Enfin, vandaag hebben we dan ook en passant de plot opgelost, mijn dames en ik. En dan moest het feest nog komen. We waren allemaal piekfijn uitgedost, de koning was er, er waren massa’s fijne hapjes op het bordes, er was vuuranimatie, en dan was er het banket zelf, met vaste plaatsen, en vooral ook gebakken kwarteltjes, hammetjes, ribbetjes, gelakte eendenborst, en ik vergeet nog wel wat.

Er was ons gevraagd voor animatie te zorgen, maar blijkbaar waren wij zowat de enige die dat ook voorzien hadden. Hanneke en ik hebben dus gezongen: een middeleeuws Frans liedje in twee stemmen, een vrolijk Nederlandstalig liedje, en dan heb ik op mijn eentje nog het dwergenlied van Thorin Oakenshield gezongen: “Far over the Misty Mountains”. Je kon een speld horen vallen, en blijkbaar viel het in de smaak, te horen aan het applaus. Maar het meest verguld was ik, toen een maat me kwam zeggen: “Kijk, elk jaar spreek ik rond nieuwjaar af met een maat van vroeger, en dan overlopen we samen ons jaar, en bespreken we de highlights. Daarmee bedoel ik niet de grote zaken, maar gewoon, kleine dingen die onverwacht gebeuren en die je bij blijven, die een bijzonder moment vormen. Awel, dit was zo’n highlight. Merci daarvoor.” Ik denk dat ik zat te blinken, hell, ik blink nu nog als ik eraan denk ^^

Uiteindelijk heb ik doorgespeeld tot half zes, tot mijn eigen grote verbazing. Hele fijne avond gehad, mijn personage nog wat uitgediept, en dan stopt het natuurlijk. Jammer, doodjammer, mijn hart en ziel ligt bij de Poort.

Enfin, bij deze nog wat foto’s van Paul Sluyts, de fotograaf die mee was.

10403904_317103225167054_5056742533139436330_o 1507414_316965131847530_2163604592119590234_o 1957937_317103495167027_1798926372233317264_o 1966135_317107628499947_2662464805235436843_o 1973359_317103315167045_1610031115106921689_o 10013416_317105505166826_5149256993916977814_o 10925492_317107701833273_8046526166188888255_o 10974212_317103458500364_2917083779299247903_o 10900118_317103345167042_958052462846762408_o

Omen II

De vorige was in mei, maar het lijkt eigenlijk veel korter: de “vikingen”larp Omen. Toen was het killig, nu was het ronduit koud. Al hadden we eigenlijk niet te klagen, gezien het weer donderdag en vrijdag overdag: alles lag zeiknat, maar het regende niet meer, en deze morgen kwam zowaar de zon ook boven.

Ik heb me uit kunnen leven: eerst als vrouw van de overleden schout van het dorp, en de rest van het weekend als Karia, huurlingengeneraal van de zwaarste groep elitekrijgers die er rondloopt in het land. Héérlijk om spelen: mijn verschijning op zich alleen al boezemde overal ontzag in. Alleen wou ik dat ik zo goed kon vechten als mijn personage…

Maar je kan niet alles willen, natuurlijk ^^

Ankoria 10 – Goudkoorts

Het was vroeg, deze morgen. Maar iets over achten zat ik met drie jongens in de auto – Kobe, Wolf en diens beste vriend Wout – richting Meeuwen-Gruitrode. Voorbij Leopoldsburg. Meer dan twee uur rijden dus. Urgh.

Maar de opgewonden en stralende gezichtjes op mijn achterbank, en het geklets honderduit, zeiden eigenlijk genoeg. Na dik twee uur reed ik door het kletsnatte gras, zagen we al overal enthousiaste kinderen op elkaar slaan met latex wapens, en zagen de jongens dat meteen weer zitten.

Er werd gevochten met maya’s tegen conquistadores, en geluisterd naar zonnekoningen (of zoiets).

IMG_0845

1499680_716130355150449_1250800645939610272_n

1622647_716130708483747_6773995496909739999_n

10308558_716130468483771_1927105741190490585_n

10310561_716130528483765_8759627330100409300_n

10446590_716130555150429_2190616206672758619_n

10645072_716130695150415_8819328785626797492_n

10686713_716126371817514_7764356202697235689_n

10846249_716130121817139_5635365151666042992_n

Negen uur later zaten we opnieuw in de auto, deze keer net iets minder opgewonden, en vooral moe, eigenlijk. We hebben ongelofelijk veel geluk gehad met het weer: koud, maar wel stralende zon, en dat scheelt een pak als je de hele dag buiten moet lopen. De jongens hebben quasi geen seconde gezwegen en het ganse spel nog besproken. In elk geval vond ook Wout het voor herhaling vatbaar.

Op naar de volgende Ankoria!

 

Larpavond

Het is niet altijd een gans weekend, zo’n larp: dat vraagt immens veel voorbereiding.

Daarom wisselt Poort af met een “in-game”, ofte een namiddag/avond, die dan rond een uur of vier in de namiddag begint, en zo’n twaalf uur later weer eindigt.

Quasi even leuk, maar uiteraard veel korter, en da’s jammer. Al zat er nu nog veel spijtiger nieuws aan te komen: het huidige scenarioteam en crew ziet het niet meer zitten. Ze doen het al veel te lang, hebben er de tijd niet meer voor, en doen het liever niet halfslachtig. Dan maar niet, hebben ze besloten. En dus zou Poort het na 39 weekends voor bekeken houden, helaas. Tenzij er natuurlijk een nieuw team opstaat die overneemt, maar ik zou niet zo direct weten wie.

Ongelofelijk spijtig, want ik hou van dit evenement, ik hou van de wereld, ik hou van de mensen, en ik hou van het personage dat ik speel.

Ik duim dus keihard. Dat iemand met meer tijd dan ik het kan overnemen. Want zelf, zelf kan ik het er echt niet meer bijdoen, helaas.

Ankoria 9, alweer

Wolf wist me vanmorgen te melden dat hij nauwelijks geslapen had van de spanning, en hij liep sowieso al weken te popelen. Want ja, vandaag was er weer Ankoria, de kinderlarp. Omdat het nogal ver rijden was – Scherpenheuvel – kon ik hem niet zomaar even afzetten en terug rijden, en dus bleef ik als figurant.

Ik had me voorzien op redelijk fris weer en nogal wat buien, maar ik denk dat het vlot twintig graden was, en een zalig zonnetje! Wolf heb ik niet veel gezien, die was meestal weg op queeste, maar ik heb wel wat piraat gespeeld, en verder eigenlijk vooral rondgehangen, genoten van de rust, en veel foto’s genomen. U krijgt er hieronder een paar, de rest kan u bekijken op de Facebookpagina van Ankoria.

IMG_8588

IMG_8639

IMG_8641

IMG_8665 - kopie

IMG_8731

IMG_8738

IMG_8830

IMG_8878

IMG_8888

IMG_8910

Op de terugweg was Wolf behoorlijk moe, maar nam hij vanuit de auto nog een paar foto’s van de prachtige zonsondergang.

IMG_8978

IMG_8958

Heerlijk, zo’n moeder-zoondagje.