Geplaatst op

104

104 is ze intussen, mijn grootmoeder langs vaders kant.

Op haar verjaardag  waren we even langsgegaan na school, maar ze had uitgebreid taart gegeten en gevierd met haar kinderen, ze was doodop, en een van mijn tantes had haar net in bed gestoken. Jammer.

Vorige week woensdag deden we een tweede poging, maar toen was de vogel gevlogen, richting Knokke bij haar zus van 102. Faut le faire.

Enfin, derde keer, goeie keer. Vandaag zijn we nog eens langs geweest, maar we moesten toch weer even zoeken, want ze zat niet op haar kamer. Ik herkende wel de jas van een van mijn tantes, en dus togen we naar de cafetaria. Tiens, ook daar zat ze niet, maar men wist er ons wel te vertellen dat ze in de veranda zat. Jawel, eindelijk.

Heel erg alert leek ze me vandaag niet, maar dat kan ook aan het feit gelegen hebben dat mijn tante nogal zat te kwetteren. Heel gezellig allemaal, dat wel, we hebben er rustig iets gedronken, en zijn na een half uurtje alweer door gereden, Kobe moest nog naar de rugby.

oma

Geplaatst op

Toer van het Meetjesland

Deze morgen, toen ik met Merel en Wolf richting Delhaize ging om ingrediënten te kopen voor onze verse pizza, heb ik een zotte aankoop gedaan. Toegegeven, ik speelde al een tijdje met het idee, maar toch. We liepen namelijk de Tom&Co binnen, om te kijken of ze toevallig gerbils hadden. En jawel, een schattige zwarte en een nog veel schattigere zwart-witte. Ik heb ze meteen betaald, ben thuis met de jongens het gerbilhuis gans gaan kuisen en klaarzetten, en zijn dan de beestjes gaan halen. Zalig!

En toen was er buiten pizza ^^

Daarna reden we naar het Leen, om er de magnolia’s te gaan bekijken. De jongens vonden het maar matig interessant, maar Merel en ik genoten met volle teugen, maar dat heb je wellicht al uit de vorige post kunnen opmaken :-p

Daarna tuften we naar mijn grootmoeder, alwaar we even bleven kletsen, en haar dan met gezwinde vaart naar de eetzaal voerden.

IMG_4840

Aansluitend reden we door naar Zomergem, om daar mijn ma’s nieuwe laptop te brengen en in orde te zetten. Helaas, driewerf helaas: het internet werkte grondig tegen! Blijkbaar valt het hier wel vaker eens weg, en dat kan niet de bedoeling zijn. Enfin, ik los het nog wel eens op, maar het werd uiteindelijk tijd om mijn kroost eten te geven en in bed te steken, dus ja…

Geplaatst op

Op bezoek bij omoe

We waren nog steeds niet gaan nieuwjaren bij mijn grootmoeder in Ursel, dus dat werd zo langzamerhand hoog tijd.

Ik dus de auto volgeladen – iets later dan gepland, want de kinderen waren hier ongelofelijk mooi aan het samenspelen –  en richting Ursel. Na wat gezoek vonden we oma in de eetzaal, waar ze vrolijk aan het zingen was, en kregen de kinderen onmiddellijk een halve doughnut toegestopt van de verzorgster. Daarop togen we vrolijk naar de cafetaria, en vrolijk is wel het woord, ja ^^

IMG_3555

Daar werd er gekletst, respectievelijk cola, warme choco of ice tea gedronken, en door de kinderen eigenlijk onnoemelijk braaf gewezen.

Dik drie kwartier later reden we naar oma – mijn ma – omdat die toch op de weg naar huis ligt, en ik dan een amaryllis die op het punt staat te bloeien, kan meenemen. Ha ja, zij trekken als volleerde gepensioneerden naar Gran Canaria voor een weekje :-p

Daar waren ook Alexander en Marie-Julie, en binnen de drie minuten – ik overdrijf niet – ontaardde het daar al in een immens kussengevecht. Onderstaand filmpje was op een moment dat het ergste eigenlijk al voorbij was, en ze al wat aan het kalmeren/moe worden waren. Het lawaai daarvoor was tien keer erger, geloof me.

Tegen zessen reden we naar huis, want om zeven uur moest ik al in de Blandijn staan, voor een lezing door studiegenoot Yanick Maes over De rerum Natura van Lucretius. Echt wel interessant.

Maar om negen uur, toen ik thuis was, ben ik toch in de zetel geploft. Poeh.

 

Enfin, ’t was weer een goeie dag!

Geplaatst op

Het nuttige en het aangename

Omdat de kinderen bij mijn ma waren, konden wij hier heerlijk uitslapen. Enfin ja, langer dan tien uur lukt me toch niet, maar zo’n uitgebreide douche kunnen nemen, zonder dat er minstens ééntje komt zagen, dat doet ook deugd. Tegen half één gingen we ze ophalen, en had ik mijn ma kunnen overtuigen – nu ja, veel overtuigen was er niet aan, ze kwam zelf met het idee af, eigenlijk feitelijk – dat we daar nog gingen blijven eten. En man, ze kan nog altijd fantastisch lekker konijn klaarmaken! En die erwtensoep dan!

Ik was de beloofde taart vergeten en ging die dus nog vlug halen, en rond een uur of drie reden we dan nog even langs mijn grootmoeder van bijna 93, die ik al een tijdje niet meer gezien had.

Tegen half vijf waren we thuis in een rustig, proper huis, met nog een zalige zondagavond voor de boeg. Heerlijk gewoon. Eigenlijk gewoon stressvrij, en dat komt niet zoveel voor hier ten huize.

Geplaatst op

Van boswandelingen en honderdjarige verhalen

De dag begon heerlijk gezapig, zoals een vakantiedag hoort te zijn. Ik had in mijn hoofd dat ik rond een uur of drie nog naar mijn grootmoeder wilde, maar er werd hier ten huize zo fantastisch – en stil – gespeeld, dat ik het over mijn hart niet kreeg om de kinderen te roepen.

Pas toen ze joelend en dansend naar beneden kwamen om een vroeg vieruurtje, nam ik hen op sleeptouw. Meer dan een giletje was niet nodig, op deze onmogelijk warme bijna-novemberdag. We reden voorbij het rusthuis, liepen de bossen van Lembeke in, en zagen hoe het zonlicht de duizenden spinragdraden tussen de bomen deed glinsteren.

We speelden, we renden, we dansten, we bekeken paddenstoelen, we ritselden door de blaadjes, en we genoten vooral.

En met een uitgewaaid hoofd waaiden we binnen bij mijn grootmoeder, die over een maand 103 wordt. Ze keek met een gelukzalige glimlach naar de kinderen, en herleefde helemaal. En toen stelden de jongens vragen over honderd jaar geleden. Of ze zich nog iets herinnerde van de eerste wereldoorlog.

Ze hoefde geen moment na te denken. Jazeker, knikte ze vol overtuiging, ze herinnerde er zich nog behoorlijk wat van. Bij het begin was ze drie, maar tegen het einde was ze nog net geen zeven. De blik in haar ogen werd tegelijk peinzend en vurig. Hoe ze als kind op het bankje aan de straat zaten, en de mensen met stootkarren en handkarren en pak en zak zagen voorbijkomen. En hoe haar vader, de brouwer, vroeg waarom ze wegtrokken. “Ha, moar ’t es oorlog, meniere!” Waarop hij antwoordde dat de Duitsers toch geen mensen opaten. En hoe zij op het bankje zat, en toekeek.

Of – en toen schoten haar ogen werkelijk vuur – de geluiden. Dat kon ze nog steeds horen, zei ze: hoe de Duitsers op een dag zonder een woord uitleg met een grote camion het erf opreden, en hoe zij buiten kon horen hoe de Duitsers de grote koperen brouwersketels aan stukken sloegen, om het koper mee te kunnen nemen. En hoe haar moeder huilde. Dat geluid, zei ze, van de hamers op die koperen ketels, dat kon ze nu nog steeds horen. Ondanks alle hoorapparaten.

Mijn zonen zaten erbij met open mond. En probeerden zich  voor te stellen hoe het zou zijn om je geluiden van honderd jaar oud te herinneren. Geluiden, indrukken en gezichten die je nooit vergeet, ook al doe je er nog honderd jaar bij. Het lukte hen niet.

En dus gaven ze omoe een warme knuffel, en dansten de warme herfstavond in. Waar het intussen al donker geworden was, zonder dat iemand het gemerkt had.

IMG_2365

IMG_2356

IMG_2371

IMG_2373

IMG_2377

 

Geplaatst op

Op bezoek bij omoe

Omdat Merel het zo lief gevraagd had, en de gedachten blijkbaar ook door haar hoofd bleven spoken, laadde ik de kinderen in de auto, en reed naar Sleidinge, naar mijn grootmoeder.

In november wordt ze 103, maar ze is nog behoorlijk bij de pinken, en leest zelfs nog steeds zonder bril. De jongens waren vooral geïntrigeerd door het feit dat zij de Groote Oorlog nog bewust heeft meegemaakt – ze is van 1911, en was dus 7 bij de bevrijding – en vooral dat zij een vrouw was met drie kinderen tijdens de tweede Wereldoorlog. Wolf wilde haar eigenlijk een paar vragen stellen daarover, maar ik had een fotoboek mee van ons gezin het afgelopen jaar, en dat heeft ze nauwgezet en uitvoerig zitten bekijken, met vragen over wie wie was en zo.

Aan die vragen zijn we niet toegekomen, maar wel aan een fijne namiddag. Merel week quasi geen moment van mijn zijde, en was helemaal gerustgesteld toen ze haar overgrootmoeder zo bezig zag. En oma? Die genoot.

IMG_0731

Geplaatst op

Oma

Het was alweer veel te lang geleden dat ik mijn oma nog had gezien. Ik geef het toe, ik sta niet meteen te springen om een half uur te rijden om met haar te gaan kletsen, en dan een half uur terug te rijden, terwijl de kinderen zich vervelen. Maar zij is er zot van, van die kinderen, en eigenlijk denk ik elke keer weer dat ik wat vaker zou moeten gaan.

Vandaag had ik mezelf eerst uitgenodigd bij mijn ma om te eten – viskroketten zijn een gegarandeerde hit bij de kinderen – en zaten we met acht aan tafel, en konden de kinderen spelen met die van mijn broer, Alexander en Marie-Julie. Intussen zette ik de PC van mijn ouders nog eens op punt, en konden we ook oeverloos kletsen. Ha ja, want het was zo lang geleden dat we elkaar gezien hadden natuurlijk :-p

Tegen half vier pakten we ons op, en reden naar het rusthuis. Alwaar Merel op de schoot van oma – omoe, zoals zij ze noemen – vrolijk in de rolstoel mocht, en we in het cafetaria iets gingen drinken.

IMG_1203

IMG_1202

Er zit net geen 90 jaar verschil tussen, tussen die twee.