Geplaatst op

Omen XIII: Katrinaburg, deel twee

Na de hilarische repetities kon ik als diva niet zo veel meer doen en liep ik maar wat rond. Het viel me wel op dat ik geen enkele keer tot bij de tenten ben geraakt, toch het grootste deel van het terrein.

Op een bepaald moment – het zal al rond twee uur ’s nachts geweest zijn – ging ik me even aanmelden in het spelkot, omdat het welletjes was geweest, vond ik. En toen bleven we nog even wachten, want als het aan de spelers lag, zat de kans er wel in dat ze nog ’s nachts een scéance gingen doen om tot bij de Korda te geraken. En jawel…

Rond half drie ’s nachts gingen we opnieuw in Kordamodus, stonden we gevechtsklaar en werden we op de valreep gered van de big baddie. Alleen vertrouwden de spelers ons voor geen half haar – ik zou dat ook niet gedaan hebben – en zijn ze ons in elkaar beginnen timmeren. Allez, toch een poging, want ik denk dat wij op papier toch de drie zwaarste vechters waren, en IRL de andere twee toch vrijwel ook in het echt. Enfin, na een behoorlijk lang, bijzonder spannend moment waarbij ik echt dat dat we eraan gingen, werden de vijandelijkheden gestaakt en bleken we het overleefd te hebben.

En dan sta je daar, om half vijf ’s morgens, vol adrenaline, als oud kapot wijf. Het heeft even geduurd voor ik kon slapen, en ik ga dit zo hard bekopen, dat weet ik nu al. Maar wat een gevecht! Wat een intensiteit! Wat een heerlijke scène!

De volgende ochtend deed pijn, ja. Maar ik stond alweer vrolijk de diva uit te hangen, en uiteindelijk kwam er toch de voorstelling. Ik geef het eerlijk toe: tijdens de supersnelle laatste blabla-repetitie – er was iemand vervangen, de Bhanda Khor hebben een stamlid verloren en ze zag het niet meer zitten om mee te spelen – heb ik in mijn broek gedaan van het lachen. En de voorstelling zelf, die was ook best wel te pruimen, het publiek lag in elk geval plat. Ik heb me ongelofelijk geamuseerd, en dat is ook wel te zien aan de schitterende foto’s van Sara Brys.

Dik in orde, heerlijk ontspannende en tegelijk spannende Omen, ik ben mentaal eventjes weer helemaal opgeladen.

Geplaatst op

Omen XIII: Katrinaburg

Toen ik mijn briefing kreeg, ben ik gewoon luidop in de lach geschoten. Zoals altijd sloeg scenarist Bard de nagel op de kop: ik moet een toneeldiva op haar retour spelen! Met uitzinnige eisen en verwachtingen en vooral een immens ego, en ik hoefde me niet in te houden. Met andere woorden: gewoon puur plezier, geen politieke of andere bijbedoelingen, gewoon een toneelstuk spelen met mijn toneelgroepje en enkele gerekruteerde spelers.

Het begon nochtans met enkele dramatische scènes met Olga, het hoofd van de Korda clan. We stonden er met de drie hoogste Korda, ik proclameerde dat er zware problemen waren en duidde een aantal spelers aan dat moest meekomen voor een beraadslaging. Wat me opviel, was dat geen enkele, maar dan ook geen enkele speler blijkbaar een enkel moment twijfelde of ze wel mee zouden gaan: allen stapten zonder meer naar voor en kwamen mee.

Sara Brys heeft er trouwens een paar fijne foto’s van, al zie je Olga niet echt duidelijk. Maar een heerlijk intense scène, dat wel.

En toen, redelijk laat door een misverstand, switchte ik naar de toneeldiva. Mijn toneelmeester was al bezig met audities onder de spelers en ik ging vrolijk meedoen. Trànen gelachen! Serieus zeg, sommige mensen smijten zich echt volledig.

We konden zowaar zelfs een Bhanda Khor rekruteren! Ik kijk echt al uit naar de voorstelling zelf!

Soit, in de loop van de volgende dag probeerden we een repetitie op poten te zetten, maar daar kwam eerst een triatlon en daarna een gladiatorenduel roet in het eten gooien. Tsja, dan zijn we als toneelgroep maar uitdrukkelijk aanwezig geweest tijdens de festiviteiten, onder een paviljoentje dat we heel snel hadden ingepikt…

En toen kwamen de repetities. Echt, het is lang geleden dat ik nog zo gigantisch hard en veel heb moeten lachen, een paar slappe lachs inbegrepen. Het toneelstuk was dan ook behoorlijk kolderesk: een bizarre vorm van de Midzomernachtdroom van Shakespeare. Het vreemde was, dat het vooral een boom was die de show stal. Om een of andere reden zat er een boom in het stuk verwerkt die af en toe moest bewegen, maar Laurens heeft me doen huilen van het lachen.
Nee, echt, ik heb na de repetitie een stevige Dafalgan moeten nemen omdat ik zware koppijn had van de combinatie van te weinig slaap, te weinig vocht, te veel zon en vooral te veel lachen.

Zelden op een larp zo veel ongecompliceerde leute gehad, zeker met een idioot toneelstuk. Het was exáct wat ik nodig had. Maar de opvoering zal dus niet voor vanavond zijn, wel voor morgenvoormiddag.

De rest is overigens voor morgen.

Geplaatst op

Omen Cambria: u was goed!

Jawel, ’t was een goedje, ondanks de voet.

Het begon al heerlijk op zaterdagavond met de begrafenis van de dochter waarvan ik niet eens wist dat ze dood was, en waarvan de spelers dus eerst niet wisten dat ik de moeder was. Tsja.

En dan begon het gedoe rond de verkiezingen, met alle mogelijke gekonkelfoes. Dat was mijn hoofdbezigheid op zaterdag, met daartussen vooral nog meer gekonkelfoes. Amusant, dat zeker! Maar doodvermoeiend, zeker door de kapotte voet en rug.

Ik ben voor het eerst ook twee keer een dutje gaan doen, gewoon omdat het niet anders kon: ergens in de namiddag ben ik een uur plat gegaan, en ’s avonds na het eten nog eens twee uur. Blijkbaar hadden de spelers dat wel door, ofwel zag ik er plots een stuk uitgeruster uit, want ik kreeg van verschillende kanten de vraag of ik goed geslapen had.

En dan was er dus die nachtelijke escapade waardoor het extreem laat werd, maar ik moest in de voormiddag als Scarlet echt nog een paar dingen afhandelen.

En dan – surprise surprise voor de spelers – mocht ook Olga heel even haar opwachting maken. De spelers waren namelijk grotendeels gestrand daar in Cambria doordat hun schepen vernield of beschadigd waren. En wie oh wie komt daar met een gigantisch schip, de Inferno? Jawel, Korda: zowel de landschout Berger als ikzelf dus. Ik moest lachen: de meeste spelers waren bijzonder opgelucht ons te zien.

Maar vooral de opmerking van de  Khaliërs  – het lokale bosvolk, zeg maar – deed me gniffelen: “Zo nen groten boot? Met Mannheimers? Daar gaan wij niet op, we zoeken wel een andere manier om terug te geraken! Oh wacht, het is met dat mens van Korda? Dan is het goed, we gaan wel mee.”

En toch is dat personage evengoed een genocidepleger, toch? Tsja…

Met zeer veel dank aan Sara Brys voor de fijne foto’s!

Geplaatst op

Entree van de Groothertog!

Jawel, eindelijk nog eens een Omen mini! Allez ja, mini qua tijd, want qua volk is het zo goed als een gewone Omen, meer dan 100 man.

Dat het larpen deugd doet, dat had ik al gezegd. En dat ik dolgraag Olga speel op Omen, dat ook. Intussen is ze gepromoveerd tot markiezin, dat kan ook wel tellen. Maar vooral: nu haar broer en neef als heksen buiten de wet zijn gesteld, is het haar zoon Volkar die de nieuwe groothertog van Midmark is. En aangezien die pas 15 is, is zij nog zijn regente en heeft zij de facto de macht in handen.

Volkar was tot hiertoe nog een nobele onbekende voor de rest van de spelers, maar nu is het langzamerhand tijd dat ook hij zijn entree maakt , en dat kan eindelijk omdat Wolf, jawel, ook zo goed als 18 is! Pas vanaf de leeftijd van 18 kan je meespelen op de weekends van Oneiros, maar op een mini kan het vroeger, als de ouders of een (tijdelijke) voogd mee zijn. Meestal speelt zo’n jonge speler dan het derde orkje van links, of een lijfwacht of een of ander klein rolletje, kwestie van het spel te leren door te observeren.

Maar Wolf? Goh, zei spelleiding, het is uw zoon, hij heeft al veel gelarpt in de jongerenlarps én geroleplayed met de Demuyteres, hij kan wel wat hebben. En we hebben uw ingame zoon nodig, en wat is dan logischer dan dat hij dat komt spelen? Dan hebben we die speciale band die sowieso bestaat tussen moeder en zoon.

En dus werd Wolf meteen voor, euh, de wolven gegooid. Meteen in het diepe, zonder zwembandjes. Hoofd van clan Korda, de sterkste clan in het spel. Groothertog van Midmark, na de koning, de koningin en de landschout het zwaarste personage in het spel.

Goh, zei Wolf, ik ga wel wat onzeker zijn, zo tussen al die gevestigde spelers en zware larpers.

No shit, Sherlock. Maar gelukkig is het ook Volkar zijn eerste publieke optreden en mag hij onzeker zijn. En zoekt hij nog zijn weg. Ook al zit hij dan meteen in de jury van een koninklijke Ting en moet hij een publieke eed zweren aan de koning ten overstaan van alle edelen.

Ge wilt niet weten hoe trots ik ben.

Geplaatst op

Omen XI Witfort: de bedenkingen

Dit was wat ik na het weekend neerschreef op de Facebookpagina van het evenement:

Geloof me, niks zo goed om uit de Omenbuzz te geraken dan u in gala te moeten opkleden. En dan kleedt ge u weer om, opent ge uwe FB, en komt die buzz keihard terug.
Ik heb me gi-gan-tisch geamuseerd.
– Dank u, spelleiding, om me de kans te geven dit fantastisch personage te mogen neerzetten. Het voelt veel meer aan als een speler dan een figurant, zij het dan eentje met doelen die voor mij bepaald worden, maar verder zelf ook geen flauw idee van wat er staat te gebeuren. Héérlijk.
– Uiteraard een dikke knuffel voor mijn Korda crew. Serieus gasten, gulder mist allemaal een paar vijzen. Een audiëntietent? Voor Olga, ingericht en al? Bende zotten. Het was fantastisch om met jullie te mogen spelen, en ik hoop dat Olga jullie niet al te veel heeft doen afzien. Ik voel me zo ongelofelijk welkom, bedankt. Echt.
– Glashtyn. Dat er bij jullie een vijs los zit, dat wist ik al lang. Commodore, bedankt voor de brutale eerlijkheid, de Golyndische visie, om me nog meer te doen twijfelen. Voor het vertrouwen rond de kinderen, voor het bezorgen van een trauma. En voor de tranen met die laatste opmerking. Klootzak
– Isabella, voor die maffe bevalling. Gij gestoord wijf gij ^^
– Eph, voor de intensiteit. Om Eph te zijn.
– Roys, voor het fijne rollenspel.
– Kentigern, om zo fantastisch mee te spelen, ook al waren we u nogal aan het ambeteren.
– Prins Harald, voor de verstandhouding en de gesprekken. Eindelijk een prins die me ligt.
– Dames, voor het fruitbuffet. Ik kan al niet wachten op de Westerlandse boomgaarden.
– iedereen die aan mijn vuur is komen zitten. Het was er druk, maar het was er gezellig en divers. Ook al werden de aanzetten tot feestjes keer op keer brutaal verstoord.
– een speciale vermelding voor mijn ridder Olaf. Ge weet wel waarom, Wim. Hartjes.
– al de rest die ik vergeten ben, want dat is altijd opnieuw zo.

Ik had een superweekend, ik ben helemaal opgeladen voor de komende examens. Merci allemaal.

Geplaatst op

Schizofrene dag

Deze ochtend liep ik nog rond als Olga, een vikingvrouwe, met lijfwacht om me heen, een grote bek opzettend tegen een of andere jonker.

Rond de middag sprong ik in mijn auto, reed gezwind huiswaarts, at iets, nam een douche, tutte me uitgebreid op, en reed richting de Machariuskerk om er een klassiek concert te zingen. En te presenteren zonder micro, dat ook. Ugh.

Ik kan je verzekeren: ik ben nog nooit zo snel uit een LARPvibe geraakt als vandaag.  Het concert was goed, gelukkig, en de presentatie, welja, ik heb mijn best gedaan om tot aan het einde van de kerk te geraken met mijn stem.

Maar het contrast was groot. Echt Jeckyll-Hyde, geloof me. En Bart en Merel zijn komen luisteren en vonden het goed, en dat deed me echt veel deugd.

 

Geplaatst op

Omen XI: Witfort

Dat het echt toch mijn favoriete larp blijft, zeker als ik Olga Vedorsdotter mag spelen, burggravin van Korda.

En al zeker sinds er de Korda Boys zijn. De jonker was dan wel niet mee, zijn entourage wel, en vooral ook ridder Olaf. Die voor Olga gewoon een audiëntietent voorzien had, compleet met tafeltje met kandelaars, attributen en een koninklijke stoel. Goed zot, die mannen! Ik was bijna van plan om ook in de tent te slapen, Wim had zelfs mijn bed mee, maar aangezien er geen elektriciteitskabels mochten liggen en mijn elektrisch dekentje dus niet bruikbaar zou zijn, heb ik het maar zo gelaten. Misschien maar best ook, want het was behoorlijk koud.

Maar verder?

Een moeilijk geval, met een koning en een kroning en vuige plannen en twijfels en keiharde gesprekken en nog meer twijfels. Olga, die voelt echt aan als een speler. Met door spelleiding opgelegde doelen, dat wel, maar verder mag ik zo volkomen mijn goesting doen, met het volste vertrouwen van spelleiding.

Zalig, echt zalig. Een beter verjaardagscadeau dan dit soort dingen kan ik me niet wensen.