Aardbeitjes

Die moestuin van ons, die ziet er eigenlijk niet zo slecht uit. Enfin, niet dat er veel in staat, want de gezaaide wortels zijn ongeveer een centimeter opgekomen, en toen was het plots gedaan. Maar onze aardbeiplantjes, die doen het prima! Sinds vandaag hebben we aardbeien, en voor zover ik kan zien, zullen we er elke dag wel een paar hebben, vanaf nu.

Verder heb ik nog niks gedaan in het achtertuintje: de platen staan klaar om geschilderd te worden, maar eerst wilde het maar niet stoppen met regenen, en toen verstuikte ik mijn voet, dus ja…

Maar ik geniet er wel intens van, van dat stukje tuin naast mijn bureau, zeker nu ik daar voortdurend kleine rode bolletjes zie verschijnen. En Kobe, die is apetrots.

 

Project tuin: de moestuin en de speeltuin

Bijzonder knappe service van grootplezier.nl: ik had een hele tijd geleden al uitgeplozen welk speeltuig ik nu precies wilde, maar had het nog niet echt besteld. Dat deed ik gisteren in de namiddag, en deze morgen kreeg ik een vriendelijke Nederlandse stem aan de telefoon: “Of ik voor veertig euro ook de zaagservice wilde: dan zagen we voor u meteen het hout op maat. Als dat zo is, dan kunnen we uw speeltoestel volgende week leveren. Kiest u niet voor de zaagservice, dan laden we meteen de vrachtwagen, en komen we het straks nog voor de middag leveren.”

Ah bon. Een beetje overmoedig zei ik dat ik het zelf wel zou zagen, dat ze het meteen mochten leveren, dan konden we het dit weekend nog in elkaar zetten.

En jawel, tegen de middag reed er een camionette fluks de oprit op, en begonnen twee Hollanders vrolijk een hoop balken en twee kartonnen dozen uit te laden. Ik moest even slikken, toch wel.

IMG_3009

Wolf en ik sleepten de werktafel buiten, installeerden de tafelcirkelzaag, haalden boormachine, schroefmachine en nog een hoop ander gerief boven, en begonnen de handleiding te lezen. Veel werk, maar ik zag het wel zitten. Want als ik eerlijk ben: ik doe dat gewoon doodgraag! Enfin, we begonnen eraan, Wolf en ik.

Maar eerst reed ik nog snel met Wolf naar de Aveve, om aardbeiplantjes en wortel- en pastinaakzaadjes, en teelaarde en dergelijke. Kwestie van die moestuin echt op te starten.

En daarna begon dus het echte werk: het maken van een eerste frame. We zaagden balken, balkjes en planken, boorden gaten voor, draaiden daar lange houtvijzen in en zetten een constructie recht. Daar moeten dan lange diepe gaten door om bouten vast te zetten. Veel vijzen, veel bouten. Veel freeswerk dus ook.

En da’s nog maar het begin, want dan komen daar nog massa’s plankjes overal tegen. Poeh. Maar wel wijs :-p

Werken en plezier!

Ik was vast van plan om al vroeg in de tuin te beginnen werken, samen met de jongens, maar die waren net zo ongelofelijk mooi samen aan het spelen met hun zusje, dat ik het hart niet had om hen te storen. Het was dus iets later dan voorzien, maar bon, er werd gewerkt in de tuin, en hoe!

Ik wilde eigenlijk eerst de border vooraan afwerken, maar mijn oog viel op het compostvat dat ik eigenlijk dringend op zijn plaats wilde zien, maar daarvoor moest er wel eerst een haagboompje uitgedaan worden. Boompje is echt wel het juiste woord… De rest hadden ze uitgetrokken met de kraan, en Wolf en ik snapten al snel waarom. Ik ben beginnen graven, en heb er Wolf bijgehaald na verloop van tijd, om samen te graven, te trekken, te knippen met de takschaar, en zelfs de bijl erbij te halen. We zweetten ons te pletter, maar zijn allebei even koppig, en dus was op een bepaald moment het boompje eraan voor de moeite. Nog wat later waren de put en de hoop aarde geslecht, en stond mijn compostvat te pronken. Ik heb wat gras van eergisteren uit de container gehaald voor een bodempje, en het was al gloeiend heet, tot grote verbazing van de kinderen.

Terwijl ik daarna aan het eten begon, begonnen de kinderen aan de moestuin, en meer bepaald aan het ingraven van boordsteentjes. Een stevig werkje, maar het lukte wel.

Na het (late) eten moest er nog opgeruimd worden en fagot gespeeld worden, en dus was het bijna drie uur voor we richting Ronse vertrokken, in plaats van de voorziene twee uur. Tsja…

We reden fluks voorbij de straat van Omaly, en hielden halt een paar honderd meter verder om er een parkje te ontdekken dat ons nog nooit was opgevallen. Best mooi, en uiteraard met een fijn verstopte cache. Dat is net het leuke aan geocaching: je komt op plekjes waarvan je anders nooit het bestaan zou ontdekt hebben.

Tegen half vijf waren we dan bij omaly in het ziekenhuis, en ik moet zeggen, ze zag er zeker niet slecht uit! De heup viel best mee, zei ze, ze had veel meer last van haar arm en schouder. Daar had ze daarvoor al last in gehad, en door de val was het er niet op verbeterd. We kletsten genoeglijk wat, Merel at de helft van haar boterhammen op, en we genoten van de paaseitjes van de paasklok.

En toen wilden we nog wat caches zoeken in de buurt. We parkeerden aan de MUST (textielmuseum) en bewonderden er het mooie weefgetouw, maar vonden er helaas geen cache. Volgende keer beter. De andere twee caches op wandelafstand vonden we wel, maar toen begon het vrij hard te regenen, en deed Wolfs voet ook plots gemeen veel zeer.

Enfin, drukke maar fijne dag gehad. Ze gaan goed slapen, de kinderen.

Pompoen

Eerder dit jaar heb ik nog eens een poging tot moestuin ondernomen. Zo eentje waar ik dan geen werk meer insteek, weetuwel.

De zes broccoliplantjes zijn vakkundig opgevreten door de slakken en ander ongedierte, ondanks de vele slakkenkorrels die ik gestrooid heb. Escar-go, ik vond de naam overigens wel goed gevonden, alleen veegden die beesten er hun spreekwoordelijke voeten aan.

De uitgeplante kruiden zagen het wel min of meer zitten. De munt doet het fantastisch, maar ook de basilicum laat zich niet onbetuigd. De peterselie is een twijfelgeval, en de koriander en de tijm zagen het niet echt zitten.

De pompoen, daarentegen… Ik kreeg de ene bloem na de andere, zelfs nu nog, en dacht dat ik dus een rijke oogst ging hebben. Ja mijn oren… Hier en daar zag ik kleine bolletjes verschijnen aan de basis van de  bloemen, en dat was dat. Eéntje is een stapje verder gegaan, maar ook hier kan ik het bezwaarlijk een succes noemen. Kijk maar…

pompoen

De plant zelf, die is wel enthousiast, ja. Een meter of vijf lang is ze, vermoed ik.

Volgend jaar beter, zeker?