Geplaatst op

Heksje Merel

Gisteren mocht Merel in Halloweenkleren naar school, en ze heeft zo’n mega schattige heksjesoufit in geel met zwart en een grote zwarte kat.

Toen we gisteren rond vier uur thuis kwamen, zat niet alleen een prachtig geschminkte gele heks, maar ook nog een paarse heks op ons te wachten.

Wat was er nu gebeurd? Wel, Lieze mocht voor de allereerste keer samen met haar zus Kaat te voet naar huis. Ze moest gewoon maar samen met Merel in de rij gaan staan, dat was de juiste rij. Alleen was Kaat langer in de klas gebleven om nog iets af te werken, en had ze daardoor haar rij gemist. Ze was ze nog achterna gelopen, en pas een eind verder, daar waar haar stukje rij al lang was afgesplitst van de rij die onze kinderen volgen, had ze opgemerkt dat haar zusje niet mee was. Die was namelijk vrolijk babbelend met Merel verdergestapt, zonder te weten waar ze eigenlijk naartoe moest. Kaat was dan in een halve paniek geslagen, terug mee gegaan met de juf naar school, en daar hadden ze gelukkig het verstand gehad om naar mij te bellen om te vragen of Lieze bij ons zat. Ik zat op dat moment nog wel in de auto, maar Kobe had me gebeld zodra ze thuis waren gekomen, met de boodschap dat Lieze per ongeluk mee was. Gelukkig was Kaat meteen gerustgesteld, en zat ook mama Els daar niet zo mee in. En Lieze? Die vond het de max dat ze met Merel kon spelen.

Maar ook vanavond ging Merel lekker met Lieze heksje spelen. In de Lange Velden, de nieuwe wijk waar ze woont, is er namelijk echt een trick-or-treat georganiseerd. Daar waar ze mogen aanbellen, hangt er een affiche uit of brandt er een kaarsje. Els ging met de vier meisjes op stap, en blijkbaar vonden ze het heerlijk.

IMG_0545

Pas na half tien waren ze terug, doodop maar helemaal vrolijk. Die twee, dat is toch echt twee handen op één buik. Heerlijk!

Geplaatst op

Ankoria

Gisterenavond bracht Bart Kobe en Merel naar Wetteren, bij Charlotte en Thomas, die hen dan meenamen naar Geel voor de kinderlarp Ankoria.

Ik was uiteraard van plan om met hen te gaan, maar daar is vanzelfsprekend geen sprake van. Ik had dan ook al schrik dat ze gewoon niet zouden kunnen gaan, en ze keken er allebei zo hard naar uit… Maar bon, Thomas en Charlotte to the rescue dus. Wolf hielp hen met het verzamelen van hun spullen, en ik luisterde en zag dat het goed was.

Ik moet wel toegeven dat ik jaloers was op de figuranten ginder: ik had ook dolgraag in dat stralende weer een norn gespeeld, maar bon, ik was al ongelofelijk blij dat mijn rug er niet voor zorgde dat zij dat moesten missen. Bart is hen dan ’s avonds gaan ophalen daar in Geel: een uur en een kwartier rijden, eigenlijk valt het nog mee, vergeleken met veel andere locaties in het verre Limburg.

Hebben ze ervan genoten? Heel erg, zo merk ik. En ik heb ook feedback gekregen van andere ouders, en daar ben ik zeer dankbaar om. In het begin moest Merel nog wat wennen, zoals altijd, en haar initiële angst overwinnen, en dus nam Annelies haar op sleeptouw. Na een tijdje trok ze zelfstandig op met haar Ankoriavriendinnetjes Manon en Annika. Dik in orde. En Kobe? Die speelde het op zijn Kobes: hij had een vriendje gevonden met wie hij het spelsysteem uitploos en de beste combinaties van vaardigheden en spreuken opstelde om zo nog veel krachtiger te worden. Hij is er intussen een van de zwaarste spelers geworden, wegens al meedoen sinds hij vijf is. Maar zijn ogen straalden…

Het ongelofelijk leuke aan Ankoria is dat alle ouders daar ook zelf larpers zijn, en dat ik hen zo goed als allemaal ken. Daardoor weet ik dat mijn kinderen sowieso goed opgevangen worden, wat er ook scheelt. Dat is wat je zelf ook doet: een huilend of ongelukkig kind? Gewoon even luisteren, gewoon even knuffelen, en dan een handje vasthouden, en dat komt goed.

Geplaatst op

Meisjesbureautje

Eigenlijk was Merel al van in de voormiddag aan het popelen, toen we samen in de stad liepen tijdens Wolfs muziekles: haar nieuwe bureau zou er vandaag met wat geluk zijn! En jawel, toen het verlossende smsje kwam, stond ze zowaar even te dansen midden van de straat.

Kort na de middag namen mijn dochter en ik dus de auto richting Weba, waar ze met een stralend gezichtje aan de kassa zelf haar bureau ging betalen. Je had de kassierster haar gezicht moeten zien! Enfin, iets later stonden we aan de laadkaai van de Weba, en nog wat later hielpen papa en Wolf het pakketje naar boven te brengen. En toen was het duidelijk meisjeswerk: er moest een bureau in elkaar gevezen worden!

Merel haalde schroevendraaiers, stofzuigers, breekmessen, stopte pluggen in gaten, nam de juiste stukken, en keek ernstig toe hoe ze het eventueel zelf zou moeten doen. Ik legde uit wat ik deed, hoe ik het deed, en we zagen dat het goed was.

En Merel, die glunderde vooral.

IMG_2953

Geplaatst op

Bureau…

Merels kamer was een puinhoop. Ik bedoel maar: een puberkamer had er niks aan. Daarom had ik maandag al haar rommel gewoon centraal op haar tapijt in haar kamer gegooid, en de oppervlakten zelf allemaal netjes opgeruimd en schoongemaakt. Toegegeven, de hoop was bijna een meter hoog, jawel. Ze keek ernaar, zuchtte, en begon op te ruimen: de stiften bij de stiften, de kleren in de kast, de poppen netjes bij elkaar, de diadeems op hun plaats in de badkamer…

Terwijl ik zelf aan het opruimen was, had ik vastgesteld dat de oude tafel die ze gebruikte als bureau, eigenlijk echt wel aan vervanging toe was. We hadden het ding destijds gekocht om als luiertafel en badjestafel in de badkamer te dienen, en ze is dus al meer dan tien jaar oud. Dat is er ook aan te zien: een poot staat onherstelbaar scheef, de laminaatrandjes zijn eraf en het blad is volledig gekrast. Mja.

IMG_9292

Haar kamer is nu wel anders ingericht, maar bon.

Ik beloofde Merel dat ze een nieuw bureau ging krijgen, als ze haar kamer volledig netjes opgeruimd kreeg. Wel, ik denk dat ze ongeveer tien minuten heeft lopen dansen. En ja, die kamer was effectief ook helemaal opgeruimd tegen vandaag.

En dus gingen mijn jongedame en ik vandaag richting Weba, om te kiezen. Eigenlijk is dat een fout woord, want ze had één bepaald bureau gezien bij het binnenkomen, en dat was dat.

1350712333

Ik deed nog wel de moeite om alle andere te bekijken, maar eigenlijk was dat een formaliteit.

Alleen… het bureautje was toch wel niet op voorraad, zeker? Je had haar beteuterd gezicht moeten zien. Maar het moest gelukkig niet besteld worden, er stonden nog exemplaren in de winkel in Deinze, en dus ging het zaterdagvoormiddag wel binnenkomen. Goh, daarop kon ze wel wachten, vond Merel. Maar ik denk dat ze toch wel weer de hele Weba door gehuppeld heeft.

Mijn prinses…