Geplaatst op

Heerlijke, rustige, doodgewone zondag

Jawel, mijn pa is thuis sinds vorige maandag maar mag niet meer met de auto rijden, dus ging ik hem tegen half twaalf ophalen in Zomergem. Kleine moeite, en dan kan hij gelukkig opnieuw gezellig bij ons zijn op zondag. Meteen gingen we ook Wolf ophalen die nog in Lovendegem bij Arwen zat.

Er werd binnen gegeten wegens de tafel aan de kleine kant, en dan installeerden we ons buiten onder de parasol. En ons pa deed zijn gewoonlijke werk met de kousen: all back to normal.

Merel wou dolgraag nog zwemmen, maar op haar eentje is daar niet zo veel lol aan. De jongens hadden eigenlijk niet veel zin, maar met blad-steen-schaar lieten ze zich toch allebei nog verschalken tot een plonsje. Het was frisjes, maar blijkbaar best nog oké.

Tegen vijf uur bracht ik mijn vader naar huis, met een klein ommetje via Meirlare, alwaar ik de daar verstopte cache nog maar eens niet vond. Zal voor een derde keer zijn.

Geplaatst op

Zonnige zondag

Oh man, hoe hard heb ik die zon gemist de voorbije dagen! Ik vind sneeuw wel eens leuk, maar dan liefst als ze ligt te schitteren in de zon. Die grijze, grauwe dagen van de voorbije week, daar wordt ne mens zo somber van.

Vandaag, bij het opstaan, viel de zon al door de ramen, en ik genoot van in het begin!
Tegen half twaalf ging ik ons pa halen, en zo rond een uur of vier sommeerde ik hem om op te ruimen, want ik wilde nog met hem een heel kort wandelingetje maken: in de Hulsemwegel (Bredewegel) in Zomergem lag er een cache die we al gevonden hadden, maar waarvan we de code niet hadden genoteerd.
Ideaal om samen met ons pa een 200 meter heen en 200 meter terug te wandelen. Hij loopt nog steeds niet zeker en durft niet met de auto te rijden, maar het betert. Langzaam, maar het betert. Eigenlijk beweegt hij momenteel gewoon te weinig, en dus is zo’n wandelingetje in de namiddagzon ideaal.

We hadden toen wel de extra code, maar misten toch nog altijd eentje, een relatief belangrijke. Ik wist dat we aan de brug van Meirlare moesten zijn, maar had niet echt een idee waar precies. Goh, zei ons pa, laat ons gewoon gaan zoeken, ’t is mooi weer en dan wandel ik nog een beetje extra.

Wij dus naar Meirlare brug om er te zoeken aan beide kanten van de vaart. Helaas, geen cache te vinden.

Het was er wel prachtig…

Ik gooide ons pa af en reed verder. Alwaar ik, bij het opdraaien van de Vaartstraat, prompt stopte, een klein beetje achteruit reed, uitstapte, en een snelle foto nam van ’t sas.