Mauro

Gwen stuurde me eerder deze week een berichtje met de vraag of we deze vakantie toch niet eens samen zouden gaan eten. We hadden eerst gezegd dat we dat in de feestperiode niet gingen doen, maar anders werd het wel heel erg lang voor we elkaar opnieuw zagen.

Vrijdag was prima voor me, ze moest wel voor taxi spelen, en dus koos ik een restaurantje vlakbij waarvan we beiden wisten dat het in orde ging zijn.$

Bij Mauro was ik al een paar keer geweest en zelfs al eens met Gwen, maar dat is me telkens zo goed bevallen dat we dat allebei voor herhaling vatbaar vonden. En vooral: het is maar een paar straten van bij mijn huis vandaan -zij het door heel de omleiding.

Stipt om zeven uur was Gwen hier in de buurt. Met opzet zo geformuleerd, ja, want door die werken was ze compleet haar kluts kwijt en heeft ze de hele wijk een paar keer afgereden. Ze belde toen ze amper 50 meter van ons huis stond, maar ze had het blijkbaar niet herkend. Soit, we waren netjes op tijd in het restaurant voor een aperitiefje, een hoofdgerecht en een dessert.

En uiteraard werd er honderduit gepraat. Het is eigenlijk vreemd hoe wisselend onze gesprekken zijn. Soms gaat het de hele avond over familie en kinderen en wordt er met geen woord gerept over ons werk, soms gaat het enkel over het werk en absoluut niet over de kinderen, en soms gaat het gewoon alle kanten uit, zoals vandaag. Nee, we hebben het niet gehad over familie en kinderen, maar wel over vrienden, bijvoorbeeld, en over (vroegere) collega’s en directeurs en burn-outs en al dat soort dingen, maar ook niet over Latijn op zich, of leerplannen en zo.

Al bij al werd het alweer een zeer aangename avond. Uiteraard, of we zouden dit niet blijven doen.

Avondje Gwen

Gwen en ik probeerden al de hele week af te spreken, maar eerst zaten zij een paar dagen in Normandië, dit weekend zit ik op Haven en volgende week zitten we in de Ardennen, en dus spraken we gewoon gisterenavond af, redelijk op den bots, en niet te ver van mij wegens de rug die het toch niet helemaal doet nog.

Het werd het Italiaanse restaurant Mauro di Puglie hier in Wondelgem: een goeie, atypische Italiaan waar je uiteraard wel pasta’s en pizza’s kan krijgen, maar toch altijd net dat beetje anders. Iets duurder ook, maar daar lagen we zo niet wakker van.

Zoals altijd hebben we het over de meest uiteenlopende onderwerpen gehad: uiteraard over de onderwijshervorming en de nieuwe leerplannen Latijn, maar ook over echtgenoten, kinderen, vakanties, de was, verbouwingen, rugby, algemeen gedoe… De avond was weer voorbij voor we het goed en wel beseften, en ze blijft toch echt mijn beste vriendin. Al 30 jaar…

Dinsdagmiddagen

Mijn lesrooster in september is op zijn minst speciaal te noemen: op maandag en dinsdag telkens maar twee uur les, de woensdag zelfs helemaal vrij, en dan op donderdag en vrijdag twee volle dagen. Het zorgt ervoor dat ik de donderdag- en vrijdagavond niks moet plannen, maar ook dat ik een heerlijk rustige maandag heb (les is van half drie tot kwart over vier) en dat ik ’s middags tijd heb voor lunch, want klaar om twaalf uur.

Vorige week was het een september en moest ik uiteraard de hele dag op school zijn, maar vandaag heb ik al afgesproken met een vriendin. We doen dat wel vaker, vooral in de examenperiodes, wanneer ik tijd heb om eens samen te eten. Mijn favoriete lunchadres hier vlakbij is gesloten op dinsdag, maar gelukkig is er Mauro delle Puglie, een zeer fijne Italiaan wat verderop. Toen ik zei dat het geen typische bolognaise-gooiende Italiaan is, moest ze lachen, maar ze snapte wel wat ik bedoelde. Hij durft inderdaad een moderne Italiaanse keuken te brengen, en die is wel fijn. En het Italiaans-sprekende personeel is eigenlijk ronduit schattig, zeker als ze dan in het Engels met handen en voeten proberen uit te leggen wat er nu eigenlijk precies op de kaart staat.

Het is er wel iets duurder dan ik me herinnerde: ik nam het lunchmenu (voorgerecht + hoofdgerecht, met klein hapje vooraf) voor twintig euro, zij nam enkel een hoofdgerecht, en we bestelden er elk een half litertje water bij, wat ons bracht op exact 50 euro. Mja. Maar wel zeer lekker, en best wel mooi gebracht.

Voor de koffie zijn we bij mij thuis in de zetel gekropen: Annick had heerlijke speculooscake mee, en mijn latte’s zijn onovertroffen sinds ik dat melkopschuimding heb.

Volgende week dinsdag staat voorlopig nog open, de twee weken daarna zijn al ingenomen. En daarna is het zien hoe mijn nieuwe rooster zal zijn. Maar ik geniet er alvast van!