Na de stevige nachtrust was gelukkig alles in orde vanmorgen. Ik ontbeet, kleedde me aan, en zag dat het goed was.
Burssens kwam even langs, en ik zei dat ik zo blij was van de operatie, want dat ik geen pijn meer had. Hij schoot in de lach, en zei dat hij dat nu niet bepaald vaak te horen kreeg.
Maar wat was er nu precies aan de hand? Wel, het was niet één, maar wel twee zenuwen die allebei ontstoken zaten, geïrriteerd en opgezwollen, en er was zowaar een neurinoom aanwezig, dat hij opgestuurd heeft voor onderzoek.
Even wikipedia raadplegen:
Een neuroom, ook wel neurinoom is een kleine, goedaardige woekering van zenuwweefsel die ontstaat op een plaats waar een zenuw beschadigd is, doordat de zenuwuitlopers blijven groeien in een poging hun aansluiting te hervinden maar daarvoor geen richting hebben. Hierbij ontstaat een kluwentje van zenuwvezels dat vaak als een enkele mm groot bobbeltje voelbaar is en meestal bij aanraking een gemene pijnscheut veroorzaakt. (Als hij geen pijn zou veroorzaken wordt een dergelijke kleine afwijking in het algemeen niet eens opgemerkt).
De beschadiging kan bijvoorbeeld het gevolg zijn van een val op een rand of van een operatie, waarbij in het litteken weleens neuroompjes ontstaan. Speciale vermelding verdient Mortons neuroom, dat soms ontstaat als een zenuwtje in de voet tussen twee middenvoetsbeentjes bekneld raakt.
Juist ja. Nu ja, hij had alles netjes opgekuist en het zag er goed uit, zei hij.
De drain ging eruit, en in plaats van het dikke verband kwam een elegant klein verbandje bovenop een kleine snee. De bandagist was ook al langs geweest, en die had me een speciaal schoentje bezorgd, eentje met een speciale zool om de voorvoet te ontlasten.
Enfin, Bart nam me mee in een rolstoel, maar eigenlijk kan ik gewoon stappen, zij het al mankend. Zolang ik op mijn enkel steun en niet op mijn voorvoet, lukt het probleemloos. Dik in orde dus!
En thuis werd ik omver geknuffeld door de kinderen, en werd ik netjes in de zetel geïnstalleerd, alwaar ik prompt nog eens in slaap viel.
Straks dan richting het UZ met Wolf: dat moet wel lukken, denk ik. Ik heb in elk geval geen pijn.
