Geplaatst op

Verrassingsfeestje

De uitnodiging had ik al maanden geleden gekregen: Koen en Lorre waren vier jaar getrouwd én Koen verjaarde nog eens ook, en dus gaf Lorre een uitgebreide drink in de Geeky Cauldron. Ik heb het al gezegd: ik heb gewoon een stamcafé in Antwerpen!

Wolf was zowaar ook uitgenodigd en glunderde, en dus trokken mijn oudste zoon en ik vrijdagavond naar Antwerpen. Daar kende ik zowat vijftig man, denk ik, en Wolf toch ook een stuk of twintig. Ik heb de hele avond gezellig zitten kletsen, vooral met Mathias, en het was dik in orde.

Maar één feit heeft mijn avond nog meer dan goed gemaakt: er kwam een jongedame even babbelen. Ze had er niet direct bekenden, maar dat stoorde haar niet: ze legt nogal makkelijk contacten. Op een bepaald moment vroeg ze vanwaar ik kwam, en ik zei dat ik met mijn zoon – ik wees even naar Wolf, wat verderop – uit Gent was gekomen. Heel verbaasd zei ze: “Moh, is dat uw zoon, of wa? Allez jong, ik had gedacht dat gij zowat mijn leeftijd waart.” Waarop ik uiteraard naar haar leeftijd informeerde, en ze 28 bleek te zijn. Ik lag strijk…

Maar bon, zo van die feestjes, dat mag wel vaker. Alleen… kon The Geeky Cauldron nu niet in Gent zijn, hmm?

Geplaatst op

Half dagje Antwerpen

Nu ja, Antwerpen: ik stond rond half twaalf bij Lorre in Ter Hagen, deelgemeente van Rumst. Onderweg was ik nog een paar caches tegengekomen, onder andere een wel fijne in Temse.

We reden fluks door naar Antwerpen, want daar moest Lorre om drie uur zijn nieuwe contract tekenen, yay!
We zochten ons een gezellig hipsterrestaurantje, Fabrik, en zaten heerlijk op het terrasje in de zon te tetteren.

Ik  gooide hem om de hoek af aan zijn nieuwe kantoor en ging zelf – ik had nog een dik uur op overschot, ik wilde om vijf uur in Gent zijn voor Merels blokfluitles – geocachen in het stadspark. Mooi park, mooie beelden, lekke vijver :-p

Bij dat laatste beeld had ik trouwens touche: drie twintigers die uiteraard benieuwd waren wat ik daar liep te zoeken, en na de uitleg me gerust wilden helpen, en vooral om de halve minuut vroegen of ik wel oké was, daar in het struikgewas. En dat ik voorzichtig moest zijn. En dat ze ouder waren dan dat ze eruit zagen, en dat ik een knappe dame was, enzovoort enzoverder. Heel respectvol en best wel grappig!

Ik reed naar huis, pikte Merel op en samen gingen we nog snel naar de blokfluitles, voor de laatste keer (volgende week zit ik op klassenraden).

Aangename dag, zowaar!

Geplaatst op

Katapult volgens Leonardo Da Vinci

Een hele tijd geleden zat Lorre met iets in de knoop qua werk, en Bart had hem toen goed kunnen helpen. Als bedanking had Lorre dan een cadeautje laten afleveren op kantoor met het bericht “Thanks for helping catapult the message across”: een zelfbouwpakket voor een heuse houten katapult zoals Leonardo Da Vinci die ontworpen had.

Sindsdien stond die doos al een hele tijd op mijn bureau stof te vangen. Zaterdag verveelde Kobe zich, en stak ik hem die doos in handen. Ik moest het blijkbaar geen twee keer zeggen: meteen ging hij aan het werk, geassisteerd door zijn bevallige zusje die tussendoor gewoon zat te lezen.

Er werd gepuzzeld, in elkaar gestoken, gelijmd, en vooral ook gewacht tot de lijm droog was. En toen werd er stevig geschoten. Dat ding werkt nogal!

Bedankt, Lorre!

Geplaatst op

Vrienden.

Na het nieuws van gisteren zat ik er een beetje door, dat geef ik toe. Barts reactie had eigenlijk ook niet veel geholpen: een droog “Dan gaat ge uwe levensstijl moeten aanpassen, he.” was mijn deel. Tsja. Alsof ik dat nog niet wist.

Maar gelukkig had ik vandaag afgesproken met Lorre, voor een ontbijtje, en dan zingen. Ha ja, dit weekend is het Omen, en we willen muzikaal vermaak brengen op het huwelijksfeest. Om half tien zaten we samen croissants en fruit te verorberen, en leende hij me een gewillig luisterend oor. En daarna werd er gezongen, en hoe. We kozen vijf liederen uit, pasten de teksten aan, en genoten van het harmoniezingen. Een fijne vriend in de buurt, blijkbaar moet ik niet meer hebben om mijn humeur op te krikken.

We kookten samen, lieten het kindergeweld over ons heen gaan, aten een groentenquiche, dronken koffie, en zongen nog wat meer. En om half vier schopte ik hem buiten, want toen moest ik Kobe naar de muziekles brengen.

Tussendoor kwam ook Vallery nog even binnenwaaien om wat schoenen te passen, en stond ook Véro even aan de deur.

Ik heb het al eerder gezegd: ik denk dat ik er echt wel een vriend bij heb. En op een dag als deze was net dat wat ik nodig had. Ik heb er zelfs niet aan gedacht om foto’s te trekken.

Geplaatst op

Lorre

Er zijn zo van die mensen die je tegen het lijf loopt, en met wie het meteen klikt. Lorre is er zo eentje: een rollenspeler die ik ken vanop Omen, die graag zingt, heel erg vlot ter tale is, een dikke boon heeft voor het Latijn, en fantastische woordspelletjes kan verzinnen rond vier uur ’s nachts in een herberg als het gaat over tuingereedschap. Innuendo, iemand?

Enfin, we bleven contact houden, en vandaag – zijn man zat toch op Werchter, ’t is niet dat hij veel te doen had – kwam hij een middagje langs om samen te kletsen, koffie en zelfgebrouwen mede te drinken, en te zingen, dat ook wel. Ik ben van plan om mee te gaan doen met de Omenband, een gelegenheidsfolkgroepje waarin ik dan kan zingen en vioolspelen. Of gitaar. Of blokfluit. Of zoiets.

Lorre zit dus in die Omenband, en we hebben effectief gezongen vandaag. Wel handig, iemand die toch iets van noten kan lezen, maar vooral ook stemvast genoeg is om een duet te kunnen zingen zonder van zijn melk te geraken. En wat ook fantastisch is: die je zangtechnische tips kan geven, en die die dan meteen ook opvolgt, waardoor hij hoorbaar beter zingt. Fijn fijn fijn.

Hij is dan maar meteen ook gebleven voor het avondeten, en pas rond een uur of negen naar huis gegaan, nadat ik nog een paar dingen had laten horen en we nog wat muziek opzochten. Fijne mens, voorwaar. Hopelijk ook het begin van een mooie vriendschap.