Man, wat was me dat zeg! Ik speelde misschien wel een bard, maar ik ben vandaag niet of nauwelijks aan zingen toegekomen. Ik moest namelijk een verkiezing leiden en dat had wel wat voeten in de aarde: de stemmen die binnendruppelden en ik die dat telkens als ware stadsomroeper met een welgemeende ‘oh yé oh yé oh yé’ liet schallen over het middenplein. En geheime genootschappen en begrafenissen en al dat soort dingen.
Soit, het leidde ertoe dat ik om vier uur ’s nachts rustig een privéconcertje zat te geven voor Maité, terwijl een andere speler wat info van mij aan het overschrijven was. Gewoon nog geen zin om te slapen en fysiek ook niet moe, want met die voet van mij heb ik nauwelijks bewogen.
En toen kwam spelleiding in een halve paniek naar me toe: “Gudrun, gij zijt nuchter hè?” Euh, ja? Altijd?
“Zoudt gij dat zien zitten om met iemand naar de Spoed te rijden? Want ik ben wel nuchter maar dood-, doodmoe en dat is niet verantwoord.” Blij dat die zichzelf kon inschatten.
Bon, het meeste van mijn spelgerief uitgetrokken, maar wel nog met neptatoeage op mijn kaak en in leren broek en zo richting de spoed met een van de NPCs. Die draagt een hoorapparaat en dat was in de loop van de dag afgebroken. We hebben nog met man en macht naar het tsjoepke gezocht dat feitelijk in haar oor moet zitten, maar niks gevonden. Dat bleek ook logisch, want ze was dus rond half vier wakker geworden van de pijn in haar oor: dat ding, toch ter grootte van een stevige erwt, zat gewoon nog in haar oor!
Wij dus naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis in Tilburg, waar ik vreesde dat we gingen doorverwezen worden naar een huisartsenwachtpost of zo wegens niet echt iets voor de spoed, maar bon, die wisten we niet zijn. Effectief, we kregen de doorverwijzing en moesten bellen voor een afspraak, maar daar bleek het continu bezet. Spoed ging haar anders 350 euro kosten, als ze haar zouden moeten inschrijven en al.
“Nou”, zei de bijzonder vriendelijke verpleegster toen we maar geen connectie kregen bij die huisartsenwachtpost, “zal ik toch maar effe kijken of ik het dingetje er niet zelf uit krijg? Als we niks verbruiken en niet echt een behandeling moeten geven, moeten we je niet inschrijven ook”.
Even later zaten ze met twee aan haar oor te prutsen, maar dat tsjoepke bleek bijzonder glad te zijn en dus nogal onwillig. Er kwam een derde bij die geen pincet nam, maar een soortement haakje. Het deed duidelijk wel pijn, maar lo and behold: we hadden plots een tsjoepke! En heel veel opluchting! En inderdaad, aangezien ze totaal niks hadden verbruikt, hebben ze ook niks aangerekend! Zalig gewoon!
We hebben die mensen intens bedankt en tegen half zes lag ik eindelijk in mijn bedje. Met een zeer opgeluchte figurante en ikzelf blij met een goede daad.
En een nachtelijk bezoek aan een Nederlandse spoed kan ik ook weer afstrepen van mijn bucketlist.
