Schildmaagd

Schildmaagd spelen, da’s duidelijk amusant! Ge wordt gerespecteerd langs alle kanten, niemand durft u zomaar aan te spreken, en als ge uw klep open zet, luisteren ze allemaal. Een beetje zoals leraar zijn, dus.

Nee, serieus, ik vond het echt wel fijn, vandaag. Ik heb heerlijk samengespeeld met andere schildmaagden, een serieuze confrontatie aangegaan met de Bhanda Korr, en een pracht van een huwelijk uitgespeeld. Een van de dames had een mandje bloemetjes mee. Daar hebben de priester van Hymir en ik eens goed mee gelachen: we hebben er een old skool mis van gemaakt, met liters bloed, en bloederige handen op het gezicht.

Of zoals iemand achteraf zei: “Wat the fuck was dat, jong!”

Yup. Fijn fijn fijn.

 

Gemengde gevoelens

Eigenlijk heb ik zelden of nooit gemengde gevoelens voor ik op larp vertrek. Ja, soms wel omdat ik vreselijk moe loop en het druk heb, maar eigenlijk valt dat goed mee.

Deze keer dus wel, en dat heeft alles te maken met Els.

Ik weet het echt niet, hoe ik straks ga reageren. Weet je, toen ik daarstraks met Wolf naar huis reed – zijn rug begint zorgwekkend veel zeer te doen, hij reed liever met mij mee – bedacht ik plots dat de larp in De Pinte was en niet in het verre Limburg, en dat het dus amper 20 minuten rijden was. En dat ik dan Kobe nog gerust van zijn fagotles kon afhalen. Dat ik dan, om me een slaapplaatsje te houden, wel eventjes zou bellen naar…

Juist ja.

Een van de andere spelers heeft een A3 blad met foto’s van Els gemaakt, en ze gaan een klein herdenkingshoekje maken, en een rouwschriftje leggen en zo.

Ik weet niet hoe ik me ga kunnen houden als ik daar toekom en iedereen zie, en zelf een plaatsje moet zoeken en zo.

Zucht.

Larpen gaat nooit meer hetzelfde zijn.

Eventjes alles stil

Deze avond kreeg ik bericht waar ik totaal niet goed van ben.

Els, een vriendin die ik al jaren ken, met wie ik larp, die dan heel vaak met me meerijdt, mijn medekrijgster, mijn maatje naast mijn zijde, heeft het niet gehaald.

Ja, ze was zwaar ziek, lymfeklierkanker, maar de behandeling ging bemoedigend. Alleen was bij de laatste chemokuur haar lever lastig aan het doen. Maar niemand van ons die ook maar een moment dacht dat ze het niet ging halen. Niet Els, zo’n straffe madam zeg!

Ik weet het even niet meer.

Het enige wat ik nu kan doen, is op mijn blog alle fantastische momenten samen – voor zover dat die gedocumenteerd zijn – opnieuw bekijken, en huilen. Want we hebben fantastische, idiote dingen samen gedaan, en vooral gigantisch veel gelachen. En veel, veel meer herinneringen dan ik terugvind.

Els toch…

Poort28

En toen hadden onze gasten gasten…

Het was een beetje een vreemde situatie vandaag…

Mireille en Arend, twee vrienden van de larp, hadden gevraagd of zij vanavond met de twee kinderen bij ons konden blijven slapen. Ze maken lange fietstochten met de tandems – vier maanden China en zo – en maakten van het lange pinksterweekend gebruik om Vlaanderen rond te rijden. En dus ook hier.

Ze arriveerden rond zessen, we gingen buiten zitten, en we kletsten honderduit.

Daarna aten we samen, en gingen de kinderen een spelletje spelen, terwijl ik met Mireille en Arend in de zetel ging zitten, en Bart achter zijn computer kroop, as usual.

IMG_0376

En toen ging Mireilles telefoon: dat Yan in het land was, en of hij mocht afkomen? Yan was een Chinees uit Shanghai bij wie ze gelogeerd hadden, en die ze eigenlijk wel graag nog eens wilden zien. Hij logeerde nu bij een bevriend koppel uit Bastogne, maar ze waren in Gent. Ook toevallig! Mireille legde uit dat ze niet thuis waren, maar bij vrienden in Gent zaten, waarop Yan vroeg of ze hier dan even mochten binnenspringen.

Euh… ja, zeker?

We dachten allemaal dat ze eigenlijk maar eventjes goeiedag kwamen zeggen, maar ze zijn een dik uur gebleven. Ik heb me dan maar ook achter mijn computer gezet, terwijl de rest zat te praten in de zetel. Vreemd, maar bon…

Uiteindelijk ben ik gaan zeggen dat ik de kinderen in bed wilde steken, want het was al half elf, en toen zijn de gasten van onze gasten ook maar doorgegaan. Enfin, nadat ik nog een paar foto’s had genomen.

De sfeer was er toen wel een beetje uit, en na een tijdje zijn we dan ook maar gaan slapen.

’s Morgens waren er stapels koffiekoeken, en tegen tien uur zaten ze weer op de fiets, want ze moesten ’s middags in Londerzeel zijn voor een barbecue.

IMG_0382

Al bij al een redelijk bizarre avond, toch wel. Maar wel leuk om Mireille en Arend nog eens gezien te hebben!

Voorpret

Een deel van het leuke aan figureren op larps, is de voorpret bij het krijgen van je rol. Ik speel al zodanig lang, en heb een zodanig grote bek, dat ze me ook altijd een weekendrol met vlees aan geven. Dat doe ik ook het liefst, en dat weten ze.

Omen is zo’n hele leuke om op te figureren: alle rollen zijn echt grondig uitgewerkt, en je kan er dus perfect mee aan de slag.

Over anderhalve week is het weer Omen, en ik heb alvast mijn rol binnengekregen, en ik ben helemaal enthousiast. Om eerlijk te zijn? Ik denk dat dit een van de zwaarste rollen is die ik al gekregen heb, en dit is gewoon zalig. Ik kijk er zo naar uit he, om nog één keer stevig erin te vliegen, dan examens af te nemen, en dan de operatie aan mijn voet.

Yup.

Laat maar komen!

Vortex V: Omen meets Aether

Deze morgen ben ik rond half negen aangezet met Wolf en Zeno in de auto, richting Limburg: Vortex! Ik had opnieuw de rol van de vorige keer, maar dan niet het seniele oude besje, maar meteen de serieus krachtige en machtsgeile heks van dienst.

Wolf zat in een andere groep, en liet zich quasi meteen inlijven bij een bende Russen uit 1914. Jawel. Enfin, ik heb me goed geamuseerd, en Wolf vond het zijn beste larp tot nogtoe. Als die rug van hem nu maar wat beter was geweest…

Ophaalronde

De woensdag was een heel gewone eigenlijk, tot ’s avonds: toen begon ik aan een rondje Gent. Kobe werd vakkundig afgekegeld ter hoogte van een rugbyplein, en ik reed door van de Watersportbaan naar Ledeberg. Een vriendin had een stereospeler op overschot, en de mijne in de badkamer is het aan het begeven, dus… Ideaal, en ingewisseld voor een bosje meiklokjes ^^

Ik reed door naar Sint-Amandsberg, waar een verbouwende jongeman me voor 200 euro per stuk twee schitterende, rode Vitra Maarten Van Severen .03 aan de hand deed. Eigenlijk had ik genoeg met eentje, maar bon, er is plaats voor zes stoelen, en Merel gaat geen eeuwen meer op een kinderstoel blijven zitten. En dus werden de vier zwarte exemplaren aangevuld met twee signaalrode, en ik geniet.

IMG_9904

Enfin, met de twee stoelen in de koffer reed ik, passerend langs een geocache, richting Sterre, alwaar een bevriende professor en rabiate larpster een zwaard voor me moest meenemen, en een extra elandje voor Kobe en een gewaad voor mij had. Helaas heb ik nogal gezocht naar haar huis, waardoor ik haar net gemist heb, maar bon, haar man was thuis, en da’s ook prima.

Enfin, ik had Kobe afgezet, een cache gevonden, twee rode stoelen, een eland, een larpgewaad en een stereo opgepikt, en dat allemaal op een paar uur. Goed gereden!