Geplaatst op

Nog meer kuisvrouwgedoe

Eerder schreef ik al dat we een beetje in de rats zaten met onze kuisvrouw – poetshulp is het correcter woord, maar niet veel mensen gebruiken dat – sinds Asse half december hier gevallen is.

Intussen is ze nog steeds niet terug en houdt het gedoe aan. Tot hiertoe heb ik wel elke week één iemand kunnen krijgen, voldoende om de living te stofzuigen en te dweilen, beide toiletten aan te pakken en de badkamers. Als ik erin slaag om ook nog een tweede te pakken te krijgen, worden ook de kamers onder handen genomen, wordt er stof afgedaan en dat soort dingen. Hélan doet echt zijn best, maar het lukt dus lang niet altijd.

Ondertussen hadden ze me een nieuwe dame toegewezen, Maritou, die op dinsdag en woensdag zou komen. Vorige woensdag was ze er voor het eerst, vandaag had ze hier ook moeten zijn, maar helaas: het werd negen uur en er daagde niemand op. Ik probeerde te bellen naar Hélan, maar het nummer dat geafficheerd werd op hun website, was buiten gebruik, en ook het hoofdnummer met een doorverwijs viel gewoon stil. Na heel veel gedoe en rondgevraag en hulp van een kennis die blijkbaar voor Hélan werkt op IT, bleek er een probleem te zijn met hun telefooncentrale. Soit, na veel vijven en zessen – en zevenen en achten, geloof me – kreeg ik te horen dat ook Maritou geblesseerd was en een tijd buiten strijd. Voor deze week lukt het niet meer om iemand anders in te plannen – de kinderen zullen moeten stofzuigen – maar volgende week heb ik dan twee dagen na elkaar ene Natacha. Oef. Dan kunnen ook de kamers nog eens een hoognodige poetsbeurt krijgen.

Ze gaan bij Hélan ook opnieuw uitkijken naar nóg een andere vaste poetshulp, want Asse lijkt niet meer aan het werk te gaan en ook Maritou is buiten strijd voor een langere tijd.

Poeh. Soms nog een chance dat hier nooit iemand over de vloer komt…

Geplaatst op

Kuisvrouwgedoe

Midden december was Asse, onze kuisvrouw sinds anderhalf jaar, rustig aan het opruimen, toen Wolf en ik – we zaten toevallig allebei nog boven – gestommel hoorden en een bonk. Ik riep even of alles oké was, en Asse antwoordde “Jaja!”.  Ook Wolf kreeg hetzelfde antwoord. Maar toen ik even later beneden kwam, zat Asse bijzonder sip te kijken op een stoel. Blijkbaar was ze van de laatste traptrede geschoten en had ze haar voet stevig omgeslagen. En jawel, toen ik even inspecteerde – als er iets is waarvan ik iets afweet, is het wel verstuikte enkels – begon de voet zelfs al te zwellen. Toch stond ze er nog op om zelf de emmers en zo weg te zetten: het ging allemaal wel gaan. Maar ze beloofde toch om naar de dokter te gaan, en doorgaans is ze koppig in dat soort dingen.

Ja hoor: toen ik later informeerde, moest ze nog richting medische beeldvorming, en de dag daarna kreeg ik bericht dat ze een zwaar verstuikte voet had én haar arm had gebroken, en nu dus in een gips zat. Serieus… Ik hoop maar dat alles zo snel mogelijk goed komt, want ze heeft zelf ook kleine kinderen en zo kan ze niet met de auto rijden…

Bon, Hélan stelde me gelukkig wel vervanging voor, en in de vakantie viel dat nog goed mee: Abigail en Esther kwamen schoonmaken en ik was in de buurt om eventuele uitleg te geven. En toen kwam maandag om half één ene Neli. Op zich bijzonder blij dat er iemand kan komen want ik kan absoluut zelf niet kuisen, mijn rug staat dat niet toe, maar… Ik moest lesgeven tot 12.05 uur en Wolf had examen om één uur. Ik ben dus naar huis gespurt om haar op te vangen, maar ze was al begonnen, want Wolf was er nog. Ze is namelijk de vaste kuisvrouw van kennissen van ons een halve straat verder en stond hier eigenlijk al vijf over twaalf. Ze had aangebeld, maar Wolf had haar niet gehoord, en toen hij tegen kwart over twaalf beneden kwam, zag hij haar zitten in de tuin. In de vrieskou.

Soit, hij had haar dus in gang gezet en het was een bijzonder fijne dame, maar het geeft me wel stress, ja. Elke keer is er dus een nieuw iemand, moet ik uitleggen en moet ik er vooral voor zorgen dat er iemand thuis is om ze binnen te laten. Ik heb Neli vandaag ook alleen moeten laten: Bart en ik moesten werken, Kobe en Merel zaten op school en Wolf had examen. Tsja.

Ik hoop dat Asse snel terug is: ze heeft ook haar eigen ideeën, maar vooral: ze kent ons huis door en door, ziet wat er moet gedaan worden, kent mijn prioriteiten en doet gewoon prima haar werk. En ik hoop ook dat ze mij niet de schuld geeft van dat stomme ongeval. Meh.

Geplaatst op

Kuisvrouw

Een kuisvrouw, da’s een zegen. Soms ook een vloek, maar bon. De onze is nu namelijk een maand met vakantie, en dat is haar volste recht. Maar ik kan hoegenaamd niet kuisen, ik heb een uitdrukkelijk verbod tot stofzuigen, vegen, dweilen: dat is instant rugproblemen. De lavabo’s in de badkamer, dat lukt nog, maar alles waarvoor ik moet rekken, in de hoogte of de diepte, is verboden. Geen toiletten dus, geen brede oppervlakten, geen douche, dat soort dingen.

Vroeger had ik een droom van een kuisvrouw, Chantal, maar die is met verdiend pensioen. Sindsdien is er Asse, met Bulgaarse roots, die traag en duidelijk tegen haar zin werkt, maar bon, ze doet het wel.

Vandaag was er Viktorya, ook al Bulgaarse roots, en man, dat is een wervelwind! Asse komt twee keer vier uur per week: dat is veel, maar we hebben dan ook een groot huis, en we hebben het geld er voor over. Viktorya heeft zowat alle taken van Asse gedaan op vier uur. Serieus! Uiteraard heeft ze niet alles gedaan, maar het zal echt niet veel schelen: niet alleen de twee badkamers en twee WC’s, zoals gevraagd, maar meteen toch ook de drie kinderkamers snel op orde gelegd, stof afgedaan en gestofzuigd én gedweild. Plus de trap, de hal, hier beneden alles afgestoft, mijn bureau effen gelegd, alles gestofzuigd en gedweild.

Man.

Geen idee waar die haar energie haalt, maar het is de moeite.

Geplaatst op

Het ga je goed, Chantal!

Chantal is een deel van ons leven geworden. Chantal, dat is de kuisvrouw die op dinsdag en donderdag ons huishouden even overneemt, in de vakantie de kinderen uit bed zet, zorgt dat de vuilbakken buiten staan, de planten water hebben, de katten een extra stokje krijgen en eigenlijk gewoon gans ons huis proper houdt.

Chantal, die komt al sinds ik hoogzwanger was van Merel, dus een kleine twaalf jaar. Elke week twee keer, trouw op post, tenzij een week of twee in augustus en een paar maanden toen de knie het niet meer deed.

Chantal, diezelfde Chantal, is nu 60 geworden en gaat met pensioen. Meer dan oververdiend, het is ook op. De andere knie wil niet meer, de rug doet ook lastig en de koppijnen zijn niet meer te tellen. Niet dat je dat zag aan de kwaliteit van het schoonmaken, daar is ze veel te trots en te koppig voor.

Maar Chantal, onze Chantal, we gaan ze missen. Ja, er komt een andere kuisvrouw, maar dat zal nooit meer hetzelfde zijn. Want gaat die nog willen koffie drinken met mij en een klapke doen bij een koekske? Over de dochter en de twee kleindochters, over Marc, over het nieuwe huis in Laarne, over de hond van de dochter, over de vakanties, over… alles, eigenlijk.

Chantal, geniet er maar van. Ge hebt het verdiend, echt waar. Maar dat neemt niet weg dat wij u liever nog wat zouden houden. Zo nog een klein beetje, zo. Zo een jaar of 12 extra. Ja toch?

Geplaatst op

Proper

Vandaag kwamen mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar even langs. Het was eigenlijk schandalig lang geleden dat ik hen gezien had, maar onze agenda’s clashen precies ook altijd een beetje.

Maar blijkbaar kon voor één keertje de maandagnamiddag, en dat was prima! Alleen… was ik vergeten dat de kuisvrouw op dinsdag en donderdag komt, en dat de maandag ons huis soms nog ontploft lijkt door het weekend.

Ik stuurde de kinderen en manlief het huis uit, keek om me heen, en zuchtte. Diep. En dan ben ik maar begonnen met op te ruimen, jassen weg te hangen, scoutsgerief opzij te leggen, koptelefoons, kabeltjes, lege dozen, potloden, papiertjes, enfin, ge weet wel.

Ik ruimde de tafel af, vouwde tvdekentjes op, en probeerde orde te brengen in de chaos van de zetel. Zalig, zo’n extra ruime zetel met massa’s kussens, maar ook niet altijd even praktisch. Ik vulde nog de afwasmachine op, en stelde vast dat de kinderen blijkbaar een broodzak of drie kruimels onder de tafel hadden gestrooid. Serieus, hoe doen die dat toch???

Ik ging dus ook nog maar aan ’t stofzuigen. Gelukkig hebben we een superdeluxe kruimeldief op steel van Dyson, waar ge u dus niet voor hoeft te bukken, want dat zou niet lukken. En stofzuigde meteen ook nog de aardesporen van de scoutsschoenen weg.

Enfin, tegen één uur lag het huis helemaal netjes, en lag ik uitgeteld in de zetel.

’t Is dat ik zo’n gezellige namiddag heb gehad met de dames, want anders…

Ik moet vooral voor mezelf onthouden: bezoek laten komen op dinsdag- en donderdagnamiddag. Vrijdag kan ook nog, maar de maandag is duidelijk geen goed idee. Puh!

Geplaatst op

Kuisdagje

Chantal, onze kuisvrouw, is drie weken met vakantie. Ik hoop in elk geval dat ze het naar haar zin heeft in Antalya ^^

Dat betekent natuurlijk dat ons huis niet gekuist wordt. De keuken wordt sowieso onderhouden wegens alle dagen koken en afwas, da’s zo het probleem niet. En er wordt ook regelmatig gestofzuigd, omdat Saruman allerhande blaadjes binnenhaalt en de kinderen nogal wat af kruimelen. En opruimen moeten ze alle dagen doen.

Maar badkamers en dergelijke? Hmm.

’t Was toch geen weer om over naar huis te schrijven vandaag, dus zette ik iedereen aan het werk: opruimen, maar ook alles van de grond zetten en heel grondig stofzuigen met de grote stofzuiger – dweilen is nog een brug te ver, zo vuil ligt het nu ook weer niet. Boven moesten ook alle slaapkamers opgeruimd zijn en gestofzuigd worden, net zoals de gang. En ik, ik poetste intussen badkamers en toiletten eens grondig.

Ik geef het eerlijk toe: ik doe dat zelden. Ik heb voor een reden een kuisvrouw, ik betaal haar met veel plezier om te doen wat ik zelf niet graag doe, en waar ik ook niet graag tijd in steek.

Enfin, we waren daar samen toch wel een paar uur mee bezig, en het heeft bij de kinderen vooral veel respect voor Chantal opgeleverd. Naast een proper huis zou ik zo zeggen: mission accomplished. Want respect voor mensen die jouw vuile werk opknappen, dat vind ik een basisprincipe. Kwestie van opvoeden dus.