Vakantie, zei u?

Ik weet niet hoe het met uw vakantie zit, maar doorgaans sta ik dan niet om zeven uur op, laat staan dat ik om tien voor acht met mijn auto in de garage sta. Maar bon, wat moet, dat moet: de auto is vorige week afgekeurd wegens speling op het stuurhuis rechts vooraan, en gelukkig wilde de garage me er alsnog tussen nemen, als trouwe klant.

Bart reed mee met zijn auto, en dus stonden we om kwart over acht alweer thuis, met een gezellig lange dag voor de boeg. Een en ander resulteerde in het beginnen uitmesten van de keukenberging, iets wat al lang had moeten gebeuren. Oordeel zelf.

IMG_1222

Maar ik ga me er niet al te druk in maken: er is nog genoeg tijd. Want gisteren zijn Merel en Kobe thuisgekomen van kamp, en er is dus een serieuze stapel was die nog aangepakt moet worden, en ze zijn allebei ook nog serieus moe, heb ik de indruk.

En toen kwam er een vriendje van Kobe spelen, en moest er dringend gekubbd worden. En als ze met drieën zijn, dan moet mama wel meedoen, zeker?

En krijttekeningen, die moesten uiteraard ook nog gemaakt worden, of wat dacht u?

Tegen half zes gingen we dan de auto ophalen, en toen was het toch wel avond zeker? Komt dat tegen!

Kubb

Ik moet het toegeven, ons pa was vandaag veel beter gezind dan anders, of in elk geval toch energieker. Ligt het nu aan het weer, of eerder aan het idee dat er iets gedaan wordt aan zijn situatie? Geen idee, maar we genoten immens van het aperitief buiten in de nieuwe zetels. Hij was er zo blij mee, dat hij aanbood ze te betalen. Dat hoeft nu ook weer niet, en hij zal dat ook wel weer vergeten, maar het zegt wel iets, vind ik.

IMG_9356

Tussendoor speelden we Kubb, en ons pa deed lustig mee. Al was de stoel aan de zijkant precies wel aangenaam.

Enfin, als het zich zo doorzet en de medicatie wordt verder verfijnd, zie ik het wel zitten voor ons pa. ’t Is te hopen.

Nelly’s 75ste

Mijn schoonmoeder wordt morgen 75, voorwaar, en nodigde ons uit in de St-Hubert in Ronse, een schitterend kasteel waar we al vaker gegeten hebben, en waar het telkens weer dik in orde is. Jammer dat het weer wat tegen zat: in het begin was het aan het gieten, maar daarna begonnen de kinderen toch buiten te voetballen. En uit te glijden, duidelijk, want Kobe zat volledig onder de modder en was doornat. Ik heb gewoon zijn broek uitgestroopt en onder de kraan gestoken, natter kon ze toch niet worden. We hadden er ook aan gedacht om de kubb mee te nemen, en dat bleek een goed idee.

Ook de menu was weer bijzonder lekker, en ik heb af en toe een foto gemaakt, als ik het niet gewoon vergeten ben omdat het er zo lekker uitzag dat ik meteen begon te eten.

En toen was er ook nog een familiefoto:

IMG_5116

Aangezien we daarna nog heel even bij Nelly thuis moesten zijn, reden de jongens en ik nog net wat verder om een geocache op te pikken, op een prachtige locatie. Oordeel zelf maar over het uitzicht:

Mooie streek, ginder. Alleen jammer dat het zo ver van Gent ligt…

Pa

Vorige week zondag was hij ook al komen eten, ons pa, terwijl de twee oudsten in  Londen zaten. Ik had varkenshaasje klaargemaakt met verse asperges en kroketjes, en hij had geen nee gezegd.

Ook vandaag is hij komen eten, en was het Bart die gekookt had. Hij had het lastig, ons pa: hij mist ons ma vreselijk, en het contrast met onze huiselijke, warme en drukke sfeer maakt de stilte des te beklemmender. Maar aan de andere kant vond hij het fantastisch om bij zijn kleinkinderen te zijn.

We zijn zowaar beginnen kubben, maar na een dik kwartier begon het te druppelen en toen ook echt te regenen, en zijn we maar naar binnen gevlucht.

Ons pa is toen naar huis gegaan, omdat hij het te moeilijk kreeg. Ik heb echt met hem te doen, en niemand kan hem helpen, dat is nog het ergste. Maar hij heeft in elk geval wel alweer eten mee voor twee dagen, net zoals vorige week, dus verhongeren zal hij alvast niet doen :-p. En, zoals hij zelf al opmerkte: we hebben nog niet eens ruzie gemaakt, hij en ik. En da’s ook een kunst.

Rare maandag

Ne mens moet toch iets doen op zo’n pedagogische studiedag? Zoals werken, en dan maar uw ouders vragen om te babysitten? Gelukkig was het niet al te lang, want morgen beginnen de examens, en was er dus geen les meer in de namiddag.

Bart had voor eten gezorgd, zodat mijn ma het maar moest opwarmen. We dronken nog koffie, aten samen een stukje aardbeientaart, en toen ging ze naar huis, een tukje doen voor ze vanavond weer op de lappen ging.

Intussen was Bart al in Zaventem, klaar om naar Barcelona te vertrekken voor een paar dagen, en ging ik in de namiddag even tot bij de huisdokter. Mijn allergie, die ik sinds vorig jaar heb, is dit jaar veel en veel erger: koppijn, niezen, jeukende ogen, neus potdicht, enfin, the works. De dokter trok bloed, en schreef me medicatie voor. Hopelijk werkt het snel, want als ik zo moet verbeteren, zal het niet al te goed gaan.

Tegen half zes kwam er een vriendje van Kobe aanwaaien, of hij mee mocht gaan spelen. Ik stemde toe, op voorwaarde dat hij om half zeven thuis was. En toen werd het half zeven, kwart voor zeven, zeven uur… Echt ongerust was ik nog niet, want ik ken mijn Kobe een beetje. En jawel, wij waren al lang klaar met eten, alles was al opgeruimd, toen Kobe vrolijk kwam aanhuppelen om vijf over zeven. Ik heb hem zeer grondig de levieten gelezen, en een zeer geschrokken Kobe meteen en zonder eten naar bed gestuurd. Toen ik een dik kwartier later Merel in bed stak, lag hij nog steeds te huilen. Ik ben dan maar eens grondig gaan praten met hem over verantwoordelijkheid, en heb hem laten opstaan en laten eten. Hij is wel alle schermprivileges kwijt voor een week (zal wel een paar dagen worden, maar kom). Maar ik denk vooral dat het nu wel – even – zal blijven hangen.

Intussen was ik met Wolf Kubb beginnen spelen. Ha ja, dat leek me vorige vrijdag zo leuk, dat ik het ook wel wilde uitproberen. Kobe is ook nog komen meedoen, en ik vind het de max van een spel: de lompe versie van petanquen.

En lomp is het wel, als je een kubb op je tenen laat vallen, zoals Wolf…