Vakantiefilmpje Kreta

Bart neemt dan misschien geen foto’s, hij filmt wel vaak van die kleine stukjes. Dat deed hij ook op Kreta, en daar heeft hij nu een compilatie van gemaakt: kleine stukjes leuke dingen in Kreta.

Kreta, dag acht (en slot)

Mooie liedjes duurden in dit geval lang genoeg: het was heerlijk in Kreta, maar ons eigen bedje klonk verrukkelijk, al ging daar nog een fijn dagje aan vooraf. We stonden zoals altijd op rond negen uur, gingen ontbijten, en ik begon de valiezen in te pakken. De kinderen gingen dan maar Big Pirate spelen op het terras (als je goed kijkt, in het midden. Getrokken vanuit ons kamer).

IMG_7523

Na een tijdje ging Bart bij hen zitten, en toen alles netjes ingepakt was, ging ook ik met hen Uno spelen, tot we tegen 12.00u onze koffers aan de receptie gingen zetten. Na het middageten mocht er nog een beetje gelummeld worden in de lounge, en daarna gingen we een laatste keer zwemmen.

Er werd nog even lekker onnozel gedaan op de waterglijbanen, en Wolf gebruikte zijn ‘souvenirtje’, zijnde van die onderwaterspeeltjes waar je naar moet duiken, volop.

We bleven nog een tijdje in het grote zwembad, aten een ijsje, en tegen half zeven kregen we een ‘douchekamer’, een kamer waar blijkbaar alle gasten die al tegen de middag hun kamer hadden moeten leegmaken, nog even konden douchen. Aan de gigantische berg handdoeken te zien, waren we ongeveer laatste in de rij.

Er volgde nog een avondmaal, en kwart over acht werden we opgehaald, om vijf kilometer maar pas drie kwartier en zeven hotelstops later in de luchthaven aan te komen. Man, was me dat daar druk zeg! Door Barts krukken mochten we via de VIPlijn inchecken, en staken we ook vlotjes voor aan paspoortcontrole en douane. ’t Had voor een keertje nog voordelen :-p

En toen moest er drie kwartier gewacht worden. Ook aan het boarden mochten we voor, en dat was eigenlijk maar goed ook, want Bart begon toch wel last te krijgen van zijn heup en dij. Intussen was het bijna elf uur, en Merel was doodop. Ze is dan ook bij het taxiën in slaap gevallen, en heeft van gans het opstijgen niks gemerkt. Ze heeft zelfs niks geweten van het eten dat werd geserveerd, en werd een kwartier voor landen nogal verontwaardigd wakker dat ze nog niks te eten had gekregen!

Het landen hebben we allemaal redelijk goed overleefd, ik was misselijk maar niet meer dan dat. Buiten was het gelukkig heerlijk fris, toen we als laatste uit het vliegtuig stapten en Bart assistentie kreeg in de vorm van een rolstoel en later zo’n karretje. Merel was intussen volledig wakker, en genoot ervan om op Barts schoot te kunnen zitten. Maar best ook, want het was echt een gigantisch eind stappen…

IMG_1257

Doordat we als laatste waren uitgestapt, hoefden we ook niet te wachten op onze knalgele koffers, en stond ook het luchthavenvervoer netjes op ons te wachten. Oef. Een vlotte, zachte rit later stonden we thuis, lagen de kinderen binnen de drie minuten in bed, en lag ik zelf ook om drie uur in bed. En dat was dat.

 

 

Kreta, dag zeven

Verveling is misschien een groot woord, maar de kinderen wilden wel eens wat anders dan het zwemmen, hoe leuk dat ook is. En dus gingen we een kijkje nemen in de Kids’ Club, tussen half elf en half één. Ze gingen een strandactiviteit doen, zeiden ze. Het was wel allemaal eentalig Engels, en zij waren ook de enige niet-Britten, maar dat vonden ze niet erg, ze zagen het helemaal zitten.

Tot ik hen om half één ging ophalen, en ik drie beteuterde gezichtjes zag. De taal was geen probleem geweest, maar in die twee uur hadden ze een tekening ingekleurd, een papier vierkant gesneden, er een tekening op gezet en een touwtje aan gehangen, en dan tot aan het strand gewandeld en gehoopt dat die papiertjes gingen vliegen. Wolf dacht dat ze daar dan tenminste nog een spelletje gingen doen, maar nee hoor, ze zijn gewoon weer teruggewandeld. Tot zover dus de Kids Club…

IMG_7507

Na het eten hebben we dan weer eerst wat op de kamer in alle rust en koelte gezeten, en dan opnieuw gaan zwemmen. Het hoofdzwembad blijft duidelijk de voorkeur wegdragen.

Tegen half acht moesten we dan in het restaurant zijn, niet het buffet, maar de à la carte Grill. Eén bezoekje per week zit in de all inclusive formule inbegrepen, maar je moet het wel boeken. Ons leek het wel leuk voor de laatste avond. De plek is niet spectaculair: waar overdag de snackbar zit. Maar het was wel eens een leuke afwisseling. Als voorgerecht is er voor iedereen hetzelfde, namelijk een variante op de meze. Crème van kikkererwten, auberginemousse, sla met tomaten en fèta, dolmadakia, worstjes, kleine gehaktballetjes, gegrilde groenten, een schotel met stukjes vlees, en ik vergeet wellicht nog wel iets. Als hoofdgerecht hadden de kinderen en ik een kipfilet gegrild in Kretenzische kruiden, en ik moet echt zeggen: het was de allerbeste kipfilet die ik ooit gegeten heb, gene zever. Bart had iets met een stoofpot, Merel had een kindermenu met hamburgertjes en frietjes.

Als dessert namen we allemaal hetzelfde: een kadaifi met een bolletje ijs, en vooral Wolf zou er bijna bijgekropen zijn. Dat weten we dan ook alweer, lang leve de Turkse bakkers hier.

Aansluitend heb ik een doodmoeë Merel in bed gestopt, en hebben we nog een paar spelletjes Uno gespeeld met de jongens. Die vinden dat gewoon zalig!

Kreta, dag zes

Eigenlijk is vandaag vrij simpel te beschrijven: Knossos. We stonden op om half acht, en zaten tegen negenen met lunchpakketten en veel water in een taxi naar Knossos. Zodra de taxichauffeur door had dat ik wat Grieks kon, hield hij niet meer op met praten, in die mate zelfs dat hij extra traag reed, bij momenten, tot grote frustratie van de vier andere gezinsleden op de achterbank.

Aan de opgravingen zelf stond nog geen rij, en aangezien we al tickets hadden, konden we heel makkelijk binnen. Er waren hier en daar wolken te zien, en het waaide vrij stevig, zodat het ook niet te warm was. We meanderden doorheen de site, liepen zowat overal en nergens, lazen de pancartes, en ik genoot. Merel vond het duidelijk maar niks, maar na een sapje en een boterham bleek het al iets meer mee te vallen. Bart hopte de hele ruïne door, en hield het verbazingwekkend gemakkelijk vol.

 

Zoals de taxichauffeur had voorspeld, waren we op twee uur rond. We stonden dus tegen half twaalf terug in het hotel, waar iedereen meteen een douche nam – de hitte was nog meegevallen, het stof niet – en we dan maar gingen eten. Na de middag was duidelijk dat iedereen moe was. Ik leende de kinderen mijn computer, zodat ze wat tv konden kijken, en Bart en ik lazen. Ik ben op bepaald moment in slaap gevallen, en moet stevig geslapen hebben. De kinderen hadden geen zin meer om te zwemmen, en dus zijn we allemaal de rest van de dag op ons kamer gebleven. Want ja, ook dat is vakantie: ongegeneerd en ongestoord kunnen lezen. Thuis hou ik dat niet langer dan een half uur vol, ik ben veel te ongedurig en er zijn altijd nog massa’s dingen die moeten gedaan worden.

We gingen avondeten, Merel vloog in bed, en Bart en ik speelden nog wat Uno met de jongens, tot het ook voor hen bedtijd was, en ik eindelijk kon verder lezen in mijn Engelstalige klepper van meer dan 1000 bladzijden.

Heerlijk!

Kreta, dag 5

Het moest een rustige dag worden vandaag: de kinderen waren precies moe, hadden het een beetje gehad met het zwemmen, en vroegen zelf om binnen te blijven. Bart en ik lazen, de kinderen speelden iPad. Maar ik merkte dat Merel zich begon te vervelen, en zocht naar een paar dingen online. Ketnet.be was geen optie wegens niet afspeelbaar in het buitenland, en ook YeloTV was eraan voor de moeite want we hadden de digicorder afgezet. Tsja. Maar gelukkig is er ook vanalles te vinden op Youtube, en dus keek Merel eerst naar Prinsessia, ging Kobe alras bij haar zitten, en nog wat later lagen ze alledrie languit in een donkere kamer naar ROX te kijken. Ze hadden duidelijk de slome voormiddagen van thuis gemist.

Na het eten ging het verder op hetzelfde elan, tot ik rond een uur of drie toch iedereen bijeenriep en we naar buiten gingen, met hernieuwde energie. Er werd enthousiast in het zwembad gespeeld, ik gaf de jongens wat tips bij het duiken, en er waren ijsjes. Uiteraard.

Toen ik even bij Bart langs ging, die intussen aan de bar was gaan zitten, zag ik dat de stevige wind vandaag voor behoorlijke golven zorgde. Zodra ik dat ook maar had vermeld tegen de jongens, verhuisden we richting strand. Merel en ik hoefden niet meer in het water, maar de jongens gingen er volledig voor, met de gekregen luchtmatras en Achiel de krokodiel. Langer dan drie kwartier hebben ze het niet uitgehouden: knieën geschaafd en zich pijn gedaan aan de rotsen in het water. Maar het was precies wel de max!

Bij het avondeten voelde Kobe zich plots niet zo lekker, en dus stak ik hem met Merel meteen in bed. Ik denk dat ze beiden sliepen na drie minuten. Wolf is nog bij ons gebleven, en speelde spelletjes met Bart. Tegen tien uur ben ik nog even naar het entertainment gaan kijken, Kretenzische dansen. De Griek in traditionele klederdracht, met wit rokje en pompons op de schoenen heb ik gemist, maar ik heb wel nog een stukje dans gezien. Het eerste stukje entertainment van de ganse week, trouwens, zoiets is niet aan ons besteed.

Het is ook de eerste keer, daar boven op dat dak, dat ik iets rook van de nabijgelegen elektriciteitscentrale: een zoete, weeë mazoutgeur, heel zachtjes. Tsja…

 

Kreta, dag vier

We stonden ‘vroeg’ op, en stonden gepakt en gezakt – lees: veel water en zonnecrème – klaar in de lobby om kwart over negen, want we hadden een auto gehuurd voor de dag! Plan: eerst naar Knossos, dan iets eten in Heraklion, en dan het Archeologisch Museum aldaar, en eventueel Bart parkeren op een terrasje en nog wat rondlopen.

Hmpf.

Tot om zeventien na negen bleek dat ik mijn rijbewijs niet mee had. De zaak was snel beklonken: geen rijbewijs = geen auto. Man, hoe stom kan ik zijn! Met tranen in mijn ogen ben ik boos naar mijn kamer gelopen. Vijf minuten later ben ik dan aan de receptie gaan vragen hoeveel een taxi naar Iraklio zou kosten: bleek dat amper 15 euro te zijn! Het was snel nagerekend: 30 euro heen en terug naar Heraklion, zonder stress, zoeken naar parkeerplaats of moeten tanken, en dan nog eens 36 euro heen en weer naar Knossos, waar een auto ons 108 euro voor een dag zou gekost hebben. En dit was dan nog beter voor Bart: van deur tot deur! Een bus had misschien ook wel gekund, maar die zou ons toch ook nog 10 euro enkele reis gekost hebben, voor veertig minuten misselijk zijn in een veel te hete bus, en dan Bart nog ver moeten doen stappen.

Bon, tegen half tien zaten we in een heerlijk gekoelde Mercedes en een kwartier (en een afgereden paaltje vóór de deur van het museum) later stonden we aan de balie van het museum. Kinderen betalen niet, en wij betaalden 10 euro per persoon voor een combiticket museum-Knossos, vijf dagen geldig. Netjes!

Bart ging vrij snel op zijn krukken door de expositie, Wolf ontfermde zich over Merel en ging ook vrij snel, maar Kobe bleef bij mij en vroeg honderduit, en wees me op allerhande details. We vonden het beiden prachtig! De derde foto, btw, is een gezelschapsspel :-p

Kobe was overigens zot van de vele kleine beestjes die er overal stonden, en hij ging proberen ze na te maken in plasticine. Toen hij opmerkte dat het toch wel jammer was dat hij dat niet in echte klei kon, heb ik hem op het bestaan gewezen van Pronto, zelfdrogende klei die je daarna perfect kan verven. Hij ging die vragen voor zijn verjaardag, maar ik heb hem verzekerd dat dat zoiets was als tekenpapier, en dat ik dat wel zo voor hem ging kopen. Ik heb een aantal foto’s genomen van die beestjes, maar dat hoefde niet echt, zei hij: hij had al foto’s in zijn hoofd genomen en opgeslagen in zijn geheugen.

We dronken nog iets in het museum, en staken de straat over. Het Bureau voor Toerisme, zoals overal aangeduid, was gesloten en verwees door naar een ander een paar straten verder. Dat hebben we helaas niet gevonden, zodat ik ten langen leste maar in een toeristenwinkeltje een kaart van de stad ben gaan kopen. Het was er vooral bijzonder druk en bijzonder warm. Bart pikkelde gezwind mee, eigenlijk, ik sta er van versteld hoe vlot het allemaal gaat. Hij mankt niet, en kan eigenlijk zelfs behoorlijke stukken stappen zonder krukken. Alleen heeft hij daarna wel behoorlijk last van de weggedeemsterde spieren in zijn kuiten… Enfin, we liepen wat rond door de extreem toeristische straatjes, en vleiden ons neer op een terrasje om er iets te eten.

Gelukkig waren we al klaar toen ik iets voelde kriebelen op mijn rug. Een vlieg, dacht ik, en ik sloeg ze weg. Dacht ik, want het bleef kriebelen. En toen sloeg ik met een gil een kakkerlak van een centimeter of vier van mijn schouder. Ieks! Kijk, als er nu één beest is waar ik verschrikkelijk vies van ben, dan zijn het wel kakkerlakken. Vraag me niet waarom, ik vind ze vreselijk! We hadden de rekening al gevraagd, en ik ben dan ook niet meer gaan zitten.

Daarna hebben we nog wat rondgelopen, langs de fel overroepen Leeuwenfontein – er staan mooiere dingen in Gent – en zo naar de quasi onvindbare muren. We waren stilaan ook aan het oververhitten, liepen nog even door een parkje langs de muren, voorbij een speeltuin, en hielden dan maar een taxi aan.

Tegen drie uur waren we al terug in het hotel, moesten allemaal even bekomen op onze koele kamers, en gingen daarna dan maar het zwembad in. Oef!

Na het eten was er nog tijd om heel even langs de vloedlijn te lopen bij het licht van de ondergaande zon. De kinderen genoten.

Image-1

En daarna? Zijn zelfs Bart en ik op de kamer gebleven: zijn knie had rust nodig, en in de bar was een crooner het beste van zichzelf aan het geven, in een indrukwekkende hoeveelheid decibels. Maar de kamer is aangenaam en er waren drankjes ^^