Acta Diurna de muliere ludenti
Uiteraard kan er geen voorjaar zijn zonder concert van ons koor:
Zelf zal ik niet alleen meezingen, maar ook de bindteksten en zelfs enkele gedichten erbij verzorgen. Yup, ik voel me echt wel geapprecieerd.
Wie kaarten wil, kan ze via mij krijgen, maar het is misschien nog simpeler om ze gewoon online te bestellen en aan de kassa af te halen. Je zou mij er in elk geval een groot plezier mee doen!
Ik heb me al twee dagen bijzonder koest gehouden: donderdag was er een laatste repetitie, gisteren was er generale repetitie en vandaag dus eindelijk ons concert. En ja, het was goed, als in: we hebben een staande ovatie gekregen.
De solisten waren goed, de harpiste was uitstekend, het orkest stond er, en wij, wij waren eigenlijk ook gewoon goed, denk ik. Allez ja, ben ik redelijk zeker van.
Bart, Wolf, Kobe en mijn vader zaten ook in het publiek, en vooral die laatste was ook dolenthousiast.
Bart heeft ook enkele fotootjes en filmpjes gemaakt, ik had er nog van de generale repetitie. Bij deze.
Vorige week waren ze eigenlijk al begonnen, maar toen had ik geen vervoer en zag ik het eigenlijk ook nog niet zitten.
Vandaag ben ik zelf met de auto gereden: dat doet op zich geen pijn en ik moet ook geen kracht zetten, dus ik zie niet in waarom niet.
Ik kon gelukkig vlakbij parkeren en genoot van het zingen. En genoot van het feit dat er alweer twee bassen waren bij gekomen, zodat we echt wel met een fijne groep zijn intussen. De tenoren blijven het zwakke broertje: we waren maar met vier, terwijl we normaal gezien toch nog met zes zijn. Maar onze voorzitter Stefan zal, na zijn hartoperatie, nog wel eventjes buiten strijd zijn, vermoed ik.
Ik heb alleszins al genoten van de eerste lezing van “Alexander’s Feast” van Händel, en ik ben benieuwd wat er nog zoal op het programma komt van het volgende concert!
Normaal gezien had ik donderdagavond generale repetitie, maar dat lukte echt niet, ik was doodop en misselijk na mijn opleiding. Vrijdag was er dan concert in Munte, maar het podium was zodanig klein dat iedereen al met zijn map in de ander zijn nek zat, en ik zou er met een stoel en een krukje gewoonweg niet bij gekund hebben. Niet dat ik dat zo erg vond: zo kwiek ben ik echt nog niet.
Maar vandaag was er dus wél concert! Er was meer dan plaats genoeg voor mij, ik had zelf een stoel en een krukje mee en zat op mijn gemak. Nog een chance dat ik er kon zijn – ondanks de gemiste repetities, generale en eerste concert – want na het concert in Munte heeft onze voorzitter, mijn tenormaatje en eerste tenor zoals ik, een stevige hartaanval gekregen. Hij wordt binnenkort geopereerd aan een reeks overbruggingen. Man, het was kantje boordje, blijkbaar, en ik was er echt van geschrokken.
Maar bon, ik was er dus wel bij, nadat Wolf zo lief was om me tot daar te voeren. We zongen de pannen van het dak, de muziek met het koperensemble erbij was ronduit prachtig, en ik heb echt intens genoten.
Na afloop kon ik mee met Maureen die niet zo ver van mij woont. Alleen… was het intussen in die vrieskou zachtjes beginnen regenen en lag het kerkplein van De Pinte spiegelglad. Letterlijk: je zag aan de weerspiegeling van de straatlichten waar zich een dun laagje ijs had gevormd. Ik ben voetje voor voetje, allez, krukje voor krukje, tien centimeter per keer, naar de auto geschuifeld. Gelukkig lagen de grotere wegen wel gestrooid en was het niet echt een probleem om thuis te geraken.
Al bij al een prachtig concert gehad. Blij dat ik erbij was. En Stefan kan zien dat hij er de volgende keer ook weer bij is!
Ik had al getwijfeld of ik naar het concert zou gaan van Fa.Si.Nant, het andere koor van onze dirigent Geert Soenen, omdat het hier in Wondelgem was, en omdat enkele van onze leden ook met hen meezingen. Maar als ik heel eerlijk ben, hou ik niet zo van koormuziek, behalve als ik het zelf mag zingen. Ik had het concert eigenlijk dus al opzij geschoven, tot ik een berichtje kreeg van een vriendin: of ik meeging naar dat concert? Een vriendin van haar zingt mee, en ze dacht meteen aan mij om mee te gaan. Euh… Ja dus?
Bart was zo lief om mijn vader te gaan halen, zodat ik rustig naar dat concert kon gaan.
Was het goed? Ja, op een enkel nummer na. Het was vooral een nostalgische trip, met allerhande Nederlandstalige nummers waarvan ik de meeste quasi woord per woord mee kon zingen: Raymond, Clouseau, Herman Van Veen, An Christie…
Dus ja, blij dat ik geweest ben.
* Stommiteiten van Rombaut #11
(of eigenlijk net vermeden stommiteit)
Rij vrolijk met uw fiets doorheen Gent, ga à l’improviste iets eten met uw echtgenoot. Geniet.
Besluit om in het terugkeren via de Westergembegraafplaats te rijden om daar nog wat labcaches op te pikken. Kom vlak voor de ingang een collega tegen. Stel u vrolijk te kletsen. Kijk verwonderd wanneer de collega zegt dat ge hopelijk toch niet van plan zijt om nog op het kerkhof te gaan, want dat dat over een paar minuten sluit. Repliceer dat dat geen probleem is want dat er knoppen zijn om de hekken te openen zodat ge buiten kunt. Krijg dan te horen dat die knoppen weg zijn wegens recente problemen en dat ge hopeloos vast zoudt gezeten hebben.
Zie het al helemaal voor u hoe ge in een halve paniek zoudt geslagen zijn, van het ene hek naar het andere zoudt gefietst hebben en uiteindelijk met een klein stemmetje de hulpdiensten zoudt gebeld hebben om u te komen bevrijden in het donker, en hoe ge u een enorm kieken zoudt gevoeld hebben.
Zucht opgelucht.
Bedank uw collega.
* Stommiteiten van Rombaut #12
Heb ongelofelijk veel zin in de koorrepetitie vanavond. Stoef er zelfs over bij uw collega. Wees opgetogen over het benefietconcert volgende week voor Oekraïne.
Neem ruim op tijd uw gerief, trek uw kekke rode leren vestje aan, fiets fluitend doorheen Gent. Geniet van de zon op uw snoet en de wind door uw haren. Kom gezwind en goed gezind aan bij het repetitielokaal. Sta niet-begrijpend naar het gesloten hek te staren.
Pak uw telefoon en bel uw voorzitter, die u op meewarige toon meedeelt dat ge op dat moment in de kerk van De Pinte moet zijn voor de repetitie. Doe een facepalm. Vloek binnenmonds.
Rij de zes kilometer in ongeveer een kwartier terug naar huis. Wees iets minder goed gezind. Fluit niet.
Zet uw fiets binnen, grabbel uw autosleutels, rij naar De Pinte.
Kom drie kwartier te laat op uw repetitie.
Zie uw voorzitter rologen. Realiseer u dat dat al de tweede keer is dat ge op de verkeerde locatie staat.
Zucht eens diep.
* Stommiteiten van Rombaut #13
Spendeer een hele rustige zondag. Laat u op een bepaald moment gewoon achterover vallen in de zetel, terwijl ge net een paasei met van die heerlijk smeuïge, vloeibare pistachevulling in uw mond plopt. Voel hoe de pistachevulling in uw keel loopt. Voel hoe dat misschien niet helemaal het juiste keelgat is.
Verslik u. Verslik u zodanig hard dat ge a) zelf denkt dat ge er gaat in blijven b) uw dochter begint te panikeren c) uw echtgenoot naar de keuken rent om een glas water d) de tranen uit uw ogen lopen e) uw ribben er zeer van doen.
Geraak er gelukkig door. Drink water. Wrijf tranen uit uw ogen.
Zucht eens diep. Merk dat dat voorlopig nog eventjes geen goed idee is.
Zucht mentaal eens diep.
Neem als troost een nieuw paasei. Wees zeer voorzichtig.
* Stommiteiten van Rombaut #14
Leen uw auto op maandag uit aan uw echtgenoot omdat de uwe meer rijbereik heeft dan de zijne. Stap op dinsdagmorgen in alle rust in in uw auto. Rij onverdroten richting school. Wees blij met uw zengehalte om tien over acht ’s morgens.
Merk, terwijl ge aan het rijden zijt, dat uw radio nog niet aanstaat. Sta er niet bij stil dat uw echtgenoot meestal naar Spotify luistert tijdens het rijden en dat die input daarvan merkelijk stiller is. Zet uw radio aan.
Krijg een halve hartverzakking en spring bijna met auto en al de berm in. Vermijd op het nippertje een fietser die ge ook een rolberoerte bezorgt. Zet het volume 80% stiller en merk dat uw oren piepen.
Schrijf het toe aan karma dat het op dat moment niet net een rustige ballade van Elton John op de radio was, of een nummer van Enya, maar ‘A walk in the park’ van AC/DC.
Zoek uw zen ergens ter hoogte van de berm, tevergeefs.
Zucht eens diep.
* Stommiteiten van Rombaut #15
Weet van uzelf dat planning niet uw beste kant is. Kopieer daarom uw cursus voor uw eerstes op voorhand. Berg die netjes op in uw kluisje. Wees in uw nopjes met uw vooruitziendheid.
Geef een paar dagen later les aan die eerstes. Wil die kopies uit uw kluisje halen. Realiseer u dan dat het sleuteltje van dat kluisje aan uw autosleutels hangt en ge die dag met de fiets gekomen zijt.
Doe een facepalm.
Haal een koffie en doe grammatica en oefeningen met uw leerlingen.
Afgelopen weekend heb ik met mijn koor Cantandum twee concerten gezongen: Jaarring om seizoenen.
Dat concert was oorspronkelijk gepland voor juni 2020 en daarna een paar keer uitgesteld. Deze keer is het gelukkig wél kunnen doorgaan, op zaterdagavond en zondagavond. Het was een uitdagend programma met heel uiteenlopende stijlen, maar ik heb me eigenlijk fantastisch geamuseerd. Het is zalig om te zien hoe je beetje bij beetje als groep beter wordt, hoe alles begint te klinken, hoe stukken die je in het begin maar niks vond, uiteindelijk ongelofelijk mooi worden.
Ik heb er zelf echt van genoten, en ik had de indruk dat dat ook gold voor ons publiek.
BTW, we zingen het nog eens op 30 april in de kerk in De Pinte, als benefiet voor Oekraïne. Allen daarheen!
Normaal gezien doen we dat eigenlijk niet, zo’n koordag. Maar aangezien we over drie weken twee concerten hebben en eigenlijk door corona de laatste tijd niet veel kunnen repeteren hebben, was het wel keihard nodig.
Om half tien stonden we met zijn allen hier in de Zulle in Wondelgem waar onze concerten ook zullen doorgaan. Niet iedereen was er, maar toch bijna.
We hebben gezongen tot half één met een kwartiertje pauze, en dan van half twee tot half vijf met nog een half uur pauze. Het deed deugd, maar de rug vond het niet zo fijn. Ik heb dan op een bepaald moment gewoon een matje uit de auto gehaald en heb al liggend verder geluisterd – het gaat om de afwerking, de details nu – en gezongen. Een beetje vreemd, maar bon.
En onze dirigent, die meende het keihard! Maar hij werd wel een beetje moe…
En we hebben een cateraar in onze rangen, de vrouw van een van de zangers. Ze had voor soep gezorgd, en Orloffgebraad met gesauteerde wortels en puree. Alleen… koos de oven blijkbaar net vandaag uit om het op te geven. Gisteren werkte hij nog, zo werd ons verzekerd. Mja, daar waren we vet mee, als we ons Orloffsgebraad wilden warm krijgen.
En toen viel me iets te binnen: Wolf was aan de overkant, in de kantine van de KAA Gent Ladies, aan het werken, en daar hebben ze ook een oven. Ik even gaan vragen, en jawel, we konden die gebruiken. Om twaalf uur staken dus drie jonge gasten met elk een ovenschotel in handen de parking over, drie kwartier later kwamen diezelfde gasten met stevige ovenwanten terug met dampende schotels. Oef! Middagmaal gered!
Al een chance dat ik hier volk ken…