Hubris

Ik ben het stilaan zat om hier opgesloten te zitten, en toen een vriendin voorstelde om samen te gaan lunchen, twijfelde ik. Was dat wel een goed idee? Ik had nog nooit langer dan een kwartier deftig gezeten, maar bon, in de auto was 35 minuten me ook gelukt… Allez hup, deftig aangekleed, wat schmink op mijn toot, en hier een paar straten verder naar de Koe-Vert, waar het altijd in orde is. We gingen niet voor de daglunch, maar bestelden allebei een Italiaanse croque, zijnde met Italiaanse ham, mozzarella en pesto. Drie grote mooi bruingebrande driehoeken verschenen met een slaatje op ons bord, en intussen zat ik te wiebelen en te schuifelen op mijn stoel. De vriendin merkte op dat ik niet op mijn gemak zat, en zo zou je het inderdaad kunnen noemen. Niet dat ik echt veel pijn heb, maar de druk is immens, en dus kan ik niet goed zitten.

Enfin, een klein uurtje en een bijzonder gezellige babbel later lag ik opnieuw in mijn zetel, happy te wezen.

Om vijf uur moest Wolf dan naar de kinesist, en Merel, die zich verveelde, wilde mee. En ik, met mijn stomme kop, besloot dan maar om niet bij de kinesist te blijven, maar met Merel naar de Zeeman te rijden omdat haar kattendiadeem gebroken was. Helaas, ze hadden die niet meer binnen. We namen dan maar een rode mee, en nog wat sneakersokken voor Wolf, en waren net op tijd om Wolf weer op te pikken en naar huis te rijden.

Concreet betekende dat wel dat ik eigenlijk anderhalf uur ofwel had neergezeten, ofwel had rondgelopen, en dat was een beetje te veel van het goede.

Overmoedig dus: ’s avonds deed de rug gemeen pijn. Het is niet dat ik nog bang ben dat het er weer acuut zal inschieten momenteel, het is gewoon dat ik misselijk word na een tijdje door de voortdurende druk op mijn rug en heupen.

Liggen dus, en braaf zijn.

Blah.

Soit, als iemand aan een Zeeman passeert en voor 99 cent van die zwarte kattenoortjes op diadeem wil meebrengen: graag. Merel zal blij zijn.

Valentijnsdiner

Ook al proef ik niks, Bart had een paar dagen geleden toch een restaurant geboekt voor gisterenavond. Hoop doet leven, nietwaar? Maar helaas, het mocht niet zijn. Gelukkig waren presentatie en texturen ook succulent, net zoals het gezelschap, dus ja, ik had een fijne avond.

In de loop van de dag postte Bart het volgende:

menu

Wist ik veel dat hij daarmee eigenlijk de menu van de Koe-vert bedoelde.

Het aperitief was dus de “Temptation apero”, maar toen ze zonder iets te vragen met alcohol kwam aanzetten, heb ik die toch beleefd geweigerd. In de plaats kreeg ik een aperitief op basis van pompelmoessap, iets wat je me in andere omstandigheden absoluut niet kan doen drinken. Maar aangezien ik toch niks proefde, gaf het voor deze ene keer eigenlijk niet.

Een eerste hapje was de “Amuse Hot-thai”, ofte een nobashi met gele curry en kokos.

IMG_2468

De “Ménage à trois” bestond uit een open lasagne – love fish – zeegroenten – grijze garnaal, en was echt bijzonder lekker. Enfin ja, ge snapt wat ik bedoel.

IMG_2469

Van de “quickie” heb ik geen foto’s: dat was een bolletje sorbet van bloedsinaasappel overgoten met wodka.

Het hoofdgerecht daarentegen, dat was ook weer fotowaardig: rundstournedos, gamba’s à la plancha, zwammen en pommes pont neuf, onder de naam “you and me”.

IMG_2470

En het dessert, het “orgasm”, was eigenlijk ook wel de moeite, ja: papaverijs, frambozencoulis, chocolademousse, Baileyscrème, en verbena.

IMG_2471

De “Sweet dreams”, onder de vorm van een latte macchiato met vanille en kaneel hebben we afgeslagen: ik slaap er niet van, en ik smaakte het toch niet.

Maar ja, het was wél de moeite, en dat had ik niet verwacht van de Koe-vert, hier in Wondelgem.

Een aanrader dus.